Ik stap ditmaal een keer af van thema´s over Beuningen in mijn column, maar probeer een dialectische analyse te maken van het vraagstuk waarom bijvoorbeeld de SP van 25 zetels in de Tweede Kamer naar nu 14 zetels is gegaan.
Mijn analyse gaat terug naar de tijd vóór onze grootste overwinning, hij gaat terug naar de opkomst van Leefbaar Nederland. Eindelijk was er een geluid dat tegen de gevestigde politiek inging. Niet dat ik het met Fortuyn eens was, maar zijn geluid was tegen de gesettelde orde, tegen het old boys network gedoe en probeerde het ongenoegen en wantrouwen van het electoraat als middel te gebruiken. Dat resulteerde in een forse winst; winst die natuurlijk ook veroorzaakt werd door de moord op de lijsttrekker.
Dus kwam de LPF met een grote groep mensen in de Tweede Kamer. Door veel intern geouwehoer en schandalen was de LPF maar een kort leven beschoren.
De volgende hoop voor Nederland werd de SP. Door hun “tegenpartij” opstelling kreeg de SP het vertrouwen van een grote groep mensen vanuit het electoraat. En volgens mij om dezelfde reden als wat Pim Fortuyn hielp aan zijn zetels: de hoop op verandering, het terugwinnen van vertrouwen en als tegenstelling tegenover partijen als Groen Links en PvdA maar ook de andere partijen die tijdens verkiezingen van alles beloofden, maar na de verkiezingen gewoon doorgingen met list en bedrog.
Omdat Wouter Bos maar vooral Frans Timmermans de SP tijdens de informatiegesprekken Jan Marijnissen en zijn SP buiten vak K wilden houden en het verhaal zo brachten dat Jan zou zijn afgehaakt. Wat later dus niet zo bleek te zijn. Dat blijkt o.a. uit via WikiLeaks uitgelekte Amerikaanse ambtsberichten die in handen zijn van de NOS. Voor SP'er Jan Marijnissen zijn die stukken hét harde bewijs dat de PvdA zijn partij na de verkiezingsoverwinning van 2006 bewust uit de regering probeerde te houden. Toenmalig PvdA-leider Wouter Bos beweerde jaren dat Marijnissen te snel was weggelopen bij de formatie: hij zou geen verantwoordelijkheid willen dragen.
Dus weer was er een tegenstelling gecreëerd en weer was de hoop op een tegengeluid verdwenen. Gevolg: slechtere resultaten voor de SP bij de volgende verkiezingen en ook onrust bij een aantal leden van de SP.
Maar daarmee was de overtuiging bij veel mensen dat het toch echt heel anders moet in Nederland niet weg. De volgende die op die gevoelens inspeelde was een kamerlid van de VVD die voor zichzelf begon: Geert Wilders en zijn PVV. Hij gooide het over de boeg van geloof en ras; geen klassenstrijd maar haat zaaien tegen buitenlanders.
Dat leek een tijdje een succesvolle aanpak, maar inmiddels neemt de aanhang van Wilders snel af. Een nieuwe roeptoeter heeft zich op het toneel gemeld: Baudet met zijn Forum voor Democratie. Ook Baudet speelt in op de onvrede bij een flink deel van de bevolking.
Kortom: het is al tientallen jaren een komen-en-gaan van eendagsvliegen die inspelen op onvrede en hoop dat het beter kan. Maar ik heb nog steeds vertrouwen in de SP. Vooral omdat de SP vasthoudt aan klassenanalyses. In een tijd dat steeds minder mensen een steeds groter deel van geld en macht naar zich toetrekken is klassenanalyse onmisbaar.
Ik geloof nog steeds dat er klassenstrijd zal komen en ik weet dat Jan Marijnissen het niet met me eens is maar, ik geloof in verandering via verelendung.
Jos Swartjes
Voorzitter SP Beuningen