Poliflw

Uit ons onderzoek bleek het aantal bomen in Drenthe al sinds 2013 jaarlijks af te nemen. We brachten deze afname in kaart en onder de aandacht bij de provincie. Het resultaat: gedeputeerde Henk Jumelet (CDA) heeft toegezegd deze afname per direct een halt toe te roepen en gaat met Staatsbosbeheer het gesprek aan om het bosarsenaal uit te breiden.

Tijdens de eerste digitale vergadering van de Statencommissie Omgevingsbeleid (OGB) heeft de fractie deze afname geagendeert. Er worden structureel meer bomen gekapt dan dat er worden geplant, ondanks een herplantingsplicht. Nu telt de provincie 5,2 miljoen bomen, dat zijn 12 bomen per inwoner. Het aantal bomen is tussen 2013 en 2017 in Drenthe met 2,9 procent afgenomen. Wij zijn van mening van bos bij de natuur van Drenthe hoort en steunen daarom de inzet voor het planten van meer bomen.

Gedeputeerde Henk Jumelet van het CDA is het met ons eens. Henk Jumelet zegde hierop toe de afname van bos een halt toe te roepen. Daarbij gaf Henk Jumelet aan voornemens te zijn met onder andere Staatsbosbeheer het gesprek aan te gaan over een uitbreiding van het bosarsenaal binnen Drenthe.

Mooi resultaat waar wij trots op mogen zijn.

Overijssel is een van de mooiste en groenste provincies van Nederland en heeft niet voor niets als bijnaam ‘de tuin van Nederland’. Maar als gevolg van het klimaatakkoord wordt de provincie overstelpt met initiatieven voor de aanleg van zonnecentrales. Hierdoor dreigt het Overijsselse landschap in hoog tempo geïndustrialiseerd te worden.

In de ‘zonneladder’ spreken Gedeputeerde Staten de voorkeur uit om bij de aanleg van zonnecentrales de fraaie Overijsselse natuur en waardevolle landbouwgronden zo veel mogelijk te ontzien, en het bouwen op (bedrijfs-) daken te stimuleren.

In de praktijk stuit dit echter op problemen: de verzekeringsmaatschappij voorziet brandgevaar, er zijn bouwkundige bezwaren, er is onvoldoende kennis van wet- en regelgeving en bedrijven hebben door de coronacrisis andere prioriteiten.

Op initiatief van Forum voor Democratie maken verschillende Overijsselse fracties, te weten FVD, CDA, VVD, SGP en 50Plus, zich sterk voor het opzetten van een taskforce van experts. Deze taskforce moet de Provincie helpen om de bovengenoemde problemen uit de weg te ruimen en te werken aan een duurzame oplossing.

Het uitgangspunt daarbij is om zonnepanelen op daken te plaatsen en alle knelpunten die dat verhinderen weg te nemen.

De bovengenoemde vijf partijen hebben hiertoe op 22 april een motie ingediend bij Gedeputeerde Staten.

“Goed telefoongesprek gehad met Sigrid Kaag. Ik dank haar en Hugo de Jonge voor Nederlands extra bijdrage van 100 miljoen euro voor de reactie op COVID-19, inclusief voor fysieke en mentale gezondheid in kwetsbare landen en bevolkingsgroepen en voor vaccinontwikkeling”, zo tweette WHO-directeur Tedros Ghebreyesus vanmiddag.

100 miljoen naar de WHO dus, zonder dat de Kamer vooraf is geïnformeerd? Intussen bereiken ons ook berichten dat er in Nederland chronische tekorten aan mondkapjes zijn. Het kabinet geeft nog steeds geen uitsluitsel over de vraag waarom er zoveel minder wordt getest dan in buurlanden. Komt het omdat er geen tests zijn, of is nauwelijk testen kabinetsbeleid? Kiest het kabinet voor Nederland of voor internationale gezelschapsspellen? Het begint steeds meer op het tweede te lijken.

Het kabinet-Rutte-Asscher heeft vijf jaar lang bezuinigd op zorg en IC-capaciteit. Het is onbestaanbaar dat er nu tijdens de coronacrisis nauwelijks extra geld naar zorgmedewerkers gaat - die vaak minder verdienen dan Cliniclowns - maar dat er intussen 100 miljoen naar andere landen gaat. Dat is exemplarisch voor de manier waarop het kabinet en het ministerie van Buitenlandse Zaken opereren: bezuinigingen voor Nederland en altijd een blanco cheque voor het buitenland. Maar Sinterklaas bestaat niet, en FVD stelt ministers Kaag (D66, Ontwikkelingshulp) en De Jonge (CDA, Zorg) de volgende Kamervragen:

Vraag 1Klopt het dat Nederland 100 miljoen euro extra aan de WHO geeft? *(1) Uit welk budget komt de door de WHO-directeur genoemde 100 miljoen van Nederland? Is dit een herallocatie van bestaande fondsen of zijn dit extra uitgaven?

Vraag 2Wat is de precieze verdeling van de bestemming van de 100 miljoen die de WHO-directeur noemt? Gaat al het geld direct naar de WHO, of gaat het ook bilateraal naar andere landen? Hoeveel ervan gaat naar de ontwikkeling van een vaccin en hoeveel naar het bestrijden van het coronavirus in andere landen? Naar welke landen en/of organisaties gaat dit geld? Kunt u hiervan een zo specifiek mogelijk overzicht geven?

Vraag 3Wat is de ratio geweest achter de keuze om dit geld in het buitenland uit te geven en niet in Nederland?

Vraag 4Bent u bekend met het artikel “Cliniclowns krijgen veel meer betaald dan verpleegkundigen”?*(2)  Is dit nog steeds het geval?

Vraag 5Deelt u de mening van Forum voor Democratie dat het uitermate wrang is dat er nu tot 100 miljoen Nederlands belastinggeld naar het buitenland stroomt voor “fysieke en mentale gezondheid”, maar dat Nederlandse verpleegkundigen intussen vaak een benedenmodaal inkomen hebben?

Vraag 6Hoeveel geld zou het kosten om in Nederland het niveau van testfaciliteiten als in Zuid-Korea op te zetten?

