September 2021.
Sinds de verkiezingen in maart j.l. startte het gekissebis van het toen, inmiddels demissionaire kabinet, vanwege de toeslagenaffaire, op volle toeren. Gevestigde partijen spraken zich uit over, met wie ze wel en met wie ze niet wilden samenwerken en hielden zich totaal niet bezig met de grote problematieke zaken, die ons land te wachten staat. Wat gaat er gebeuren rondom de problemen met de woningnood, milieu en, ook niet onbelangrijk, het onderwijs en de marktwerking in de zorg, wat al bewezen is, dat dat totaal niet werkt! Over de dubieuze ontwikkelingen rondom het nieuwe pensioenakkoord maar helemaal te zwijgen!
Inmiddels zijn we ruim zes maanden verder en wat schetst onze verbazing? Hetzelfde kabinet, wat in januari van dit jaar, zijn ontslag aandiende, gaat nu, drie informateurs verder en de nodige debatten rondom het debacle "Pieter Omzigt, functie elders" en de Afganistan affaire, vrolijk de onderhandelingsfase in. Wel geven ze aan, het nu totaal anders te willen gaan doen. Een nieuwe start maken met meer transparantie en verandering in bestuurscultuur. Hoe ze dit dan vorm willen gaan geven is nog niet helemaal duidelijk. Zal dit de burger meer vertrouwen geven? Ik moet het nog zien! De afstand tussen regeringsleiders en burgers is te groot. Ik vraag me echt af, of ze het überhaubt iets kan schelen, wat er leeft in de samenleving.
Bij deze wil ik wel aangeven, dat diezelfde burgers, er ook mede schuldig aan zijn, dat we op dit punt beland zijn door hun eigen kiesgedrag. Verdeeldheid tussen arm en rijk, autochtoon en allochtoon en jong en oud vieren hoogtij en van empathie en tolerantie is weinig meer over. Willen we echt iets fundamenteels veranderen in onze samenleving zullen we toch echt onszelf moeten veranderen! Zolang wij, als burgers, bang zijn, om te kiezen voor veranderingen, zal er, mijns inziens, nooit iets veranderen. En dat kunnen we ons dan zelf aanrekenen.
Gery Dirks