Poliflw

Geschreven dor Lydi Groenewegen

Het zal de inwoners van West Betuwe niet zijn ontgaan: er is crisis in de gemeente. Wereldwijd wordt in laboratoria naarstig gezocht naar een vaccin tegen corona, maar in West Betuwe wordt gezocht naar ‘chemie’ omdat de coalitie ontploft is door gebrek aan chemie ... Misschien moet de toekomstige architect van het te herbouwen gemeentethuis maar vast rekening houden met een lokaal voor draaiverdampers, reageerbuizen, spatbollen, kritisch-punt-droogapparaten en borrelflessen. Dan kunnen bij de zoektocht naar nieuwe chemie ter plekke monsters genomen worden zodat meteen duidelijk wordt welke chemie er ontbreekt en waar het mis gaat in de verbindingen.

Ik moest aan meneer Kist denken, de scheikundeleraar waar ik lang geleden les van kreeg op het Westfries Lyceum in Hoorn. Hij stond met een lange, witte jas en zijn bril bungelend aan een touwtje in het leukste en spannendste lokaal van de hele school. Aan hoge tafels mochten we er proefjes doen. Het waren enerverende lessen en in mijn herinnering stonden overal flesjes met verschillende kleuren te borrelen, hier en daar ontsnapten pluimpjes rook. Er was dynamiek en interactie.

Bij chemie gaat het om mengen en scheiden en ontstaan er altijd nieuwe producten: bij verhitting verandert hout in as, suiker in karamel. De processen zijn onomkeerbaar. In het lokaal van meneer Kist mochten we experimenteren want van fouten leer je was zijn motto en als het nodig was deelde hij veiligheidsbrilletjes uit. We werkten in wisselende groepjes omdat het ging om het delen van kennis en inzicht. Soms ontplofte er iets, dan moesten we terugspoelen, proberen te begrijpen waarom de chemische reactie niet de reactie was die we voor ogen hadden, de formules opnieuw analyseren. En dan mochten we weer verder experimenteren. Op zoek naar nieuwe verbindingen.

Het maakt niet uit in welke samenstelling een coalitie het scheikundelokaal in gaat, chemie is er altijd. Geen plek op deze aardbol zonder chemische processen. De vraag is hoeveel ruimte er aan elkaar wordt gegeven om het proces te begrijpen, te groeien, te luisteren, te experimenteren en te leren. Is dat niet de essentie van samenwerken? Van politiek?

Ooit was de Steen der Wijzen het doel van de zoektocht van de alchemisten: hiermee konden alle kwalen genezen worden, kon een eeuwig leven worden verkregen en lood in goud veranderen. Of ie gevonden zal worden? Zolang de de deur van het scheikundelokaal in West Betuwe maar af en toe op een kiertje opengaat zal het nog wel even duren. Voor de noodzakelijke nieuwe chemie moet de deur wagenwijd worden opengezet voor nieuwe verbindingen van kleuren, voor creativiteit en durf, voor een andere manier van communiceren, voor een nieuwe bestuurscultuur. Zolang die ontbreekt zullen de ontploffingen elkaar blijven opvolgen en is de kans groot dat het laboratorium moet worden ontmanteld. Daar zijn de handhavers in West Betuwe inmiddels best goed in!

De partijen CDA, VVD, VWB, PvdA, D66 en GL hebben kennis genomen van het verzoek van Dorpsbelangen om de informateurs met een drietal partijen verdiepende gesprekken te laten voeren. De aanleiding van de motie van wantrouwen op 18 mei, namelijk dat er onvoldoende duidelijkheid werd verschaft over de reden van de breuk en de problemen in de onderlinge samenwerking, is echter nog steeds aanwezig. Daarom hebben deze partijen gezamenlijk de informateurs gevraagd eerst een duidingsgesprek te organiseren met de fractievoorzitters. 

