Al jaren is er in Eindhoven een Armoededebat. Op initiatief van Hans-Martin Don en Lenie Scholten, wordt dit ieder jaar georganiseerd door de gemeente Eindhoven. Er worden organisaties van verschillende instellingen uitgenodigd, een keur aan vrijwilligersorganisaties en mensen die iets in hun wijk doen of willen betekenen.
Iedere bijeenkomst laat zien dat de armoede groter wordt en dat steeds meer mensen in de knel komen. Veel organisaties zien hun subsidie terug lopen en kunnen de zorg die ze eerst wel konden geven, nu niet meer geven. De betrokken organisaties merken dat steeds meer mensen die om hulp vragen van het kastje naar de muur gestuurd worden.
Steeds meer organisaties kunnen geen hulp meer bieden. Het is triest om te moeten horen dat de voedselbank alleen maar groter wordt. Het zal je maar gebeuren dat je maanden moet wachten tot je uitkering geregeld is. Buiten je schuld in de armoede komen is regel geworden en hulp is steeds moeilijker te krijgen. Het is helaas een bekend gegeven geworden in onze stad.
Dakloos worden is een groot probleem; steeds meer mensen logeren bij familie en zelfs vaak op straat. Het is moeilijk voor mij om dan in de krant te lezen dat er bijvoorbeeld 20 plaatsen extra geregeld zijn in ‘t Eindje . Twintig plaatsen voor ontheemden die vaak buiten hun schuld in een stad als Eindhoven op straat terecht zijn gekomen? Hoeveel van deze mensen zijn er eigenlijk in Eindhoven?
Zijn de cijfers wel compleet of zitten er mensen bij die niet bekend zijn bij de gemeente? Steeds vaker zien we dat er mensen naar organisaties gestuurd worden zoals bv de Catharinakerk, en dan tijdelijk een bijdrage krijgen om gewoon brood te kopen voor hun gezin. De Catharina kerk kan vaak de aanvragen niet vervullen simpelweg, omdat het er te veel zijn. Wat eerst nog te doen was kan nu niet meer. De stichting Leergeld heeft het moeilijk om gezinnen met kinderen te blijven helpen.
Ik heb veel bewondering voor deze organisaties. Gezinnen echt helpen is door een wirwar van regelgeving en van elkaar concurrerende instellingen, niet meer goed mogelijk. Tegenwoordig is het alleen maar mogelijk om bij de juiste instantie binnen te komen na een verwijzing van WIJeindhoven, maar daar zijn de mensen overbelast.
Het is regel om mensen meteen maar naar de voedselbank te sturen. Maar als je een gezin van 4 personen naar de voedselbank stuurt weet je ook wel dat het wekelijkse pakket niet voldoende is voor een gezin. Wat in zo’n pakket zit is vaak geen zuivel producten, eieren bv is een zeldzaamheid, melk heel weinig, vlees als je moslim bent een uitzondering. Ikzelf ben met 2 personen het wekelijkse pakket gaan ophalen en mijn hart huilt als ik zie waar gezinnen het mee moeten doen. Het is geen verwijt naar de voedselbank of de inzamelaars, of de bedrijven die gelukkig wekelijks de voedselbank van overgebleven producten voorzien van wat er over is, zijn we zeer dankbaar.
Het is triest te horen dat mensen zo veel schulden hebben. Het loket schuldhulpverlening wordt drukker dan ooit. Oplossingen zijn budgetbeheer, maar ook daar zijn de marges te krap.
Waarom ik toch naar deze bijeenkomsten ga is simpel: hopen op meer samenwerking. Afgelopen bijeenkomst hoorde ik een mevrouw vertellen dat bij Dynamo mensen aanwezig zijn om jongeren hun verhaal te laten doen, om zo samen te kijken naar oplossingen.
Gewoon praten met elkaar en bij echte nood bijvoorbeeld een jong kind dat zwanger is te helpen met oplossingen. Deze armoede is in Eindhoven zeker aanwezig. Dynamo wil graag het jongerenloket terug (wat is weg bezuinigd).
Deze keer is ook de wens uitgesproken om een goede sociale kaart te hebben, waar instanties gemakkelijker kunnen kijken waar hulp wel mogelijk is. Een “jongeren-pakket” van de gemeente Eindhoven zou deze hulpverleners kunnen helpen; nu zoek je je wezenloos naar instanties die iets voor jouw hulpvraag kunnen betekenen.
Waarom ik aan deze armoededebatten mee doe? Ik kom in mijn wijk vaak met mensen in contact die vragen hebben. Ik hoop die te kunnen beantwoorden en mogelijk hulp of advies te kunnen geven. Alleen een gesprek met deze mensen is voor hen al een hoop op een betere toekomst.
Armoede door schulden is een loerende valkuil waar je heel snel in kunt belanden en dan bijna niet meer uit komt. Wat is mijn hoop? Dat de hulp beter geregeld gaat worden in Eindhoven, dat mensen als mensen behandeld gaan worden en niet gezien worden als minderwaardige Eindhovenaren. Ik hoop dat er volgende keer van de plannen van de tafel waar ik zat, echt iets terecht gekomen is. Ook al zie je de deelnemers soms wanhopig kijken.
De kracht van deze armoede debatten zit hem in het geloof in de mensen waar je dingen voor wil veranderen.
Tineke.