In 1985 schreef Margaret Atwood haar dystopische roman 'The Handmaid’s Tale', waarin ze een beeld schept van New England (een nieuw Amerika) na een staatsgreep, waardoor de grondwet buiten werking is gesteld. In die maatschappij die door een groep streng orthodoxe mannen met harde hand geregeerd wordt, zijn de mensenrechten, de vrijheid van religie, de vrijheid van drukpers en vooral de vrouwenrechten afgeschaft. Vrouwen mogen niets bezitten, ze mogen niet met geld handelen en ze mogen vooral niet leren lezen en schrijven.
door: Gabriella Molica
Regelmatig moest ik afgelopen maanden aan dit boek denken, omdat het boek een beetje een beschrijving is van de geschiedenis van de vrouwen door de eeuwen heen - en helaas nog steeds vandaag de dag her en der een werkelijkheid. Maar ook omdat ik steeds sterker het gevoel krijg dat vrouwenrechten weer ter discussie staan, als ik kijk naar de 'metoo' campagne en als ik luister naar de uitspraken van een aantal geile politieke supermacho’s die niets anders lijken te willen dan de vrouw de mond te snoeren, aan haar geslachtsdelen te zitten en zich haar volledig toe te eigenen, zoals in de middeleeuwen de heren van het kasteel de 'jus primae noctis' op de arme, maagdelijke bruiden toepasten. Maar als vrouw staat ook nog steeds in mijn geheugen gegrift de geschiedenis van alle andere vrouwen die door de eeuwen heen voor onze vrouwenrechten (vaak met gevaar voor eigen leven) gevochten hebben en … dan kom ik in opstand!
Want ik ben het zat, om als een rib uit het lijf van Adam beschouwd te worden. En ik ben het zat, dat het politieke debat gedomineerd wordt door politieke 'übermenschen' die zich als de paladijnen van alle vrijheden afficheren, terwijl ze me tot een willoze sekspop reduceren. Door de eeuwen heen zijn wij door dit soort mannen in tijden van oorlog verkracht, als heksen op de brandstapel verbrand, als seks-slavinnen verhandeld, wilsonbekwaam verklaard en als broedmachine ten dienste van de voortplanting van de maatschappij gebruikt.
Het was - ondanks deze mannen en dankzij de vrouwenbeweging - dat wij als vrouwen het stemrecht kregen. En het is - ondanks deze mannen en dankzij de vrouwenbeweging - dat er eindelijk wetten in het parlement aangenomen werden die de discriminatie jegens vrouwen, en niet alleen op het werk, bestreden. Wat wij als vrouwen bereikt denken te hebben is allesbehalve vanzelfsprekend. Het is een langdurig proces dat eeuwen heeft geduurd; een proces waarin de vrouwen de mannen moesten overtuigen dat de grootte van de hersens niets met intelligentie te maken had.
Maar het is voldoende om naar de ALT-right beweging te kijken of naar die extreemrechtse geile, politieke supermacho’s te luisteren, om te concluderen dat de emancipatie van de vrouw niet alleen nog niet af is, maar zelfs bijzonder onder vuur ligt. Want we weten dat de geschiedenis zich weer kan herhalen, maar de geschiedenis leert mij tevens dat ik, precies in tijden zoals de onze, waarin het fascisme weer de kop opsteekt en zo makkelijk door mensen omarmd wordt, mijn stem als vrouw nog luider en krachtiger moet laten horen.
So, come on, sisters, stand up for your rights!