Poliflw

33,2 miljoen trekken de drie gemeenten Hilversum, Laren en Gooisemeren uit om grond over te kopen van de provincie Noord-Holland voor de ontwikkeling van een nieuw buurtschap Crailo. De toekomstige wijk zal verrijzen waar jarenlang asielzoekers werden opgevangen, de brandweer oefende en generaties militairen gelegerd waren op de Palmkazerne. Het Utopia van John de Mol moet plaatsmaken voor een nieuwe idylle. Geen alledaagse aankoop, maar wel een die GroenLinks van harte steunt en waarvoor door haar fractievoorzitter hard geknokt is. Binnen nu en 10 jaar zal er een duurzame wijk verrijzen, waarin nieuwe Laarders, Hilversummers en Bussummers een klimaatneutrale woning zullen vinden in een natuurlijke omgeving.

Het is heel uitzonderlijk dat drie gemeenten samen zo’n grote investering plegen. Behalve dat een en ander zakelijk goed geregeld moet worden, moet er ook vertrouwen zijn in een goede afloop. Daarvoor moest eerst veel gepraat worden. Over voorwaarden, organisatievorm en zeggenschap van de gemeenteraden. De verantwoordelijke wethouders leverden een goede aanzet in de vorm van het ambitiedocument en de samenwerkingsovereenkomst. Maar daarmee was er nog geen vertrouwen. In relatief korte tijd moesten de raadsleden uit de verschillende gemeente veel informatie tot zich nemen. Moties en amendementen moesten worden afgestemd met de collega-raadsleden uit andere gemeenten, die elkaar lang niet altijd kennen. Dit niet alledaagse proces werd uitstekend gefaciliteerd door de griffies van de drie gemeenteraden, waardoor de moties en amendementen in een gezamenlijke commissievergadering konden worden besproken. Toen bleek dat raden over een aantal aspecten verschillend dachten was dat niet het einde van het plan, maar juist het begin van een reeks van goede en stevige gesprekken. Toen de afzonderlijke raden moesten stemmen over het aankoopvoorstel in hun gemeenteraden lagen er amendementen en moties met brede steun van zowel coalitie- als oppositiepartijen. Daarmee is de eerste vuurproef van de samenwerking geslaagd.

In het ambitiedocument worden drie woonculturen geschetst, waarbij garanties zijn gegeven dat de nieuwe woonwijk goed wordt afgeschermd van de natuur en het nabijgelegen ecoduct. Deze voorwaarden zijn vastgelegd in een overeenkomst met het Goois Natuurreservaat. Daarmee is een belangrijke voorwaarde voor GroenLinks ingevuld. 

Het ambitiedocument stelt hoge eisen op het gebied van duurzaamheid, zoals klimaat- en energieneutraliteit en natuurinclusief bouwen. Om deze ambities te borgen zal onderzocht worden of voor de woonwijk een bestemmingsplan met verbrede reikwijdte kan worden vastgesteld. Zo’n bestemmingsplan geeft de gemeente een basis om de duurzame uitgangspunten te kunnen handhaven ook nadat de grond aan een ontwikkelaar is verkocht en de bouwvergunningen zijn verstrekt. Ook zal worden onderzocht of op Crailo een Park & Bike kan komen; een plek waar vanuit werknemers op het Mediapark via een relaxte tocht over de Westerheide sneller en zonder file op het werk kunnen komen.

Voor het derde achtereenvolgende jaar gingen leden van de Christen Unie en GroenLinks op pad om fietsers in Hilversum een compliment te geven. Deze traditie ontstond toen drie jaar geleden het college automobilisten die met de auto naar de binnenstad kwamen beloonde met een gratis parkeerkaart in de parkeergarages.

Wat Christen Unie en GroenLinks betreft een absoluut verkeerd signaal. Samen besteden we veel aandacht aan meer mogelijkheden voor fietsparkeren, het weren van auto’s uit de binnenstad, en meer veiligheid voor fietsers.

De afgelopen periode is er dankzij onze gezamenlijke inzet veel gerealiseerd voor fietsers. Er zijn veel meer mogelijkheden gekomen om fietsen goed te stallen in de binnenstad. En tegelijkertijd blijft er nog genoeg te doen de komende periode; Maar dit is nog niet voldoende, is onze gedachte. "Er zou wat ons betreft veel meer ingezet moeten worden op grootschalige indoorfietsparkeergelegenheden." Dat er nog genoeg te doen is wordt opnieuw bewezen door het artikel in de Gooi en Eemlander over de koopzondagen in het 1e kwartaal van 2018. Gesteld wordt door de citymanager dat in die periode de koopzondagen niet zo heel erg veel bezoekers zullen ontvangen. Hij suggereert – opnieuw – om het parkeren gratis te maken. Wat ons betreft; niet doen!