Vraag 7Hoeveel zou het kosten om de draagkracht van de Nederlandse intensive care binnen nu en een jaar naar 3000 IC-bedden inclusief personeel te brengen, waarbij de kwaliteit van de zorg op het hoogste niveau ligt?

Vraag 8Is het kabinet bereid om deze 100 miljoen niet aan de WHO of anderszins in het buitenland uit te geven, maar dit geld te besteden aan het structureel uitbreiden van de IC-capaciteit in Nederland, aan betere lonen voor zorgmedewerkers in Nederland en aan het massaal uitbreiden van de testcapaciteit in Nederland? Zo nee, waarom acht het kabinet de zorg in het buitenland belangrijker dan de zorg in Nederland? Hoe ziet het kabinet de verhouding tussen zijn verantwoordelijkheid tegenover de Nederlandse bevolking ten opzichte van eventuele internationale verantwoordelijkheden? 

Vraag 9Is het kabinet het ermee eens dat het Nederlands belang altijd op de eerste plaats dient te staan?

Vraag 10Is het kabinet het met Forum voor Democratie eens dat de WHO het Chinese belang om de ernst van het coronavirus te bagatelliseren in januari en februari lijkt te hebben laten prevaleren boven het internationale belang om het coronavirus zo snel mogelijk te bestrijden? Zo nee, waarom niet? Zo ja, welke conclusies trekt het kabinet hieruit?

Vraag 11Als het kabinet deze 100 miljoen dan toch in het buitenland wil uitgeven, waarom heeft het ervoor gekozen om dat deels of geheel via de WHO te doen? Als hier geen sprake van is, waarom is deze uitgave dan met de WHO gecoördineerd?

Vraag 12Is er een relatie tussen de keuze van de Verenigde Staten om voorlopig geen geld meer aan de WHO te doneren en de keuze van Nederland om 100 miljoen te doneren?

Vraag 13Bent u bekend met het bericht “Australië eist openheid over oorsprong en aanpak coronacrisis”?*(3)

Vraag 14Deelt u de zorgen omtrent de vooringenomenheid van de WHO ten gunste van China? Bent u bereid om tegen de WHO kritiek uit te spreken op het feit dat de WHO de Chinese aanpak van het coronavirus in januari en februari is blijven prijzen, terwijl al duidelijk was dat China vooral de verspreiding van informatie over het virus heeft geprobeerd in te dammen?

Vraag 15Bent u bereid de WHO erop aan te spreken dat Taiwan voortaan op een respectvolle manier dient te worden behandeld, als gelijkwaardige gesprekspartner?

Vraag 16Bent u bereid Australië te steunen in het verzoek om een onafhankelijk onderzoek naar de mondiale aanpak van de coronacrisis, dat niet zou worden uitgevoerd door de WHO?

Vraag 17Aan welke WHO-adviezen heeft Nederland zich wel gehouden en aan welke WHO-adviezen niet?

Vraag 18Hoe beoordeelt u het commentaar van de Australische regering dat het succesvol is geweest in de bestrijding van het coronavirus omdat het WHO-adviezen terzijde heeft geschoven? Zijn er achteraf WHO-richtlijnen waarvan u denkt dat Nederland ze beter niet had kunnen naleven?

Vraag 19Bent u bereid deze vragen voor aanvang van het plenaire debat over de coronacrisis op woensdag 22 april te beantwoorden?

*(1): Tedros Ghebreyesus, d.d. 20 april 2020 op Twitter, online raadpleegbaar via https://twitter.com/DrTedros/status/1252238987307233282. 

*(2): Vrijheid in de Zorg, d.d. 21 november 2017, online raadpleegbaar via https://vrijheidindezorg.nl/2017/11/cliniclowns-krijgen-meer-betaald/.

*(3): De Telegraaf, d.d. 19 april 2020, online raadpleegbaar via: https://www.telegraaf.nl/nieuws/73486460/australie-eist-openheid-over-oorsprong-en-aanpak-coronacrisis.

Geen eurobonds, wel uitbreiding van de voorwaarden waaronder het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM) mag worden ingezet. Dat lijkt de conclusie van de eurotop die afgelopen week plaatsvond. Een coronapakket van 540 miljard euro moet garanderen dat Zuid-Europese landen de medische kosten kunnen dekken en hun economie overeind kunnen houden. Voor de EU een nieuwe stap richting een ever closer union.Eenmaking boven gezond verstandMaar de crisis toont nogmaals aan dat de euro onhoudbaar is. De verschillen tussen Noord- en Zuid-Europa zijn simpelweg te groot. Die les had al getrokken moeten worden in de vorige eurocrisis, toen Griekenland, Ierland en Portugal met steunpakketten overeind werden gehouden. Maar telkens worden zowel Noord-Europese landen als Zuid-Europese landen het slachtoffer van de Europese eenmakingsdrang. Onze economieën en samenlevingen worden ondergeschikt gemaakt aan de EU-ideologie.

Dat werkt zo. Bij de invoering van de euro werd een monetaire unie gecreëerd, maar geen politieke unie. Het idee: de noodzaak voor een politieke unie zou wel blijken. De euro als breekijzer waarmee de politieke unie aan lidstaten zou worden opgedrongen. 

Aan dit idee hebben de EU-leiders vastgehouden toen ze, tegen alle gezond verstand en economische principes in, Griekenland binnen de euro hielden. Het doel is niet daadwerkelijk het ondersteunen van Griekenland of Italië, maar het creëren van een politieke unie en van “economische convergentie”. Noord mag Noord niet meer zijn, Zuid niet meer Zuid. Een ideologie die haaks staat op wat vanuit economisch perspectief verstandig is.

Een Zuid-Europees perspectiefDe Zuid-Europese kritiek op de euro snijdt hout. Bij de invoering van de euro is de concurrentiepositie van Zuid-Europa ernstig verzwakt, omdat de euro een “duurdere” munt is dan de lire, de peseta of de drachme. Daardoor werd exporteren voor Zuid-Europa moeilijker dan voorheen, wat de maakindustrie hard heeft getroffen.

