Poliflw

Een Meet-Up georganiseerd door Tegenlicht040 op 16 april jl., naar aanleiding van de VPRO Tegenlicht uitzending over het basisinkomen (oorspronkelijk uitgezonden op 25 november 2018).

Gastvrouw: Annemoon Langenhof

Het was een drukte van belang in de Eindhovense Bibliotheek. 140 reserveringen (!) om deze Meet-Up bij te wonen. Het publiek was een mix van mannen en vrouwen, leeftijd van 20 tot 75, met een diversiteit van achtergronden. Dit onderwerp spreekt -gelukkig- veel mensen aan. En het beperkt zich niet tot Eindhoven, niet tot Nederland, het is een globaal verschijnsel en er wordt al decennia lang over gepraat en mee geëxperimenteerd.

De avond begon om 19u met het gezamenlijk kijken naar de aflevering van VPRO Tegenlicht. https://www.npostart.nl/VPWON_1284430, van kop tot staart interessant. Kijken dus!!!

In het kort; het basisinkomen gaat voorbij aan linkse of rechtse politiek. Net zoals dat we eigenlijk allemaal vinden dat iedereen recht heeft op goede zorg en educatie, vinden we ook dat iedereen recht heeft op een financiële vloer onder de voeten. Een andere naam ervoor zou ‘burgerschapsdividend’ kunnen zijn of ‘durfkapitaal voor de gewone man’, zonder voorwaarden. Het geeft mensen de vrijheid om zelf hun leven in te richten met keuzes naar eigen inzicht. In de loop der jaren zijn er heel wat studies geweest die aan hebben getoond dat de baten – op een heel aantal vlakken – groter zijn dan de kosten. De kapitalistische verzorgingsstaat waar we nu in leven, houdt mensen aan de onderkant van de arbeidsmarkt, creëert allerlei B*llsh*t-jobs en betuttelt ze.

Dat laatste werd pijnlijk duidelijk geïllustreerd door de verhalen uit het publiek, dat na de pauze aan de beurt was om in gesprek te gaan met de vier tafelgasten.

Bij deze editie waren dat Jeroen ter Brugge (filosoof), Elisabeth Scholt (expert op het gebied van arbeidsmarkt en educatie), Hans Lindeijer (kartrekker bij PvdA voor het basisinkomen) en Saskia Lammers (raadslid GroenLinks). Allemaal maken zij zich hard voor een basisinkomen of in ieder geval een vorm daarvan. Maar het is lastig, want ons ministerie geeft weinig ruimte voor experiment en er is vooralsnog geen ruimte binnen de participatiewet voor wetten omtrent het basisinkomen. Echter, als burger moeten we de hand ook in eigen boezem durven steken, want als het zo uitkomt laten we het ons erg makkelijk aanleunen. Daarbij komt dat we ons door de heersende klasse eeuwenlang hebben laten wijsmaken dat het gewone volk niet te vertrouwen is met geld en daardoor zijn we onderling verdeeld en wantrouwig ten opzichte van elkaar. Dit sprak ook uit de vraag die Jeroen ter Brugge ons stelde, hij vroeg zich af of mensen zich dan wel maatschappelijk nuttig ging maken wanneer ze een basisinkomen zouden ontvangen.

Maar……

Zou het niet zo zijn dat het maatschappelijk het meest nuttig is dat alle mensen de kans krijgen om hun eigenwaarde te verkennen en de rol te vervullen die hen het meeste voldoening geeft? En of dat nu jurist, putjesschepper, kluizenaar of thuismoeder is, maatschappelijk nut is iets heel persoonlijks.

