Poliflw

16 november -  Tijdens het rondetafelgesprek van 12 november  kwam het Plan van Aanpak Duurzaamheid aan de orde. Na lang wachten lag hij er dan eindelijk. Een dikke nota waarin veel onderwerpen worden behandeld. Dat is op zich goed, want duurzaamheid is een breed thema dat gaat van wonen t/m mobiliteit. Nadeel is dat het gauw onduidelijk wordt waar nu precies de focus ligt, welke doelen precies worden nagestreefd en wat de hoofd-strategieën zijn om die doelen te bereiken. Veel RTG-leden vroegen dan ook om verduidelijking van diverse zaken. Ook wij hadden een hele lijst met vragen, waarvan we het merendeel schriftelijk hebben gesteld.

In het Plan van Aanpak ligt de focus op de energietransitie. Voor de gebouwde omgeving wordt daarbij het Akkoord van Groenlo gevolgd: doel is energieneutraal in 2030. Dat betekent de volgende subdoelen:

-   55% besparen op gas (warmte) en de rest (45 %) gas vervangen door duurzame bronnen, vooral op basis van elektriciteit (warmtepompen , infrarood, ed);

-   20% besparen op elektriciteit en de rest (80%) fossiele stroom vervangen door duurzame stroom;

-   De benodigde duurzame energie moet opgewekt worden door:

•11 ha zonnepanelen op daken

•30 ha zonneparken;

•13 windmolens

•3 kleinschalige mestvergisters.

In één van onze vragen pleitten we ervoor om deze concrete doelen in het PvA explicieter als subdoelen en prestatie-indicator op te nemen. Nu wordt in het Plan van Aanpak alleen CO2 als indicator genoemd, maar er is geen knop waarmee je de uitstoot kunt sturen. Je kunt als gemeente wel isolatiemaatregelen en plaatsing van windmolens en zonnepanelen beïnvloeden. De wethouder neemt onze suggestie mee.

Door ons en anderen werden er vragen gesteld over of het allemaal organisatorisch wel te realiseren is. Nu al loopt Aalten achter met tal van onderdelen en de ambities zijn hoog.  PP vroeg naar beleid t.a.v. landbouw; in Aalten stoot deze sector 40% meer klimaatgassen uit dan de gebouwde omgeving. De wethouder wil geen eigen lokaal beleid gaan voeren. Ook opslag/opvangen van CO2 ontbreekt in de nota: met bomenaanplant en ander bodembeheer kan er CO2 uit de lucht vastgelegd worden. De wethouder laat het uitzoeken.

2 november - De discussies over het stikstofbeleid ontsporen nogal. Onderbuikgevoelens, niet gecheckte feiten wisselen meningen en opvattingen, niet gestoeld op feiten af. Om een goed oordeel te kunnen vellen is een diepgravende analyse gebaseerd op o.m. historische feiten van belang. PP-lid Jan Mudde heeft geprobeerd die analyse met behulp van de historie te maken. Hieronder zijn verhaal.

Ingezonden nin Progressief Nieuws Intern, 2 november 2019.

De Nederlandse landbouw: een al lang uit het lood geslagen sector met boeren in een onmogelijke spagaat.

Dat de actuele mest(stikstof)problematiek iets nieuws zou zijn berust op een (moedwillig?) misverstand, evenals de opvatting dat “de politiek” niet naar de boeren zou luisteren. Verder is het geen boude veronderstelling te constateren dat de naoorlogse landbouw in ons land aan haar eigen succes te gronde dreigt te gaan. In een algemeen en historisch getint betoog wil ik deze opvattingen toelichten, waarbij ik een nadrukkelijk onderscheid maak tussen de sector als zodanig én de individuele boeren.

Om met de mest zelf te beginnen. Al in 1972 kwam de stichting Natuur & Milieu (N&M) met een alarmerend rapport over de mestproblematiek, getiteld “Augiasstal bio-industrie”. Begin jaren ‘70 kwamen de problemen geleidelijk aan op tafel: mineralenoverschotten, koperverontreiniging, te veel fosfor- en eiwit in het voer en daardoor ook in de mest die rechtstreeks uitspoelde naar de bodem en het oppervlaktewater, aldus N&M ¹). Pas in 1984 kwam de toenmalige minister van Landbouw Gerrit Braks (CDA) met wetgeving die deze problematiek beheersbaar moest maken, de Interimwet Beperking varkens en pluimveehouderij, die eigenlijk een bouwstop voor nieuwe stallen inhield.

Het verhaal gaat dat Braks persoonlijk geschrokken was van de dode schapen (vermoedelijk door kopervergiftiging) die hij in een weiland, achter z’n woning in Brabant, had zien liggen. Nu kende Braks z’n pappenheimers en hij bracht die eerste “mestwet’ zo laat mogelijk in de openbaarheid. Helaas mocht dit niet baten, want de bij de afkondiging van de nieuwe wet, een dag voor die zou ingaan, bleven - vooral in Brabant - de gemeentehuizen tot 12 uur ’s nachts geopend om alle schielijk ingediende kladjes e.d. inzake uitbreidingsverzoeken nog op tijd van een stempel te voorzien( ).

Eigenlijk werd hiermee, in dit geval op nogal spectaculaire wijze, de trend gezet. De sector, met een dominante rol van het Landbouwschap, wist tal van opeenvolgende maatregelen en wetgeving te omzeilen, dan wel te traineren of naar haar hand te zetten door het afdwingen van financiële tegemoetkomingen en uitzonderingsregels. Uiteraard met medewerking van vooral het CDA en de VVD (maar ook de PvdA). Voor de concrete geschiedenis hiervan, met o.a. de Fosfaatnorm (1985, door het min. van VROM!), Meststoffenwet(1987), de MINAS (1998) en de aanzet tot de PAS (al in 2008) en de toenemende bemoeienis van Brussel (EU), verwijs ik naar het rapport van het al genoemde N&M uit 2016 met als titel “De Mestmarathon Kroniek van ruim 42 jaar mestbeleid” (zie bronvermelding).

Lees hier het hele ingezonden stuk