Toen de financiële crisis Zuid-Europa aan de rand van de afgrond bracht, was een gecontroleerde ontvlechting de beste optie geweest. In plaats daarvan gingen de Europese leiders akkoord met het slechtste van beide werelden. Noord-Europa stond toe dat honderden miljarden belastinggeld in de Zuid-Europese staatsschulden werden gepompt. In feite verdween een groot deel van dat geld direct naar de banken, niet in de Zuid-Europese economie. Het geld bestaat alleen fictief. Zuid-Europeanen hebben er nooit iets van gezien.

Intussen werden Zuid-Europese landen gedwongen Brusselse budgetdictaten na te leven. Ongekozen regeringen met technocraten - zoals die onder leiding van Mario Monti in Italië - voerden harde bezuinigingen door, waardoor de werkloosheid hoog bleef. Hierdoor verslechterde de koopkracht en werd de crisis alleen maar verdiept. Zelfs na jaren van relatieve economische voorspoed zijn landen als Spanje en Griekenland deze crisis nog steeds niet te boven gekomen. De werkloosheid blijft er hoog. Men kan zich afvragen of deze toestand niet permanent zal zijn.

Twee zijden van dezelfde medailleVoor Noord-Europese landen is de invoering van eurobonds terecht onacceptabel. Het is niet rechtvaardig om Nederlandse en Oostenrijkse belastingbetalers te vragen om - direct of indirect - voor Zuid-Europese staatsschulden te betalen. Maar het is ook duidelijk dat de huidige situatie voor Zuid-Europa niet werkt. Het holt van crisis naar crisis. Intussen worden democratie, economie en samenleving ondermijnd door Brussels bezuinigingsbeleid.

Sommige politici proberen Noord- en Zuid-Europeanen tegen elkaar uit te spelen. Noord-Europese “vrekken en egoïsten” versus Zuid-Europese “knoflooklanden met een gat in hun hand”. Maar in werkelijkheid zijn zowel Nederlanders als Italianen, zowel Duitsers als Grieken slachtoffer van de EU-eenmakingswaan van de politieke klasse, die het ideaal van de ever closer union steeds maar weer voorrang geeft ten koste van de belangen van de eigen bevolking. De Zuid-Europese woede over de antidemocratische troika die de economie kapotbezuinigt en het Noord-Europese onbegrip over het zoveelste miljardenpakket om de Zuid-Europese toegang tot de internationale kapitaalmarkt te garanderen: ze zijn niet tegengesteld, maar juist twee zijden van dezelfde medaille.

Eenmaking of ontvlechting?Er zijn nu twee opties: eindeloze Europese eenmaking of gecontroleerde ontvlechting.

We kunnen doorgaan op hetzelfde pad. Dat kan langzaam of snel. VVD en CDA zijn voorstander van doormodderen. Zij lijken verdere monetaire en politieke eenmaking hooguit te willen afremmen, maar moeten - zoals Hoekstra - keer op keer akkoord gaan met een nieuwe stap vooruit. Eurofederalisten zijn op hun beurt van mening dat crises als de huidige aantonen dat de eenmaking een stuk sneller zou moeten verlopen. Alsof de Nederlandse en Italiaanse economie op elkaar gaan lijken als we de budgetmacht naar Brussel overhevelen of een schuldenunie aangaan. Een gevaarlijke illusie. Nederland zal nooit Italië worden, Griekenland nooit Duitsland. De convergentiewaan is gebaseerd op een fundamentele onderschatting van de diepgeworteldheid van de gewoontes en tradities die Europa rijk is, weerspiegeld in onze samenlevingen en dus in onze economieën. Eurofederalisten begrijpen dat de huidige situatie onhoudbaar is, maar niet dat verdere eenmaking heel Europa slechts dieper in het moeras zal trekken.

Het enige alternatief: gecontroleerde ontvlechting van de eurozone; de terugkeer van monetaire soevereiniteit naar de natiestaten van Europa. Zuid-Europese regeringen kunnen het begrotingsbeleid voeren dat de bevolking gewenst acht - wellicht met meer publieke investeringen - en zullen een betere concurrentiepositie hebben, waarmee ze de werkloosheid kunnen terugdringen en hun economie uit het slop kunnen trekken. Noord-Europese landen hoeven niet met miljardensteunpakket na miljardensteunpakket akkoord te gaan en worden behoed van een eeuwig voortdurende schulden- en transferunie, waarbij de koopkracht van gewone Noord-Europeanen op het altaar van de internationale financiële markt wordt geofferd aan een fictieve god in Brussel.

Hoe moet die gecontroleerde ontvlechting er precies uitzien? Hoe zorgen we ervoor dat onze economieën niet volledig worden ontwricht en dat we onze welvaart beschermen? Dat is een volgende stap, waarover goed moet worden nagedacht. Maar dat de ontvlechting moet plaatsvinden, is duidelijk - en wordt alleen maar duidelijker door de eurogroepbijeenkomst van afgelopen week. Verdere eenmaking kent alleen verliezers; gecontroleerde ontvlechting en nationale soevereiniteit zijn in ieders belang.

Het Interprovinciaal overleg (IPO) heeft gesuggereerd – gezien de coronacrisis – de Gemeenteraden en Provinciale Staten eventueel te passeren bij het vaststellen van het concept van de Regionale Energie Strategie (RES). Om zo de gewenste datum van 1 juni aanstaande niet in gevaar te laten komen voor de doorrekening daarvan.

FVD Fryslân vindt, samen met de statenfracties van VVD en CDA, dit een brug te ver. Dit raakt aan de kern van de democratie. Terwijl in december 2019 is besloten dat deze concept RES eerst voorgelegd moet worden aan de Provinciale Staten van Fryslân, wordt hier nu wellicht aan voorbij gegaan. Ook de raadpleging bij de Friese inwoners door het Fries Sociaal Planbureau heeft nog niet plaats gevonden.

De RES is een ingrijpend onderwerp voor de inwoners van Friesland. Met grote gevolgen voor de lokale energie voorziening, maar ook voor ons Friese landschap. De Regionale Energie Strategie verdient een uiterst zorgvuldige afweging. Indien nodig, zal eerder uitstel van de RES- behandeling door het Planbureau voor de Leefomgeving overwogen moeten worden. En niet het passeren van de Provinciale Staten van Fryslân.

