Poliflw

Een meerderheid van de Tweede Kamer steunde vandaag een voorstel van SP-Kamerlid Sarah Dobbe om het kabinet excuses te laten maken aan de jongeren die schade hebben opgelopen door de gesloten jeugdzorg. Al langer was bekend dat er veel mis is gegaan in de gesloten jeugdzorg. In het recente rapport Eenzaam Gesloten maakte Jason Bhugwandass vreselijke misstanden bekend op de Zikos-afdelingen, afdelingen voor Zeer Intensieve Kortdurende Observatie en Stabilisatie voor kinderen. Indrukwekkende verhalen over eenzame opsluiting van kinderen en jongeren, van geweld en het uitblijven van hulp en onderwijs.

Dobbe: ‘Het rapport van Jason was indrukwekkend. Dit zijn geen incidenten, maar signalen dat het systeem faalt. Teveel kinderen en jongeren kregen geen liefdevolle zorg en opvang, maar kregen te maken met misstanden. Er werd niet naar hen geluisterd. Melding na melding, jarenlang. Kinderen en jongeren zijn daardoor beschadigd, fysiek en mentaal. Erkenning dat dit fout is geweest is belangrijk voor herstel. En excuses horen daarbij, en moeten daarin een eerste stap zijn.'

Ook andere belangrijke SP-voorstellen zijn vandaag aangenomen, waaronder het voorstel van Dobbe om aanbestedingen in de specialistische jeugdzorg te verbieden. 'Zorg is geen markt, en de specialistische jeugdzorg al helemaal niet. Waarom moeten aanbieders dan concurreren? Dit leidt alleen maar tot chaos en niet tot goede zorg. Ondanks dat aanbestedingen niet verplicht zijn, doen veel gemeenten het nog wel. Dat wordt nu verboden.' Ook een voorstel van Dobbe om de jeugdzorg te betalen op basis van het aantal plekken, de zogenaamde beschikbaarheidsfinanciering, is vandaag aangenomen. Daarmee kan de aandacht meer worden verlegd naar het verlenen van goed zorg.

Vorig jaar kregen meer dan 450.000 jongeren in Nederland jeugdzorg. Achter die cijfers zitten verhalen van jonge mensen. Jonge mensen die eigenlijk alleen maar beter willen worden.

Deze jongeren willen beter worden en dat maken we hen bijzonder moeilijk: ellenlange wachtlijsten, zorgorganisaties die vooral naar elkaar wijzen en wisselende hulpverleners. En alsof dat niet genoeg is hebben ze bij de start van hun volwassen leven ook nog eens minder kans op het afronden van een opleiding, het vinden van een baan en het hebben van een dak boven hun hoofd. Dat is fundamenteel onrechtvaardig en leidt tot onnodige maatschappelijke kosten.

Voorzitter, ik was vijftien en had toen zelf zorg nodig. Ook ik wilde alleen maar beter worden. Ik zag de mooie en de lelijke kanten van de zorg. Ik nam me toen voor: als ik ooit in de positie kom waarin ik de zorg voor jongeren beter kan maken, dan is dat wat ik ga doen. Dat heb ik de afgelopen jaren gedaan: als consultant, raadslid, wetenschapper en nu als Tweede Kamerlid. Al die rollen had ik niet kunnen vervullen zonder de steun, het vertrouwen, de liefde en de humor van mijn vrouw, kinderen, vrienden en familie. Dank jullie wel!

Voorzitter, achter die CBS-cijfers zitten kinderen en jongeren die nú vastlopen en nú beter geholpen moeten worden. Niet met mooie woorden, maar met oplossingen. En niet alleen de jeugdzorg loopt vast. Hetzelfde geldt voor de geestelijke gezondheidszorg, de gehandicaptenzorg, de ouderenzorg en de medische zorg. Dat vraagt om 1) het slimmer organiseren van de zorg, 2) meer inzet op wat bewezen werkt in de zorg en 3) een andere manier van kijken naar zorg. Bij dat laatste punt wil ik langer stilstaan.

