Poliflw

Dit weekend stond een collega Kamerlid van ons op een demonstratie in Amsterdam. Hij verkondigde daar dat hij de overheid niet erkende. Ik vind dat een vorm van politiek extremisme waar ik van schrik. Maar gek genoeg is dat soort gevaarlijke extremisme niet de grootste bedreiging van het politieke midden.

En het politieke midden beschouw ik als het geheel van partijen die ondank grote inhoudelijke verschillen, wel bereid zijn om samen te werken. 

Afgelopen maandagavond las ik het verhaal van Sharif. Sharif is een Afghaan en werkte jarenlang als tolk voor de Nederlandse politiemissie in Afghanistan. Hij vluchtte voor de Taliban maar wist niet hoe het verder moest. Het raakte me. Want het verhaal van Sharif is niet uniek. Na een turbulent weekend in Afghanistan werd de situatie met de dag erger en waren er tal van dit soort mensen die dringend wachtte op hulp. 

In mijn vorige leven zag ik hoe eens een Egyptische zakenman het in zijn overmoed durfde op te nemen tegen het ogenschijnlijk eeuwigdurende bewind van Hosni Mubarak. En je wist onmiddellijk dat dit niet goed zou aflopen voor de al te moedige man.

Een fatsoenlijk ontbijt, normale schoolspullen, warm water en een goede avondmaaltijd. Het lijkt normaal, het lijkt zo gewoon. Maar de werkelijkheid is anders. Ook in Nederland zijn er nog steeds kinderen die bijvoorbeeld zonder ontbijt naar school moeten. Kinderarmoede, het is één van de onderwerpen die mij nauw aan het hart gaat en die mijn volle aandacht vraagt. Want hoewel Nederland één van de meest welvarende landen is van Europa, groeit op dit moment één op de tien kinderen op in armoede. Kinderarmoede is een stille ramp en vraagt om aandacht en actie.

Vandaag is het Keti Koti. Dat betekent letterlijk: de ketenen zijn verbroken. Een bijzondere dag voor veel inwoners van ons koninkrijk, voor voormalige Nederlandse kolonie Suriname en ook voor mij. En op steeds meer plaatsen in Nederland lijkt er lokale aandacht en bewustwording te ontstaan voor 1 juli. Bijvoorbeeld in Zwolle maar ook in Arnhem is er dit jaar voor het eerst lokaal officieel stilgestaan bij Keti Koti. 

Middenin het groene land stond de boerderij van een gezin in Overschild, Groningen.

Met middenin de schuur een groot gapend gat.

Om instortingsgevaar te voorkomen was een deel van het dak eraf gehaald en waren de muren gesloopt én was daarmee een doorgang gecreëerd voor het bouwverkeer om daarachter een nieuw veilig huis te kunnen bouwen. De boerderij en het huis worden door de risico’s en opgelopen schade door aardbevingen namelijk als gevaarlijk gezien door de Nationaal Coördinator Groningen (NCG). En tot de dag van vandaag woont hier een gezin. In een onveilig huis.

Elk jaar zijn er meer dan 1300 minderjarigen slachtoffer van seksuele uitbuiting. 1300 kinderen, laat het even op je inwerken. En het verschrikkelijke is dat daders niet gepakt worden. Sterker, het aantal slachtoffers loopt op en meer vervolgingen blijven uit. Er zijn nog geen 10 veroordelingen van klanten per jaar. Dat moet echt anders.

Asieladvocaten, hoogleraren en wetenschappers kwamen in april met een zorgelijke waarschuwing. Er is sprake van een groot, ongehoord onrecht in asielprocedures. De misstanden rond de beoordeling van asielzaken hebben, zo schrijven zij, parallellen met de toeslagenaffaire. Om dit te staven kwamen de advocaten met een zwartboek vol schrijnende voorbeelden. Ze schetsen het beeld van een IND die onbuigzaam vasthoudt aan regels en de menselijke maat volledig uit het oog verliest.

Elk kind in Nederland moet zonder armoede kunnen opgroeien. Dat zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn, maar is helaas nog niet het geval. Dan denk ik aan armoede hier in Europees Nederland, maar ook overzees, in Caribisch Nederland. Dertig procent van de bewoners op de eilanden Bonaire, Sint-Eustatius en Saba leeft namelijk in armoede. Dat is onaanvaardbaar. Deze week sprak ik in de Tweede Kamer erover.