De actie is ondersteund door

http://www.vanbeektweewielers.nlhttps://www.antilope.nlhttps://www.fietsenwinkel.nlhttp://roothwielersporthilversum.nl

Zaterdag 9 december heeft GroenLinks Hilversum de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen gelanceerd met de opening van het campagnepand aan de Leeuwenstraat. Tijdens de feestelijke opening presenteerde lijsttrekker Jan Kastje de prioriteiten van GroenLinks voor Hilversum voor de komende jaren: 1.000 nieuwe jongerenwoningen in en om het centrum, zon op alle daken en het welzijnswerk terug in de buurten. Ook konden de bezoekers kennis maken met de top 11 van de kandidatenlijst.

Campagnepand Het campagnepand aan de Leeuwenstraat zal de komende maanden het kloppende hart zijn van de campagne van GroenLinks voor de gemeenteraadsverkiezingen. Hilversummers kunnen er terecht met ideeën voor de stad en in gesprek gaan met de kandidaten. Er zullen verder themabijeenkomsten en debatten georganiseerd gaan worden en het zal de uitvalsbasis zijn voor de vele acties in de stad.

Prioriteiten voor Hilversum In het verkiezingsprogramma van GroenLinks kunnen de Hilversummers lezen wat onze plannen zijn voor hun stad. Een belangrijk punt is de verbetering van de woonsituatie van jongeren. Wij zetten daarom in op 1.000 nieuwe jongerenwoningen in en om het centrum. Daarnaast zet GroenLinks in op veel meer zonnepanelen op de daken. Van zowel gemeentelijke gebouwen, bedrijven als ook particulieren. De aanpak van de klimaatverandering begint namelijk hier, in onze eigen gemeente. Verder wil GroenLinks het welzijnswerk weer terug brengen in de wijken. Dit doen we door welzijn in wijken anders te organiseren en er meer budget voor uit te trekken.

Sterke lijst Om al deze veranderingen in gang te zetten heeft GroenLinks een sterke lijst met kandidaten. Deze wordt aangevoerd door de huidige twee raadsleden: Jan Kastje en Marleen Remmers. Op drie staat Arie Poels, 26 jaar oud en tot voor kort landelijk secretaris van GroenLinks jongerenorganisatie Dwars. De vierde plek op de kandidatenlijst is voor huidig commissielid en verkeersspecialist Frank Kool. Op nummer 5 staat oud-journalist en videomaker Peter Veenendaal.

De complete top 11 van de kandidatenlijst ziet er als volgt uit:

Jan Kastje Marleen Remmers Arie Poels Frank Kool Peter Veenendaal Lex van Waarden Maija Klamer Jos van Drogen Hubert van Mastigt Fleur Boesveldt Reijer Lomans

GroenLinks is blij dat het landgoed Hoorneboeg kan blijven bestaan. De vaststelling van een nieuw bestemmingsplan geeft nieuwe ondernemers de mogelijkheid om duurzame activiteiten te ontplooien op het gebied van natuur, cultuur en spiritualiteit. Activiteiten die door hun kleinschaligheid verenigbaar zijn met de natuurlijke omgeving. Met de inkomsten kan stichting de Hoorneboeg het landgoed met zijn monumenten blijven onderhouden. GroenLinks steunt daarom de wijziging van het bestemmingsplan. Het vinden van nieuwe bestemmingen ging namelijk niet vanzelf.

De stichting Hoorneboeg werd in 1971 eigenaar van De Hoorneboeg, dat al vanaf 1948 als Remonstrants bezinningsoord fungeerde. Omdat het gebruik afnam, verhuurde de stichting het sinds 1998 aan YMCA die het als conferentiecentrum exploiteert. Rond 2008 werd duidelijk dat de huurinkomsten niet meer opwogen tegen de onderhoudskosten. De stichting heeft daarop met verschillende partijen over verkoop van het hele gebied gesproken. Verwerving door het Goois Natuurreservaat ging helaas niet door omdat de provincie Noord-Holland geen bijdrage wilde leveren. Daarna kwam het landgoed in beeld bij natuurbegravers. Begraven van mensen in de natuur verhield zich slecht met de natuur- en archeologische waarde van het gebied. Mede dankzij de politieke druk van GroenLinks heeft het toenmalige college afgezien van medewerking aan de ontwikkeling van Hoorneboeg als natuurbegraafplaats.

De stichting Hoorneboeg heeft daarom in 2015 besloten om het concept van culturele buitenplaats te verkennen. In dit scenario blijft zij zelf de eigenaar van het landgoed. Om het niet-alledaagse gebiedsconcept te verkennen, organiseerde de stichting ‘placemaking’ events rond natuur, cultuur en spiritualiteit. Hieruit is een aantal initiatiefnemers opgestaan die zich langdurig op de buitenplaats willen vestigen. Ten behoeve van het bezoek zal direct bij binnenkomst een collectieve parkeerplaats worden ingericht. Hierdoor kan ca 2000m2 verharding van het landgoed worden verwijderd en vergroend.

