Poliflw

“Het werkt al niet bij 27 EU-leden, dus denk je dat het zal werken als we met 32 of 33 zijn? We zijn niet coherent."  Dit zijn niet de woorden van een FVD-er, maar van de eurofiele Franse president Macron over de geplande uitbreiding van de EU met onder andere Albanië en Noord-Macedonië. En laat hem op dit punt nou volkomen gelijk hebben.

De economieën van Albanië en Noord-Macedonië voegen helemaal niets toe aan de EU. Met een gezamenlijk Bruto Binnenlands Product van 25 miljard euro -ten opzicht van 16.000 miljard euro van de Europese Unie- zijn zij een economische kruimel. Voor de interne markt zijn zij helemaal geen toegevoegde waarde. Maar ook op andere terreinen moeten wij de toetreding van deze Balkanlanden absoluut niet willen.

Door EU-lidmaatschap in het vooruitzicht te stellen, en de regio te blijven steunen, wil de EU stabiliteit bevorderen en houdt het grip op de Balkan. Voor die steun valt wat te zeggen, maar niet om het kandidaat-lidmaatschap versneld te ratificeren. Deze landen zijn er gewoonweg niet klaar voor. Politie en justitie zijn gecorrumpeerd. Albanië wordt niet voor niets het ‘Colombia of Europe’ genoemd. Het idee dat het allemaal zal verbeteren als ze eenmaal lid zijn is een utopie. Dat moet de EU hebben geleerd van de te snelle toetreding van Roemenië en Bulgarije. Elf jaar na het verkrijgen van lidmaatschap zijn de zaken in die landen verre van op orde. 

Naast de cultuur van corruptie en misdaad zijn Albanië en Noord-Macedonië vooral ook islamitisch. Uit de verhoren van de financiering van moskeeën in Nederland van de afgelopen week blijkt maar weer dat die cultuur zich moeilijk laat verenigen met democratie en onze Westerse cultuur. 

Waarom dan toch die uitbreiding? De EU is bang dat China en Rusland de strategische positie van die landen over wil overnemen. China heeft echter haar slag allang geslagen in bestaande EU lidstaten, zoals Italië en Griekenland. De Chinezen sturen op basis van een langetermijnstrategie, en de zijderoute is al uitgestippeld. Juist daar had de EU alert moeten zijn. Wat betreft Rusland kan de EU beter zorgen voor betere economische relaties. De EU kan Rusland economisch afhankelijk maken door het Russisch gas te importeren en wederzijdse handelsbelangen te versterken. Dan zullen de Russen Albanië en Noord-Macedonië ook eerder met rust laten. Aansturen op een strijd om regionale invloed zal de geopolitieke verhoudingen in ieder geval geen goed doen.

Met Albanië en Noord-Macedonië in de EU erbij kunnen we zeker niet rustiger slapen, zoals wordt gesuggereerd door mevrouw In t’ Veld van D66. De beide Balkanlanden zijn arm en het leven is er karig. Uiteraard kijken die mensen er reikhalzend naar uit om te profiteren van onze welvaart. Het maandsalaris is daar gemiddeld €330 per maand, terwijl hier een  bijstandsuitkering alleen al 3,5 keer zo hoog is. De koffers staan al klaar om deze kant op te komen. Want eenmaal lid, dan is er ook het vrij verkeer van personen met alle rechten die daarbij horen. Dus ook het recht om hier te werken en te studeren.

In november stak Macron, gesteund door Nederland en Denemarken, nog een stok tussen de spaken van de uitbreiding. Maar vorige week zaterdag op de Munich Security Conference ging hij overstag en trok zijn bezwaar in. De formele aanvaarding van Albanië en Noord-Macedonië als kandidaat-lidstaten zal naar verwachting plaatsvinden in maart bij de volgende Europese Raad, of uiterlijk in mei, op de top van de Westelijke Balkan in Zagreb. 

Het resultaat is het risico van een nieuwe lading import misdaad en corruptie. Het blijkt maar weer dat de honger naar uitbreiding van de EU niet te stoppen is. Het vertrek van de Britten heeft niet tot bezinning geleid. Er rest ons nog één strohalm. Een toetredingsbesluit moet unaniem door de lidstaten worden genomen. Dus Nederland is in staat om dit zelfstandig tegen te houden. Daarbij hoeven we maar één vraag te stellen: “Is de uitbreiding goed voor Nederland?” Het antwoord is natuurlijk “Neen”.  We gaan zien of Rutte zijn rug recht houdt, of dat hij de vossen uit de Balkan in het Europese kippenhok zal laten toeslaan. 

“A 7-MEP delegation, including myself, joined a three-day Global Refugee Forum taking place in Geneva, Switzerland (16-18 December).

The Forum brings together refugees, heads of state and government, UN leaders, international institutions, development organizations, and business leaders, among others in order to discuss commitments made by the international community in the Global Compact on Refugees adopted one year ago.

I am of the opinion that the international community should focus on addressing the root causes, rather than promoting migration pathways; otherwise we will keep treating problems instead or solving them. After having participated in different panels and having met with different stakeholders, I am more convinced than ever that the only durable solution for helping people who are in genuine need, is to provide reception in the region and to work towards the stabilization of the countries of origin.

The closer the refugee stays to their home country, the better it is for the refugees. This was also addressed by several host countries in the Forum. Neighboring countries will most likely have greater cultural and linguistic similarities than states further away. This will limit integration difficulties, making it easier for refugees to contribute to the economy and society of the host country. It would also allow an easier and safer return to their home country, and of course, fewer lives will be risked crossing the Mediterranean.

At the moment, large percentages of humanitarian and development aid are being sucked away by corruption. Effective monitoring mechanisms should be put in place in order to guarantee financial aid reaches people who really need it. This way we can work towards a durable solution that benefits both refugee and the hosting country.

Rob Roos MEP

European Conservatives and Reformists

Forum voor Democratie

De Turkse president Erdogan groeide uit tot een potentaat aan de Bosporus, dankzij de Europese Unie. Brussel zag aanvankelijk in hem een ‘gematigde leider’; het meest geschikt om Turkije de EU binnen te leiden. Dat pakte anders uit. Erdogan radicaliseerde. In het Midden-Oosten en ook in Europa. Hij drukte de islamisering van de Turkse samenleving door, zette na China de meeste journalisten gevangen, stuwde in 2015 een mensenstroom Europa binnen en stuurde onlangs het Turkse leger Noord-Syrië in om de Koerden te verjagen. Erdogan is een probleem. Maar ‘made in Brussels’.

Hoe heeft het zover kunnen komen? Een goedgelovige EU heeft zich volledig verkeken op Erdogan. Turkije heeft sinds 1996 een douane-unie met de EU en daarmee vrij verkeer van goederen. Circa 50% van de Turkse export gaat naar de EU-landen. In 1999 besloot de EU dat Turkije ‘kandidaat-lidstaat’ kon worden. Maar liefst drie EU-topfiguren reisden toen naar Turkije om het ‘goede nieuws’ over te brengen. Het leek alsof de EU zich aansloot bij de Turkse Republiek, in plaats van andersom.

In 2003 werd Erdogan premier van Turkije. Hij deed zich aanvankelijk gematigd voor zodat de EU in hem een goede partner zou zien. In die periode werkte ik voor de Europese Commissie. Over Erdogan mocht geen kwaad woord worden gezegd. European Voice, het toenmalige huisblad van de Commissie, benoemde Erdogan in 2004 tot ‘Europeaan van het jaar’. Het Europees Parlement produceerde elk jaar een rapport over de ‘vooruitgang van Turkije’; ook toen er steeds meer achteruitgang was. In 2004 besloot de Commissie de onderhandelingen over de toetreding te beginnen. Alleen toenmalig Nederlands Commissaris Frits Bolkestein was tegen. Hij vond Turkije ‘te arm, te groot, te anders’. Ik werkte in zijn staf en zei hem: ‘Met de toetreding van Turkije is de bevrijding van Wenen in 1683 tevergeefs geweest’.

De EU wilde van Turkije een ‘Europees land’ maken. Daarom moest het leger zich volledig terugtrekken uit de Turkse politiek. Dat leger hield toezicht op de scheiding van staat en religie. Na het uiteenvallen van het Ottomaanse Rijk en de stichting van de Turkse Republiek in 1923 vond de toenmalige leider, Kemal Atatürk, die scheiding essentieel om van Turkije een modern land te maken. Turkije werd in veel opzichten een ‘Westers’ uitziend land, onder wakend oog van het leger dat het seculiere karakter, bijvoorbeeld in bestuur en onderwijs, beschermde tegen radicale moslims.

En toen kwam de EU met haar eis: het leger moest terug in de kazerne en mocht geen toezicht meer houden op de scheiding van staat en religie. ‘Onnodig’, zo meende Brussel. Erdogan was tenslotte ‘gematigd’. Voor Erdogan was dit het grootste cadeau ooit. De EU schakelde het Turkse leger uit als politieke factor. Daarmee kreeg Erdogan vrij baan. Zijn masker viel af en hij kon zonder weerstand zijn echte gezicht laten zien: dat van een radicale moslim. Hij zuiverde het leger en lieten honderden hoge militairen opsluiten. De pers werd gemuilkorfd. De EU reageerde zoals altijd ‘geschokt’. In de zomer van 2016 probeerde een groep militairen nog een staatsgreep maar die mislukte. Het was de laatste stuiptrekking. Verdere zuiveringen werden doorgevoerd. Erdogan werd alleenheerser. Met dank aan Brussel.

EU-leiders gedragen zich tegenover Erdogan als kruiperige vazallen die de sultan proberen te behagen: Jean-Claude Juncker, Frans Timmermans, Mark Rutte, Angela Merkel. In 2015 duwde Erdogan een mensenstroom Europa in om chaos te veroorzaken. Hij eiste vele miljarden van de EU en de visumvrije toegang voor Turken tot de Schengenlanden. Wat zou betekenen dat de Turks-Iraanse grens de buitengrens (!) van Schengen zou worden. Gelukkig sloten landen in Midden-Europa, zoals Hongarije, de Balkanroute af. Daarna sloot Timmermans al smekend in Ankara een ‘Turkije deal’, wat Erdogan enkele miljarden opleverde. Intussen gaat Erdogan gewoon door Turken in Nederland en Duitsland op te jutten. Kijk maar naar de partij DENK, een grote fan van Erdogan. Of straatjongens in Rotterdam die met Turkse vlaggen zwaaien en zichzelf ‘strijders van Erdogan’ noemen.

Het is niet moeilijk Turkije uit de douane-unie te zetten, kredietverlening te blokkeren en de belofte van EU-lidmaatschap in te trekken. Maar de kruipende EU-vazallen zijn bang voor de sultan aan de Bosporus. Bang voor het monster dat zij zelf hebben gevoed.