Door burgerlid Lydi Groenewegen

‘In het eenlinglandschap van mijn moeder is het stil’ is de beginregel uit een van mijn gedichten. Mijn moeder had Alzheimer en woonde in een verpleegtehuis toen ik het schreef. Ik dacht eraan toen ik met mijn rugzak en boodschappenlijstje op het dorpsplein van Herwijnen aankwam, niet ver van het plaatselijke verzorgingstehuis vandaan.

Het was dinsdagmiddag en de dinsdagmiddagmarktkramen stonden op gepaste afstand van elkaar opgesteld met daartussen rood-witte linten en opgestapelde kratten die ons de weg van het wachten wezen. Als eenlingen stonden we in stilte opgesteld. Alsof we in de coulissen stonden tot we op mochten komen.

Toen ik aan de beurt was kreeg ik de volle aandacht van de groentevrouw. Ze reikte me gehandschoend de appels, venkel en preien aan die als glanzende rekwisieten op me lagen te wachten. Ik zag en hoorde alles bewuster op de markt dan ik ooit eerder zag en hoorde.

Bij thuiskomst kwam er een mail binnen met de titel: ‘poëzie-uitwisseling’. Een soort kettingbrief, maar dan met gedichten, van en voor mensen die van poëzie houden. Ik liep naar mijn boekenkast en bladerde door wat bundels. Het mooie van poëzie is dat het ruimte geeft aan degene die het leest, het zijn geen meningen, maar gedachten en beelden die stemmen tot nadenken.

Diezelfde avond had ik een ZOOM-vergadering met de gemeenteraad. Allemaal zaten we in ons eenlinglandschap, met een koptelefoon op. Wachten is kijken en denken. Dat deden we allemaal, online en in stilte. Pas wanneer er een digitaal handje omhoogging kreeg iemand het woord van de voorzitter. Even hoopte ik dat deze vorm van ‘optreden’ een nieuwe dimensie aan het taalgebruik zou geven. Omdat er geen lichaamstaal ingezet kon worden - behalve dan wat gepluk aan kinnen, neuzen en brillen - viel het me nog meer op hoe uitvoerig we onszelf en elkaar herhalen, hoe dichtgemetseld de taal is die we gebruiken, hoeveel woorden er nodig zijn om weinig te zeggen.

Naast me lagen de dichtbundels die ik ’s middags had opgepakt. Op mijn scherm ging het over extra geld voor een jachthaven die gebouwd gaat worden in Geldermalsen, over het robuust op de toeristische kaart zetten van de gemeente, over de bodemkwaliteit, over het terughalen van VTH-taken. Ik hoorde vooral meningen, weinig gedachten en beelden die stemden tot nadenken. Vragen van PvdA en GroenLinks over terugschakelen en herbezinnen om mogelijke nieuwe inzichten in tijden van veranderingen kansen te geven, werden weggewoven.

Ik had op mijn handje willen drukken om onderstaand gedicht van Hester Knibbe voor te lezen. En aan iedereen vragen waar dat dode paard voor zou kunnen staan. Maar ik durfde niet.

Trekken

Dood paard. Maar dat zeggen we niet

het gaat om winnen verslepen

tot over de linie. Wij hebben

nog idealen melden we grimmig

met rooie zwetende koppen van al dat

dood paard. Touw om de nek dus

hakken we eerst de hoeven eraf

om hem lichter te maken, knippen

vervolgens de manen kort. Denken we

plots aan het hart hoe zwaar dat kan wegen.

Ook dat snijden we uit, kwakken het over de schouder

weg. Blijft het gegeven van die grijnzende

stinkende niet meer te sluiten bek.

Hester Knibbe

uit: As, Vuur - gedichten

Door Andrea Zierleyn

Dankzij de nieuwe noodwet is het nu toegestaan om besluitvormende vergaderingen digitaal te houden. Afgelopen dinsdag was het in West Betuwe zover, alle 31 raadsleden waren aanwezig. De week ervoor konden we oefenen tijdens de oordeelsvormende raad. Iedereen had inmiddels de discipline om netjes te wachten totdat de co-host je microfoon open zet. 's Middags werden we nog verrast door de bodes die bij alle raadsleden thuis een mooie koptelefoon afgaf, zodat de geluidskwaliteit een stuk beter was dan de week ervoor.

