Vandaag, op Internationale Vrouwendag is het goed om terug te denken aan 14 november. Vanaf die dag hebben vrouwen de rest van het jaar symbolisch voor niets gewerkt. Vrouwen verdienen namelijk nog steeds gemiddeld 13% minder per uur dan mannen, wat in een heel leven op kan lopen tot 300.000 euro. Tel uit de winst.
Vrouwen werken vaak in cruciale beroepen die minder gewaardeerd worden dan beroepen waar veel mannen werken, denk bijvoorbeeld aan de zorg of aan kinderopvang. En ook in onbetaalde zorgtaken blinken vrouwen uit: ze besteden anderhalf keer zoveel tijd aan het huishouden, kinderen en aan mantelzorg dan mannen.
De lagere beloning en het onbetaalde werk dat vrouwen doen staat in schril contrast met de top. Voor elke vrouwelijke bestuurder zijn er zes mannelijke. Die mannen en enkele vrouw aan de top worden dan weer niet onderbetaald en ondergewaardeerd, want die verdienen bijvoorbeeld bij de grote bedrijven in een jaar net zoveel als wat een vrouw misloopt aan loon in haar hele werkende leven.
In een samenleving en economie die draait om winsten en om aandeelhouders is dit alles geen probleem. Want lagere lonen voor hetzelfde werk leiden per definitie tot hogere winsten. Het blijft ongelooflijk dat de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen zo groot is en nauwelijks afneemt, ondanks alle mooie woorden, voornemens en beloften. Het gaat hier om klassenstrijd.
En die strijd is hard nodig. Op de wereldwijde ranglijst voor gelijkheid tussen mannen en vrouwen staat Nederland op een magere 28e plaats. En met het tempo dat de ongelijkheid verkleint zijn we er pas over 72 jaar. Nou, dat maken ik en veel andere vrouwen dus niet meer mee.
Een lage waardering maakt vrouwen kwetsbaar. Vrouwen hebben een groter risico om in armoede te raken. Bijna de helft van de vrouwen in Nederland is afhankelijk van een partner of de overheid. In mijn eigen Arnhem heeft twee derde van de vrouwen of meisjes straatintimidatie of seksueel grensoverschrijdend gedrag meegemaakt. In die straten waar je in het donker naar huis loopt met de sleutels in de hand, of waar je net doet alsof je aan het bellen bent. ‘Ik app je als ik thuis ben.’ En elke 8 dagen wordt in Nederland een vrouw vermoord omdat ze vrouw is. Femicide als het ultieme dieptepunt van een totaal gebrek aan respect voor vrouwen.
Die respect en waardering voor vrouwen moet er komen. Dit betekent gelijke beloning als vrouwen en mannen hetzelfde werk doen. De beroepen waar veel vrouwen werken moeten worden opgewaardeerd, zoals bijvoorbeeld het onderwijs en de zorg, op het relatief hoge niveau zoals het was toen het nog typische mannenberoepen waren. Goede en toegankelijke kinderopvang, beter ouderschapsverlof, en meer zekere banen en contracten zijn nodig. Belangrijke stappen in de klassenstrijd. Op internationale vrouwendag zijn er mooie woorden, beloften en intenties. Maar zonder actie zal het echt 72 jaar gaan duren.
