Poliflw

SP Beuningen heeft de volgende motie ingediend m.b.t. Huisuitzetting 100 inwoners waaronder 11 kinderen recreatiepark de Groene Heuvels. Helaas was de enige partij die voorstemde de SP, Groen Links, de PvdA, D'66, CDA, VVD en de grootste partij Beuningen Nu en Morgen willen wachten op een visieplan de Groene Heuvels wat nog lange tijd op zich laat wachten. 5 maart beginnen de huisuitzettingen!

De gemeenteraad van Beuningen, in vergadering bijeen op dinsdag 28 januari 2020, Constaterende * dat leden van de Tweede Kamer, van de VVD en D66, in het openbaar hebben uitgesproken dat ze wetgeving willen die permanente bewoning van woningen bestemd voor recreatie mogelijk maakt, * dat daarmee een duidelijke meerderheid in de Tweede Kamer is ontstaan voor het idee van het permanent bewoonbaar maken van woningen bestemd voor recreatie, * dat daarmee een situatie is ontstaan waarbij huidige permanente bewoning van status veranderd is: van illegaal naar vooruitlopend op legalisering, * dat er in het verleden door meerdere rechters is uitgesproken dat in een overgangsperiode van illegaal naar legalisering gedogen geoorloofd is, mits goed georganiseerd, * dat het gedogen niet stilzwijgend mag gebeuren of alleen mondeling, maar duidelijk geregeld moet worden met gedoogvergunningen, * dat toepassing van het bovenstaande op recreatiepark De Groene Heuvels betekent dat de nu illegaal wonende permanente bewoners een gedoogvergunning krijgen met als startdatum “heden” en als einddatum het moment dat de hierboven genoemde legalisatie in werking treedt, Verzoekt het College van B & W de genoemde tijdelijke gedoogvergunningen te verstrekken En gaat over tot de orde van de dag.

Jos Swartjes                                                             Emine Asik 

Ik stap ditmaal een keer af van thema´s over Beuningen in mijn column, maar probeer een dialectische analyse te maken van het vraagstuk waarom bijvoorbeeld de SP van 25 zetels in de Tweede Kamer naar nu 14 zetels is gegaan.

Mijn analyse gaat terug naar de tijd vóór onze grootste overwinning, hij gaat terug naar de opkomst van Leefbaar Nederland. Eindelijk was er een geluid dat tegen de gevestigde politiek inging. Niet dat ik het met Fortuyn eens was, maar zijn geluid was tegen de gesettelde orde, tegen het old boys network gedoe en probeerde het ongenoegen en wantrouwen van het electoraat als middel te gebruiken. Dat resulteerde in een forse winst; winst die natuurlijk ook veroorzaakt werd door de moord op de lijsttrekker.

Dus kwam de LPF met een grote groep mensen in de Tweede Kamer. Door veel intern geouwehoer en schandalen was de LPF maar een kort leven beschoren.

De volgende hoop voor Nederland werd de SP. Door hun “tegenpartij” opstelling kreeg de SP het vertrouwen van een grote groep mensen vanuit het electoraat. En volgens mij om dezelfde reden als wat Pim Fortuyn hielp aan zijn zetels: de hoop op verandering, het terugwinnen van vertrouwen en als tegenstelling tegenover partijen als Groen Links en PvdA maar ook de andere partijen die tijdens verkiezingen van alles beloofden, maar na de verkiezingen gewoon doorgingen met list en bedrog.

Omdat Wouter Bos maar vooral Frans Timmermans de SP tijdens de informatiegesprekken Jan Marijnissen en zijn SP buiten vak K wilden houden en het verhaal zo brachten dat Jan zou zijn afgehaakt. Wat later dus niet zo bleek te zijn. Dat blijkt o.a. uit via WikiLeaks uitgelekte Amerikaanse ambtsberichten die in handen zijn van de NOS. Voor SP'er Jan Marijnissen zijn die stukken hét harde bewijs dat de PvdA zijn partij na de verkiezingsoverwinning van 2006 bewust uit de regering probeerde te houden. Toenmalig PvdA-leider Wouter Bos beweerde jaren dat Marijnissen te snel was weggelopen bij de formatie: hij zou geen verantwoordelijkheid willen dragen.

