De zon brand op de landen, de hitte is voelbaar in alles om ons heen. 1 juli nadert rap en ik merk dat ik zenuwachtig ben. Op 1 juli komt de provincie met het Utrechts plan landelijk gebied. Wij hebben hier, in gemeente Wijk bij Duurstede, nogal wat landelijk gebied. Sterker nog de agrarische sector zorgt hier voor een belangrijke factor in onze lokale economie. Dit gaat niet alleen over die boerenhuishoudens, dit gaat over de veearts die ze controleert, de loonwerkers op het bedrijf, de buurman die hun gras aan de paarden voert, de maker van de landbouwmachines en dan ook de winkels waarin ze hun boodschappen, kleding, cadeaus kopen. Raak je de boeren, dan raak je Wijk bij Duurstede. Klip én klaar.
Ik ben zenuwachtig omdat de boeren worden overladen door veranderingen die steeds weinig tot geen perspectief bieden. Niemand kan me precies uitleggen waarom. De studies waaruit blijkt dat verkeer en transport toch meer (tot wel 80%) depositie veroorzaken dan aanvankelijk gedacht verdwijnen op een plank voor later. De vergunningen van boeren waaruit meetbaar blijkt dat hun depositie niet van invloed is op de natura2000 gebieden in onze gemeente lijken van tafel. Natuurdoelanalyses van de Natura2000 gebieden geven aan dat wij het relatief goed doen. Toch zitten wij in een fiks reductiegebied. Wat als dat ook op 1 juli de conclusie is? Hoe kun je dit dan uitleggen? Kan iemand me dit uitleggen?
Ik ben zenuwachtig omdat ik het niet kan uitleggen en het liefst op elke barricade klim die ik kan vinden. Maar de hooibalen in de gemeentepolitiek lijken er niet te zijn of heb ik nog niet gevonden. “Wij gaan er niet over”, “Dit is nou eenmaal de politiek”, hoor ik vaak. Het voelt alsof ik naar een voetbalspel aan het kijken ben met een blauwe bal en de rest doet alsof we hockey spelen met een geel driehoekje. Maar de feiten spreken. Die natuurdoel analyses zeggen dat het relatief goed gaat in Wijk bij Duurstede op het gebied van stikstof, die (meerdere) onderzoeken zeggen dat de stikstofuitstoot van transport en luchtvaart vierkant onderschat wordt, die vergunningen van de provincie tot aan 2021 maken meetbaar hoe het zit. Ik blijf me vasthouden aan de wankele juridische haalbaarheid van dit beleid.
We kunnen niet alles afschuiven op de boeren terwijl de cijfers over transport zo evident zijn. Die boeren zorgen namelijk wel voor de financiering van die natuur die we zo willen beschermen. Die boeren zorgen wel voor voedselvoorziening. Die boeren zijn van oudsher een vitaal onderdeel van onze gemeente en sterker nog, misschien wel onderdeel van de oplossing. Want als transport zo veel uitstoot, haal dan je eten alsjeblieft lokaal.
Ik klim maar weer in de pen richting de provincie en trek de wethouder aan zijn jasje hoe het nou zit. Dit onderwerp is te belangrijk om van mijn agenda te halen. Ik blijf zoeken en zou graag meer willen kunnen betekenen. Ik hoop dat de boeren in de tussentijd hun boerenverstand op nul zetten en door blijven gaan op de, vaak duurzame, weg die ze al zijn ingeslagen. Dit beleid kan niet houdbaar zijn op lange termijn. Dat kán toch niet.
