Poliflw

Zaterdagmiddag 15 mei is hebben winkelende voorbijgangers in De Mare massaal hun steun betuigd aan ons deel van de Muur van Steun.

Denise Barhorst heeft de actie in Alkmaar gecoordineerd en legt hier uit waarom we ook mij meedoen.

 

In de “Kennisbank Terroristische Organisaties” van de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid van het Ministerie van Justitie en Veiligheid zijn tal van organisaties te vinden die met het gebruik van geweld hun  idealen proberen en probeerden te verwezenlijken. Laten we deze week een kijkje nemen naar de Duitse extreem-linkse groepering de Rote Armee Fraktion:

De RAF werd in 1970 opgericht door Andreas Baader, Horst Mahler en Gudrun Ensslin. Het ideologische brein achter de RAF, Ulrike Meinhof, voegde zich later bij de links-extremistische terreurgroep. De naam van de terroristische organisatie, afgeleid van het Japanse Rode Leger, refereert niet zozeer aan een splintergroepering, maar de term ‘Fraktion’ benadrukt daarentegen de internationale marxistische strijd; de RAF is een ‘fractie’ van een groter geheel.

De oprichting van de RAF vond plaats tegen de achtergrond van de zogeheten ‘buitenparlementaire oppositie’, een verzamelterm voor verschillende protestbewegingen in de jaren zestig in West-Duitsland die zich keren tegen de consumptiemaatschappij en de gevestigde orde. De protestbewegingen bundelen zich in de studentenbeweging, waarin studenten zich afzetten tegen het nazi-verleden van vele bestuurders in West-Duitsland. Het studentenprotest valt eind jaren zestig uit in twee bewegingen: symbolische studentenprotesten en extreemlinkse splintergroeperingen die, naar model van de Zuid-Amerikaanse stadsguerilla, geweld zien als middel om politieke doelstellingen te bereiken.

In 1968 stichtten Baader en Ensslin brand in twee warenhuizen in Frankfurt. Baader wordt niet lang hierna opgepakt om vervolgens met geweld te worden bevrijd door Ensslin, Meinhof en andere RAF-aanhangers; de RAF is hierbij geboren. In 1970 wordt dan ook het extreemlinkse terreur uitgevoerd onder de noemer RAF. In datzelfde jaar vertrekken enkele kernleden van de RAF, waaronder Baader, Meinhof en Ensslin, naar Jordanië om daar een paramilitaire opleiding te volgen in een trainingskamp van de Palestijnse terreurbeweging El Fatah. Na terugkeer in West-Duitsland pleegt de RAF meerdere bomaanslagen en bankovervallen. In 1971 valt het eerste slachtoffer door RAF-terreur, politiechef Norbert Schmid wordt doodgeschoten. Hierna neemt het geweld toe in de vorm van een reeks bomaanslagen. In de zomer van 1972 worden Baader, Ensslin en Meinhof gearresteerd.

Met de arrestatie van de kopstukken van de RAF wordt een nieuwe generatie van de terreurbeweging ingeleid. Sympathisanten van de RAF beschouwen de arrestatiegolf als bewijs van de misdadigheid van het politieke systeem en trachten de grondleggers te bevrijden. Om dit te bewerkstelligen plegen deze aanhangers van de tweede generatie meerdere aanslagen, met als climax de ‘Duitse herfst’ van 1977. Gedurende zes weken vindt er een ware geweldsgolf plaats waarbij meer dan tien mensen om het leven komen. Om druk uit te voeren op de Duitse regering om de RAF kopstukken vrij te laten, kapen RAF-aanhangers een Lufthansa vliegtuig en ontvoeren zij de Duitse werkgeversvoorzitter Hanns-Martin Schleyer. De vliegtuigkaping mislukt echter, drie van de vier ontvoerders worden omgebracht nadat het vliegtuig wordt bestormd door Duitse politie-eenheden op 18 oktober 1977. Dezelfde nacht nog plegen enkele RAF-leden, waaronder Baader, Raspe en Ensslin, zelfmoord in de gevangenis. Wanneer op 19 oktober het levenloze lichaam van Schleyer wordt gevonden, komt er een einde aan de ‘Duitse herfst’.

Hoewel de grondleggers van de RAF dood zijn, is de RAF-terreur nog niet ten einde. De derde generatie aanhangers van de RAF pleegt meerdere aanslagen op het Amerikaanse leger en representanten van ‘het kapitaal’. In 1998, dertig jaar nadat de RAF-terreur begon met de brandstichting door Baader en Ensslin, verklaart de RAF dat zij de strijd beëindigt.