Ik pleit voor een verschuiving van zorg naar gezondheid. We weten dat als je mensen vraagt naar hun ervaren gezondheid, dat slecht 11% daarvan afhankelijk is van zorg. De overige 89% wordt bepaald door factoren zoals het hebben van een sociaal netwerk, een stabiel inkomen en de omgeving waar je woont. Dat betekent dat we het sociale domein en het zorgdomein veel beter moeten verbinden.

Verschuiving van zorg naar gezondheid betekent op kleine schaal dat je kijkt wat een individu en een gezin echt nodig heeft en niet tezelfdertijd inzet op – bijvoorbeeld – traumabehandeling, dagbesteding en aanpak schulden als onderzoek aantoont dat traumabehandeling veel minder effectief is als mensen zich zorgen maken over of ze wel of geen eten op tafel kunnen krijgen.

Verschuiving van zorg naar gezondheid betekent op grote schaal dat we ons ook de vraag moeten stellen of we niet te vaak maatschappelijke problemen in de zorg proberen op te lossen. Zoals de prestatiedruk die jongeren ervaren, de gevolgen van vechtscheidingen en de aanpak van overgewicht. Maatschappelijke problemen met zorg proberen op te lossen is niet wenselijk en niet houdbaar, omdat we problemen niet bij de bron aanpakken én de zorg nu al vastloopt.

Voorzitter, ik gaf al aan: niet alleen mooie woorden, maar juist ook oplossingen. Ik deel er twee:

Ten eerste: Of jij je goed voelt, wordt niet alleen bepaald door of jij ziek bent of niet. Het wordt ook bepaald door of je überhaupt toegang hebt tot medische zorg. Voor meiden die vanwege het gevaar voor eergerelateerd geweld in het geheim worden geplaatst en dus, aan de andere kant van het land, onder een nieuwe identiteit naar school gaan en een nieuw leven opbouwen geldt dat zij vaak geen gebruikmaken van medische zorg. Hun ouders kunnen dan namelijk via de zorgverzekering hun verblijfplaats achterhalen. Hetzelfde probleem speelt bij slachtoffers van huiselijk geweld, aangezien de zorgverzekering vaak op naam van de partner staat. Ik kom met een voorstel om dat recht te zetten.

Ten tweede: De zorg kent helaas lange wachtlijsten. Wachtlijsten moeten korter. Daarnaast moeten we mensen op wachtlijsten ook beter helpen. Uit onderzoek van MIND in de geestelijke gezondheidszorg blijkt dat de helft van de respondenten met een lange wachttijd geen overbruggingshulp krijgt aangeboden tijdens het wachten en wachten op hulp kan soms jaren duren. De zorgvraag wordt dan onnodig erger. Wederom, wat mij betreft een verkeerde keuze, die we moeten rechtzetten.

Tot slot, voorzitter. Ik begon mijn verhaal met mijn gedrevenheid om de zorg beter te maken en ik zal ervoor strijden, nu vanuit deze plek, dat iedereen die zorg nodig heeft zo goed mogelijk wordt geholpen en dat geen jongere met 3-0 achterstand aan zijn of haar volwassen leven begint. Dankuwel.

Ieder kind krijgt straks een vorm van onderwijs. Dit kan op verschillende manieren worden ingevuld. De behoeften van het kind staan hierbij centraal. Scholen krijgen hiervoor veel meer mogelijkheden tot maatwerk. Wanneer een kind beter kan leren door dat een aantal dagen per week thuis te doen, dan kan dat. Maar ook andere vormen van onderwijs zijn mogelijk. Als een kind maar kansen krijgt om te leren en zichzelf te ontwikkelen. Het recht daarop verankeren we met de initiatiefwet ‘leerrecht’ in de wet.

De leerplichtambtenaar wordt leerambtenaar, die naast het kind staat om waar nodig het leerrecht, het recht op onderwijs, af te dwingen. En om te voorkomen dat er niet alleen over kinderen wordt gesproken maar ook mét kinderen, geeft de wet het kind hoorrecht.

