Terwijl de oranje vlaggetjes van koningsdag en 5 mei nog boven onze hoofden in de bomen hingen stonden wij afgelopen zaterdag (7 mei) opnieuw met de vredesvlag bij het stadsstrand. De oorlog in de Oekraïne gaat nog steeds onverminderd door en dus is er meer dan voldoende reden voor ons wekelijkse protest tegen dit wrede en zinloze geweld!
Terwijl wij daar staan lopen de meeste mensen voorbij, ook als zij een waxinelichtje krijgen aangeboden om thuis voor de vrede te branden. Maar af en toe komt er dan iemand naar je toelopen om te vragen, waarom je daar staat en wat je ermee denkt te bereiken ("die vrede komt er toch nooit") of juist om te zeggen, dat ze het fijn vinden, dat wij proberen om toch nog iets te doen. Maar tot nu toe in al die weken helaas niemand, die zegt: "Mag ik meedoen?" en erbij komt staan om de lichtjes uit te delen en met de mensen te praten!
Maar gisteren was toch een beetje anders dan al die weken ervoor! We hadden nog maar net onze vlag uitgerold of er kwam een mevrouw resoluut naar mij toegelopen. Zij bleek Oekraïense te zijn, maar onderhand al zo’n 30 jaar in Nederland te wonen. Zij liet me demonstratief en trots, als een soort van legitimatie, het blauw-geel van haar vaderland zien, dat op haar handtas was bevestigd. Zij vertelde, dat zij in een dorpje vlakbij Marioepol geboren was en dat haar familie daar nog woonde. Met angst om hen en met afschuw had zij, net als wij hier, op de tv de beelden van het drama van die stad en haar ruim 450.000 inwoners gezien en gevolgd. Ze zei, dat ze in de afgelopen weken teleurgesteld was geraakt in Nederland en de EU, die hun beleidskeuzes teveel baseren op business en euro’s. Maar ook de Nederlandse bevolking stelde haar teleur: veel echte belangstelling en medeleven in het begin, maar al snel nam dat af. En het ergste was de afgelopen week: de door relatief weinig mensen bezochte Dodenherdenking met meestal maar een of twee zinnetjes in de redevoeringen, die naar Oekraïne verwezen, en veel huizen, waar niet eens de vlag halfstok buiten hing. En daarna het vieren van Bevrijdingsdag met feest, drank en zorgeloosheid, terwijl op minder dan 2000 kilometer afstand een oorlog woedt, waarin mensen strijden voor hun land, hun leven en hun toekomst.
Wat ze gemist had (en wel verwacht had) was, dat de huidige situatie ons een impuls gegeven zou hebben tot een nieuw besef van wat vrede en vrijheid eigenlijk kosten én waard zijn. En dat wij ons daar actiever voor inzetten door bijvoorbeeld te gaan stemmen als je die kans hebt en door -gevraagd of ongevraagd- je stem te laten horen over zaken, die je van belang acht! Vrede en vrijheid zijn zaken, waarvoor je zo nodig de barricaden op moet. Laat je niet in slaap sussen door allerlei mooie praatjes van politici, maar wees zelf alert én actief! Staan met de vredesvlag was in haar ogen goed, maar te passief en daarom niet goed genoeg. Toen ik haar een kaarsje gaf klaarde ze al op: dát zag ze al als een vorm van activiteit en meeleven!
Ik kon het alleen maar helemaal met haar eens zijn.