In zijn bewering van de autonomie van de jeugd, verwerpt ‘My Back Pages’ ‘The Times They Are A-Changin’ niet zozeer, maar verdiept en breidt het uit. Hij drong er bij de jongeren van de jaren zestig op aan categorieën uit het verleden te verwerpen en hun eigen termen te definiëren. Voor Dylan was de jeugd zelf, de toetssteen van authenticiteit geworden. Een enorm stimulerend idee voor de generatie die het voor het eerst infecteerde, maar ook, zoals later bleek, een doodlopende weg en minder een revolutionaire houding dan het destijds leek.

Dylans breuk met de politiek en de beweging die zijn eerste inspiratie was geweest, ontketende zijn poëtische en muzikale genialiteit; het bevrijdde hem om een ​​innerlijk landschap te verkennen. Zijn teksten werden onduidelijker; een samenhangend verhaal werd overboord gegooid ten gunste van het carnavalesk surrealisme; de soberheid van de akoestische folktroubadour maakte plaats voor de hedonistische extravagantie van een rock ’n roll ensemble. De liedjes beeldden een privé-universum uit.

Het is opmerkelijk dat zoveel linkse critici van Dylan de politiek niet zagen die zijn meesterwerken uit het midden van de jaren zestig bezielde. ‘Maggie's Farm’ combineert klasse en generatiewoede in een compromisloze afstand van loonarbeid. Hier wordt de macht van de werkgevers ondersteund door ideologie (“Ze praat met alle bedienden over mens en God en wet”) en de staat (“de Nationale Garde staat om haar deur”). De sociale orde wordt als opdringerig ervaren, bedrieglijk, schadelijk voor de behoefte van het individu aan zelfdefinitie. "Ik doe mijn best om te zijn zoals ik ben, maar iedereen wil dat jij net zo bent als zij."

Deze thema's werden ook onderzocht in ‘It’s Alright Ma, I’m Only Bleeding’, Dylans epische aanklacht tegen een samenleving die is gebouwd op hypocrisie en hebzucht (‘geld praat niet, het vloekt’). Hier is bewustzijn het slagveld; het is waar het individu worstelt om enige autonomie te krijgen uit de alles doordringende corruptie van een samenleving die wordt geregeerd door goederen.

Hoewel Dylan nooit expliciet met Vietnam omging, is de escalerende waanzin ervan voelbaar in twee van de belangrijkste composities die hij medio 1965 opnam, ‘Highway 61 Revisited’ en ‘Tombstone Blues’. In de laatste portretteert Dylan "de opperbevelhebber" (het was president Lyndon Johnson, maar zou net zo goed George Bush junior kunnen zijn).

In deze en andere liederen uit die periode deinst Dylan met afgrijzen (en humor) terug voor een openbare wereld die vergiftigd is door militaristisch patriottisme en kapitalisme. Dylan had de politiek niet overboord gegooid, maar herdefinieerde de reikwijdte ervan. In composities als ‘Visions of Johanna’ of ‘Desolation Row’ verdringen grote sociale thema's zich met intieme grieven. Toen een teleurgestelde gokker in de Albert Hall riep om "protestliederen", antwoordde een gefrustreerde Dylan: "Oh kom op, dit zijn allemaal protestliederen."

"Om buiten de wet te leven, moet je eerlijk zijn", schreef Dylan in 1966. Deze profetische waarschuwing - voor een generatie, een beweging, zichzelf - springt uit ‘Absolutely Sweet Marie’, een dwaas, opzwepend lied over seksuele frustratie. De volgende regel is minder bekend, maar luidt: "En ik weet dat je altijd zegt dat je het ermee eens bent."

Voor de anti-oorlogsbewegingen en wereldwijde rechtvaardigheidsbewegingen van vandaag, bieden Dylans liedjes uit de jaren zestig zowel een krachtig protest tegen blijvende vijanden als een heilzame kritiek op enkele van onze eigen ergste gewoonten.

De protestsongs waar Bob Dylan het meest bekend van is, werden begin jaren zestig in een tijdsbestek van twintig maanden geschreven. Binnen een jaar had Dylan de protestsongs de rug toegekeerd, niet om afstand te doen van de politiek, maar om een ​​dieper soort radicalisme na te streven.