‘Het leerrecht staat opgenomen in het door Nederland ondertekende VN Kinderrechtenverdag, maar heeft geen plaats in de Nederlandse wet. Met als gevolg dat we een steeds grotere groep kinderen aan hun lot over laten. Met het leerrecht geven we deze kinderen weer kansen. Zij krijgen recht op onderwijs dat bij hem of haar past’, aldus Van Meenen.

“Ik ben een kind van gastarbeiders. Mijn ouders kwamen beide in de jaren 60 naar Nederland. Mijn moeder in 1968, na mijn vader, met drie kinderen; mijn zus en twee broers. Als enige van het gezin ben ik in Nederland geboren. Mijn jeugd was goed. Ik heb twee ondernemende ouders: van het runnen van pensions tot cafés en het organiseren van evenementen.”

“Ik herinner me een bijzondere ervaring op school: ik kreeg te horen dat ik wel veel vragen stelde in de klas. Of ik dat wat minder kon doen. Ik was een kritisch kind. Op mijn 12e kreeg ik als schooladvies lbo, een voorloper van het hedendaagse vmbo. Ondertussen zat mijn zus op de filmacademie. Ze was feministisch, activistisch en erg betrokken bij mijn leven en schoolloopbaan. Toen zij van mijn schooladvies hoorde, wilde zij ‘wel even met het schoolhoofd praten’. Mijn zus vond dat ik moest gaan studeren, maar het schoolhoofd adviseerde anders. ‘Je kunt beter een beroep leren, een vak’ vond hij. ‘Als je straks weer teruggaat naar je thuisland, heb je daar niks aan je studie.’ Ook dit moment is mij bijgebleven. Het was gek om te horen dat ik een ander thuisland zou hebben dan Nederland. Het waren goede intenties van het schoolhoofd: in die tijd was het een gangbare gedachte dat kinderen van gastarbeiders weer terug zouden gaan. Hij bedoelde het niet slecht.”

Door Don Ceder op 15 maart 2022 om 14:32

Een mens bloeit op in gemeenschap, een kind groeit op in een gezin. Heel veel kinderen groeien op in stabiele gezinnen waar ze een goede basis meekrijgen voor de rest van hun leven. Bij tegenslag in het leven, wat ieder gezin op zijn tijd meemaakt, heeft een gezin soms 'krukken’ nodig ter ondersteuning. Het netwerk van familie, vrienden en buren kan hierin voorzien. Soms is een extra professionele steun in de rug nodig, waarbij de gemeente het eerste aanspreekpunt is. Daarbij moeten we waken voor de tendens van medicalisering en de gedachte dat elke situatie altijd om professionele hulp vraagt.

In de professionele jeugdzorg zetten veel hulpverleners zich met hart en ziel in voor goede zorg voor gezinnen, kinderen en jongeren. Tegelijkertijd kent de jeugdzorg ook een aantal forse uitdagingen die vragen om een passend antwoord.

1 op de 10 jongeren in Nederland, in 2020 bijna 430.000, heeft inmiddels te maken met jeugdzorg. En als we ons beperken tot de leeftijd 18 jaar dan is dat bijna 1 op 8[1]. Bijna 93% van deze jongeren krijgt (lichte) zorg en ondersteuning terwijl ze gewoon thuis wonen (jeugdhulp). De rest van de jongeren heeft complexere zorg nodig en/of woont in een instelling. Deze complexe zorgvragen bij jongeren kunnen sterk uiteenlopen: denk bijvoorbeeld aan multiproblematiek in huishoudens waar er sprake is ernstige psychiatrische klachten, verslavingen of een verstandelijke beperking. Het kan om kwetsbare jongeren gaan die steeds dieper in het criminele circuit worden gezogen of slachtoffers zijn geworden van loverboys en mensenhandel. Kortom: opgroeien in een kwetsbare omgeving kan voor veel ontwikkelproblemen bij jongeren zorgen en deze jongeren zouden de beste zorg moeten krijgen.