GroenLinks is blij dat het landgoed Hoorneboeg kan blijven bestaan. De vaststelling van een nieuw bestemmingsplan geeft nieuwe ondernemers de mogelijkheid om duurzame activiteiten te ontplooien op het gebied van natuur, cultuur en spiritualiteit. Activiteiten die door hun kleinschaligheid verenigbaar zijn met de natuurlijke omgeving. Met de inkomsten kan stichting de Hoorneboeg het landgoed met zijn monumenten blijven onderhouden. GroenLinks steunt daarom de wijziging van het bestemmingsplan. Het vinden van nieuwe bestemmingen ging namelijk niet vanzelf.

De stichting Hoorneboeg werd in 1971 eigenaar van De Hoorneboeg, dat al vanaf 1948 als Remonstrants bezinningsoord fungeerde. Omdat het gebruik afnam, verhuurde de stichting het sinds 1998 aan YMCA die het als conferentiecentrum exploiteert. Rond 2008 werd duidelijk dat de huurinkomsten niet meer opwogen tegen de onderhoudskosten. De stichting heeft daarop met verschillende partijen over verkoop van het hele gebied gesproken. Verwerving door het Goois Natuurreservaat ging helaas niet door omdat de provincie Noord-Holland geen bijdrage wilde leveren. Daarna kwam het landgoed in beeld bij natuurbegravers. Begraven van mensen in de natuur verhield zich slecht met de natuur- en archeologische waarde van het gebied. Mede dankzij de politieke druk van GroenLinks heeft het toenmalige college afgezien van medewerking aan de ontwikkeling van Hoorneboeg als natuurbegraafplaats.

De stichting Hoorneboeg heeft daarom in 2015 besloten om het concept van culturele buitenplaats te verkennen. In dit scenario blijft zij zelf de eigenaar van het landgoed. Om het niet-alledaagse gebiedsconcept te verkennen, organiseerde de stichting ‘placemaking’ events rond natuur, cultuur en spiritualiteit. Hieruit is een aantal initiatiefnemers opgestaan die zich langdurig op de buitenplaats willen vestigen. Ten behoeve van het bezoek zal direct bij binnenkomst een collectieve parkeerplaats worden ingericht. Hierdoor kan ca 2000m2 verharding van het landgoed worden verwijderd en vergroend.

Op 27 oktober is een deel van de Hilversumse gemeenteraad op werkbezoek geweest naar Rotterdam om daar te zien hoe daar wordt omgegaan met mensen in een uitkering en om te spreken over de Rotterdam-pas. Een zeer inzichtelijk bezoek. GroenLinks-raadslid Marleen Remmers deelt hier haar gedachten en ideeën n.a.v. dit bezoek.

In de gemeenteraad voeren we regelmatig discussie met elkaar over welke aanpak het beste werkt om bijstandsgerechtigden aan het werk te helpen. Dat doen we omdat we er allemaal van overtuigd zijn dat niemand ervoor kiest om langdurig uitkeringsafhankelijk te willen zijn, maar dat het soms voor de individuele burger, te moeilijk is om de afstand tot de arbeidsmarkt in zijn of haar eentje te overbruggen. Dat doen we ook omdat wij in Hilversum niet uitkomen met het zogenaamde BUIG budget; het budget van het Rijk dat wij ontvangen om uitkeringen van te betalen.

In heel Nederland wordt eigenlijk diezelfde discussie gevoerd: wat helpt nu daadwerkelijk om bijstandsgerechtigden te ondersteunen? GroenLinks heeft al eerder betoogd dat van de vele re-integratie-activiteiten die veel geld kosten, volstrekt onduidelijk is wat daar de effecten van zijn.

Onze opvatting was gebaseerd op een artikel in De Correspondent waarin – kort gezegd – wordt aangegeven dat we in Nederland jaarlijks meer dan 6,5 miljard euro uitgeven aan re-integratie-activiteiten, zonder dat bewezen is dat al deze aangeboden activiteiten enig nut helpen. Of, nog sterker gezegd: een aantal trajecten zouden zelfs de uitkeringsafhankelijkheid verlengen!

