Poliflw

In de afgelopen maanden is nog maar eens gebleken hoe goed de zorg in Nederland is. En hoe belangrijk de mensen zijn die in de zorg werken. Zorgmedewerkers, van verpleger tot intensivist en van ziekenhuis tot verpleegtehuis, hebben een cruciale bijdrage geleverd aan het bestrijden van de coronacrisis. En nog steeds. Want de coronacrisis is bepaald nog niet voorbij. Bovendien, ook voor de coronacrisis leverden zorgmedewerkers al dag in dag uit belangrijk werk.

D66 wil de werkomstandigheden van mensen in de zorg verbeteren. Kort gezegd: minder werkdruk, meer vertrouwen en meer financiële waardering. Met overtuiging hebben we daarom de zorgbonus van € 1000 netto gesteund: terechte waardering voor een buitengewone prestatie. We vinden het frustrerend dat het zo lang duurt voor deze bonus wordt uitgekeerd. In het debat vandaag hebben we de minister nogmaals gevraagd tempo te maken.

De afgelopen weken klinkt de roep om een betere structurele beloning van zorgmedewerkers luid. Begrijpelijk. Goede salarissen in de zorg zijn van groot belang. Als waardering voor de mensen die het belangrijke werk doen. Maar ook om het werk aantrekkelijk te houden en zo de personeelstekorten tegen te gaan. Dus zou je zeggen: regel dat dan gewoon en stem voor die motie. De Kamer spreekt dan uit dat het salaris in de zorg omhoog moet, en dan gebeurt het ook. Toch? Zo simpel werkt het helaas niet. Hoe dat zit, is niet even makkelijk in een tweet te vatten, of een snelle oneliner. Daar zijn meer woorden voor nodig.

Er zijn twee belangrijke redenen waarom wij nu toch niet zomaar voor hogere zorgsalarissen kunnen en willen stemmen. De eerste reden heeft te maken met de manier waarop we in Nederland de zorgsalarissen betalen. Het ministerie van Volksgezondheid betaalt niet de salarissen van zorgmedewerkers. Dat gebeurt op basis van de zogeheten OVA-systematiek, oftewel de Overheidsbijdrage aan de Arbeidsontwikkeling. In de zorg gaan de sociale partners, werkgevers en werknemers, over de arbeidsvoorwaarden. Als politiek leveren we een bijdrage, ook door de juiste voorwaarden te scheppen. De politiek kan dus wel indirect sturen op betere salarissen. Daar denkt D66 graag over mee. Zo willen we dat het kabinet in gesprek gaat met sociale partners om te zien waar knelpunten zitten om vooral verplegenden en verzorgenden een beter salaris te kunnen bieden. Want laat ook duidelijk zijn: het gaat ons niet om de bestuurders met hoge salarissen, maar om de verpleegkundigen en verzorgenden. En dat alles moet op een manier die werkt, die uitvoerbaar is én die de autonomie van de vakbeweging en de werkgevers respecteert. Op die manier kunnen goede cao’s worden afgesloten voor zorgmedewerkers.

Een tweede reden waarom wij deze motie niet steunen is, omdat we zorgvuldig met de overheidsfinanciën om willen gaan. De overheid betaalt niet alleen de zorg. We betalen ook heel veel andere zaken die we met z’n allen belangrijk vinden: onderwijs, wegenonderhoud, verduurzaming van energie, veiligheidsmaatregelen, sociale voorzieningen, en ga zo maar door. En wat te denken van de enorme steunpakketten, waarmee we deze coronatijd het salaris van twee miljoen Nederlanders tijdelijk betalen, banen redden, ondernemers en bedrijven te hulp schieten, de culturele sector helpen, en nog veel meer. Dat konden we doen door de opgebouwde financiële buffers van de afgelopen jaren. En daar ligt wat ons betreft ook de prioriteit bij de begroting voor komend jaar: zorgen dat zo veel mogelijk mensen hun baan en inkomen kunnen houden, zeker in sectoren die de zwaarste klappen opvangen.

De salarissen van alle zorgmedewerkers één keer met slechts 1% verhogen, vraagt om 560 miljoen euro. Een forse verbetering vraagt dus om miljarden extra per jaar. Dat kan alleen op een verantwoorde manier. Een motie die alleen zegt ‘regel het, en zoek maar uit hoe’, klinkt sympathiek en daadkrachtig, maar is dat niet.