De Friese Statenfracties van VVD, FVD en CDA hebben daarom aan Gedeputeerde Staten hierover schriftelijke vragen gesteld.

Gisteravond was dan eindelijk het grote Coronadebat in de Tweede Kamer. Zes weken eerder al had FVD tot tweemaal toe een spoeddebat aangevraagd - maar de coalitie vond dat toen niet nodig. VVD en CDA onderschatten de dreiging van het virus. Minister Bruno Bruins dacht dat het zo’n vaart niet zou lopen.

Nu zitten we in een nationale crisis. Velen zijn al ziek geworden. De minister zei voorbereid te zijn op een uitbraak, maar het tegendeel bleek het geval. Onze intensive cares waren niet toegerust. We hebben geen testkits op voorraad. Er zijn geen tijdige quarantaine-maatregelen genomen. Tekorten van medicijnen en beademingsapparatuur dreigen. Hoe kon dit zo misgaan? Het kabinet lijkt maar niet vooruit te kunnen denken. Precies dat stelde Baudet in zijn speech aan de kaak:

Op dit punt over gebrek aan anticiperen ontstond vervolgens een interruptiedebat tussen Rutte en Baudet:

Het virus heerst natuurlijk ook in de landen om ons heen - meer zelfs, aangezien Nederland relatief laat pas de eerste besmettingen kreeg. Omdat onze grenzen open staan en we niet controleren wie Nederland binnenkomt, hebben we ook geen greep op de besmettingen die ons land vanuit het buitenland bereiken. Dit vormt een ernstig veiligheidsrisico. Andere landen, zoals Duitsland, Ierland, Oostenrijk, Tsjechië, de Verenigde Staten, enzovoorts, hebben inmiddels grootschalige grenscontroles ingevoerd. Waarom doen wij dit niet? Hierover interrumpeerde Baudet minister Grapperhaus:

Het coronavirus woedt al een paar maanden door Azië. Daar zijn zaken misgegaan - maar ook goed gegaan. Het voorbeeld van Singapore wordt door zowel Harvard University als de Wereldgezondheidsorganisatie aangeprezen als ideaal: nul doden, een snelle daling van de besmettingen en geen overbelasting van de medische zorg. Daar zouden we van moeten leren! Minister Bruins van Medische Zorg (VVD) blijkt echter slechts naar de landen om ons heen te willen kijken...de landen waar de uitbraak nu juist niét onder controle werd gekregen!

Grenscontroles om het virus in te dammen. Gesloten ziekenhuizen gebruiken voor de opvang van patiënten die in quarantaine moeten. Een inreisverbod vanuit infectiehaarden. En opschorting van de leerplicht.

Eerder op de avond werd ons voorstel - samen met Geert Wilders - om geen boetes uit te delen als ouders hun kinderen thuis houden gelukkig wel aangenomen. Maar deze vier rationele FVD-voorstellen werden weggestemd. Oordeel zelf!

En zo eindigde het debat onbevredigend. Als het kabinet eerder actie had ondernomen, was ons zoveel leed bespaard gebleven! Nu heeft Rutte-3 eindelijk een paar maatregelen getroffen, maar het is too little, too late. Grenscontroles zijn nu harder nodig dan ooit. De scholen en universiteiten moeten dicht. Er moet meer worden gedaan om ervoor te zorgen dat iedereen tijdens de coronacrisis de nodige zorg kan krijgen. ZZP en MKB mogen niet de dupe van deze crisis worden.

Forum voor Democratie blijft zich inzetten voor harde, maar noodzakelijke maatregelen. Opdat zoveel mogelijk Nederlanders gezond door de coronacrisis komen en de schade beperkt blijft. Steun ons!

Wat leuk dat wij hier met zoveel mensen samenkomen. Het is zo fantastisch dat er elke keer weer zoveel mensen bijeenkomen om met elkaar over politiek te praten en ons, gekozen statenleden, te vertellen wat er speelt. En ik wil graag toch even benadrukken hoe bijzonder dit is en hoe belangrijk wij dit ook vinden. In 2016 zijn we begonnen als politieke partij, en in leden zijn we nu al de grootste! Onze collega’s in Assen van andere partijen kijken er met jaloezie, verbazing en verwondering naar. Hoe kan dit? Hoe kan het nou dat FVD zo aanspreekt bij mensen?

Nou dat is heel simpel te beantwoorden. En ook volstrekt logisch. FVD is veel meer dan een politieke partij. Wij laten niet alleen van ons horen tijdens verkiezingstijd. Wij zijn een beweging. Je zou het bijna een conservatieve zuil kunnen noemen. En dat impliceert een heleboel. Het houdt een bepaalde levenshouding in. En dat uit zich bij de FVD bijvoorbeeld in dat wij altijd met onze achterban in gesprek blijven. Zo houden wij elk jaar in elke gemeente een borrel in Drenthe. Dat komt ook wel mooi uit, aangezien Drenthe 12 gemeenten heeft… Maar dit is slecht een symptoom wat ik nu beschrijf. Er ligt iets diepers achter, iets wat in de oer-Provincie Drenthe heel natuurlijk tot stand kwam: noaberschap.

En met noaberschap, dit hoef ik u vast niet te vertellen, komt noaberplicht. Dat wij hier samenkomen met elkaar betekent ook dat wij graag achter onze toetsenborden weglopen, de tv uitzetten en ons met raad en daad inzetten voor elkaar. Continu. Wij komen hier bij elkaar om naar elkaar te luisteren, te discussiëren met elkaar en elkaar te ondersteunen. En dat kost wat moeite. En dat mogen we niet onderschatten! In deze totaal geïndividualiseerde samenleving, waarin men alleen maar in rechten kan praten, kiest u ervoor om niet een boze tweet te sturen o.i.d. u kiest ervoor om de deur uit te lopen en daadwerkelijk contact te maken met anderen. Noaberplicht.

Elkaar met raad en daad ondersteunen, daadwerkelijk contact hebben…..Dat brengt mij ook bij de kern van democratie en het statenwerk wat wij doen. Want waar lopen wij nu zoal tegenaan? Nou, het eerste wat bij mij naar bovenkomt is de idiotie die heet: Regionale Energie Strategie. 