We hadden twee hete hangijzers: de regeling voor het incontinentiemateriaal en het terughalen van de VTH-taken (vergunningverlening, toezicht en handhaving) van de ODR naar de gemeente.

Voor de regeling van het incontinentiemateriaal waren er drie moties ingediend. Om de besluitvorming open en transparant te kunnen verantwoorden moest er hoofdelijk gestemd worden: over de drie moties en tenslotte over het raadsvoorstel. Met het open en dichtzetten van de microfoons was dat een aanslag op ons geduld, want de burgemeester moest dus vier keer 31 keer langs alle raadsleden. Met als resultaat dat alle moties verworpen werden en het raadsvoorstel gewoon aangenomen is. Gelukkig maar, want op deze wijze kunnen (meestal chronisch zieke) mensen die extra kosten hebben aan de hoeveelheid afval, nu gecompenseerd worden tot eind van dit jaar. Dan moet er een algemene regeling via de AVRI hiervoor komen.

Maar het lastigste onderwerp was het terughalen van de VTH taken. Voor de fusie is beloofd om zoveel mogelijk taken terug te halen naar onze gemeente, omdat de dienstverlening niet voldoet. De emoties lopen hier hoog op, want beloofd is beloofd. Maar, om die belofte nu gestrand te doen gaan we 3,5 miljoen uitgeven, terwijl we geen enkele garantie hebben dat de dienstverlening dan wél zal voldoen. Sterker, de experts zeggen dat de kans groot is dat sommige taken niet goed uitgevoerd kunnen worden. GroenLinks steunde daarom het voorstel van het college om de VTH taken bij de ODR te laten. En vooral smart afspraken maken hoe we de dienstverlening wel willen hebben.

Een grote groep van partijen had een amendement in gediend om alleen de loketfunctie voor de vergunningen naar de gemeente terug te halen en die heeft het gehaald. Hoeveel dat gaat kosten is niet duidelijk, we zullen het merken. GroenLinks vindt dit besluit onverantwoord en jammer, want juist nu hebben we alle tijd, energie én geld nodig voor andere zaken. Zoals het sociaal domein, zoals het voorkomen van een armoedeval voor inwoners en bedrijven door corona.

Door Andrea Zierleyn en Jur van der Lecq

Terwijl op de balkons van Sienna en Napels de Italianen massaal hun angst van zich af zingen, krabt hier menigeen zich eens voorzichtig op het achterhoofd. Als je midden in de winter graag verse haricots verts uit Kenia op tafel wilt zetten, moet je ook niet raar opkijken dat een virus zich razendsnel over de wereldbol verspreidt.

Gaat de wal het schip keren, nu de Coronacrisis compleet is? Gaat de verspreiding van een verraderlijke ziekte ervoor zorgen dat we gaan nadenken over een wereld na Corona, die er anders uitziet dan de wereld ervoor? Komt er een einde aan de hang naar onbeperkte consumptie en reislust, exorbitante salarissen/bonussen en een herwaardering voor de dienstverlenende beroepen?

Het is wellicht wrang om, terwijl het Coronavirus nog volop nieuwe slachtoffers maakt, al na te denken over de periode na deze crisis. De oerkracht van de mens is dat ie altijd op zoek gaat naar nieuwe mogelijkheden. Om mij heen zie ik gemeenschapszin, we vragen elkaar weer hoe het ermee gaat, helpen elkaar met boodschappen doen en lezen een boek in plaats van dat we naar de H&M rennen voor fast fashion. Er vindt na jarenlange bezuinigingen opeens een herwaardering plaats van het werk van hulpverleners en dienstverleners, die op dit moment voorop gaan in de strijd tegen het virus. Hopelijk concluderen we over drie weken dat het niet het einde van de wereld is als je niet elke dag tropische vruchten bij je ontbijt hebt of vier keer per jaar op reis kunt.