Dus weer was er een tegenstelling gecreëerd en weer was de hoop op een tegengeluid verdwenen. Gevolg: slechtere resultaten voor de SP bij de volgende verkiezingen en ook onrust bij een aantal leden van de SP.

Maar daarmee was de overtuiging bij veel mensen dat het toch echt heel anders moet in Nederland niet weg. De volgende die op die gevoelens inspeelde was een kamerlid van de VVD die voor zichzelf begon: Geert Wilders en zijn PVV. Hij gooide het over de boeg van geloof en ras; geen klassenstrijd maar haat zaaien tegen buitenlanders.

Dat leek een tijdje een succesvolle aanpak, maar inmiddels neemt de aanhang van Wilders snel af. Een nieuwe roeptoeter heeft zich op het toneel gemeld: Baudet met zijn Forum voor Democratie. Ook Baudet speelt in op de onvrede bij een flink deel van de bevolking.

Kortom: het is al tientallen jaren een komen-en-gaan van eendagsvliegen die inspelen op onvrede en hoop dat het beter kan. Maar ik heb nog steeds vertrouwen in de SP. Vooral omdat de SP vasthoudt aan klassenanalyses. In een tijd dat steeds minder mensen een steeds groter deel van geld en macht naar zich toetrekken is klassenanalyse onmisbaar.

Ik geloof nog steeds dat er klassenstrijd zal komen en ik weet dat Jan Marijnissen het niet met me eens is maar, ik geloof in verandering via verelendung.

 

Jos Swartjes

Voorzitter SP Beuningen

Elke dictator zou de uniformiteit en gehoorzaamheid van de Amerikaanse (Nederlandse) media bewonderen (Noam Chomsky)

 

Het citaat van Noam Chomsky kwam bij me op bij ons verlies bij de laatste verkiezingen. Niet dat ik vind dat de media geen vrijheid mag hebben bij het bepalen van thema’s of van inhoud van tekst. Nee, ik ondersteun dat zelfs; we leven immers in een vrij land en de slechte uitslag voor de SP ligt bij de SP zelf; jammer maar waar. De kiezer heeft immers altijd gelijk, dat zegt het gezegde. Ik ben het daar niet helemaal mee eens, zie democratisch gekozen dictaturen.

Maar nu naar Beuningen, een jaar en 2 maanden na de gemeenteraadsverkiezingen. We werden met twee mensen gekozen in de Gemeenteraad, Emine Asik en ondergetekende. We hebben ons iedere vergadering laten horen in de Raad vooral bij de thema’s in het sociaal domein.

De SP kwam met de motie Kinderpardon meteen in het begin. Maar omdat de coalitie er ook een plasje over moest doen kwamen zij met een soortgelijke motie die het uiteraard haalde. Ook was de SP al bezig met de huishoudelijke hulp (WMO HH1) terwijl de vorige Gemeenteraad nog via een algemene voorziening deze hulp wilde uitvoeren, wat inhield meer dan € 100 per maand eigen bijdrage wat nu o.a. dankzij de SP € 17,50 per maand wordt. Dat gaat per 22 mei 2019 gebeuren en dat terwijl de wet voorschreef dat dit per 1 januari 2019 had moeten gebeuren. Maar de wethouder en de coalitie vonden dat dit voor Beuningen pas 22 mei moet ingaan, omdat de gemeente wilde wachten op een uitspraak van de Centrale Commissie van Bestuur. En dat terwijl een eerdere rechtspraak de gemeente al op de vingers had getikt m.b.t. die algemene voorziening. Bij de verandering van deze algemene voorziening naar een maatwerkvoorziening wilde het college toch iets in de knip houden, dus ze stapte van 225 uur per jaar naar 205 uur dit met goedkeuring van de gehele Raad behalve de SP. Dus ja, ook Groen Links en de PvdA. En zo zijn er veel meer voorbeelden van onze werkzaamheden in het sociaal domein

Ook onze strijd voor transparantie en democratie heeft veel aandacht gevraagd. Onze leden in de Commissie Ruimte, Frans Gielen en Nato Avastia, hebben zeer veel tijd besteed aan de problematiek rond de windmolens aan de A73. We hebben de actiegroepen ondersteund en het advies gegeven samen te gaan werken, maar wel alles bij hen gelaten, vooral de uitvoering van acties. Maar we hebben wel dankzij onze analyse de raad kunnen voorzien van informatie.