Ja, wij zijn bereid naar de waardering voor mensen in de publieke sector te kijken. Maar daar zeggen we meteen bij: dat gaat niet zomaar, dat gaat niet van de ene op de andere dag, dat gaat niet gratis. Zoals Ernst Kuipers – de voorzitter van het Landelijk Netwerk Acute Zorg en een van de leidende mensen in de coronacrisis – vorige week ook zei: het zal zorgvuldig moeten. En voegen wij daaraan toe: met de eerlijke boodschap dat we dan elders ook keuzes moeten maken om dit te kunnen betalen. Wij vragen van iedere politieke partij in de Tweede Kamer om daarin actief mee te denken. Want als er naast het redden van banen en het overeind houden van ondernemers in zwaar getroffen sectoren ruimte is om de salarissen in de publieke sector te verbeteren, dan willen we dat natuurlijk voor elkaar krijgen.

Een makkelijk verhaal vertellen we niet. Dat realiseren we ons heel goed. Het is een stuk populairder om gewoon voor de motie te stemmen. Dat doen we nu dus niet. Wij blijven ons inzetten voor goede zorg, goed werk en een beter salaris. Zorgvuldig. Op een manier die werkt. Dat kan je van D66 verwachten.

Door Eppo Bruins op 10 juli 2020 om 17:00

Erkenning voor sociale ondernemingen

In de afgelopen maanden sprak ik in de Tweede Kamer vaak over de economie. In tijden waarin de overheid ongekende economische steun geeft, is het belangrijk om te beseffen wat voor economie we eigenlijk voorstaan. Wat voor bedrijven willen we in dit land? Voor de ChristenUnie zijn dit ondernemingen die niet alleen gaan voor winst op de korte termijn, maar langdurige positieve maatschappelijke impact maken. Sociale ondernemingen zijn daar een fantastisch voorbeeld van. Daarom ben ik blij dat in de kabinetsplannen van vandaag die wettelijk worden erkend.

Sociale ondernemers zetten in hun bedrijfsmodel de maatschappelijke missie voorop. Ze zorgen er bijvoorbeeld voor dat mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan het werk kunnen. Ze zijn koplopers op het gebied van duurzaamheid. Of ze strijden tegen uitbuiting. Denk bijvoorbeeld aan organisaties zoals Tony Chocolonely, Fairphone, of Happy Tosti. Deze ondernemingen verdienen in onze samenleving alle ruimte.

Helaas zijn er belemmeringen. Zo is het kiezen van een rechtsvorm voor deze ondernemers ingewikkeld: als een ondernemer kiest voor een stichting, is het lastig om geld te lenen voor zijn investering. Als BV moet de ondernemer elke keer bij een bank uitleggen dat ze bij het bedrijf ‘sociaal’ zijn, en dus op een andere manier kijken naar winst en rendement.

Om dat te veranderen kwam ik in 2018, met steun van Social Enterprise NL (de koepel van sociale ondernemingen), met een plan. Ik wil dat ondernemers zich wettelijk kunnen registreren als sociale (of: maatschappelijke) onderneming. Ik vind dat er heldere criteria moeten komen waar deze ondernemingen dan aan voldoen. Daarmee zorgen we voor wettelijke erkenning voor deze ondernemingen die maatschappelijke impact aantoonbaar als belangrijkste doel hebben.

Vandaag presenteert het kabinet haar voorstel voor maatschappelijke ondernemingen. Ik zie in dat voorstel veel van mijn plan terug. Ondernemers krijgen straks de mogelijkheid om te kiezen voor een maatschappelijke BV. Er komen duidelijke eisen waar zo’n BV aan moet voldoen. Zo is het voor iedereen duidelijk dat deze bedrijven van waarde zijn voor mens, milieu en maatschappij. En lossen we belemmeringen op.

Ik vind dat we deze maatschappelijke ondernemingen verder moeten gaan versterken. De overheid kan bijvoorbeeld sociaal ondernemers fiscaal voordeel geven of bij specifieke aanbestedingen de voorkeur geven aan een maatschappelijke onderneming.