Bijna zestig jaar geleden, op 26 oktober 1963, bracht Bob Dylan zijn generatiehymne 'The Times They are A-Changin' uit. Het lied is gebaseerd op de overtuiging dat de beweging voor sociale verandering niet te stoppen is, dat de geschiedenis zich zal conformeren aan de moraal. In het tweede couplet stelt Dylan een onbezonnen, blijvende uitdaging voor de politieke commentatoren: “Come writers and critics/ Who prophesize with your pen/ And keep your eyes wide/ The chance won’t come again/ And don’t speak too soon/ For the wheel’s still in spin.”

Het waren de onverwachte prestaties van de burgerrechtenbeweging, een opkomst van de basis die het Amerikaanse politieke landschap veranderde, die deze uitdaging en het lied tot een mogelijkheid maakten. Maar het was Dylans genie om de universele geest te verwoorden die het specifieke historische moment bezielde. De protestsongs die Dylan beroemd hebben gemaakt en waarmee hij nog steeds wordt geassocieerd, werden geschreven in een korte periode van zo'n 20 maanden - van januari 1962 tot november 1963. Onder invloed van Amerikaanse radicale tradities en vooral door de politieke gisting die onder jongeren werd aangeraakt door de burgerrechtenbeweging nam hij deel met zijn liedjes over de terreur van de nucleaire wapenwedloop, armoede, racisme en oorlog. Deze creatieve vuurstorm gaf ons onder andere 'Blowin' in the Wind ' en ' Only a Pawn in Their Game'.

Dankzij zijn scherpe radicalisme en unieke poëtische gaven (en groot muzikaal vakmanschap) vernieuwde Dylan het protestgenre en hielp het een nieuw massapubliek te bereiken. Toen het album ‘The Times They Are A-Changin’ in januari 1964 uitkwam, werd de 22-jarige uit Minnesota gekroond tot laureaat van een sociale beweging en geprezen als "de stem van een generatie".

In de tussentijd had Dylan echter besloten dat dit niet was wat hij wilde zijn. Want Dylan is niet alleen de bekendste protestzanger van zijn tijd, maar ook de bekendste afvallige. Medio 1964 legde hij aan criticus Nat Hentoff uit: "Vanaf nu wil ik van binnenuit schrijven. Ik maak geen deel uit van geen enkele beweging. Ik kan het bij geen enkele organisatie redden. "

Hij was bezig met het opnemen van een nummer genaamd ‘My Back Pages’, een kritiek op de beweging die hij had nog zo had gevierd in ‘The Times They are A-Changin’. Hier treurt hij "lijkevangelisten" die "ideeën" gebruiken als "kaarten", die "leugens dat het leven zwart en wit is" uitschreeuwen en die niet begrijpen dat "ik mijn vijand word op het moment dat ik predik." Gealarmeerd door de ontdekking van autoritarisme in het hart van de beweging voor bevrijding (en in zichzelf), rebelleert hij tegen de zelfingenomenheid van links. Hij giet gal over de “zelfgeordende professor / Te serieus om voor de gek te houden”. Hij minacht wat hij ziet als de dode cultuur van politiek activisme: ‘Gelijkheid, ik sprak het woord, alsof het een huwelijksgelofte was, Maar ik was toen zoveel ouder, ik ben nu jonger dan dat. '

Dit refrein - een herroeping in elke betekenis van het woord - moet een van de meest lyrische uitingen van een politieke afvallige zijn die ooit zijn opgetekend. Ex-radicalen schrijven hun ontwikkeling meestal toe aan het onvermijdelijke opgeven van de rol van opstandige jongere naar die van een verantwoordelijke volwassene. Dylan keerde die polariteit om. Voor hem was de terugtrekking uit de politiek een terugtrekking uit verouderde categorieën en tweedehandse attitudes.

(Wordt vervolgd, over twee weken deel 2)

De Oktoberrevolutie, die plaatsvond in de nacht van woensdag 7 november 1917 volgens de moderne Gregoriaanse kalender en in de nacht van woensdag 25 oktober volgens de toenmalige Juliaanse kalender in tsaristisch Rusland, werd georganiseerd door de bolsjewistische partij. Hiermee zou Rusland het eerste socialistische, of beter gezegd communistische land ter wereld worden.