Ondanks het feit dat deze crisis een zware wissel trekt op het leven van velen, zou het jammer zijn als we over een paar maanden weer terugvallen in onze oude gewoontes en de positieve effecten van deze crisis snel weer vergeten. Kortom, misschien is dit wel het moment om na te denken over hoe we de ontstane saamhorigheid kunnen voortzetten in een nieuwe samenleving waarin saamhorigheid de basis is.  

Door burgerlid Lydi Groenewegen

Precies een week geleden waren we als GroenLinks fractie samen met de burgemeester op werkbezoek bij ‘Integreren Doe Je Samen’ in Geldermalsen. Om nader met de nieuwe burgemeester kennis te maken mochten wij een organisatie of locatie in West Betuwe kiezen die wij graag onder zijn aandacht wilden brengen.

Drie vrijwilligers schonken koffie in de koude ruimte waar ze vluchtelingen een warm welkom heten door ontmoetingen en activiteiten te organiseren en praktische hulp te bieden bij de inburgering. Ze vertelden met zoveel aanstekelijke empathie en enthousiasme over hun werk dat ook wij het vanzelf warm kregen.

Op tafel lag het boekje ‘spreekwoorden’.  Dat werd gebruikt bij de taallessen. Iemand sloeg een willekeurige bladzijde open: met iets op de proppen komen …. Leg dat maar eens uit aan een nieuwe Nederlander. Gedurende het gesprek viel het ons op hoe onze taal doorweven is met uitdrukkingen en gezegden, die we ongemerkt de hele dag door gebruiken. Het was een illustratief bruggetje naar de vele andere problemen waar de nieuwkomers mee te maken krijgen: fietsen, formulieren invullen, doktersbezoeken afleggen. Ook werd het ons duidelijk hoe groot de afstand vaak is tussen statushouders en de officiële instanties en loketten van de gemeente en de hulporganisaties en hoe goed het werkt als er met persoonlijke aandacht meegedacht wordt door vrijwilligers die hun expertise inzetten en vaak niet onderdoen voor professionals. Gelukkig wordt er meestal goed samengewerkt en wordt het steeds duidelijker dat het vrijwilligerswerk een belangrijke opstap is om succesvol te kunnen integreren.

De ruimte was onderverdeeld met wat lappen en kasten zodat kinderen muziek konden maken in een hoekje terwijl in de fietshoek iemand een band leerde plakken. Wat ons duidelijk werd was de wederkerigheid van dit werk. De vrijwilligers (het zijn er wel 250 in West Betuwe!) kregen net zoveel terug als ze gaven door met elkaar te integreren. Het is een wisselwerking.  Zelf actief werken als vrijwilliger is de beste en meest effectieve manier om een nieuwe samenleving vorm te gaan geven.

Door raadslid Jur van der Lecq

Afgelopen dinsdagavond tijdens de raadsvergadering bracht de CDA een motie in stemming om vanuit de gemeente West Betuwe een brief naar het kabinet te sturen om er voor te pleiten dat er meer geld naar het onderwijs gaat zodat de kwaliteit van het onderwijs in de kleien kernen de komende jaren op niveau blijft. Hoewel wij de raad hebben laten weten dat wij onze twijfels hebben over de invloed van een dergelijke brief, omdat de uiteindelijke invloed op dit soort onderwerpen in de Tweede Kamer plaatsvindt, hebben we toch ingestemd met deze motie ook al zijn wij van mening dat moties voor dit soort vragen eigenlijk niet bedoeld zijn. Lees verder >>>

De motie over de Spaarpaal die wij dinsdag in wilden dienen hebben we even aangehouden omdat er nog een aantal onduidelijkheden waren en we wilden voorkomen dat hij daardoor niet aangenomen zou worden.