En zo zijn er veel onderwerpen geweest waar de SP zijn verhaal in heeft gehad, een enkele haalde het nieuws maar de meerderheid verdween naar andere partijen of ergens in een prullenbak en dat is jammer, maar het recht van iedere journalist.

Naast de Commissie Ruimte zit Rene Dahlmans samen met ondergetekende in Commissie Samenleving en Emine Asik met ondergetekende in de Commissie Financiën en Algemene Zaken. Ondanks ons verlies gaan we samen sterk door met een wijsheid erbij: in moeilijke tijden leer je je vrienden kennen.

 

Jos Swartjes

Voorzitter SP Beuningen

 

Maandag debatteerden Tweede Kamerleden en Europarlementariërs gezamenlijk over de Staat van de Europese Unie. Eickhout wil van premier Mark Rutte weten waarom de Nederlandse regering dwarsligt bij voorstellen om te voorkomen dat Europese burgers bij een volgende crisis weer te rekening gepresenteerd krijgen. Dit is zijn analyse over de staat van de Europese Unie in Nederland.

Het is tien jaar geleden dat de financiële crisis in de Verenigde Staten begon. Na een periode van groei stortte de economie keihard in, met grote menselijke gevolgen. Werkloosheid, armoede, onzekerheid, politieke spanningen in Europa.

Inmiddels zien de economische groeicijfers er rooskleurig uit en trekt ook de werkgelegenheid aan. De economie krabbelt op na een lange periode van crisis. Toch zijn er kanttekeningen te plaatsen bij de groeicijfers.

Niet voor alle Europeanen

Ten eerste: het economisch herstel bereikt lang niet alle Europeanen.

De eurozone bereikte qua omvang van de economie in 2016 weer het niveau van voor de crisis. Maar kijken we naar armoedecijfers van Eurostat, dan zien we dat er in de eurozone 5,8 miljoen mensen meer die in armoede leven dan voor de crisis.

De werkgelegenheid stijgt, maar ook het aantal Europeanen dat tegen hun wil een tijdelijk contract of een nul-uren-contract heeft. Het percentage jongeren dat geen baan heeft en geen opleiding volgt, is hoger dan in 2008.

Buitengewoon beleid

Ten tweede: het herstel is in grote mate te danken aan een buitengewoon monetair beleid.

De rente staat op nul procent en de Europese Centrale Bank (ECB) heeft ongekende hoeveelheden obligaties opgekocht. De ECB moest handelen omdat de politiek het naliet of te traag was. Het is maar zeer de vraag of de ECB bij een volgende klap nog genoeg mogelijkheden heeft om de economie te stabiliseren.

Ten derde: De groeicijfers van nu zeggen weinig over het vermogen van de eurozone om een nieuwe crisis te voorkomen, of om een nieuwe schok te doorstaan zonder dezelfde sociale ellende die we in de eurocrisis hebben gezien in grote delen van de unie.

Momentum

Er is een momentum om het bouwwerk van de eurozone te versterken. Er ligt een routekaart van de Europese Commissie. De Franse president Emmanuel Macron wil de eurozone schokbestendig maken en optreden tegen sociale dumping. Het eerste hoofdstuk van het Duitse coalitieakkoord bevat een agenda voor een rechtvaardig Europa van gelijke kansen. Duitsland en Frankrijk hebben aangekondigd samen het voortouw te willen nemen.

In de Tweede Kamer en in het Nederlandse kabinet wordt er vaak argwanend gekeken naar deze ontwikkelingen. Het is Nederland goed recht om een eigen lijn te trekken, maar trekt Nederland niet aan de verkeerde kant? De regering wil door met de euro, maar staat op de rem bij vrijwel alle mogelijke voorstellen om de muntunie stabieler en socialer te maken.

Moet de ECB, waarop geen enkel parlement controle kan uitoefenen, dan straks opnieuw de kastanjes uit het vuur zal halen als een euroland in de problemen komt?