De aanpak van het Rotterdamse college is volstrekt anders dan die van het Amsterdamse college. In Amsterdam is Arjen Vliegenhart (SP) wethouder van sociale zaken, en in zijn aanpak gaat hij uit van vertrouwen in zijn burger: zijn sociale dienst begint te vragen naar de mogelijkheden van de bijstandsgerechtigde, en samen wordt er gezocht naar een plek in de Amsterdamse samenleving, waar dit talent benut en zo mogelijk uitgebouw kan worden. In Rotterdam is wethouder Maarten Struijvenberg van Leefbaar Rotterdam eerstverantwoordelijk. Heet hangijzer is de verplichte tegenprestatie. De wethouder zegt daarover het volgende:

‘Ik vind het vreemd dat gemeenten de participatiewet te streng of verplichtend vinden. Dertig jaar ander beleid leidde tot de huidige situatie. Geef de wet een kans en voer het uit. Vernieuwend in Rotterdam is dat mensen iets terug kunnen doen voor hun uitkering. Dat is geen symboolpolitiek. Veel mensen doen al iets terug, anderen helpen we ermee. Er zijn ook mensen die het niet willen, vaak uit angst. De tegenprestatie is bedoeld voor mensen met een lange afstand tot de arbeidsmarkt die niet zelfstandig een baan kunnen vinden. Ze zijn gemiddeld 51 jaar oud en zitten 11 jaar in de bijstand. Die mensen hebben angst om weer aan het arbeidsproces deel te nemen. Ze hebben een gebrekkige motivatie en laag zelfbeeld. Het is belangrijk hen toch mee te krijgen. Wij stellen dat verplicht. Ze komen binnen met weerstand, maar komen wel en wij vragen wat ze graag willen doen. We kunnen met 1 uur werk per week beginnen, einddoel is 20 uur. Na drie of zes maanden blijken mensen blij met onze hulp: ze hebben meer sociale contacten, groter zelfvertrouwen en betere gezondheid. Uitstroom naar betaald werk is niet ons primaire doel voor hen, maar logischerwijs vergroten ze met 20 uur per week werk wel hun arbeidsmarktkansen. Ongeveer 150 keer per jaar lukt het hen naar betaald werk te begeleiden. Dat vind ik een succes.’

Ook is er in Rotterdam het project “werk loont” opgezet: van alle inwoners die een beroep doen op de participatiewet wordt een tegenprestatie van 20 uur per week verwacht. Daar mogen bijstandsgerechtigden zelf een voorstel voor doen, maar als dat niet lukt, komt de gemeente met een voorstel; en dat is inderdaad soms papier prikken, zoals de wethouder ons vertelde. Wethouder Struijvenberg is enthousiast over zijn aanpak. De kritische geluiden van de ombudsvrouw daarover legt hij vrij laconiek naast zich neer “ja, ik ken de opmerkingen van de ombudsvrouw. Dat is ook een mening”. 

Wat zegt de ombudsvrouw, snijdt haar rapportage hout? Haar team van onderzoekers beschrijft nauwkeurig waarom veel van de deelnemers zich voelen weggezet als ‘hufters, losers of fraudeurs.’

Om zomaar een paar dingen te noemen:

De uitkeringsgerechtigden moeten twintig keer per maand solliciteren. Ze worden geacht straten schoon te vegen die al schoon zijn. Hun (medische) privacy wordt structureel geschonden. Er wordt om de haverklap gesteld dat er iets mis is met hun inzet en houding. Veel van de deelnemers rapporteren lichamelijke en psychische stressklachten. De meesten durven geen officiële klacht in te dienen uit angst te worden gekort op hun uitkering.

Sommige mensen besloten überhaupt geen uitkering meer aan te vragen nadat ze was duidelijk geworden wat de gemeente met hen van plan was.

Al met al lijkt het erop dat de uitgestroomde deelnemers een slechtere baan – of helemaal geen inkomen – verkozen boven de vernedering van WerkLoont. De meest voorkomende klachten (1. Intimidatie; 2. Zinloos werk; 3. Dreigbrieven van de gemeente) verklaren waarom de deelnemers aan het experiment iets sneller uit hun uitkering stroomden dan de controlegroep. Sommige mensen besloten überhaupt geen uitkering meer aan te vragen nadat ze was duidelijk geworden wat de gemeente met hen van plan was.

Het wordt nog erger. Uiteindelijk is het namelijk maar de vraag of die paar procent extra kans op een betaalde baan de werkloosheid in Rotterdam heeft teruggedrongen. Het is waarschijnlijker dat hier sprake is van verdringing: iemand van WerkLoont vindt een baan, iemand anders wordt werkloos.

Als we de cijfers van de bijstand in Rotterdam en Amsterdam met elkaar vergelijken vinden we geen grote verschillen (en natuurlijk is de situatie op de Rotterdamse arbeidsmarkt anders dan de Amsterdamse, evenals de mensen die in de bijstand zitten); met andere woorden je zou kunnen stellen dat zowel de aanpak van Vliegenthart als de aanpak van Struijvenberg werkt. Een voor de hand liggende conclusie van GroenLinks is dan ook dat als er aandacht gegeven wordt aan de situatie van de bijstandsgerechtigde, dat dàt aspect het verschil maakt. En als dat dan zo blijkt te zijn is het duidelijk dat GroenLinks kiest voor een aanpak die uitgaat van vertrouwen in de mogelijkheden van onze burgers. Wij gaan ervan uit dat iedereen talenten heeft. Soms diep verstopt of kwijt geraakt door jarenlange uitkeringsafhankelijkheid, verlies aan sociale kontakten en eigenwaarde.  