Daarnaast heeft wethouder Hartman aangegeven, na vragen vanuit onze fractie, dat er op 3 februari overleg met het ministerie van defensie plaatsvindt over de verdere ontwikkeling m.b.t. de radartoren in Herwijnen. En tenslotte hebben wij onze zorgen uitgesproken over de exploitatie van De Burcht van Haeften en vertelde wethouder Goosens ons dat hij hier op dit moment geen uitspraken over kan doen omdat er volgende week een gesprek met de curator plaatsvindt.

Lydi Groenewegen

Als kunstenaar heb ik geleerd dat schoonheid vaak te vinden is in tegenstellingen. Het onroerend zachte andante na een luid allegro, een regenboog die glorieus opstijgt uit de donkergrijze hemel, de belofte van het kindje Jezus in een armoedige stal. Hard en zacht, licht en donker, rijk en arm.

In de lokale politiek word ik als burgerraadslid vaak geconfronteerd met tegenstellingen. Ik hoor hoe raadsleden elkaar tijdens vergaderingen kleineren en schofferen en zie ze na afloop genoeglijk nootjes met elkaar eten. Ik hoor hoe moties worden omarmd door de ene en afgebrand door de andere partij, hoe angst voor het nieuwe vertaald wordt in vastklampen aan het oude door het te framen als immaterieel erfgoed: ballonnen, vuurwerk, vreugdevuren, zwarte pieten… Maar biedt de tegenstelling tussen oud en nieuw juist niet de mooiste vergezichten? Ligt daar niet de mogelijkheid voor verbinding? Het kenmerk van immaterieel erfgoed is immers dat het steeds opnieuw wordt vormgegeven en doorgegeven?

De meest inspirerende vergadering van het afgelopen jaar was op een ochtend dat de raadzaal werd ingenomen door groep zeven en acht van een van de basisscholen uit onze gemeente. Ter plekke werd door een medewerker van Prodemos aan de kinderen uitgelegd hoe de politiek werkt. Er werden nieuwe partijen opgericht, slogans bedacht en lijstjes opgesteld met belangrijke punten. Een grotere tegenstelling met de reguliere raadsvergadering was niet denkbaar. Respectvol, enthousiast en in korte heldere zinnen werd duidelijk gemaakt dat alle kinderen, ongeacht welke partij ze hadden gevormd, dezelfde idealen bovenaan op hun lijstje hadden staan: zorg voor elkaar, veel groen en een huis voor iedereen. De begeleidster van het interactieve rollenspel Democracity legde mij uit dat het bijna overal op deze manier gaat. Het meest ontroerende vond ik dat kinderen niet in de eerste plaats aan zichzelf denken maar juist aan anderen. Een ziekenhuis werd verkozen boven een speeltuin, een moskee kwam broederlijk naast een kerkje te staan. Liever een park en windmolens dan restaurants. Groen, sociaal en open. Zo zien zij de ideale wereld voor zich.

Eén van de moties die we als GroenLinks West Betuwe opstelden en die gelukkig door een meerderheid werd omarmd, ging over betrokkenheid van de burgers bij de herbouw van het gemeentehuis. Ik denk dat ik nog een amendementje ga schrijven en daarin voorstel om ook onze jonge burgers mee te laten denken. Ik zie een prachtig gemeentehuis voor me waar de architect als een kunstenaar te werk zal gaan. Bovenaan op zijn lijstje staan hergebruik van materialen en circulair bouwen. Ontmantelde kozijnen die in een hedendaagse constructie frisse inzichten zullen geven, gebruikte deuren die toegang tot originele denkbeelden bieden. Nieuw licht dat schijnt op oude contouren.

Alle goeds voor 2020!