In de klimaatwet, die dus vanuit Den Haag komt, is er ruimte gemaakt voor regionale en lokale invulling. Die ruimte noemen we even voor het gemak de RES. Dat houdt in dat de nationale taakstelling van 35 TWh hernieuwbare energie opgewekt moet worden per 2030 door de RES ingevuld mag worden. Het is dus een Nationale doelstelling, vastgelegd in een nationale klimaatwet, die vervolgens uitgewerkt wordt door Provincie Drenthe, Drentse waterschappen en Drentse gemeenten (RES).

Om het allemaal nog logischer te maken: elke overheid binnen de RES heeft weer andere bevoegdheden. Zo kan de Provincie in haar omgevingsvisie vaststellen waar in Drenthe windmolens moet komen. Echter, de gemeenten zelf bepalen via het bestemmingsplan de precieze invulling…Echter, als Provincie en gemeenten niet de nationale doelstelling halen, gaat het Rijk op de stoel zitten van de gemeente en Provincie. 

Dus, wat gebeurt er vervolgens in de Provinciale Staten met de behandeling van de RES? CDA, PvdA,VVD, CU en GL (de coalitie) hebben de mond vol van draagvlak, betrekken, informeren, draagvlak creëren, burgers inspraak geven…….. Met andere woorden, ze doen het overkomen alsof ze met u ingesprek gaan. Alsof iemand die geen windmolen in z’n achtertuin wil, die ook daadwerkelijk niet krijgt. Dit is volstrekte flauwekul.

Want wat gebeurt er daadwerkelijk? Wanneer je de coalitie het vuur aan de schenen legt in de Provincie? Dan zeggen ze: we weten niet wat dat inhoud, daar gaat de gemeente over. Zij beslissen uiteindelijk…. Nu mag u drie keer raden hoe men in de gemeente reageert wanneer daar de inwoners om de toegezegde inspraak vragen:….. Juist: daar gaan wij niet over, het Rijk legt ons dit op……. Etcetera. Ze spelen elkaar de Zwarte Piet toe, maar niemand is uiteindelijk geraadpleegd. Er is geen enkel draagvlak gecreëerd.

Dus, wat moeten we doen? We moeten afdwingen dat zij, net als wij, daadwerkelijk contact met elkaar gaan krijgen. Dat betekent bijvoorbeeld dat in plaats van je te verstoppen, je een zaal afhuurt en mensen uitnodigt. Een andere optie van echt contact en echte gesprekken is: directe democratie. Een referendum. Op die manier kan geen enkele partij zich meer verstoppen achter mooie woorden om de gevolgen vervolgens een ander aan te rekenen. Je neemt uiteindelijk een duidelijk standpunt in en vervolgens peil je of dat draagvlak er is, waar ze de mond zo van voorhebben.

Goed, ik heb u nu denk ik al lang genoeg verveeld. Bij deze weer het woord aan Hendrikus.

Statenlid Ilze van Roozendaal: “De RES is de sloopkogel van de kartelpartijen ter verminking van het Nederlandse landschap en onze natuur.”

Dat bijna bij ieder windpark en grootschalige zonneweide een actiegroep van omwonenden opduikt is statenlid Ilze van Roozendaal voor Forum voor Democratie Gelderland niet onbekend. Omwonenden maken zich veel zorgen over de impact op hun eigen leefomgeving, maar ook op de natuur. Windmolens worden steeds groter waarmee de impact op de leefomgeving ook steeds groter wordt. Slagschaduw, geluid en waardedaling van woningen in de omgeving van een windpark zijn voor omwonenden hun toekomstbeeld. Omwonenden kloppen daarom vaak aan bij gemeenten om hun zorgen te uiten, maar vaak zonder succes, want ook gemeenten staan vaak met hun rug tegen de muur. De provincie heeft immers de bevoegdheid om een windpark nog steeds door te drukken als de gemeenteraad tegen heeft gestemd en de vrees daarvoor is bij gemeenten groot.

Door het klimaatakkoord dat vorig jaar is gepubliceerd, wordt Nederland in 30 regio’s ingedeeld, genaamd Regionale Energie Strategie (RES). Een belangrijke taak is om op zoek te gaan naar gebieden waar ruimte is voor windmolens en zonneweiden. Iedere regio bestaat uit gemeenten, de provincie, waterschappen en andere stakeholders. Het is niet de vraag hoe we het gaan doen, maar vooral waar we het gaan doen. De taak is om 35 TWh op te gaan wekken met windmolens en zonnepanelen in 2030.

Tijdens de Provinciale Staten vergadering van 29 januari kwam de RES Achterhoek, Noord-Veluwe en Rivierenland ter vaststelling. Omdat veel omwonenden vergaande gevolgen ondervinden van windparken en zonneweiden en het grote impact heeft op het leven van mensen heeft Forum voor Democratie het verhaal van een omwonende voorgedragen om een weergave te geven wat de impact is van windparken op omwonenden. Daaropvolgend heeft FVD een motie ingediend met het verzoek aan Gedeputeerde Staten om met een voorstel te komen om draagvlak te meten en te toetsen bij (toekomstige) omwonenden. Forum voor Democratie Gelderland is voor een moratorium op windmolens, maar ook voor transparantie over het werkelijke draagvlak.

De motie is uiteindelijk verworpen door onvoldoende steun van de andere partijen. Opmerkelijk was dat partijen zoals de VVD en het CDA de motie van FVD niet steunden, terwijl het CDA tijdens de voorbereidende bijeenkomst opmerkte dat wat participatie betreft het een feestje van bestuurders lijkt te zijn, en ook de VVD gaf aan draagvlak een belangrijk punt te vinden. Door de motie weg te stemmen is het beeld ontstaan dat er angst is voor het gebrek aan draagvlak. “De gedeputeerde durft er gewoon niet aan en er wordt geen verantwoordelijkheid genomen door de provincie.”

“Dat linkse partijen onze motie niet steunden verbaast me niet, maar bij de VVD en CDA had ik wel op steun gerekend. Aan de andere kant is door de VVD vergaand beleid met gigantische potten geld aangenomen. De VVD schuift steeds verder op naar links, ook in Gelderland. De RES is de sloopkogel van de kartelpartijen ter verminking van het Nederlandse landschap en onze natuur.”, aldus Statenlid FVD Gelderland Ilze van Roozendaal.

