Poliflw

In de “Kennisbank Terroristische Organisaties” van de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid van het Ministerie van Justitie en Veiligheid zijn tal van organisaties te vinden die met het gebruik van geweld hun  idealen proberen en probeerden te verwezenlijken. Laten we deze week een kijkje nemen naar de Duitse extreem-linkse groepering de Rote Armee Fraktion:

De RAF werd in 1970 opgericht door Andreas Baader, Horst Mahler en Gudrun Ensslin. Het ideologische brein achter de RAF, Ulrike Meinhof, voegde zich later bij de links-extremistische terreurgroep. De naam van de terroristische organisatie, afgeleid van het Japanse Rode Leger, refereert niet zozeer aan een splintergroepering, maar de term ‘Fraktion’ benadrukt daarentegen de internationale marxistische strijd; de RAF is een ‘fractie’ van een groter geheel.

De oprichting van de RAF vond plaats tegen de achtergrond van de zogeheten ‘buitenparlementaire oppositie’, een verzamelterm voor verschillende protestbewegingen in de jaren zestig in West-Duitsland die zich keren tegen de consumptiemaatschappij en de gevestigde orde. De protestbewegingen bundelen zich in de studentenbeweging, waarin studenten zich afzetten tegen het nazi-verleden van vele bestuurders in West-Duitsland. Het studentenprotest valt eind jaren zestig uit in twee bewegingen: symbolische studentenprotesten en extreemlinkse splintergroeperingen die, naar model van de Zuid-Amerikaanse stadsguerilla, geweld zien als middel om politieke doelstellingen te bereiken.

In 1968 stichtten Baader en Ensslin brand in twee warenhuizen in Frankfurt. Baader wordt niet lang hierna opgepakt om vervolgens met geweld te worden bevrijd door Ensslin, Meinhof en andere RAF-aanhangers; de RAF is hierbij geboren. In 1970 wordt dan ook het extreemlinkse terreur uitgevoerd onder de noemer RAF. In datzelfde jaar vertrekken enkele kernleden van de RAF, waaronder Baader, Meinhof en Ensslin, naar Jordanië om daar een paramilitaire opleiding te volgen in een trainingskamp van de Palestijnse terreurbeweging El Fatah. Na terugkeer in West-Duitsland pleegt de RAF meerdere bomaanslagen en bankovervallen. In 1971 valt het eerste slachtoffer door RAF-terreur, politiechef Norbert Schmid wordt doodgeschoten. Hierna neemt het geweld toe in de vorm van een reeks bomaanslagen. In de zomer van 1972 worden Baader, Ensslin en Meinhof gearresteerd.

Met de arrestatie van de kopstukken van de RAF wordt een nieuwe generatie van de terreurbeweging ingeleid. Sympathisanten van de RAF beschouwen de arrestatiegolf als bewijs van de misdadigheid van het politieke systeem en trachten de grondleggers te bevrijden. Om dit te bewerkstelligen plegen deze aanhangers van de tweede generatie meerdere aanslagen, met als climax de ‘Duitse herfst’ van 1977. Gedurende zes weken vindt er een ware geweldsgolf plaats waarbij meer dan tien mensen om het leven komen. Om druk uit te voeren op de Duitse regering om de RAF kopstukken vrij te laten, kapen RAF-aanhangers een Lufthansa vliegtuig en ontvoeren zij de Duitse werkgeversvoorzitter Hanns-Martin Schleyer. De vliegtuigkaping mislukt echter, drie van de vier ontvoerders worden omgebracht nadat het vliegtuig wordt bestormd door Duitse politie-eenheden op 18 oktober 1977. Dezelfde nacht nog plegen enkele RAF-leden, waaronder Baader, Raspe en Ensslin, zelfmoord in de gevangenis. Wanneer op 19 oktober het levenloze lichaam van Schleyer wordt gevonden, komt er een einde aan de ‘Duitse herfst’.

Hoewel de grondleggers van de RAF dood zijn, is de RAF-terreur nog niet ten einde. De derde generatie aanhangers van de RAF pleegt meerdere aanslagen op het Amerikaanse leger en representanten van ‘het kapitaal’. In 1998, dertig jaar nadat de RAF-terreur begon met de brandstichting door Baader en Ensslin, verklaart de RAF dat zij de strijd beëindigt.

De Oktoberrevolutie, die plaatsvond in de nacht van woensdag 7 november 1917 volgens de moderne Gregoriaanse kalender en in de nacht van woensdag 25 oktober volgens de toenmalige Juliaanse kalender in tsaristisch Rusland, werd georganiseerd door de bolsjewistische partij. Hiermee zou Rusland het eerste socialistische, of beter gezegd communistische land ter wereld worden.