De toename van de vraag naar jeugdzorg vergroot ook de druk op gemeenten: van 2015 tot en met 2018 groeide het aantal jongeren dat jeugdhulp ontving met circa 50.000; een stijging van 13 procent. De gemeentelijke uitgaven aan jeugdzorg per jongere stegen in die jaren met 42 procent[2]. Daarnaast zijn er steeds meer signalen dat sommige zorg die geboden wordt niet altijd het gewenste resultaat heeft en zelfs tot schrijnende situaties leidt. (Zie bijv. het initiatief ‘Het vergeten kind’ rond de gesloten jeugdzorg.)

Al deze ontwikkelingen vragen om een kritische kijk op en een bijsturing van de visie van de overheid op jeugdhulp, jeugdbescherming en jeugdreclassering. Als er zoveel kinderen hulp nodig hebben dan vraagt dat ook om een eerlijke blik op de rol van gezin, familie, professionele hulp en roept dat de vraag op wat effectieve zorg voor kwetsbare kinderen is en wat niet. Het is belangrijk om te investeren in de veerkracht van een gezin. Tegelijkertijd hoort kwetsbaarheid bij het leven en ook problemen bij het dagelijks functioneren zijn hiervan niet uitgesloten. Een andere belangrijke vraag is daarbij: in hoeverre kunnen we als samenleving nog accepteren dat het leven niet altijd even perfect gaat? En kunnen we de sociale druk om kinderen aan een ideaalbeeld te laten voldoen verminderen?

We streven naar een samenleving waarin ieder kind veilig thuis opgroeit en zich gezond en stabiel kan ontwikkelen. En waar een kind, als dat om welke reden dan ook (even) niet kan, in ieder geval in een thuis opgevangen wordt. Daarvoor zijn volgens mij een aantal uitgangspunten en transformaties van belang. Dit heb ik opgeschreven in een zogenoemde startagenda. Ik ben gemotiveerd om hiermee aan de slag te gaan de komende periode. Want ieder kind verdient een thuis.

Door Mirjam Bikker op 21 december 2021 om 15:00

Dit debat voeren we op een moment dat er nog heel veel onzeker is. Maar afwachten is geen optie. Er is nog veel onbekend over de omikronvariant. De besmettelijkheid is veel hoger, zoveel is zeker. Over de ziektelast en de bescherming van vaccins moet nog veel duidelijk worden. Dat heeft het kabinet ook in de persconferentie duidelijk gemaakt.

Deze onzekerheid vraagt allereerst om acties nu, om topversnelling van de boosters, maar ook om realisme voor het vervolg. Er is niet één route, één makkelijke oplossing om hieruit te komen. Er is meer nodig. Vaccineren helpt, maar is niet het hele antwoord, dat zien we ook in landen met een hoge vaccinatiegraad om ons heen.

Daarom mijn eerste oproep aan het kabinet, spring niet in de valkuil van één oplossing, maar blijf investeren in al die zaken: in testcapaciteit, in innovatie van medicijnen, van luchtfiltering, van ventilatie. In beschermingsmogelijkheden van medewerkers. En ook juist in samen optrekken, met de werkgevers, met de vakbonden, met de VNG. Ook zij willen werken aan oplossingen om ook langdurig door deze tijd heen te komen. En daarom vraag ik het kabinet om ook hun geluiden, hun brieven positief op te pakken. En wat wordt het plan van het kabinet om juist de volksgezondheid en de grondrechten allebei zo goed mogelijk te waarborgen? Focus daarop bij een langetermijnroute. Samen bijvoorbeeld met het SCP. Formeer een IMT, in plaats van een OMT of: naast een OMT. Kijk naar wat werkt voor de hele samenleving.