Is de eurozone in staat is om de klap op te vangen als de markten het vertrouwen verliezen in - pak hem beet - Italië? Is het verantwoord om alle discussies over een versterking van de eurozone te blokkeren?

Dr. No

Wopke Hoeksta, de Nederlandse minister van Financiën stuurde samen met een paar kleine noordelijke euro en niet-eurolanden een brief waaraan hij de bijnaam Dr. No heeft te danken.

In plaats van aan te haken bij nieuwe Duits-Franse initiatieven voor een stabielere en crisisbestendige eurozone, lijkt de strategie van Nederland om Duitsland op de lijn van oud-minister Schäuble te krijgen: grote spaaroverschotten, meer vrijhandel, meer interne markt en bovenal bezuinigen om het stabiliteitspact te respecteren.

Natuurwet

“Het eigen huis op orde” noemt de regering het. Maar het is precies dit beleid, dat de onzekerheid van Europanen heeft vergroot. Het is het beleid dat de politieke verhoudingen tussen noord en zuid op scherp heeft gezet.

Wat nog wel het meest aan stoort, is de manier waarop de premier dit beleid verkoopt alsof het een natuurwet is.

Het is een economisch beleid toegesneden op multinationals die nauwelijks belasting afdragen. Meer markt en snijden in de sociale zekerheid en de publieke sector. Het is dit rechtse recept dat als alternatiefloos wordt gepresenteerd, waardoor burgers zich afkeren van de EU.

Lage staatsschuld

In zijn speech in Berlijn beweerde de premier dat landen met een lage staatsschuld goed voorbereid zijn op de volgende crisis. Maar Spanje en Ierland hadden voor de crisis een staatsschuld van ver beneden de zestig procent van het BBP en moesten daarna toch bij het noodfonds aankloppen. Waarom ziet deze regering de staatsschuld als grote boeman? En is het een goed vooruitzicht als overheden opnieuw inspringen voor private schulden?

Gezonde langer termijn overheidsfinanciën zijn belangrijk, maar het was het de uit de klauwen gewassen financiële sector, de oververhitting van de huizenmarkt, een overschot aan krediet die onder andere Spanje en Ierland deden ontsporen.

Gereguleerde interne markt

Dan het andere stokpaardje van de regering: de interne markt. Die kan ons welvaart brengen, zeker. Maar alleen onder voorwaarde dat die goed gereguleerd is. Door alleen te concentreren op het wegnemen van barrières maken we dezelfde fout als in de jaren voorafgaand aan de crisis. Toen konden kredieten op steeds verder gedereguleerde markten ongeremd naar Zuid-Europa vloeien en financiële producten alsmaar complexer en gevaarlijker worden. Het liberaliseren van het dienstenverkeer heeft bovendien voor sociale spanningen gezorgd, onder andere in de transportsector.

Verdere verdieping van de interne markt kan alleen als dit leidt tot een verbetering van de sociale situatie. Niet voor niets stemde het Europees Parlement vorige week het controversiële voorstel voor de e-card voor diensten weg.

Belasting op techbedrijven

“Het huis op orde” betekent wat mij betreft dat de eurolanden garanderen dat gewone mensen nooit meer de prijs betalen voor onverantwoorde risico’s die in de financiële sector genomen worden.

“Het huis op orde” betekent wat mij betreft dat de EU-lidstaten eindelijk in staat worden gesteld om de grootste bedrijven fatsoenlijk belasting te laten betalen. Zorg dat de race naar de bodem bij vennootschapsbelasting gestaakt wordt. Dat er met een Europese grondslag niet langer met winsten geschoven kan worden.

Onder andere Frankrijk wil vaart maken met een Europese aanpak voor een belasting op de grote techbedrijven. Bij het debat over de Europese Raad bespeurde was er bij de minister-president weinig enthousiasme over de nieuwe voorstellen van de Europese Commissie. Ik zie het gevaar dat Apple, Facebook, Google nog jarenlang vrijwel geen belasting afdragen als we moeten wachten totdat er in G20 of OESO-verband overeenstemming.

Nog niet stormbestendig

De economische groeicijfers mogen ons geen zand in de ogen strooien. De eurozone is nog niet stormbestendig en presteert te mager op sociaal vlak. Tien jaar na de crisis is het hoog tijd om dat aan te pakken. Niet alleen met de zeven dwergen uit het noorden maar met al onze bondgenoten in Europa.