Sociaal ondernemers hebben immers aandacht voor wat echt telt: ze dragen zorg voor de schepping, ze dragen bij een samenleving waarin iedereen mee kan doen, ze gaan uitbuiting tegen. Deze ondernemers verdienen ruim baan. Het kabinetsvoorstel van vandaag is een heel mooie stap vooruit!

Door Webredactie op 28 mei 2020 om 10:07

ChristenUnie wil ‘Nationale Bedrijven Garantie’

De ChristenUnie wil dat alleen bedrijven die op een fatsoenlijke manier werken, in aanmerking komen voor overheidssteun in crisistijd. Voor deze ‘Nationale Bedrijven Garantie’ komen ondernemingen in aanmerking die in goede tijden goed zorgen voor hun werknemers én de samenleving. Dit voorstel doet Gert-Jan Segers, fractievoorzitter namens de ChristenUnie, donderdag in de Tweede Kamer.

Het ChristenUnie-voorstel is bedoeld om te stimuleren dat ondernemingen maatschappelijk verantwoord gaan ondernemen. Bedrijven die eerlijk ondernemen binnen én buiten de landsgrenzen, moeten (opnieuw) de norm worden in Nederland.

De ChristenUnie denkt aan voorwaarden rond:

goed werkgeverschap (een sterke rol voor de ondernemingsraad)

een redelijke salarisverhouding tussen de top en de werkvloer

gezonde buffers en een goede verhouding vreemd en eigen vermogen

Afspraken rond de ecologische voetafdruk van bedrijven

IMVO standaarden

De voorwaarden die nu gelden over het niet uitkeren van dividend en bonussen en de afspraak om geen eigen aandelen op te kopen in crisistijd, gelden ook en zijn goede eerste stappen naar steviger voorwaarden bij het verlenen van steun.

Gert-Jan Segers (ChristenUnie):

“Deze crisis werkt als een contrastvloeistof waarmee de kwetsbaarheden in onze samenleving en economie zichtbaar worden. Het is onze opdracht om lessen te trekken zodat we niet terugkeren naar de situatie van weleer, maar weerbaarder uit deze crisis komen.

Dat geldt ook voor ondernemingen. De overheid springt nu terecht bij om de inkomens van gezinnen te stutten en bedrijven te helpen overleven. Het is echter cru dat we nu met gemeenschapsgeld noodgedwongen bedrijven helpen die werken volgens een vorm van roofdierkapitalisme.

Daarom stellen we nu voor om in de toekomst stevige voorwaarden te stellen en die vooraf duidelijk te maken. Daarmee kunnen we bedrijven stimuleren om op een gezonde manier te werken. Met een ‘Nationale Bedrijven Garantie’ helpen we fatsoenlijke bedrijven in crisistijd. Stimuleren we anderen om zich beter te gedragen en hebben we een middel in handen om foute bedrijven die echt niet willen veranderen de deur te wijzen in tijden van crisis.”

Door Lodewijk Asscher op 21 april 2020 Delen  

Booking.com deelde de afgelopen jaren 14 miljard euro uit aan de aandeelhouders. Vorig jaar werd er maar liefst vijf miljard winst gemaakt. En toch is Booking nu één van de bedrijven die hun hand ophouden bij de belastingbetaler. Of een bedrijf als KLM, dat terwijl er medewerkers op straat worden gezet en Nederland en Frankrijk overleggen over extra steun, doodleuk het bonusplafond van de topman wil verhogen.

We bevinden ons midden in een enorme gezondheidscrisis.

We bevinden ons midden in een enorme gezondheidscrisis. En als gevolg daarvan een zware economische crisis. We moeten er alles aan doen om levens te redden en om banen overeind te houden. De steunmaatregelen voor bedrijven – zoals de maatregel dat de overheid 90% van het salaris betaalt – zijn gericht op het redden van die banen. Maar er moeten ook duidelijke voorwaarden aan verbonden zijn. Het mag geen socialisme voor de rijken worden, terwijl de rest achterblijft met de rekening.

Het mag geen socialisme voor de rijken worden, terwijl de rest achterblijft met de rekening.