Vaccineren is absoluut een antwoord. Niet het hele antwoord, maar wel een belangrijk stuk. En daarom vraag ik ook andersom, aan mensen die twijfelen of een besluit tot niet-vaccineren hadden genomen, om in deze reflectieve dagen dat ook nog eens te heroverwegen, of je daar bij blijft, of dat verstandig is. Want het is niet alleen een besluit over jezelf, maar ook over de mensen om je heen. Ik sta pal voor ieders vrijheid om die keuze te maken en dat zal ik ook blijven doen. Maar andersom vind ik dat bij die vrijheid dan ook past om jezelf de vraag te stellen: is dit de goede keuze? Dat is een verantwoordelijkheid waar we allemaal voor staan en daarom mijn oproep.

Voor nu is het goed dat het kabinet snel en slagvaardig de steunpakketten uitbreidt. De NOW voor werknemers, de TVL voor vaste lasten, de BBZ voor zelfstandigen. Tegelijk hebben we door de lange duur van de coronacrisis steeds meer te maken met schrijnende gevallen. Met ondernemers die in de referentieperiode of zwanger waren, of aan het verbouwen waren of nog niet waren gestart. We hebben daar vanuit verschillende fracties diverse keren aandacht voor gevraagd. Ik zie dat er stappen worden gezet, maar ik zie ook dat deze ondernemers moeten wachten, en wij dus ook, tot in de loop van het volgende kwartaal voor meer duidelijkheid. Terwijl juist voor deze groep vaak het water tot aan de lippen staat. Ik zeg het met groot respect voor allen die hier aan werken, ook heel veel ambtenaren dag en nacht; maar kom op kabinet en gemeenten, zie om naar deze schrijnende gevallen en handel barmhartig, zodat vooruitkijken naar de toekomst ook voor hen geldt.

Vorige week werd onze motie over testen aangenomen. Zelftesten rond de feestdagen. Het is heel mooi dat het kabinet nu aangeeft dit met een mediacampagne aan te moedigen. Ik zou zeggen: niet alleen vóór de feestdagen, maar juist ook ná de feestdagen, als je bijvoorbeeld je werkkring weer ontmoet. Laten we hopen dat die lockdown ook op een gegeven moment voorbij is, en zo snel mogelijk. Dus aan het kabinet de vraag: blijf het zelftesten alstublieft promoten na de belangrijke feestelijke ontmoetingsmomenten in kleine kring.

Het OMT onderzoekt of de omikronvariant vraagt om andere richtlijnen in de zorg rond persoonlijke beschermingsmiddelen. Maar zorgmedewerkers blijven ondertussen aankloppen dat zij nog onvoldoende beschikking hebben over beschermende maskers als FFP2 als ze die willen gebruiken, terwijl dit wel in de richtlijnen staat. Met de onzekerheid rond omikron in gedachten zou ik het kabinet echt willen vragen om er nogmaals op aan te dringen dat er voldoende van deze maskers beschikbaar zijn.

Ik dank het kabinet dat het met gemeenten snel een nieuw pakket maakt voor het sociaal en mentaal welzijn voor jongeren. Ik zou ook willen vragen om alsjeblieft de vinger aan de pols te houden juist als we zien dat de somberheid toeslaat en bijvoorbeeld ook zelfmoordpreventie echt van groot belang is en er discussie is over de financiële toekomst juist van deze lijn. Wordt daar extra ondersteund als het nodig is?

Het zijn donkere dagen zo rond Kerst en ze zijn nog ongewis ook. Maar tegelijk kunnen we er voor elkaar zijn, kunnen we licht brengen. Het kerstevangelie laat dit op het mooiste zien: heel klein stalletje, heel klein baby’tje en wat bracht het een licht. Ik denk dat wij in die navolging allemaal met een eigen toepassing wellicht absoluut een voorbeeld kunnen nemen en zo licht kunnen schijnen en elkaar tot zegen kunnen zijn. Ik wens u een heel mooi kerstfeest.

Het gaat niet goed met onze jeugdzorg. De afgelopen jaren is – na een decentralisatie onder Rutte-2 die gepaard ging met een forse bezuiniging – de jeugdzorg duurder geworden, groeiden de wachtlijsten en nam het personeelstekort toe. De helft van alle net opgeleide jeugdzorgers verlaat binnen twee jaar de sector. Komende maandag staken de jeugdzorgmedewerkers, uit protest tegen de toenemende werkdruk en het snel groeiende personeelstekort.