De discussie over een Hilversumse aanpak is nog lang niet goed genoeg gevoerd. Wij komen in Hilversum structureel geld tekort door het verdeelmodel dat het Rijk toepast. Dat is een reden om een discussie te voeren over het beleid, maar belangrijker is het om al onze burgers mee te laten doen in onze samenleving; wat ons betreft doet iedereen naar vermogen mee. Daar hoort ook bij dat er bij sommigen dwang (en korting op de uitkering) kan worden toegepast; het recht op bijstand blijft een recht, waar verplichtingen aan gekoppeld zijn. En daar mogen we als lokale overheid verplichtingen aan koppelen die we realistisch vinden en dat betekent dat voorop moet staan dat we naar de individuele mogelijkheden van burgers moeten kijken. Een grootschalig en uniform vormgegeven project WerkLoont past daar wat ons betreft niet goed genoeg bij.

Marleen Remmers Woordvoerder sociaal domein GroenLinks

Op 27 oktober is een deel van de Hilversumse gemeenteraad op werkbezoek geweest naar Rotterdam om daar te zien hoe daar wordt omgegaan met mensen in een uitkering en om te spreken over de Rotterdam-pas. Een zeer inzichtelijk bezoek. GroenLinks-raadslid Marleen Remmers deelt hier haar gedachten en ideeën n.a.v. dit bezoek.

In de gemeenteraad voeren we regelmatig discussie met elkaar over welke aanpak het beste werkt om bijstandsgerechtigden aan het werk te helpen. Dat doen we omdat we er allemaal van overtuigd zijn dat niemand ervoor kiest om langdurig uitkeringsafhankelijk te willen zijn, maar dat het soms voor de individuele burger, te moeilijk is om de afstand tot de arbeidsmarkt in zijn of haar eentje te overbruggen. Dat doen we ook omdat wij in Hilversum niet uitkomen met het zogenaamde BUIG budget; het budget van het Rijk dat wij ontvangen om uitkeringen van te betalen.

In heel Nederland wordt eigenlijk diezelfde discussie gevoerd: wat helpt nu daadwerkelijk om bijstandsgerechtigden te ondersteunen? GroenLinks heeft al eerder betoogd dat van de vele re-integratie-activiteiten die veel geld kosten, volstrekt onduidelijk is wat daar de effecten van zijn.

Onze opvatting was gebaseerd op een artikel in De Correspondent waarin – kort gezegd – wordt aangegeven dat we in Nederland jaarlijks meer dan 6,5 miljard euro uitgeven aan re-integratie-activiteiten, zonder dat bewezen is dat al deze aangeboden activiteiten enig nut helpen. Of, nog sterker gezegd: een aantal trajecten zouden zelfs de uitkeringsafhankelijkheid verlengen!

De aanpak van het Rotterdamse college is volstrekt anders dan die van het Amsterdamse college. In Amsterdam is Arjen Vliegenhart (SP) wethouder van sociale zaken, en in zijn aanpak gaat hij uit van vertrouwen in zijn burger: zijn sociale dienst begint te vragen naar de mogelijkheden van de bijstandsgerechtigde, en samen wordt er gezocht naar een plek in de Amsterdamse samenleving, waar dit talent benut en zo mogelijk uitgebouw kan worden. In Rotterdam is wethouder Maarten Struijvenberg van Leefbaar Rotterdam eerstverantwoordelijk. Heet hangijzer is de verplichte tegenprestatie. De wethouder zegt daarover het volgende:

‘Ik vind het vreemd dat gemeenten de participatiewet te streng of verplichtend vinden. Dertig jaar ander beleid leidde tot de huidige situatie. Geef de wet een kans en voer het uit. Vernieuwend in Rotterdam is dat mensen iets terug kunnen doen voor hun uitkering. Dat is geen symboolpolitiek. Veel mensen doen al iets terug, anderen helpen we ermee. Er zijn ook mensen die het niet willen, vaak uit angst. De tegenprestatie is bedoeld voor mensen met een lange afstand tot de arbeidsmarkt die niet zelfstandig een baan kunnen vinden. Ze zijn gemiddeld 51 jaar oud en zitten 11 jaar in de bijstand. Die mensen hebben angst om weer aan het arbeidsproces deel te nemen. Ze hebben een gebrekkige motivatie en laag zelfbeeld. Het is belangrijk hen toch mee te krijgen. Wij stellen dat verplicht. Ze komen binnen met weerstand, maar komen wel en wij vragen wat ze graag willen doen. We kunnen met 1 uur werk per week beginnen, einddoel is 20 uur. Na drie of zes maanden blijken mensen blij met onze hulp: ze hebben meer sociale contacten, groter zelfvertrouwen en betere gezondheid. Uitstroom naar betaald werk is niet ons primaire doel voor hen, maar logischerwijs vergroten ze met 20 uur per week werk wel hun arbeidsmarktkansen. Ongeveer 150 keer per jaar lukt het hen naar betaald werk te begeleiden. Dat vind ik een succes.’