In Denemarken hanteert de sociaaldemocratische regering van mijn collega Mette Frederiksen hele duidelijke voorwaarden voor steun. Er is een royaal steunpakket om ondernemers en werkgevers door de crisis te helpen. Maar bedrijven die de afgelopen jaren belasting hebben ontdoken komen niet in aanmerking. Net zoals bedrijven die de afgelopen jaren dividend of bonussen hebben uitgekeerd. Zij mogen hun hand ophouden bij de aandeelhouders die profiteerden toen het goed ging.

Er moeten hele duidelijke voorwaarden voor staatssteun aan grote bedrijven.

Wat mij betreft voegen we daar nog twee voorwaarden aan toe. Ten eerste mogen er geen mensen ontslagen worden. Immers, de steunmaatregelen zijn gericht op behoud van banen. En als bepaalde grote bedrijven extra steun nodig hebben – denk aan KLM – moet de samenleving via de overheid ook wat te zeggen krijgen over dat bedrijf. Zodat we bijvoorbeeld verduurzaming en matiging aan de top kunnen afdwingen.

Laten we de lessen uit de bankencrisis toepassen.

Laten we de lessen uit de bankencrisis toepassen: harde voorwaarden voor steun zodat we hier echt met zijn allen doorheen komen.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Henk Nijboer op 2 april 2020 Delen  

Aasgieren zijn wat private equity partijen vaak zijn. Voorbeelden te over. Egeria die NRC overnam. Providence dat vele kinderopvangorganisaties naar de afgrond leidde en medewerkers en ouders in de kou liet staan. Klesch die het aluminiumbedrijf in Delfzijl opkocht, volstopte met aandeelhoudersleningen, failliet liet gaan en dat daarna doodleuk nog een keer deed.

Aasgieren zijn wat private equity partijen vaak zijn.

Het volgende slachtoffer is de Hema. Een vaste waarde in elke Nederlandse winkelstraat. Eerder opgekocht door Lion Capital. Volgehangen met schulden, waar torenhoge rentes tegenover staan. Reden: rentes zijn aftrekbaar. Als je bedrijf vol aandeelhoudersleningen hangt, vang je als aandeelhouder dubbel: je ontvangt torenhoge rentes en die kosten zijn aftrekbaar zodat minder winstbelasting wordt afgedragen. De overheid, wij allemaal dus, heeft het nakijken. En als het mis gaat, betalen werknemers de rekening.

Het volgende slachtoffer is de Hema. Een vaste waarde in elke Nederlandse winkelstraat.

Dat is precies wat nu weer te gebeurt. Het eerste wat Hema aankondigde deze week was dat de werknemers in moeten leveren. Veel logischer zou zijn de bizar slechte voorwaarden van de leningen als eerste aan te passen. En dat allemaal terwijl de vorige private equity aandeelhouder grof aan de Hema heeft verdiend.

Dit Angelsaksische aasgierenmodel moet zijn langste tijd gehad hebben.

Private winsten genieten, maar de verliezen afwentelen op medewerkers en maatschappij: het verandert helaas niet vanzelf bij private equity. We zullen de wetten verder aan moeten scherpen. Dit Angelsaksische aasgierenmodel moet zijn langste tijd gehad hebben.

Tweede Kamerlid

Samen kunnen we onze idealen waarmaken.

Doe mee en word nu lid!

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

De coronacrisis is een afschuwelijke gezondheidscrisis die wereldwijd veel mensen het leven kost.  Dit gaat gepaard met een grote onzekerheid, angst en verdriet. De absolute prioriteit ligt nu bij de volksgezondheid en bescherming van de meest kwetsbare mensen. Maar het is noodzakelijk om nu alvast na te denken over volgende stappen om onze economie te hervormen.

Lilian Marijnissen: ‘We hebben onze samenleving kwetsbaar gemaakt door vitale zaken aan de markt over te laten. We zien nu hoe cruciaal beademingsapparatuur is tijdens een gezondheidscrisis. Maar de productie hiervan is compleet uit handen gegeven. We hebben wel straaljagers op voorraad, maar geen beademingsapparatuur. Ook ziet iedereen nu hoe belangrijk onze zorgverleners zijn. Maar ondertussen blijft hun beloning al heel lang achter bij de groei van de economie. En wat dacht je van de ontwikkeling van vaccins, die alleen ontwikkeld worden als er een ‘markt’ voor is. Applaus is mooi maar er gaat fundamenteel iets mis, en dat moet worden aangepakt.’

