We hebben een coronacrisis. Op veel gebieden is dit ook écht crisis. Vitale beroepen (laten we vooral onthouden welke dat zijn!) werken zich uit de naad, bedrijven vragen zich af of ze volgende maand nog bestaan en onvoorstelbaar leed in families waar beperkt afscheid genomen kan worden van dierbaren. Op veel vlakken zie ik echter ook een coronauitdaging.
Ik kwam laatst bij het opruimen van mijn kasten in mijn ouderlijk huis een Rijkswaterstaat rapport tegen over de mobiliteit van de toekomst. Een project waarbij ze ideeën uit alle lagen van de bevolking wilden hebben, dus ook jongeren (ik was toen 16). Eind 2004 dachten wij dat "telewerken" nog wel eens wat kon worden in de toekomst en daarmee de filedruk sterk kon verminderen.
Waar staan we 15 jaar later? Zelf werk ik op een afdeling waar veel overleg en taakverdeling tot nu toe al digitaal ging, maar toch was thuiswerken er nog niet bij. Toen kwam corona om de hoek kijken. Eerst nog ver weg, maar steeds dichterbij. Het veranderde met de dag, van grappend gedag wensen met een voettikje, naar de volgende dag toch maar wat mensen thuiswerken die zich minder voelden, naar de dag daarna iedereen thuiswerken. Na wat eerste kinderziektes blijkt dit bij de meesten best goed te werken.
Het is even je draai vinden, verbindingen regelen en tóch maar die extra beeldschermen ophalen. En dat zie je overal gebeuren. Docenten die leren instagrammen en vergadering software die wordt ingericht. Het kan al lang, maar het werd tot nu toe nog weinig gebruikt. Natuurlijk staat de docent straks weer voor de klas. Maar wat zou het mooi zijn als we hiervan een kwart zouden meenemen ná de corona tijd. Geen vergader-vluchten meer naar Londen en wie écht naar Amsterdam toe moet kan doorrijden i.p.v. filerijden.
Bart Huisman
Commissielid GroenLinks Medemblik bart.huisman@raadmedemblik.nl