Er is een crisis gaande in de jeugdzorg. Minister Hugo de Jonge zou daar een persoonlijke prioriteit van moeten maken. In plaats daarvan is hij bezig met het zoveelste actieplan, zonder hiervoor de portemonnee te trekken. Dat betoogt Kamerlid Lisa Westerveld in Dagblad Trouw. Vandaag debatteert de Kamer hierover.
In Dagblad Trouw stond afgelopen vrijdag een schokkend verhaal over Anne (13) die geen passende hulp krijgt voor haar eetsoornis. Dat verhaal staat niet op zichzelf, zegt Kamerlid Lisa Westerveld.
"Dit weekend bezocht ik een 16-jarig meisje met zulke ernstige psychische problemen dat het risico groot is dat ze zichzelf iets aan doet. Omdat er geen plek was bij een crisisopvang in de buurt, moest ze verkassen naar de andere kant van het land. Daar moest ze echter binnen een week weer vertrekken. Want de opname vond plaats buiten de eigen gemeente en daardoor was onduidelijk wie garant stond voor de kosten.
Het wordt tijd dat we levensbedreigende psychische aandoening serieus nemen. Als je kanker hebt, krijg je toch ook bij een ziekenhuis verderop een behandeling?
Het is fantastisch dat de minister zich voor Anne heeft hardgemaakt en er binnenkort een behandelplek voor haar komt. Maar er zijn zoveel meer jongeren met complexe problemen die ook hulp nodig hebben. Jongeren die als gevolg van misbruik gebukt gaan onder angststoornissen en in de isoleercel terechtkomen vanwege personeelstekorten. Jongeren die keer op keer van instelling moeten veranderen en steeds hun verhaal moeten doen aan weer nieuwe hulpverleners. Jongeren die eindelijk de juiste hulp vinden, maar daar weer weg moeten, omdat de instelling de aanbesteding verloor.
Suïcide doodsoorzaak nummer één onder jongeren Er heerst een crisis in de jeugdzorg en het is dringend nodig dat de overheid ingrijpt en investeert. Suïcide is doodsoorzaak nummer één onder jongeren. In 2017 overleden 81 tieners door zelfdoding. De afgelopen decennia lag het aantal nooit boven de 58 jongeren per jaar. Te veel jongeren (2.650 in 2017) zitten in gesloten jeugdzorg, terwijl ze daar vaak niet thuishoren. En 4 van de 5 hulpverleners ervaart een (veel) te hoge werkdruk. Wachtlijsten lopen op. Intussen meldt de ene na de andere gemeente zich met miljoenentekorten om jeugdhulp te financieren.
Minister Hugo de Jonge komt tot nu toe nauwelijks in beweging. Al twee jaar belooft hij zicht op wachtlijsten, maar komt er niet mee over de brug. Als we hem vragen om gemeenten bij te staan in de oplopende zorgkosten, schuift hij dit voor zich uit. Als we hem vragen om oplossingen komt het zoveelste actieplan, zonder bijbehorende begroting. Maar de crisis in de jeugdzorg vraagt om meer dan een actieplan. We kunnen namelijk niet van het veld vragen alle problemen maar op te lossen zonder dat er een euro bijkomt. Deze crisis vraagt om investeringen en het vraagt om regie.
Misstanden in de jeugdzorg zijn niet de schuld van jeugdzorgmedewerkers, die zich dag in dag uit bekommeren om onze jeugd. Het zijn ook niet de gemeenten die onvoldoende middelen hebben om kwaliteit en capaciteit in te kopen. Het is de schuld van het onvermogen van de overheid om de feiten onder ogen te komen en in te grijpen.
Tijd voor een keerpunt Het is tijd voor een keerpunt. Dat begint met een minister die actieplannen niet alleen schrijft, maar er ook mee aan de slag gaat. En met een kabinet dat inziet dat het echt niet goed gaat in de jeugdzorg en rigoureus optreedt. Dat ervoor zorgt dat kwetsbare jongeren de zorg krijgen die ze nodig hebben. Vandaag nog, want morgen kan te laat zijn.