Toch is de sector op sommige plekken heel populair. Private equity fondsen – zogenaamde sprinkhaankapitalisten of durfinvesteerders, afhankelijk van aan wie je het vraagt – zien de jeugdzorg als ‘een interessante groeimarkt’. Zo viel de geestelijke gezondheidsorganisatie Mentaal Beter onlangs in handen van de Franse investeringsmaatschappij Apax. Een andere aanbieder werd overgenomen door Holland Capital. Apax heeft bedrijven in bezit ten waarde van een miljard of 50. Zo waren ze eigenaar van De Persgroep, Tommy Hilfiger en het softwarebedrijf Exact. Duidelijk mensen met passie voor jeugdzorg dus. Dat zij de jeugdzorg gebruiken als winstmodel is geen natuurverschijnsel, maar een gevolg van het toelaten van de markt in de jeugdzorg. Dit zien we ook gebeuren in de ouderenzorg en de kinderopvang, waar private equity nu aan de orde van de dag is.

Het verdienmodel van deze plunderaars bestaat ongeveer uit drie mogelijkheden. Je kunt een bedrijf opkopen met geleend geld, die schulden in het bedrijf hangen, winstgevende delen verkopen en de rest failliet laten gaan, je kunt op korte termijn zoveel mogelijk waarde aan een bedrijf toevoegen en het dan met winst verkopen, of je kunt dividend afromen, kort door de bocht samengevat. Daar kun je van alles van vinden en we hebben eerder bij V&D en kinderopvangorganisatie Estro gezien wat voor gevolgen dat kan hebben.

Maar het zou in een beschaafd land niet eens onderdeel van het debat moeten zijn, of private equity een plaats heeft in de jeugdzorg. Want of een jeugdzorginstelling nou volgehangen wordt met schulden, gepusht wordt om op korte termijn zoveel mogelijk te groeien of winst te maken of om maximaal dividend uit te keren, het is allemaal niet in het belang van het kind.

Zaterdag had de dag moeten zijn waarop we met 3000 D66’ers samen zouden komen in ’s-Hertogenbosch. Voor het eerst in twee jaar zou het weer mogelijk zijn elkaar te ontmoeten, fysiek te stemmen en nieuwe ideeën op te doen tijdens de grootste D66-bijeenkomst ooit.

Helaas hebben we vandaag het besluit genomen het congres niet door te laten gaan. Met pijn in het hart. Het kabinet maakt komende vrijdagavondbekend of en zo ja welke nieuwe maatregelen nodig zijn om verspreiding van het coronavirus in te dammen. Wij kunnen daar niet op wachten met het nemen van een besluit over of het grootste congres ooit de volgende ochtend kan beginnen. Daarom nemen we dat besluit nu.

En dat kon voor ons uiteindelijk alleen maar het besluit zijn om het congres af te gelasten. Met het oog op de snel stijgende besmettingen, de situatie in de ziekenhuizen en de aanhoudende onzekerheid over eventueel striktere coronamaatregelen is dat voor ons de meest verantwoorde keuze.  Zodat jij weet waar je aan toe bent. Zodat wij kunnen werken aan alternatieven.

Wij willen alle leden bedanken voor het indienen van voorstellen en het organiseren van subsessies. En voor het enthousiasme dat vele leden de afgelopen weken met ons deelden om naar ’s-Hertogenbosch te komen. Natuurlijk willen we ook de medewerkers bedanken die al weken heel hard werken om van deze dag een succes te maken.

Door Mirjam Bikker op 1 oktober 2021 om 12:12

Gok niet met de toekomst van onze kinderen

De jacht op jonge Nederlandse gokkers is geopend. Vanaf vandaag is online gokken in Nederland legaal. En dat zullen we weten ook. Gokbedrijven hebben massaal reclame ingekocht en lucratieve miljoenendeals hangen boven de bestuurstafels van de Eredivisie. Wat je ook van online gokken vindt – ook wij denken daar verschillend over – niemand wil dat zijn kind verslaafd raakt. Wij waarschuwen: als de handhaving zo slap blijft worden onze jongeren massaal de fuik van het online gokken ingelokt.

Verslavingsinstellingen waarschuwen al langer voor de reclame gericht op jongeren. Eerder zagen we dat de Koning TOTO-reclames gericht op jongeren zorgden voor meer dan honderdduizend extra gokkende jongeren. Jonge mensen zijn immers kwetsbaar voor verslavingen. Het is daarom terecht verboden advertenties op deze groep te richten. Alleen dat verbod is tot op de dag van vandaag kinderlijk eenvoudig te omzeilen.

Want waar bereik je veel jongeren? Via online kanalen als YouTube en Tiktok.  De Kansspelautoriteit heeft de taak de gokindustrie te controleren en je zou dus juist dáár actie verwachten. Maar in plaats van te vechten als een leeuw tegen gokcampagnes gericht op jongeren is het tegendeel het geval. Online kanalen als YouTube zijn voor de Kansspelautoriteit ‘geen prioriteit’ in de handhaving.

Sportclubs zijn een tweede ijzer in het vuur van gokbedrijven. Dit voorjaar is er al voor 15 miljoen aan sponsorcontracten gesloten. Rolmodellen van miljoenen Nederlandse jongens en meisjes rennen straks met de naam van een gokbedrijf over het veld. Een bedrijf als Unibet, dat eerder de wet overtrad en daarom pas over zes maanden online gokken mag aanbieden, lijkt de sponsordeals met Ajax en AZ al rond te hebben.

Het kan gelukkig ook anders. In Spanje en Engeland heeft men inmiddels in de gaten dat liberalisering van de online gokmarkt betekend dat de sportwereld werd overgenomen door gokbedrijven. De Spaanse en Engelse regering zetten nu stappen om de vermenging van de gok- en sportwereld een halt toe te roepen. Ook de recente miljoenendwangsom van de Kansspelautoriteit voor gokelementen in het populaire voetbalspel FIFA biedt hoop. Het kán dus wel.

Wij roepen minister Sander Dekker op onze jongeren te beschermen. Ga de strijd aan tegen online reclames gericht op jongeren, zorg dat onze sportclubs geen speelbal van gokpartijen worden en stel de Kansspelautoriteit in staat om daadwerkelijk zijn tanden te laten zien, óók online. Want als we het aan de gokmarkt overlaten, zijn onze jongeren de speelballen. Gok niet met de toekomst van onze jongeren.

Dit verhaal verscheen op 1 oktober 2021 in het Algemeen Dagblad en is samen geschreven met Mei Li Vos, fractievoorzitter van de PvdA in de Eerste Kamer.

“Dit is voor mij dat ene boek dat je na lezing voor eeuwig opdringt aan vrienden en familie. Solomon deed tien jaar lang onderzoek naar ‘bijzondere families’: gezinnen met een kind dat doof is, met downsyndroom, meervoudige beperkingen, een transgender kind, een hoogbegaafd kind en een kind dat misdaden pleegt – allemaal kinderen die anders zijn dan hun ouders. Het is een echt onderzoeksboek, een flinke pil dus, gebaseerd op heel veel interviews en met veel verwijzingen. Wat me trof is hoe empathisch en persoonlijk Solomon het boek heeft gemaakt. Hij stelt de vraag die iedere ouder – en misschien ook wel ieder kind – kent: in hoeverre accepteer je als ouders je kinderen zoals ze zijn en in hoeverre help je ze om het beste uit hun leven te halen? Of zoals Solomon zelf zegt: How do we decide what to cure and what to celebrate? Uiteindelijk draait het boek om veel meer dan ouders en kinderen; het gaat over identiteit, vooroordelen, diversiteit, acceptatie en waartoe we in staat zijn voor en door liefde. Leerzaam en buitengewoon ontroerend.” ■