Marleentje Tiersma-Weismann

Naar aanleiding van het artikel in het ED ‘Wethouder wil binnen een half jaar meer mensen uit Eindhoven uit de bijstand halen’ van 12 februari schreef Marcus 040 de volgende opinie:

Hoe wil deze verantwoordelijke PvdA wethouder dit “duurzaam” doen? (de bijstandsgerechtigde een eerlijke kans op een perspectief biedende baan, buiten de klauwen van het “Participatie” bedrijf wat ter meerder eer en glorie van gemeente en derde belanghebbende bedrijven functioneert, onder de noemer “aanleren van werknemersvaardigheden” waarbij meer dan de helft van de deelnemers allang voor een werkgever heeft gewerkt?) En dus niet de deelnemers in de hokjes van hun portefeuille van werkgevers perst, zoals het artikel doet vermoeden, getuige de eerste alinea… en de vacatures binnen zo’n participatie bedrijf; zoek naar passende banen voor deze mensen, om zo een duurzamer arbeidsplaats te kunnen bieden. En niet om alleen de werkgever te bedienen!

Hoe wil dit draaideurtraject zichzelf overstijgen en daadwerkelijk mensen geloof in zichzelf en hun aanverwante problematieken werken, zodat de persoon op meer dan alleen het “arbeidsklaar” maken geholpen gaat zijn? Dus eerst werken aan “onderliggende problematieken” alvorens “arbeid” als ‘oplossing’ wordt gezien. Hoe wordt WIJeindhoven hierop gestuurd? Nu is het afhankelijk van de motivatie, kennis en kunde en visie van betreffende generalist. De een denkt alleen aan diens eigen “case load” i.p.v. aan de cliënt, de ander is vol idealisme bezig om een helpende hand te bieden, letterlijk… Kortom; kom uit je protocolgericht oud denken en ga voor “mogelijkheden buiten de standaard vacature portefeuille”.

Wordt erop toegezien dat “dwang” en “drang” de uitkeringsgerechtigde niet ‘verstikt’ en over hem/haar heen wordt gelopen om de “caseload” maar te halen, binnen datzelfde participatiebedrijf? M.a.w. operatie geslaagd, complicaties maken de patiënt nog zieker. Dus de cliënt(e) wordt in een baan gedwongen onder repressie, waardoor hij/zij wantrouwend raakt t.o.v. maatschappelijke organisaties/overheid, gemeente. Waardoor na een kortstondige draaideur carrière van enkele maanden (waarop de bedrijven die hen die kortstondige werkplek bieden subsidies binnen harken en vervolgens na deze cliënt, de volgende cliënt binnen harken en hier wederom subsidie op binnen vissen).

Hoe ziet de verantwoordelijke wethouder hierop toe of zorgt dat dit niet voorkomt?

Korte termijn statistieken m.b.t. “mensen aan het werk” zijn niet representatief; na een draaideurtraject zijn de statistieken over een bepaalde periode wellicht vervuld, maar na terugkeer in zo’n zelfde traject is de cliënt gedesillusioneerd en gedemotiveerd door externe factoren i.p.v. “niet coöperatief vanuit zichzelf”!

Waarom wordt wederom iedereen en alles benoemd, behalve de eindverantwoordelijke; bij dit artikel wordt in de inleidende tekst weer een “voornemen” van betreffende wethouder genoemd (waarom nu? in aanloop naar Provinciale Staten “populaire woorden” gebruiken om zo daadkracht uit te stralen?)

Wat zeggen “statistieken” over de duurzaamheid van de geboden hulp en begeleiding, zoals die nu is? Hoe is de duurzaamheid van zo’n traject getoetst? Wordt deze getoetst? En de tevredenheid van de deelnemers aan zo’n trajecten (vanuit een onafhankelijk instituut)? Dit om de sociaal wenselijke antwoorden te omzeilen en een daadwerkelijk kritisch geluid te vernemen, wat helpt zo’n trajecten te verbeteren.

Waaruit blijkt dat de wethouder oog en oor heeft voor de intrinsieke motivatie en competenties van uitkeringsgerechtigden? Hier wordt weer een schijn van “we zullen ze eens onder hun kont schoppen, want er zitten er zoveel onterecht in een uitkering”… Teveel VVD taal m.i.

Marcus 040