Zodra u in het nieuws leest dat er ergens in Nederland een gevaarlijke slang is ontsnapt, dan weet u dat de komkommertijd is aangebroken. Ditzelfde fenomeen geldt als gevestigde politieke partijen in de media over immigratie beginnen te oreren. Dat is het officiële startschot van de verkiezingscampagne. 

Op 21 december 2019 gaf Mark Rutte (VVD) de aftrap met de kop in de Telegraaf dat ‘Schengen in gevaar’ is. Op 3 januari 2020 volgde Hugo de Jonge (CDA): ‘Tachtigduizend migranten per jaar is te veel voor Nederland’. En op 9 januari gaf Ankie Broekers-Knol (VVD) in de Telegraaf aan dat zij de “asielteugels wil aantrekken”. De Tweede Kamerverkiezingen staan gepland op 17 maart 2021. Gezien het tijdstip van deze retoriek kan worden geconcludeerd dat de regeringspartijen er rekening mee houden dat het kabinet de rit niet zal uitzitten. 

Immigratie, de daaruit voortvloeiende multiculturele samenleving en gebrekkige integratie is al vele jaren een van de grootste problemen van onze maatschappij. Pim Fortuyn was er heel uitgesproken over en veroorzaakte daarmee rond de eeuwwisseling een politieke revolte. Onze westerse normen en waarden staan in vele opzichten haaks op de waarden die in andere culturen gebruikelijk zijn. Denk bijvoorbeeld aan de gelijkheid van mannen en vrouwen en homorechten. Dat kan je pas oplossen als je het wilt zien én durft te bespreken. En daar zit het probleem: CDA en VVD zien het wel, maar bespreken het alleen als de verkiezingen voor de deur staan. Daarna is het business as usual. Vorig jaar gingen beide partijen nog akkoord met het Marrakech-pact en het kinderpardon. Aanpakken hebben ze nooit gedaan, terwijl zij juist bij uitstek de regeringspartijen zijn die dit allang hadden moeten doen. Er is niet eens een demografische visie terwijl de huidige ontwikkeling van de bevolking enorme gevolgen heeft voor onze woningmarkt, mobiliteit, onderwijs, gezondheidszorg,  veiligheid en uiteraard cultuur.

Het Centraal Planbureau zegt dat ons land behoefte heeft aan arbeidsmigratie vanwege vergrijzing. Dat valt nog te bezien als straks een groot deel van het werk niet meer door mensen wordt gedaan. De industriële revolutie 4.0 is begonnen. Artificial Intelligence (AI) en robotica zullen een grote rol in ons arbeidsproces gaan vervullen. Veel banen worden straks door deze technologieën overgenomen. Het aantal nieuw gecreëerde banen in deze sector is van zeer specialistisch niveau en significant minder dan het aantal banen dat verdwijnt.

Kennis en arbeid die we wél nodig hebben, en niet aanwezig zijn in ons land, kunnen we invullen door arbeidsmigratie. Dat is echter een selectief proces, zoals dat in een bedrijf gebruikelijk is. Je neemt alleen mensen aan die je daadwerkelijk nodig hebt. Dan is de voorwaarde dat zij over de juiste opleiding en competenties beschikken. Canada en Australië doen dat ook. De immigranten uit Afrika en het Midden-Oosten zijn daar niet voor opgeleid en voegen in die zin geen waarde toe aan onze maatschappij.  

Voor alle duidelijkheid, we hebben het hier dus niet over vluchtelingen maar over immigranten die uit economische overwegingen naar ons land toe komen. Het probleem is dat de juridische scheidslijn tussen vluchteling en economische migrant onder druk van internationale gerechtshoven en activistische rechters steeds dunner wordt. Daarmee worden de verplichtingen voor EU- lidstaten ook steeds groter. Europese ambtenaren doen wat dat betreft een flinke duit in het zakje. Er komt geen democratisch proces meer aan te pas. In 2011 kopte Trouw nog: ‘Het kabinet moet binnen Europa steun zoeken om het Europees Hof aan banden te leggen. De rechters in Straatsburg bedreigen wetten in EU-landen die democratisch tot stand zijn gekomen.’ De VVD maakte toen een stap in de goede richting, maar daar is met het progressieve beleid van Rutte uiteindelijk niets van waargemaakt. 

Voor FVD is aanpak van immigratie een absolute noodzaak en geen verkiezingsretoriek. Wij zullen dit probleem wel aanpakken als de kiezer ons bij de aankomende Tweede Kamerverkiezingen voldoende mandaat geeft. Niet de rechter, maar de volksvertegenwoordiging bepaalt wie ons land in komt en wie niet. Het democratisch proces moet worden hersteld door het Europees Hof aan banden te leggen waardoor wij het Australisch immigratiemodel kunnen invoeren. Als tussentijdse oplossing vangen we aan met het Deense immigratiemodel. Het is hoog tijd dat we concrete maatregelen tot uitvoering gaan brengen. Dat kan, mits de kiezer zich niet door de praatjes van de VVD en CDA bij de neus laat nemen.

Rob Roos is  Europarlementariër voor Forum voor Democratie

Facebook: https://www.facebook.com/RobRoos.MEP

Instagram: robroos.mep

Twitter: @rob_roos

LinkedIn: linkedin.com/in/robroosnl

InleidingOp 9 december verklaarde Josep Borrell, de “Hoge Vertegenwoordiger van de Europese Unie” (die zichzelf ziet als een soort Europese ‘minister’ van Buitenlandse Zaken) dat er “een Europees equivalent van de Amerikaanse Magnitsky Act” gaat komen. D66 en CDA waren drijvende krachten achter deze nieuwe Brusselse machtsuitbreiding, en wisten anderen hierin mee te krijgen. De wet gaat het mogelijk maken dat de EU ingrijpende sancties oplegt aan individuen, wereldwijd, die zich volgens bijvoorbeeld Timmermans en Verhofstadt - zonder dat daar eerst een rechter over hoeft te hebben geoordeeld - schuldig hebben gemaakt aan de schending van ‘mensenrechten’. 