Zoals Europarlementariërs morgen, bij het jaarlijkse debat over de Staat van de Unie, het woord mogen voeren in de Tweede Kamer, zo moeten Nederlandse kamerleden en hun collega’s uit andere lidstaten de mogelijkheid krijgen te spreken in het Europees Parlement. 

Zo kan de politiek van de EU, in de visie van GroenLinks dichterbij de burgers worden gebracht. 

Burgers hebben vaak weinig zicht op de manier waarop besluitvorming in de EU wordt gecontroleerd, zegt GroenLinks kamerlid Bram van Ojik, die het voorstel morgen , samen met zijn EU-collega Bas Eickhout  zal doen. “Het Europees Parlement is vaak letterlijk ver weg en beperkt in zijn bevoegdheden. In de nationale parlementen wordt het debat bemoeilijkt door gebrekkig zicht op wat, door wie, wanneer in de EU besloten wordt”. 

Een groot jaarlijks debat van nationale partijleiders met de Europese Commissie kan de Europese samenwerking bevorderen en de controle op de besluitvorming verbeteren, aldus GroenLinks. Als er in de Tweede Kamer voldoende steun is voor het idee, vraagt de partij kamervoorzitter Arib het te bespreken met haar collega’s uit het Europees Parlement en de nationale parlementen.

Minister Wiebes schrijft in een brief dat hij naar aanleiding van een motie van GroenLinks-Tweede Kamerlid Tom van der Lee een ophoging van de energiedoelen van de EU zal steunen. 

 

Dat is goed nieuws, want als er naast het doel voor minder CO2-uitstoot ook doelen zijn voor energiebesparing en duurzame energie komen de doelen van het klimaatakkoord van Parijs wat dichterbij. Winst voor het klimaat dus!

Tot nu toe wilde de regering altijd inzetten op slechts één doel: minder CO2-uitstoot, terwijl het ontzettend belangrijk is om op alle fronten in te zetten. Meerdere doelen zorgen voor duidelijkheid en geven zekerheid voor bedrijven en burgers.

Tom van der Lee: “Minister Kamp verzette zich altijd hevig tegen het stellen van verschillende klimaat- en energiedoelen, terwijl het stellen van meerdere doelen meer zekerheid biedt. Dit is dan ook een positieve breuk met het eerdere beleid van de regering. ik wens minister Wiebes veel succes met de onderhandelingen in Brussel en hoop op een ambitieus energiebeleid!”

De Europese ministers gaven de Europese Commissie dinsdag een mandaat om onderhandelingen te starten over de oprichting van een multilateraal investeringshof. Dit permanente hof zou de arbitrage tussen staten en investeerders in de toekomst op zich moeten nemen. GroenLinks is ontsteld dat de EU-landen hiermee de rechten van internationale investeerders verder versterken zonder daaraan internationale plichten op het vlak van mensenrechten en duurzaamheid te verbinden.

Europarlementariër Bas Eickhout: “In plaats van multinationals die betrokken zijn bij mensenrechtenschendingen of vernietiging van de natuur aansprakelijk te maken, geeft de EU prioriteit aan het verder versterken van de positie van investeerders ten koste van overheden.”

Ongelijkheid

Het hof voorziet in een hervormde vorm van de gedateerde en uiterst controversiële arbitrage tussen investeerders en staten (ISDS), maar die hervormingen gaan slechts over de procedures. Rechters worden onafhankelijker, de rechtsgang wordt transparanter en er komt een mogelijkheid tot beroep. Maar al deze zaken veranderen niets aan de ongelijkheid die dit systeem in stand houdt: investeerders krijgen een permanent hof om staten aan te klagen wanneer zij menen dat investeringsverdragen geschonden worden. Maar staten of slachtoffers van misdragingen van bedrijven kunnen niet aankloppen bij het hof om hen tot de orde te roepen.

Eickhout: “De EU mist hier een grote kans om investeerders op hun plichten te wijzen. De bescherming van investeerders wordt verder geïnstitutionaliseerd. Maar in het mandaat voor het multilateraal hof staat geen enkel streven om multinationals die zich inlaten met zaken als kinderarbeid of landroof ter verantwoording te roepen.”