Lenin had geen directe rol in de revolutie. Vanwege zijn persoonlijke veiligheid was hij ondergedoken. Het door de bolsjewistische partij ingestelde Revolutionair Militair Comité organiseerde de opstand en Leon Trotski was de voorzitter. Lenin speelde echter een cruciale rol in het debat in de leiding van de bolsjewistische partij voor een revolutionaire opstand, aangezien de partij in de herfst van 1917 een meerderheid kreeg in de sovjets. Een bondgenoot in de linkse fractie was de Revolutionair-Socialistische Partij, met enorme steun van de boeren, die zich verzetten tegen de deelname van Rusland aan de oorlog Zij steunden de slogan 'Alle macht aan de Sovjets'.

Liberale en monarchistische troepen, losjes georganiseerd in het Witte Leger, gingen onmiddellijk ten strijde tegen het Rode Leger van de bolsjewieken, in een reeks veldslagen die bekend zouden worden als de Russische Burgeroorlog. Dit gebeurde niet in 1917. De burgeroorlog begon in 1918 toen binnenlandse anti-bolsjewistische troepen tegen het opkomende Rode Leger ten strijde trokken.

In de herfst van 1918 (op het moment dat Duitsland de Eerste Wereldoorlog verloren had) gingen de geallieerde landen de Duitse toegang tot Russische voorraden blokkeren. Ze stuurden troepen om de "Witten" te ondersteunen met voorraden wapens, munitie en logistieke uitrusting, maar dit werd helemaal niet gecoördineerd.

Lenin geloofde niet, zoals Karl Marx, dat een socialistische revolutie een ontwikkelde kapitalistische economie veronderstelde en daarom nog niet plaats kon vinden niet in een semi-kapitalistisch land als Rusland. Rusland was “achterlijk”, maar niet zo achterlijk, met een arbeidersbevolking van zo'n 4-5% van de bevolking.

Hoewel Lenin de leider van de bolsjewistische partij was, is er wel aangevoerd dat, aangezien Lenin niet aanwezig was tijdens de feitelijke overname van het Winterpaleis, het in werkelijkheid Trotski's organisatie en leiding was die de revolutie leidde.

Veel leden van de Socialistische Revolutionaire Partij, anarchisten en andere linksen creëerden via de sovjets zelf oppositie tegen de bolsjewieken. De verkiezingen voor de Russische grondwetgevende vergadering vonden plaats op 25 november 1917. De bolsjewieken kregen 25% van de stemmen. Toen duidelijk werd dat de bolsjewieken weinig steun hadden buiten de geïndustrialiseerde gebieden van Sint-Petersburg en Moskou, verbood ze niet-bolsjewieken eenvoudigweg het lidmaatschap van de sovjets. De bolsjewieken ontbonden de grondwetgevende vergadering in januari 1918. Rusland was een eenpartijstaat geworden.

De Oktoberrevolutie was een ordinaire staatsgreep van de bolsjewieken

Volgens sommige christelijke socialisten was Jezus Christus de eerste socialist. Sommige lezers zullen verbaasd zijn over het feit dat christelijke socialisten überhaupt bestaan. Dit lijkt namelijk in tegenstelling te zijn met de uitspraak van Karl Marx dat “godsdienst de opium van het volk” is; het lijdzaam wachten op een beter leven na de dood in de hemel zou de mens afhouden van deelname aan de klassenstrijd, die uiteindelijk tot de socialistische revolutie zou moeten leiden. 

Christelijke socialisten baseren hun mening op diverse passages uit het meest verkochte en gelezen boek aller tijden, de Bijbel. We schrijven Bijbel nog altijd met een hoofdletter als we het over de heilige tekst van de christenen hebben. Als je het boek uit een lade van het nachtkastje in je hotelkamer pakt om een vlieg mee dood te slaan schrijf je bijbel met een kleine letter. Het gebruik van het woord ‘heilig’ lijkt sowieso uit de tijd in ons tijdperk waarin de leugen lijkt te regeren en alternatieve feiten worden afgewisseld met tirades om vermeende tegenstanders te demoniseren. 

Passages uit de Bijbel die christelijke socialisten inspireren zijn onder andere te vinden in het Bijbelboek Handelingen uit het Nieuwe Testament:

Allen die geloofden, vormden een gemeenschap en deelden alles samen. Ze verkochten hun have en goed en het geld werd uitgedeeld; iedereen kreeg zoveel als hij nodig had. (Handelingen II 42: 47) Niemand eiste iets van wat hij bezat voor zichzelf op, integendeel: alles was gemeenschappelijk bezit. (...) Want wie landerijen of huizen bezaten, verkochten die. Het geld van de verkoop brachten ze naar de apostelen en ze legden het aan hun voeten neer. En iedereen kreeg zoveel toebedeeld als hij nodig had. (Handelingen IV 32: 35)