Forum voor Democratie is fundamenteel gekant tegen dit soort wetgeving. Niet alleen omdat de Europese Unie in onze ogen elke democratische legitimiteit mist - en dus al helemáál geen ‘gemeenschappelijk buitenlands beleid’ mag vormgeven - maar ook omdat hiermee een vrijbrief wordt gecreëerd voor politici om in het wilde weg sancties op te leggen als iemand hen niet aanstaat.1 Het is een gevaarlijk instrument dat waarschijnlijk ook nog eens volkomen contraproductief zal blijken te zijn. Dat bewijst de geschiedenis van de oorspronkelijke Magnitsky Act.

De Amerikaanse ‘Magnitsky Act'De oorspronkelijke Magnitsky Act werd in 2012 in de Verenigde Staten aangenomen. Zij is vernoemd naar de Russische oligarch Sergei Magnitsky, die in 2009 overleed in een Russische gevangeniscel. Zijn zakenpartner Bill Browder lanceerde daarop een geslaagde campagne om Magnitsky neer te zetten als dappere - en geheel onschuldige - klokkenluider die op basis van een valse aanklacht gevangen werd gezet en vervolgens werd gedood. Het doel van deze Magnitsky-wet is om de vermeende verantwoordelijken voor zijn dood te straffen door hen te verbieden naar de VS te reizen, gebruik te maken van Amerikaanse banken, etc. In het verlengde daarvan maakt de Magnitsky Act het ook mogelijk om anderen die zich aan vergelijkbare “mensenrechtenschendingen” schuldig zouden hebben gemaakt met dergelijke maatregelen te straffen.

Op het eerste gezicht lijkt het misschien goed, en rechtvaardig, om sancties op te leggen aan mensen lijken weg te komen met wandaden in het buitenland. Wie er wat dieper over nadenkt stuit echter op drie grote problemen.

1. De complexiteit van buitenlands onrechtAllereerst kun je je afvragen of de versie van de gebeurtenissen zoals wij die - vanaf grote afstand - tot ons krijgen wel helemaal klopt. We lezen nieuwsberichten of rapporten waar we van schrikken, waar we boos over worden - maar uiteindelijk kan het natuurlijk best zijn dat we niet alle feiten kennen en de situatie onvoldoende kunnen overzien. Zo zijn er bijvoorbeeld gegronde redenen om te twijfelen aan Bill Browders versie van Sergei Magnitsky’s lot. Het hele fundament onder zijn verhaal is zelfs weggeslagen door - uitgerekend! - het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM), toen dit Hof in een recente uitspraak2 stelde dat Magnitsky op onderbouwde en wettelijke gronden was gearresteerd. De aanklacht die de Russische aanklager aan zijn adres had geuit (wegens belastingfraude) was volgens het EHRM volkomen geloofwaardig. Het Hof meende bovendien dat er een reëel risico bestond dat Magnitsky Rusland zou ontvluchten, wat opnieuw zijn gevangenneming rechtvaardigde. 

Daarbij was Magnitsky reeds jaren vóórdat hij met zijn beschuldigingen richting de Russische staat naar buiten kwam als verdachte van belastingfraude aangemerkt.3 Weliswaar achtte het Hof het bewezen dat Magnitsky in de gevangenis was mishandeld - hij zou zijn geboeid en geslagen - maar het vond zeker géén bewijs dat hij doelbewust zou zijn vermoord. Nu twijfelt niemand eraan dat de omstandigheden in Russische gevangenissen ellendig zijn, en het verbeteren van die omstandigheden behoort tot de strevingen die we in talloze landen achtenswaardig achten. Maar het verhaal dat Magnitsky zou zijn vastgezet omdat hij corruptie van de regering openbaarde; en dat hij daarna rücksichtslos werd vermoord, mist dus zelfs volgens het EHRM - dat toch niet bepaald bekend staat om haar voorliefde voor Rusland! - “iedere grond”.4 

2. De willekeur van morele verontwaardigingVervolgens moet je constateren dat misdaden, onrecht, enzovoorts, bepaald geen zeldzame gebeurtenissen zijn in de wereld. Rechteloosheid, moord en doodslag zijn aan de orde van de dag in Azië, het Midden-Oosten, Afrika… helaas leven we in een imperfecte wereld waarin democratische rechtsstaten de minderheid vormen. Ook in Zuid-Amerika bestaan ellendige gevangenissen. Zelfs in Europa vindt onrecht plaats dat het hart soms ineen doet krimpen. Maar leggen we continu sancties op aan alle individuele daders of regimes die de “mensenrechten” schenden? Natuurlijk niet. 

In de praktijk blijkt ophef over “mensenrechtenschendingen” dan ook vaak een gelegenheidsargument, een troefkaart die willekeurig wordt uitgespeeld tegen landen of individuen de we eigenlijk om heel andere redenen willen straffen, wegdrukken of isoleren. Dat zie je bijvoorbeeld aan de eenzijdige kritiek die Israël continu ten deel valt. Commissies van de Verenigde Naties, gedomineerd door Islamitische landen, grijpen ieder excuus aan om dat land dwars te zitten - terwijl de misdaden van regimes in Saudi-Arabië, Turkije of Iran grotendeels onopgemerkt blijven.

Ook dat punt kan nog eens duidelijk worden geïllustreerd aan de hand van de Amerikaanse Magnitsky Act. Haar volledig naam luidt “The Russia and Moldova Jackson-Vanik Repeal and Sergei Magnitsky Rule of Law Accountability Act of 2012”. Het woordje ‘Repeal’ in de benaming “Jackson-Vanik repeal” verwijst naar de voorgeschiedenis: het Jackson-Vanik-amendement uit 1974, dat een eerder stelsel van sancties opstelde en dat met deze wet dus wordt ingetrokken (en vervangen door nieuwe sancties). De indieners van dat Jackson-Vanik-amendement waren de Democratische Senator Henry “Scoop” Jackson, een milieuactivist en geestelijk vader van het neoconservatisme, en Charles Vanik, een Democratisch lid van het Huis van Afgevaardigden. Met hun amendement wilden zij voorkomen dat de status van “most favored nation”, die handelsbarrières en importtarieven wegneemt, zou worden toegekend aan de USSR. Het amendement bood een alibi om - in het heetst van de Koude Oorlog - handelsbeperkingen aan de Sovjet-Unie op te leggen. Op haar beurt was dit ‘Jackson-Vanik-amendement’ weer bovenop een systeem van sancties gekomen dat al decennia eerder was opgetuigd en was vormgegeven door het “Coördinerend Comité voor Multilaterale Export Controles” - oftewel COCOM. COCOM was net als de NAVO opgericht in 1949 en beperkte decennialang de export van technologie naar het communistische blok. 