Solidariteit met zorgverleners begint met forse investeringen in de zorg en in de salarissen van de zorgverleners. ‘De publieke sector vangt bij elke crisis de klappen op. Tijdens de vorige crisis was het de publieke sector die grote bezuinigingen voor de kiezen kreeg, terwijl de banken voor miljarden werden gered. Nu is het weer de groep die niet thuis mag blijven, maar met gevaar voor eigen gezondheid voorop gaat in de zorg voor mensen. Het is tijd voor een herwaardering van de publieke sector. Laten we kiezen voor dat wat van ons allemaal is. Investeer in de publieke sector,’ zegt Marijnissen.

In tijden van crisis verliezen mensen met een flexibel contract als eerste hun werk en inkomen. De SP vindt het van groot belang dat de ruim drie miljoen mensen met een flexibel contract ondersteund worden voor inkomsten die wegvallen. Zij moeten, net als mensen met een vaste aanstelling, gegarandeerd aanspraak kunnen maken op een crisisuitkering ter hoogte van ten minste het minimumloon. Het kabinet wil helaas niet verder gaan dan het niveau van de bijstand. Een volgende belangrijke stap is deze mensen een zeker bestaan te geven. Het grote aantal flexibele contracten en mensen die gedwongen worden om als  zzp’er te werken moet worden teruggedrongen.

Bedrijven krijgen overheidssteun om loon van hun werknemers door te betalen. Dat is goed, maar hier moeten wel voorwaarden aan verbonden zijn. Marijnissen: ‘Grote bedrijven hebben jarenlang miljarden winst kunnen maken. Laat ze daar eerst aanspraak op maken voordat ze steun van de overheid kunnen ontvangen. En als we bedrijven steunen dan mogen er geen gedwongen ontslagen vallen, zoals toch al aangekondigd bij KLM en H&M. Als we grote bedrijven steunen is het ook niet meer dan logisch dat we ook invloed krijgen op die bedrijven. Dat betekent een democratisering van de economie, zodat die economie werkt voor ons allemaal.’

Deze crisis vraagt van zorgverleners het uiterste, met grote risico’s voor hun eigen gezondheid. Ook supermarktmedewerkers, vrachtwagenchauffeurs en nog vele anderen werken hard door. Zij staan in de frontlinie. Van miljoenen mensen is het inkomen plotseling onzeker geworden. Uit het niets zitten uitzendkrachten, zzp’ers en kleine ondernemers zonder werk en inkomen. Solidariteit is datgene wat ons nu verbindt.. Daar waar die solidariteit niet spontaan ontstaat, moeten we het afdwingen. Een eerlijke economie is nodig.

In tijden van de coronacrisis: Europese solidariteit, nu!

Van inzamelingsacties tot steunpakketten en van de heldhaftigheid in de zorg tot de overuren in de supermarkten: met onze nationale solidariteit zit het in deze coronacrisis wel goed. Dat is fantastisch, maar niet genoeg om deze crisis het hoofd te bieden. Wat we nu nodig hebben is levensreddende Europese solidariteit. Als het kabinet zich dat niet snel realiseert, zullen we de pijnlijke consequenties nog lang moeten dragen, schrijft Rob Jetten.

“Ik heb mij afgelopen weekend enorm geschaamd over de opstelling van de Nederlandse regering.” Dat schreef een bezorgde burger mij in de eerste brief die hij ooit in zijn 56 levensjaren aan een volksvertegenwoordiger stuurde. Hij was niet de enige. En er was alle reden toe.

Terwijl Duitse ziekenhuizen Nederlanders opnamen en bijna alle andere Europese landen patiënten en beschermingsmiddelen met elkaar uitwisselden, liet Nederland zich van z’n schraalste kant zien. Geheel in de traditie van zijn voorganger Jeroen Dijsselbloem (PvdA), neemt Wopke Hoekstra (CDA) dit moment van humanitaire crisis te baat om de zwaar getroffen Zuid-Europeanen de les te lezen over begrotingsdiscipline. Een boekhoudersvingertje temidden van hartverscheurend menselijk lijden.

Dat de mechanismen van de economische eenwording van de eurolanden nog steeds een ‘work in progress’ zijn en daarom nog wel eens haperen, staat natuurlijk buiten kijf. De eurozone staat nog steeds in de steigers.