In passages als deze zien de christelijke socialisten de roep om een samenleving zonder armoede, minder sociale ongelijkheid en hulp aan mensen die het moeilijk hebben. Andere passages waar christensocialisten waarde aan hechten zijn:

Het tweede gebod komt op hetzelfde neer: “Heb uw naaste net zo lief als uzelf.” (Mattheüs 22:39) Want God helpt de armen en verlost hen van hun onderdrukkers. (Psalmen 109:31)  Verkoop je bezittingen en geef de opbrengst aan wie te kort hebben. (Lucas 12:33)

Christensocialisme in Nederland

Als we kijken naar de grondleggers van het christensocialisme in Nederland schiet de lezer waarschijnlijk de naam van de predikant Ferdinand Domela Nieuwenhuis te binnen. In 1870 werd hij benoemd tot predikant in Harlingen. Nadat drie van de vier vouwen waar hij mee trouwde in het kraambed waren gestorven en hij zich ging verdiepen in de schrijnende sociale problemen van zijn gemeenteleden verloor hij zijn geloof en beschouwde hij zichzelf als atheïst. In 1879 werd hij verkozen tot leider van de Sociaal-Democratische Bond. Vlak daarna was hij de eerste socialist die plaats mocht nemen in de Tweede Kamer. Omdat Domela Nieuwenhuis van zijn geloof viel is hij vanzelfsprekend geen echte christensocialist te noemen.

De christensocialistische beweging was in Nederland vooral actief rond de Eerste Wereldoorlog. De allang vergeten Christelijk-Sociale Partij, opgericht in 1912, valt onder de noemer sociaaldemocratische en socialistische christenen te scharen.

Momenteel zijn christensocialisten vooral te vinden binnen de huidige christelijk-sociale ChristenUnie en binnen de socialistische SP.

Als het christendom mensen inspireert om de samenleving te veranderen in een samenleving waarin medemenselijkheid, solidariteit en naastenliefde voorop staan en niet lijdzaam blijven toekijken als het aardse bestaan een poel des verderfs lijkt waarin de rijken rijker worden en de armen armer kun je Jezus met een gerust hart de eerste socialist noemen.

 

De Franse Revolutie begon op 14 juli 1789 toen revolutionairen in Parijs een gevangenis genaamd de Bastille bestormden. De Franse Revolutie was een periode in de Franse geschiedenis waarin het volk de monarchie omver wierp en de controle over de regering overnam. De revolutie kwam tot een einde in 1799 toen generaal Napoleon Bonaparte de revolutionaire regering afzette en het  “Consulaat” oprichtte met zichzelf als leider.

Vóór de Franse Revolutie was het Franse volk verdeeld in drie sociale groepen die 'standen' werden genoemd. De eerste stand bestond uit de geestelijkheid, de tweede stand was de adel en de derde stand omvatte de gewone mensen, de burgerij. De burgerij betaalde het grootste deel van de belastingen, terwijl de adel een luxe leven leidde en alle hoge banen kreeg.

De Franse regering was tijdens de revolutie voortdurend in rep en roer. Aan het begin van de revolutie richtten vertegenwoordigers van de derde stand de “Nationale Vergadering” op, waar ze eisten dat koning Lodewijk XVI hun bepaalde rechten zou geven. Deze groep nam al snel de controle over het land over. Ze veranderden in de loop van de tijd van naam; eerst de “Wetgevende Vergadering” en later de “Nationale Conventie”.

De donkerste periode van de Franse Revolutie heet het “Schrikbewind” (ook wel de “Terreur” genoemd), die duurde van 1793 tot 1794. Gedurende deze tijd leidde een man genaamd Robespierre de “Nationale Conventie” en het “Comité van Openbare Veiligheid”. Hij wilde elke oppositie tegen de revolutie uitbannen, dus riep hij op tot "terreur". Er werden wetten aangenomen waarin stond dat iedereen die van verraad werd verdacht kon worden gearresteerd en daarna door middel van de “guillotine” (de valbijl) kon worden geëxecuteerd. Vele duizenden mensen werden terechtgesteld, waaronder ook de laatste koning Lodewijk XVI en zijn vrouw koningin Marie Antoinette.

De Franse revolutie heeft de sociale en politieke structuur van Frankrijk volledig veranderd. Het maakte een einde aan de Franse monarchie, het feodalisme en nam de politieke macht over van de katholieke kerk. Het bracht Europa nieuwe ideeën, waaronder vrijheid voor de gewone burger, afschaffing van de slavernij en rechten van vrouwen. Hoewel de revolutie eindigde met de opkomst van Napoleon, stierven de ideeën en hervormingen niet. Deze nieuwe ideeën bleven Europa beïnvloeden en hielpen veel van de moderne Europese regeringen vorm te geven.