De Magnitsky Act was dus niet zozeer gericht op het veroordelen en bestrijden van ‘mensenrechtenschendingen’ in het algemeen, maar staat in een lange traditie van anti-Ruslandbeleid. Een traditie die ooit wellicht gerechtvaardigd was, maar tegenwoordig niet meer per se gerechtvaardigd is. Willen we die strategie voortzetten? Of wordt het tijd de Koude Oorlog achter ons te laten en niet langer aan te sturen op conflict met Rusland? Het zijn strategische vragen die in het hart van de politiek thuishoren - en niet met een vaag beroep op ‘mensenrechtenschendingen’ in de achterkamertjes bedisseld horen te worden. 

3. De contraproductiviteit van sanctiesDit leidt ons als vanzelfsprekend tot misschien wel de belangrijkste overweging, namelijk dat de geschiedenis van sancties laat zien dat ze zelden tot nooit effectief zijn - maar eerder averechts werken. Sancties slagen er niet in om verandering te brengen in de publieke opinie of het regeringsbeleid - dit geldt voor sancties in het algemeen, of ze nu worden ingesteld tegen Syrië, Iran of Rusland. Dat komt onder meer doordat ze het beeld versterken dat tegenstanders van de regering ook tegenstanders van de bevolking zijn. Steun voor de zittende macht neemt daardoor eerder toe dan af. Ook economisch heeft het nauwelijks effect: zo zorgden de COCOM-sancties er waarschijnlijk voor dat de Sovjet-Unie sterker werd op technologisch gebied in plaats van zwakker. Het land werd gedwongen om zelf technologie te ontwikkelen, en slaagde daar wonderwel in - zoals de eerste mens in de ruimte en de eerste satellieten in een baan om de aarde laten zien. 

Datzelfde zien we bij de restricties die tegenwoordig gelden voor de export van landbouwproducten naar Rusland. Als gevolg daarvan is Rusland nu de grootste producent van gerst en tarwe ter wereld geworden, de op-één-na grootste producent van zonnebloempitten, en de op-twee-na grootste producent van aardappelen en melk, de op-vier-na grootste producent van eieren en kippenvlees… enzovoorts. Maar Nederlandse boeren zijn afgesloten geraakt van een belangrijke afzetmarkt. Dus welk belang menen we nu eigenlijk te dienen? Waar zijn we nu precies mee bezig?

ConclusieHet past de Europese Unie in onze ogen niet om zelfstandig buitenlands beleid te gaan voeren. Om sancties in te stellen tegen buurlanden, om EU-ambassades te openen en uiteindelijk (als het aan Verhofstadt en Timmermans ligt) ook een soort Europees leger te gaan optuigen. Wij geloven in nationale soevereiniteit en in democratische zeggenschap van de Nederlandse bevolking over onze betrekkingen met buurlanden, onze verplichtingen en onze internationale opstelling. Alleen al daarom is een Europese ‘Magnitsky-wet’ een buitengewoon slecht idee. 

Maar daarbij is het geven van een open mandaat aan beleidsmakers om op basis van vage beschuldigingen in het ‘mensenrechten’-spectrum allerhande sancties op te gaan leggen onverantwoord. In heel veel gevallen weten we niet precies wat er speelt in het buitenland. Complexe machtsconflicten geven aanleiding tot vragen - heel zelden is er in chaotische, slecht georganiseerde landen eenduidig onderscheid te maken tussen ‘good guys’ en ‘bad guys’: het ligt er meestal ergens tussen in. Daarbij maak je onvermijdelijk een politieke keuze door de ene schending van ‘mensenrechten’ wél te bestraffen, en de andere niet. Als we alle acties die ingaan tegen onze morele intuïtie willen bestraffen, kunnen we met helemaal niemand meer handel drijven. Met geen enkel land meer zaken doen. Het al dan niet instellen van sancties is dus een politieke keuze. Die hoort thuis in het parlement - en niet via een carte blanche aan beleidsmakers te worden overgeheveld.

Tot slot moeten we ons realiseren dat dit soort sancties zelden tot nooit echt effect hebben. Een dictator gaat heus niet aftreden als hij merkt dat hij niet meer op vakantie kan in Zuid-Frankrijk. Een onderdrukte bevolking komt heus niet ineens in opstand als de prijs van tomaten nog verder stijgt. Integendeel: doordat de middenklasse verzwakt vermindert de kans op een democratisch gezind ecosysteem in zulke landen.

Het is een combinatie van drie zaken die deze Magnitsky-wet tot ontwikkeling heeft doen komen: Europese machtswellust, Koude Oorlogdenken en verslaving aan ‘deugen’. FVD wijst ze alledrie af.

1Op 19 november heeft FVD in de Tweede Kamer dan ook TEGEN een motie gestemd om zo’n wet ook op Nederlands niveau aan te nemen, mocht het op Europees niveau mislukken.

2European Court of Human Rights, Case of Magnitsky and Others versus Russia, Judgement, 27 August 2019, https://hudoc.echr.coe.int/eng#{"fulltext":["Magnitsky"],"documentcollectionid2":["GRANDCHAMBER","CHAMBER"],"itemid":["001-195527"]}

3De volgorde was dus dat Magnitsky eerst beschuldigd werd van belastingfraude, en pas daarna met een tegenverwijt van overheidscorruptie op de proppen kwam. Daarmee verdwijnt de grond onder het verhaal van zijn vriend en zakenpartner Bill Browder (die inmiddels zelf ook is veroordeeld wegens faillissementsfraude en belastingontduiking.

4Zie ook de documentaire die de Russische filmmaker Andrey Nekrasov over Magnitsky en Browder maakte - online te bekijken via: https://www.youtube.com/watch?v=ack8GcFvaN4.