Mandaat

De Commissie heeft nu het mandaat om het investeringshof namens de EU met geïnteresseerde partijen uit te onderhandelen. Als er een akkoord komt, zal dit moeten worden voorglegd aan het Europees Parlement en de lidstaten. GroenLinks wilde dat het Europees Parlement voorafgaand aan het onderhandelingsmandaat een positie zou innemen, maar een rechtse meerderheid verhinderde dat.

GroenLinks presenteert vandaag het pamflet “Nederland uit de schulden: de beloftes van GroenLinks.” De landelijke fractie en de lijsttrekkers van de zeven grote steden slaan de handen ineen en komen met concrete maatregelen om de schuldenproblematiek aan te pakken.

Schulden zijn namelijk een toenemend probleem. Tien procent van de Nederlandse huishoudens heeft problematische schulden en twintig procent van de huishoudens loopt daar risico op. Het hebben van schulden leidt tot gezondheidsproblemen, stress en soms zelfs huisuitzettingen. Daarom wordt het hoog tijd dat schulden op lokaal en landelijk niveau worden aangepakt. In het pamflet geven Kamerlid Linda Voortman en de GroenLinks-lijsttrekkers van zeven grote steden in Nederland aan wat zij gaan doen om mensen met schulden beter te helpen.

De partij pleit ervoor dat huisuitzettingen alleen vanwege een huurschuld niet meer mogen. Wie hulpverlening accepteert mag niet zijn huis uitgezet worden. Dat voorkomt veel leed, maar ook een onnodig groot beroep op de opvang. Ook wil de partij in elke gemeente convenanten sluiten met vastelastenpartners om te zorgen voor een sociale incasso en betere afstemming, zodat partijen niet op dezelfde euro’s jagen. Per huishouden moet er nog maar één deurwaarder aan de deur komen. Tot slot moet de overheid haar communicatie verbeteren. Deze is vaak te ingewikkeld en qua toon niet altijd aanmoedigend.

Linda Voortman: “de marktwerking in de deurwaarderssector dient geen enkel doel. Het leidt er alleen maar toe dat er steeds harder op dezelfde euro’s gejaagd wordt. Dat maakt schulden juist erger. Wij willen daarom toe naar één deurwaarder per gezin.”

GroenLinks is gestart met de Sleeplijn. Mensen die via WhatsApp een berichtje sturen naar 06-57525250 over de sleepwet krijgen van een team van GroenLinks-vrijwilligers antwoord. De Sleeplijn is bereikbaar van zondag 18 maart tot en met verkiezingsdag.  

Bij de verkiezingen voor de Tweede Kamer opende GroenLinks een ‘zweeflijn’ voor zwevende kiezers. Toen kwamen er duizenden vragen binnen van stemmers, die bijvoorbeeld wilden weten wat het verschil was tussen GroenLinks en andere partijen.  

Dit keer beantwoorden tientallen vrijwilligers vanaf het landelijk bureau van GroenLinks in Utrecht vragen over de sleepwet. Ze vertellen mensen waarom GroenLinks adviseert om tegen de sleepwet te stemmen en geven informatie over de ‘reparatiewet’ die GroenLinks voorstelt, waarmee we daadkrachtige geheime diensten mogelijk maken en tegelijkertijd de vrijheid van onschuldige mensen beschermen.  

GroenLinks-vice fractievoorzitter Kathalijne Buitenweg is het gezicht van de campagne van GroenLinks tegen de sleepwet. Zij zal zelf zondag tussen 14.00u en 16.30u aanschuiven bij de vrijwilligers van de sleeplijn om vragen van stemmers te beantwoorden.

Deze week precies twee jaar geleden, op 20 maart 2016, ging de Turkijedeal in, die de trek van vluchtelingen en migranten via Turkije en de Griekse eilanden naar West-Europa moest stoppen. Europarlementariër Judith Sargentini maakt de balans op.

Volgens de deal voerde Turkije zijn grenspatrouilles op zodat smokkelbootjes niet meer konden vertrekken en ging akkoord met het terugnemen van Syriërs die die overtocht toch hadden gemaakt. In ruil daarvoor bood de Europese Unie drie miljard aan financiële steun voor de opvang van vluchtelingen in Turkije en beloofde het voor iedere teruggestuurde Syriër een kwetsbare vluchteling vanuit Turkije op te nemen. 

