Naar aanleiding van het artikel in het ED ‘Wethouder wil binnen een half jaar meer mensen uit Eindhoven uit de bijstand halen’ van 12 februari schreef Marcus 040 de volgende opinie:

Hoe wil deze verantwoordelijke PvdA wethouder dit “duurzaam” doen? (de bijstandsgerechtigde een eerlijke kans op een perspectief biedende baan, buiten de klauwen van het “Participatie” bedrijf wat ter meerder eer en glorie van gemeente en derde belanghebbende bedrijven functioneert, onder de noemer “aanleren van werknemersvaardigheden” waarbij meer dan de helft van de deelnemers allang voor een werkgever heeft gewerkt?) En dus niet de deelnemers in de hokjes van hun portefeuille van werkgevers perst, zoals het artikel doet vermoeden, getuige de eerste alinea… en de vacatures binnen zo’n participatie bedrijf; zoek naar passende banen voor deze mensen, om zo een duurzamer arbeidsplaats te kunnen bieden. En niet om alleen de werkgever te bedienen!

Hoe wil dit draaideurtraject zichzelf overstijgen en daadwerkelijk mensen geloof in zichzelf en hun aanverwante problematieken werken, zodat de persoon op meer dan alleen het “arbeidsklaar” maken geholpen gaat zijn? Dus eerst werken aan “onderliggende problematieken” alvorens “arbeid” als ‘oplossing’ wordt gezien. Hoe wordt WIJeindhoven hierop gestuurd? Nu is het afhankelijk van de motivatie, kennis en kunde en visie van betreffende generalist. De een denkt alleen aan diens eigen “case load” i.p.v. aan de cliënt, de ander is vol idealisme bezig om een helpende hand te bieden, letterlijk… Kortom; kom uit je protocolgericht oud denken en ga voor “mogelijkheden buiten de standaard vacature portefeuille”.

Wordt erop toegezien dat “dwang” en “drang” de uitkeringsgerechtigde niet ‘verstikt’ en over hem/haar heen wordt gelopen om de “caseload” maar te halen, binnen datzelfde participatiebedrijf? M.a.w. operatie geslaagd, complicaties maken de patiënt nog zieker. Dus de cliënt(e) wordt in een baan gedwongen onder repressie, waardoor hij/zij wantrouwend raakt t.o.v. maatschappelijke organisaties/overheid, gemeente. Waardoor na een kortstondige draaideur carrière van enkele maanden (waarop de bedrijven die hen die kortstondige werkplek bieden subsidies binnen harken en vervolgens na deze cliënt, de volgende cliënt binnen harken en hier wederom subsidie op binnen vissen).

Hoe ziet de verantwoordelijke wethouder hierop toe of zorgt dat dit niet voorkomt?

Korte termijn statistieken m.b.t. “mensen aan het werk” zijn niet representatief; na een draaideurtraject zijn de statistieken over een bepaalde periode wellicht vervuld, maar na terugkeer in zo’n zelfde traject is de cliënt gedesillusioneerd en gedemotiveerd door externe factoren i.p.v. “niet coöperatief vanuit zichzelf”!

Waarom wordt wederom iedereen en alles benoemd, behalve de eindverantwoordelijke; bij dit artikel wordt in de inleidende tekst weer een “voornemen” van betreffende wethouder genoemd (waarom nu? in aanloop naar Provinciale Staten “populaire woorden” gebruiken om zo daadkracht uit te stralen?)

Wat zeggen “statistieken” over de duurzaamheid van de geboden hulp en begeleiding, zoals die nu is? Hoe is de duurzaamheid van zo’n traject getoetst? Wordt deze getoetst? En de tevredenheid van de deelnemers aan zo’n trajecten (vanuit een onafhankelijk instituut)? Dit om de sociaal wenselijke antwoorden te omzeilen en een daadwerkelijk kritisch geluid te vernemen, wat helpt zo’n trajecten te verbeteren.

Waaruit blijkt dat de wethouder oog en oor heeft voor de intrinsieke motivatie en competenties van uitkeringsgerechtigden? Hier wordt weer een schijn van “we zullen ze eens onder hun kont schoppen, want er zitten er zoveel onterecht in een uitkering”… Teveel VVD taal m.i.

Marcus 040