Ook is er in Rotterdam het project “werk loont” opgezet: van alle inwoners die een beroep doen op de participatiewet wordt een tegenprestatie van 20 uur per week verwacht. Daar mogen bijstandsgerechtigden zelf een voorstel voor doen, maar als dat niet lukt, komt de gemeente met een voorstel; en dat is inderdaad soms papier prikken, zoals de wethouder ons vertelde. Wethouder Struijvenberg is enthousiast over zijn aanpak. De kritische geluiden van de ombudsvrouw daarover legt hij vrij laconiek naast zich neer “ja, ik ken de opmerkingen van de ombudsvrouw. Dat is ook een mening”. 

Wat zegt de ombudsvrouw, snijdt haar rapportage hout? Haar team van onderzoekers beschrijft nauwkeurig waarom veel van de deelnemers zich voelen weggezet als ‘hufters, losers of fraudeurs.’

Om zomaar een paar dingen te noemen:

De uitkeringsgerechtigden moeten twintig keer per maand solliciteren. Ze worden geacht straten schoon te vegen die al schoon zijn. Hun (medische) privacy wordt structureel geschonden. Er wordt om de haverklap gesteld dat er iets mis is met hun inzet en houding. Veel van de deelnemers rapporteren lichamelijke en psychische stressklachten. De meesten durven geen officiële klacht in te dienen uit angst te worden gekort op hun uitkering.

Sommige mensen besloten überhaupt geen uitkering meer aan te vragen nadat ze was duidelijk geworden wat de gemeente met hen van plan was.

Al met al lijkt het erop dat de uitgestroomde deelnemers een slechtere baan – of helemaal geen inkomen – verkozen boven de vernedering van WerkLoont. De meest voorkomende klachten (1. Intimidatie; 2. Zinloos werk; 3. Dreigbrieven van de gemeente) verklaren waarom de deelnemers aan het experiment iets sneller uit hun uitkering stroomden dan de controlegroep. Sommige mensen besloten überhaupt geen uitkering meer aan te vragen nadat ze was duidelijk geworden wat de gemeente met hen van plan was.

Het wordt nog erger. Uiteindelijk is het namelijk maar de vraag of die paar procent extra kans op een betaalde baan de werkloosheid in Rotterdam heeft teruggedrongen. Het is waarschijnlijker dat hier sprake is van verdringing: iemand van WerkLoont vindt een baan, iemand anders wordt werkloos.

Als we de cijfers van de bijstand in Rotterdam en Amsterdam met elkaar vergelijken vinden we geen grote verschillen (en natuurlijk is de situatie op de Rotterdamse arbeidsmarkt anders dan de Amsterdamse, evenals de mensen die in de bijstand zitten); met andere woorden je zou kunnen stellen dat zowel de aanpak van Vliegenthart als de aanpak van Struijvenberg werkt. Een voor de hand liggende conclusie van GroenLinks is dan ook dat als er aandacht gegeven wordt aan de situatie van de bijstandsgerechtigde, dat dàt aspect het verschil maakt. En als dat dan zo blijkt te zijn is het duidelijk dat GroenLinks kiest voor een aanpak die uitgaat van vertrouwen in de mogelijkheden van onze burgers. Wij gaan ervan uit dat iedereen talenten heeft. Soms diep verstopt of kwijt geraakt door jarenlange uitkeringsafhankelijkheid, verlies aan sociale kontakten en eigenwaarde.  

De discussie over een Hilversumse aanpak is nog lang niet goed genoeg gevoerd. Wij komen in Hilversum structureel geld tekort door het verdeelmodel dat het Rijk toepast. Dat is een reden om een discussie te voeren over het beleid, maar belangrijker is het om al onze burgers mee te laten doen in onze samenleving; wat ons betreft doet iedereen naar vermogen mee. Daar hoort ook bij dat er bij sommigen dwang (en korting op de uitkering) kan worden toegepast; het recht op bijstand blijft een recht, waar verplichtingen aan gekoppeld zijn. En daar mogen we als lokale overheid verplichtingen aan koppelen die we realistisch vinden en dat betekent dat voorop moet staan dat we naar de individuele mogelijkheden van burgers moeten kijken. Een grootschalig en uniform vormgegeven project WerkLoont past daar wat ons betreft niet goed genoeg bij.

Marleen Remmers Woordvoerder sociaal domein GroenLinks

Donderdag 26 oktober presenteerde GroenLinks, samen met Hart voor Hilversum en de ChristenUnie, een mogelijke oplossing voor een betere bereikbaarheid van het Mediapark en de regio: een ‘Park+Bike’-voorziening in Crailo langs de Rijksweg A1. De drie partijen willen op korte termijn een onderzoek naar de haalbaarheid hiervan.

Elke werkdag staan er ’s ochtends lange files vanaf Laren en Bussum naar het Mediapark en ’s avonds weer, maar dan in omgekeerde richting. Deze dagelijkse verkeersopstoppingen zorgen voor veel vertraging en ergernis bij automobilisten  en voor overlast bij omwonenden, om over milieu- en gezondheidsschade (fijnstof) nog maar te zwijgen. Het idee van Hart voor Hilversum, GroenLinks en ChristenUnie kan zowel verlichting brengen voor forensen als voor degenen die langs deze toegangswegen wonen.   

Als de Park+Bike wordt gerealiseerd, kunnen werknemers en bezoekers van het Mediapark al bij Crailo de A1 verlaten en daar hun auto parkeren. Vervolgens rijdt men met de eigen (vouw)fiets of een -al dan niet elektrische- deelfiets via een prachtige fietsroute in een rechte lijn over de heide naar het Mediapark. Na een minuut of tien ontspannen fietsen, komt men opgefrist en op tijd(!) op het werk aan. Tegelijkertijd leidt het verdwijnen van de dagelijkse files voor bewoners van de Johannes Geradtsweg, de Erfgooiersstraat en de Ceintuurbaan tot een aanzienlijke verbetering van de leefbaarheid en de luchtkwaliteit.  

GroenLinks fractievoorzitter Jan Kastje geeft aan dat een Park+Bike in Crailo is niet alleen goed is voor de bereikbaarheid van Hilversum. "Dankzij de strategische ligging is het een aanwinst voor de hele regio. Vanaf hier vertrekt R-net buslijn 320 naar Amsterdam. De locatie kan ook als uitvalsbasis dienen voor snelle en toeristische fietsroutes. Vanaf de Park+Ride kunnen namelijk ook (snel)fietspaden worden aangelegd naar Bussum, Huizen, Blaricum en Laren. Al deze plaatsen liggen op slechts 10 tot 20 minuten fietsafstand."   

Volgens Karin Walters van Hart voor Hilversum zijn er al goede voorbeelden van Park+Bike voorzieningen in het land. "Door gebruik te maken van deze ervaringen en die toe te passen op onze regio kan er een mooie kans ontstaan om de bereikbaarheid van het Mediapark en van Hilversum en het leefbaarheid voor omwonenden te verbeteren.”  

Jan de Wit van de ChristenUnie voegt toe: “In de komende twee maanden besluiten de gemeenteraden van Hilversum, Bussum en Laren over het al dan niet aankopen van het Crailo-terrein van de Provincie Noord-Holland. Nu is daarom een goed moment om te onderzoeken of een Park+Bike-voorziening op deze locatie kan gaan functioneren en of deze in de plannen voor het Crailo-terrein kan worden ingepast, ook als de aankoop niet door zou gaan.

Donderdag 26 oktober presenteerde GroenLinks, samen met Hart voor Hilversum en de ChristenUnie, een mogelijke oplossing voor een betere bereikbaarheid van het Mediapark en de regio: een ‘Park+Bike’-voorziening in Crailo langs de Rijksweg A1. De drie partijen willen op korte termijn een onderzoek naar de haalbaarheid hiervan.

Elke werkdag staan er ’s ochtends lange files vanaf Laren en Bussum naar het Mediapark en ’s avonds weer, maar dan in omgekeerde richting. Deze dagelijkse verkeersopstoppingen zorgen voor veel vertraging en ergernis bij automobilisten  en voor overlast bij omwonenden, om over milieu- en gezondheidsschade (fijnstof) nog maar te zwijgen. Het idee van Hart voor Hilversum, GroenLinks en ChristenUnie kan zowel verlichting brengen voor forensen als voor degenen die langs deze toegangswegen wonen.   

Als de Park+Bike wordt gerealiseerd, kunnen werknemers en bezoekers van het Mediapark al bij Crailo de A1 verlaten en daar hun auto parkeren. Vervolgens rijdt men met de eigen (vouw)fiets of een -al dan niet elektrische- deelfiets via een prachtige fietsroute in een rechte lijn over de heide naar het Mediapark. Na een minuut of tien ontspannen fietsen, komt men opgefrist en op tijd(!) op het werk aan. Tegelijkertijd leidt het verdwijnen van de dagelijkse files voor bewoners van de Johannes Geradtsweg, de Erfgooiersstraat en de Ceintuurbaan tot een aanzienlijke verbetering van de leefbaarheid en de luchtkwaliteit.  

GroenLinks fractievoorzitter Jan Kastje geeft aan dat een Park+Bike in Crailo is niet alleen goed is voor de bereikbaarheid van Hilversum. "Dankzij de strategische ligging is het een aanwinst voor de hele regio. Vanaf hier vertrekt R-net buslijn 320 naar Amsterdam. De locatie kan ook als uitvalsbasis dienen voor snelle en toeristische fietsroutes. Vanaf de Park+Ride kunnen namelijk ook (snel)fietspaden worden aangelegd naar Bussum, Huizen, Blaricum en Laren. Al deze plaatsen liggen op slechts 10 tot 20 minuten fietsafstand."   

Volgens Karin Walters van Hart voor Hilversum zijn er al goede voorbeelden van Park+Bike voorzieningen in het land. "Door gebruik te maken van deze ervaringen en die toe te passen op onze regio kan er een mooie kans ontstaan om de bereikbaarheid van het Mediapark en van Hilversum en het leefbaarheid voor omwonenden te verbeteren.”  

Jan de Wit van de ChristenUnie voegt toe: “In de komende twee maanden besluiten de gemeenteraden van Hilversum, Bussum en Laren over het al dan niet aankopen van het Crailo-terrein van de Provincie Noord-Holland. Nu is daarom een goed moment om te onderzoeken of een Park+Bike-voorziening op deze locatie kan gaan functioneren en of deze in de plannen voor het Crailo-terrein kan worden ingepast, ook als de aankoop niet door zou gaan.

Op 25 oktober heeft onze fractie schriftelijke vragen gesteld over de manier waarop klachten van Hilversummers over vliegverkeer worden opgepakt. Lees hier deze vragen.

 

Geacht College,

In de gemeenteraadscommissie Verkeer en Beheer van 7 september 2016 en 22 juni 2016 zijn er vragen gesteld over de rol van de gemeente Hilversum bij de afhandeling van klachten van inwoners over overvliegend verkeer van en naar Schiphol. U heeft toen aangegeven dat deze klachten moeten worden doorgegeven via www.bezoekbas.nl , dat de gemeente Hilversum (dus) geen klachten heeft bereikt en dat u overigens zich laat vertegenwoordigen door de gemeente Weesp in de zogenoemde Omgevingsraad Schiphol.  

De fractie GroenLinks is recent benaderd door een inwoner met klachten over geluidsoverlast door Schiphol-verkeer. Zoals eerder ook door andere inwoners weleens bij ons gesignaleerd. Het is bekend dat de slaap zeker in de vroege ochtend makkelijk is verstoord, iets dat ik uit eigen waarneming ook in relatie tot overvliegend verkeer herken. In de bijlage is een foto opgenomen van de hoeveelheid ‘tracks’ die op een willekeurige ochtend tussen 06.00 en 11.00 uur over Hilversum gaan. Deze foto via www.inzicht.bezoekbas.nl illustreert wat de fractie GroenLinks betreft, dat klachten van inwoners van Hilversum niet ver gezocht zijn.  

In de Volkskrant van 20 oktober jongstleden staat een illustratief artikel waarin duidelijk wordt dat de discussie over de uitbreiding van Schiphol opnieuw actueel is en dat de positie van inwoners en gemeenten daarbij niet vanzelfsprekend is. Oud minister Winsemius spreekt in deze van ‘geschiphold worden’, in het programma Buitenhof van afgelopen zondag spreekt bij zelfs expliciet van ‘gepiepeld worden’. Al eerder, bv. via https://www.nrc.nl/nieuws/2016/08/25/schiphol-berekent-geluidsoverlast-niet-goed-a1517956 , werd duidelijk dat de geluidsoverlast van Schiphol zwaar wordt onderschat. En daarmee overlast voor inwoners in onze ogen gebagatelliseert.  

Die actuele ontwikkelingen en de meer dan terechte veronderstelling dat ook in Hilversum inwoners last hebben van overvliegend (veelal stijgend) vliegverkeer van Schiphol, leidt bij de fractie van Groenlinks tot de volgende vragen:  

Hoe beoordeelt u de mogelijkheden voor inwoners om klachten over geluidsoverlast betreffende Schipholverkeer op een serieuze manier aan de kaak te stellen? Op welke manier en hoe vaak overlegt u met de gemeente Weesp over de inbreng van de gemeente Hiilversum in de Omgevingsraad Schiphol (ORS)? Wat is uw inzet via de gemeente Weesp betreffende de ORS tot nu toe? Gezien de hoeveelheid vliegverkeer die ook over Hilversum vliegt, wat is uw inzet in de actuele discussie over de door Schiphol gewenste uitbreiding van vluchten?

Wij vernemen graag uw antwoord, in afwachting daarvan, vriendelijke groet,

Jan Kastje GroenLinks Hilversum