Ondanks serieuze hervormingspogingen in bijvoorbeeld Griekenland en Portugal zijn pensioenleeftijden vaak nog te laag en belastingapparaten inefficiënt. Er wordt vooruitgang geboekt, maar het resultaat kan niet in één klap worden bereikt. Net zo als dit kabinet ondanks goede wil niet in één keer de Nederlandse reputatie van belastingparadijs kan afschudden. Dat we bij een grootschalige gezamenlijke inzet van geld dus ook alvast voorzichtig vooruit moeten kijken naar de lange-termijn consequenties is volstrekt logisch. Maar welke rechtvaardiging bestaat er om onze vrienden en Europese lotgenoten de rug toe te keren in hun uur van nood?

De Nederlandse boekhoudersbotheid dreigt uit te monden in een grote diplomatieke ramp. Het zijn de landen en de mensen met wie we ons geopolitieke en economische lot delen die zich nu het eerst van ons dreigen af te keren. Driekwart eeuw na onze bevrijding is de Europese belofte van lotsverbondenheid dankzij hard werk, opofferingsgezindheid en overtuiging grotendeels ingelost. We zijn allemaal rijker en gelukkiger geworden. We zijn als Europeanen uit vrije democratische gevormde overtuiging zo met elkaar vergroeid geraakt dat wantrouwen in de Portugese staatsfinanciën zich al snelt vertaalt in wantrouwen in onze bloedeigen gedeelde munt.

Wat we in deze uitzonderlijke omstandigheden nodig hebben is het tegenovergestelde van wat de Nederlandse houding op dit moment is. Het opgeheven vingertje moet naar beneden. De hand moet open worden uitgestrekt.

De geschiedenis klopt op onze deur. Er moet een antwoord komen. Of we nu willen of niet. De grote historische scharniermomenten komen nooit gelegen. Niemand is voorbereid. Niemand heeft zijn antwoord klaar. De vraag is of we uit onze gewone patronen kunnen breken. In tijden van voorspoed kunnen we naar hartenlust de koele rekenmeesters uithangen. In uitzonderlijke tijden van menselijk nood moeten we in de eerste plaats warmbloedige medemensen zijn. De enige vraag die nu telt is simpel: hoe kunnen we deze ramp samen zo goed mogelijk doorkomen?

Het kabinet heeft door instemming met het versoepelen van de budgetregels al laten zien dat het begrijpt dat dit een uitzonderlijke situatie is. Hoekstra zei in de Tweede Kamer ook al de ‘onderuitputting’ van de Europese begroting te willen gebruiken voor hulp: een startbedrag van driehonderd miljard euro.

Maar als we echt willen laten zien een loyaal en solidair lid te zijn van onze Unie dan moeten we nu een andere toon aanslaan. Er ligt een hele wereld tussen fiscale middelvingers en blinde fiscale transfers. Wij Nederlanders laten ons graag voorstaan op onze pragmatische inborst. Het zou de ergste vorm van ideologische starheid verraden als we dan nu ook niet alle mogelijke oplossingen en middelen overwegen om hier samen sterker uit te komen.

Voor wie niet gelooft in morele verantwoordelijkheid, is er nog altijd de logica van het eigen belang. Investeerders in de eurozone baseren zich op vertrouwen in het vermogen samen politiek te handelen. Als Nederland scheuren blijft trekken in dat vermogen, is er straks weinig over van het weefsel van onze eigen economie. En nog belangrijker: als we de zuidelijke landen nu niet helpen zijn er na de crisis nog maar weinig kansen voor Nederlandse ondernemers. De president van het Europees Parlement, waar de belangen van alle Europeanen worden vertegenwoordigd, verwoordt dit beter dan wie dan ook: “The selfishness of some governments must be contrasted. Without the single market, to whom will they sell their tulips?”

Het coronavirus trekt zich niets aan van de landsgrenzen. De economische ramp die het aanricht in Europa ook niet. Er bestaat nu geen Nederlandse, Duitse, Franse of Spaanse oplossingen. Samenwerking met andere landen is nu letterlijk van levensbelang. Nu is het moment voor solidariteit. Dat begint bij onszelf. Kabinet, stop met blokkeren. Neem verantwoordelijkheid. Denk mee. Voor anderen en voor onszelf.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook