In 2022 startten wij (Dilek, Frank, Anja, Yvette en ik (Gijs)) als coalitiepartij aan een nieuwe raadsperiode. Bij die gratie, omdat Dilek wethouder is geworden, mocht ik in juni van dat jaar beginnen als raadslid namen GroenLinksaf, na eerst 3 maanden fractievolger te zijn geweest. Inmiddels bevinden we ons halverwege deze raadsperiode en is het tijd voor een terugblik. Om dat te doen ga ik eerst even nog iets verder terug.
Toen ik als 28-jarige werd gevraagd om deel te nemen aan de politiek, heb ik eerst getwijfeld. Ideologisch gezien zat het wel snor. Ik ben opgegroeid in een familie waar de discussie werkelijk altijd op de loer lag en daarnaast heb ik een wetenschappelijke opleiding gehad waar hetzelfde gold. Naast gezegend te zijn met een druk sociaal leven heb ik echter een fulltime baan en inmiddels twee kinderen. Om dat te combineren met de gemeentepolitiek moest ik niet alleen mezelf, maar ook mijn vriendin overtuigen dat dit mogelijk was. Uiteindelijk is het een sprong in het diepe geweest, waarbij ik heel dankbaar ben dat ik van haar die ruimte heb gekregen om mezelf te ontplooien en om mijn idealen ook daadwerkelijk om te zetten in daden.
Uiteindelijk ben ik de politiek in gegaan omdat ik wil bijdragen aan het vergroenen van onze versteende gemeente met haar enorme bedrijventerrein. Daarnaast hebben wij over de breedte gezien een grote hoeveelheid minder bedeelde medeburgers die onze aandacht verdienen. We leven helaas in een land waar de natuur en de minder bedeelde mens het al decennia lang zwaar te verduren hebben door de ongebreidelde wens tot economische groei van ons kapitalistische en liberale systeem. Hierbij wordt de economie constant boven mens en natuur geplaatst met als uitgangspunt ‘trickle-down-economics’. Met andere woorden. Als we zorgen voor economische groei dan volgt het welzijn van de mens vanzelf. De natuur is daarbij lange tijd vergeten, maar krijgt inmiddels in ieder geval in de theorie weer steeds meer aandacht. Het is mijn visie dat als wij in de praktijk de natuur weer boven, of tenminste naast de economie zetten, de welvaart en het welzijn van alle mensen dan juist gaan volgen. De omgekeerde weg dus.
Toen ik in 2022 begon was ik 30 jaar, terwijl de gemiddelde leeftijd van een raadslid in Nederland op dat moment ca. 54 jaar was. Ook naar Waalwijkse maatstaven was ik een vrij jonge politicus. De gemeentepolitiek was compleet nieuw voor mij. Juist vanwege mijn onervarenheid verwachtte ik echter enorm veel te leren. Hiervan kan ik na twee jaar zeggen dat dat zeker zo is! Zo heb ik inmiddels tientallen keren mogen spreken voor de raad. Iets wat ik als enorme drempel ervaarde bij de keuze om überhaupt de politiek in te gaan. Ik heb altijd (net als 99 procent van de mensen) last gehad van angst voor spreken in het openbaar, dus de eerste keer was ik ruim een week zo zenuwachtig dat ik er fysiek last van had! Onterecht uiteraard, want het ging hartstikke goed. Toch is het nogal wat om als onervaren broekie een raad vol ervaren lieden even te vertellen dat er de afgelopen jaren toch wel wat meer had kunnen worden gedaan om het centrum te vergroenen.
Inmiddels heb ik de raad mogen toespreken over veel meer zaken die mij persoonlijk aan het hart gaan. Denk aan extra groen op Landgoed Driessen, het wegnemen van bureaucratische hordes bij het verstrekken van de starterslening, of aan het zorgen voor een bij Waalwijk passende balans in het aantal betaalbare koop- en huurwoningen. We hebben als fractie ook echt wat bereikt. De windmolens en zonnepanelen van de Grootschalige Opwek Duurzame Energie gaan er eindelijk komen, we hebben de Molukse gemeenschap een mooie handreiking gedaan en we hebben een koersverandering gemaakt op het gebied van het sociale domein, waarbij we meer aandacht willen voor de samenredzaamheid van onze burgers.
Als je halverwege bent, moet je niet alleen terugkijken, maar ook altijd vooruit kijken. In mijn ogen zijn we goed op weg. Als kleine coalitiepartner tussen ideologisch anders geaarde partijen blijft er voor ons vooral een uitdaging liggen op het gebied van bijsturen van het economische geweld. We zullen blijven hameren op het niet vergeten van de mensen die het het hardste nodig hebben en op het niet vergeten van de natuur. In mijn ogen doen we er daarbij goed aan om af en toe flink aan de boom te schudden, zodat wij ons als partij blijven onderscheiden van de andere partijen. Onder aan de streep zijn wij een partij van actie die lange tijd ver weg is gebleven van het pluche. Ik weet dat dit binnen de partij ook nog zo wordt gevoeld en dit sentiment is begrijpelijk, maar dicht op het vuur zitten is ook heel wat waard!
Tot slot een oproep. Laat je niet alleen horen op de daarvoor bestemde momenten. Wij hebben het als fractie lekker druk, waardoor het soms lastig is om naar jullie toe te komen. Wij staan echter open voor alle input en gaan graag met iedereen in gesprek over alles wat jullie aan het hart gaat. De lijntjes zijn kort. Maak daar gebruik van! Andersom zullen wij dat ook blijven doen.