Doorslaand succes

Twee jaar later lijkt de deal – samen met het grenshek tussen Macedonië en Griekenland – voor regeringen in West-Europa een doorslaand succes: er konden asielzoekerscentra dicht. Maar een bezoek aan Lesbos en Chios toont de wrange realiteit. De vluchtelingen op de Griekse eilanden verkeren nog steeds in doffe ellende. Zij arriveerden na 20 maart 2016 en komen daarom niet in aanmerking om hervestigd te worden naar een ander land in Europa. Teruggestuurd naar Turkije worden ze vooralsnog ook niet. Verschillende rechtszaken in Griekenland daarover lopen nog en de Griekse regeringspartij Syriza twijfelt aan de opvang in Turkije, ook al is Turkije volgens Griekenland officieel een veilig land voor vluchtelingen

Dat vluchtelingen niet terug zouden kunnen naar Turkije omdat het er niet veilig is, kon je zien aankomen. En als er niemand terug gaat, dan hoeven Europese lidstaten ook geen vluchtelingen uit Turkije naar de Unie te halen. In 2017 bleef de teller steken op tienduizend hervestigde Syriers. Nederland nam er daarvan - een oog koning - tweeduizend voor zijn rekening. 

Ondertussen oordeelde het Europees Hof van Justitie dat de Turkijedeal geen internationaal verdrag is en dat de Europese Commissie en de Europese Raad officieel geen partij zijn. Hierdoor acht het Hof zichzelf niet bevoegd om te oordelen over de zaken van de vluchtelingen die onder de Turkije deal vallen. 

Libië

Twee jaar na de deal met Turkije is dit het resultaat; Turkije houdt vluchtelingen tegen, Europa betaalt maar is niet juridisch aansprakelijk en de beloofde hervestiging komt niet van de grond. Op de eilanden zitten duizenden mensen vast zonder enig uitzicht op verbetering. Toch wordt de Turkijedeal aangehaald als een formule die elders navolging verdient. Laten we nu eens kijken wat er de laatste maanden in Libië is gebeurd. 

Europa heeft de Libische grenswachten getraind en van snelle boten voorzien. Sinds de Libiërs hun eigen wateren weer patrouilleren, komen er aanzienlijk minder migranten aan in Italië. We weten dat migranten die door de Libische kustwacht uit het water worden gered, in een onmenselijk detentiekamp in Libië verdwijnen. Drenkelingen die door schepen met Europese vlag gered worden, mogen niet terug naar Libië, want wij beschouwen dat land als onveilig. 

'Officiële detentiekampen'

Na de berichtgeving over de mensonterende situatie in de detentiekampen in Libië is er een grootschalige evacuatie op gang gekomen, geleid door de Internationale Organisatie voor Migratie en betaald door de Europese Unie. De illegale gevangenissen, gerund door mensenhandelaars, liggen nog buiten ieders bereik. Migranten worden uit de officiële detentiekampen bevrijd en terug naar huis gebracht. Vluchtelingen, die thuis het risico op vervolging lopen, worden met hulp van VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR in Niger gehuisvest. Met de regering van Niger is afgesproken dat dit tijdelijk is en dat Europese landen bereid zijn om deze vluchtelingen in Europa op te nemen. 

Van de naar schatting 47.000 vluchtelingen in Libië zijn er tussen november en februari 1.020 naar Niger overgebracht. Tot nog toe mochten er slechts vijfentwintig naar een Europees land (Frankrijk) vertrekken. Deze week werd bekend dat de UNHCR tijdelijk gestopt is met het evacueren van vluchtelingen van Libië naar Niger, omdat te weinig Europese landen hun belofte aan Niger nakomen. 

Twee jaar na de Turkijedeal lijkt de geschiedenis zich te herhalen. Libië houdt ze tegen, Europa betaalt maar is niet juridisch aansprakelijk en de beloofde hervestiging komt niet van de grond. Uitkomst: mensen zitten vast zonder enig uitzicht op verbetering. Deze formule werkt niet.