Met een marathonzitting van de gemeenteraad sloten we afgelopen dinsdag, of eigenlijk was het al woensdag, om 01.00 uur het eerste jaar van de gemeente West Betuwe af. Ook voor de fractie GroenLinks West Betuwe zit het eerste jaar erop. Het was een leerzaam, inspirerend en soms vermoeiend jaar. Voor ons nieuwelingen was het een steile leercurve. Gelukkig hebben we een oude rot in ons midden, Ed, die ons er met veel geduld en wijsheid doorheen geleid heeft. Daar zijn we hem zeer dankbaar voor.

Belangrijkste vraag is natuurlijk: wat hebben we in een jaar bereikt? In elk geval een ontmoedigingsbeleid om ballonnen op te laten. Helaas heeft het verbod, dat het college in de Algemene Plaatselijke Verordening (APV) ervan gemaakt had, het in de raad niet gehaald. Dat was teleurstellend, maar we moeten realistisch zijn. De conservatieve krachten in onze gemeente zijn sterk.

En verder? Vanuit onze idealen hebben we een actieve inbreng geleverd bij de besluitvorming over een veelheid aan onderwerpen. Altijd kritisch, maar vooral altijd constructief. Of het nu gaat over het nieuwe gemeentehuis en meer betrokkenheid van onze inwoners hierbij, de energie ambities en de betaalbaarheid daarvan of de hoge lastendruk in onze gemeente. Over sociale vraagstukken zoals eenzaamheid en aandacht voor vuurwerkoverlast. Als kleine nieuwe partij doen we actief mee. En doen we er regelmatig toe. Nog niet genoeg, maar toch.

Nu we de beginselen van de lokale politiek een beetje in de vingers hebben, zullen we ons nog meer richten op constructieve ideeën die passen bij onze idealen: een groene, sociale en open samenleving. Het is tijd voor verandering, was het motto van ons verkiezingsprogramma. Verandering kost tijd en inspanning. We gaan ons best doen om dit geluid in 2020 nog beter zichtbaar te maken.

We wensen alle inwoners van West Betuwe hele gezellige en vrolijke feestdagen en tot in het nieuwe jaar. En laten we hopen dat de collega’s van de brandweer een hele rustige jaarwisseling zullen hebben.

Jur, Andrea, Lydi, Ed en Daan

We zijn als fractie op bezoek geweest bij een van de brandweerkazernes van de gemeente West Betuwe en mochten mee op een grote oefening. Op de sirenes na, was het een ‘bijna echt’ ervaring. In de nachtelijke herfstkou waren we getuige van twee spectaculaire reddingen die in scène waren gezet.

Als toeschouwers leefden we aan het begin van de oefening vooral mee met de twee slachtoffers die beiden op een andere plek lagen. Eén onder een pallet, één bekneld in een auto. Ergens woedde een klein, gesimuleerd brandje. Beetje bij beetje werd het duidelijk dat het om een ramp met gevaarlijke stoffen ging. Op afstand hoorden we berichten en nummers langskomen door de portofoons, de urgentie werd opgeschaald. Er werden chemiepakken aangetrokken, brancards klaargezet, er werd een hulpvoertuig opgeroepen...

Langzaam ontvouwde zich voor ons een indrukwekkend schaakspel: alle zetten hadden met elkaar te maken, vooruitdenken was van essentieel belang. Het leek een eeuwigheid te duren voordat er actie ondernomen werd om de slachtoffers te bevrijden uit hun benarde posities en pas bij de evaluatie kwamen we erachter dat er zoveel meer meespeelde dan wij konden zien: eerst moest bijvoorbeeld de giftige stof gedetecteerd worden want bij onjuist handelen zou niet alleen de hele brandweereenheid in gevaar zijn, maar misschien ook wel de hele verderop gelegen woonwijk. Hoe lang de hele actie had geduurd? Veel korter dan wij dachten. De nummers? ‘Dat zijn wij’, antwoordde de bevelvoerder en legde uit dat elk nummer stond voor de functie die een brandweerman heeft in de actie. Vrijwillige brandweermannen zijn het, die wekelijks oefenen, zich bij laten scholen, om de dag een etmaal oproepbaar zijn... Voor ons stond elk nummer voor een held.