Het Europees Parlement greep de herdenking van de val van de Berlijnse Muur aan voor een partijtje geschiedherschrijving. Europese eenwording zou een belangrijke factor zijn geweest bij het einde van de Muur, zo meenden veel sprekers. Maar het was toch echt de Amerikaanse president Ronald Reagan die op 12 juni 1987 zei: “Meneer Gorbatsjov, haal die muur neer”. Het was toch echt een Poolse Paus die Polen in beweging zette. Maar Reagan stond in West-Europa te boek als oorlogshitser en de Paus werd weggelachen als “Popie Jopie”.
Ik heb het toenmalige Oostblok vrij goed gekend. Reisde door de DDR, Polen, Tsjechoslowakije en de Sovjet-Unie. Leerde Russisch. Op mijn verjaardag, op 7 november 1989, was ik in Oost-Berlijn en zag de DDR voor eigen ogen desintegreren. Het waren vooral gewone mensen die een einde maakten aan die staat. Niet de toenmalige Europese Gemeenschap die bang was voor “instabiliteit”. Niet de Fransen die een herenigd Duitsland vreesden. Niet Nederland waar enkele PvdA- politici de Berlijnse Muur een historische noodzaak vonden. En zeker niet de Vriendschapsvereniging Nederland-DDR die werd geleid door een D66-politicus. Maar dertig jaar na dato meldt de EU zich eventjes als verzetsstrijder.
Eigenlijk zou je de vraag kunnen stellen of na dertig jaar veel kenmerken uit het toenmalige Oostblok zijn terug te vinden in de EU. Ze sijpelen geleidelijk door in de almaar uitdijende Brusselse bureaucratie die door de pas overleden Russische dissident Vladimir Boekovski werd omschreven als een variant op de Sovjet-Unie.
In het Oostblok werden de burgers verondersteld de regering zonder opzienbarende kritiek te volgen in, wat heette, het “wetenschappelijk socialisme”. Andersdenkenden werden afgeschilderd als onwetenschappelijke prutsers. Zij verdienden straf of opname in een psychiatrische inrichting. De macht was in handen van een kleine, ongekozen elite die het beter wist. Zij was de maatschappelijke voorhoede. Macht werd gecentraliseerd en de media waren eenvormig. Het partijblad Neues Deutschland publiceerde hoera-berichten over de DDR en de Pravda over de Sovjet-Unie.
Herkent U iets? Een wazig beeld wordt langzaamaan duidelijker. De EU wordt beheerst door eenheidsdenken, met de eis van “meer Europa” die vanzelf “een steeds hechtere Unie” moet worden. Dit proces moet uitmonden in een Europese federale staat. Wie op dit gevaar wijst, wordt verketterd als “populist” of “nationalist” en wordt gebrandmerkt, zoals vroeger critici in de DDR, als “vijanden van het volk”. Macht wordt vooral gecentraliseerd via het klimaatbeleid. Klimaat bepaalt elk beleidsterrein en de EU produceert de regels en standaarden. Dit maakt Frans Timmermans tot een machtig autoritair figuur. Zoals de Russische partij-apparatsjiks. De “wetenschap” staat wederom vast en wie kritiek heeft op het klimaatbeleid is “onwetenschappelijk”. Niet alleen een doorsnee “populist”, maar ook nog “klimaatontkenner”. Rijp voor de inrichting.
De media worden eenvormiger en dragen kritiekloos de EU-boodschap uit. Zie de NPO. Hetzelfde in de meeste geschreven media. De Europese Commissie wil in de nieuwe meerjarenbegroting 600 miljoen euro voor zelfpromotie. Het Europees Parlement eist zelfs 1,8 miljard. Met zulke bedragen kan de EU de media gewoon kopen. Reisjes, conferenties en schnabbeltjes. Het kan niet op. Zolang de ‘juiste’ boodschap maar wordt verkondigd.
De sociale media zijn nog een probleem, maar ook daar wordt aan gewerkt. Duitsland heeft al een Netzdurchsetzungsgesetz om “hate speech” tegen te gaan. Techbedrijven als Facebook die niet tijdig optreden tegen digitale “haatzaaierij” kunnen een boete krijgen. Enorme bedragen, tot 50 miljoen. Die bedrijven zijn er als de kippen bij om ongepaste meningen meteen van het net te halen. En accounts te blokkeren.
Inwoners uit het vroegere Oostblok voelen nattigheid. Ze zien niet alleen politiek centralisme vanuit Brussel. Ze ruiken het. Ze worden steeds sceptischer over de zaken die de EU wil opdringen, vergezeld van een hautain toontje vanuit het “Westblok”. Want deze landen willen hun soevereiniteit, eigen identiteit en cultuur beschermen. Polen en Hongarije krijgen daarom zware kritiek vanuit de EU. Beide landen verzetten zich tegen gedwongen verspreiding van asielzoekers. Het vroegere Oostblok heeft zich volledig onttrokken aan de gevolgen van massa-immigratie die in Zweden leidt tot grof geweld tegen vrouwen, en een hele serie explosies door elkaar bestrijdende bendes.
Dertig jaar na de val van de Berlijnse Muur loopt er een culturele muur door Europa, omdat de EU de geschiedenis herschrijft en in de voetsporen stapt van het systeem dat zich destijds ook een “Unie” noemde.