U kent het vast, jongeren, maar ook ouderen, turend op een schermpje. Zich er totaal niet van bewust van wat er zich in de wereld om hen heen afspeelt.
Zelf maak ik me er ook wel eens schuldig aan en tegelijkertijd maar ik me zorgen over deze ontwikkeling. Soms lijkt het alsof er alleen nog maar gecommuniceerd wordt middels apparaten, schermpjes, digitale systemen en lijkt een normaal gesprekje als lastig te worden ervaren. Digitalisering en de effecten op het welzijn van kinderen en jongeren zijn zowel positief als negatief.
Digitalisering verandert onze samenleving in een hoog tempo. Regie daarop vanuit het openbaar bestuur is niet eenvoudig, je zou willen dat de informatiesamenleving zich op een maatschappelijk verantwoorde manier ontwikkelt, maar hoe dat dan zou moeten is een ingewikkeld vraagstuk en misschien nog ongrijpbaar.
Digitale technologie verbindt de wereld verder met elkaar, maar het maakt de wereld ook complexer. Doordat ontwikkelingen zich in hoog tempo voordoen, is het soms lastig om het overzicht te behouden en het in goede banen te leiden.
Bij de maatschappelijke vraagstukken en de uitdagingen waar we vandaag de dag voor staan, zoals de energietransitie, de woonopgave en de bestrijding van armoede, hebben we de digitale technologie wel nodig, maar hoe houden we de inzet van AI veilig? Kunnen we schermverslaving onder jonge( en oudere) mensen tegenhouden? En hoe wordt, vanuit het Gemeentebelang-perspectief gezien, geautomatiseerde dienstverlening onderdeel van de gemeentelijke organisatie zonder de menselijke maat te verliezen? Een enorme uitdaging waar we de komende jaren en ook nu mee te maken hebben en krijgen. Een vraagstuk waarvoor we over de hele breedte van de maatschappij geen pasklaar antwoord op kunnen geven.
Mijn persoonlijke wens; Laten we, op het persoonlijke vlak, profiteren van het moois wat de digitale wereld ons kan brengen, maar laten we proberen ons schermpje wat vaker in de kontzak of tas te laten zitten. Het gesprekje weer aan te gaan met degene naast je, jong en/of oud, in de wachtkamer bij de dokter, in de bus of in de trein en langs het veld op zaterdag. De verbinding blijven zoeken met elkaar kleurt de wereld, hoe klein ook, een stukje mooier.
En als we toch online zijn, dan zijn we met zijn allen verantwoordelijk om het gezellig te houden in die digitale wereld.
Daniëla Koster