Lenin had geen directe rol in de revolutie. Vanwege zijn persoonlijke veiligheid was hij ondergedoken. Het door de bolsjewistische partij ingestelde Revolutionair Militair Comité organiseerde de opstand en Leon Trotski was de voorzitter. Lenin speelde echter een cruciale rol in het debat in de leiding van de bolsjewistische partij voor een revolutionaire opstand, aangezien de partij in de herfst van 1917 een meerderheid kreeg in de sovjets. Een bondgenoot in de linkse fractie was de Revolutionair-Socialistische Partij, met enorme steun van de boeren, die zich verzetten tegen de deelname van Rusland aan de oorlog Zij steunden de slogan 'Alle macht aan de Sovjets'.

Liberale en monarchistische troepen, losjes georganiseerd in het Witte Leger, gingen onmiddellijk ten strijde tegen het Rode Leger van de bolsjewieken, in een reeks veldslagen die bekend zouden worden als de Russische Burgeroorlog. Dit gebeurde niet in 1917. De burgeroorlog begon in 1918 toen binnenlandse anti-bolsjewistische troepen tegen het opkomende Rode Leger ten strijde trokken.

In de herfst van 1918 (op het moment dat Duitsland de Eerste Wereldoorlog verloren had) gingen de geallieerde landen de Duitse toegang tot Russische voorraden blokkeren. Ze stuurden troepen om de "Witten" te ondersteunen met voorraden wapens, munitie en logistieke uitrusting, maar dit werd helemaal niet gecoördineerd.

Lenin geloofde niet, zoals Karl Marx, dat een socialistische revolutie een ontwikkelde kapitalistische economie veronderstelde en daarom nog niet plaats kon vinden niet in een semi-kapitalistisch land als Rusland. Rusland was “achterlijk”, maar niet zo achterlijk, met een arbeidersbevolking van zo'n 4-5% van de bevolking.

Hoewel Lenin de leider van de bolsjewistische partij was, is er wel aangevoerd dat, aangezien Lenin niet aanwezig was tijdens de feitelijke overname van het Winterpaleis, het in werkelijkheid Trotski's organisatie en leiding was die de revolutie leidde.

Veel leden van de Socialistische Revolutionaire Partij, anarchisten en andere linksen creëerden via de sovjets zelf oppositie tegen de bolsjewieken. De verkiezingen voor de Russische grondwetgevende vergadering vonden plaats op 25 november 1917. De bolsjewieken kregen 25% van de stemmen. Toen duidelijk werd dat de bolsjewieken weinig steun hadden buiten de geïndustrialiseerde gebieden van Sint-Petersburg en Moskou, verbood ze niet-bolsjewieken eenvoudigweg het lidmaatschap van de sovjets. De bolsjewieken ontbonden de grondwetgevende vergadering in januari 1918. Rusland was een eenpartijstaat geworden.

De Oktoberrevolutie was een ordinaire staatsgreep van de bolsjewieken

Uit de oorspronkelijk plannen omtrent het natuurgebied Geestmerambacht bleek dat er veel wilde plannen waren om uit de kosten voor het beheer van het natuurgebied te komen. Zo zouden de parkeerplaatsen vervangen kunnen worden door garages met zonnepanelen die ook als ontvangst centra moesten dienen voor o.a. een congrescentrum, hotel en festivals. Buurtbewoners wilde juist rustig kunnen recreeren. Het werd tijd om in te spreken bij de gemeenteraad

In de afgelopen week werd in de gemeenteraad van Castricum gesproken over de Regionale Energie Strategie (RES). Door een aantal partijen werd opgemerkt dat ook kernenergie onderdeel zou moeten uitmaken van deze strategie. Maar kernenergie is geen goed idee. GroenLinks raadslid Gerard Brinkman legt uit waarom. Hij schreef zijn mederaadsleden een brief...

Waarde mede raads- en commissieleden, college,

In de afgelopen week werd in de raad gesproken over de Regionale Energie Strategie, kortweg de RES. Door een aantal partijen werd opgemerkt dat ook kernenergie onderdeel zou moeten uitmaken van deze strategie. Omdat er nogal wat onduidelijkheden zijn over de mogelijke rol van kernenergie, ben ik zo vrij om enkele overwegingen mee te geven. Bedoeld voor de liefhebbers, mogelijk helpt het bij de gedachtenvorming.

Dat kernenergie niet thuis hoort in de RES, heeft in eerste instantie te maken met de opdracht. In de RES moeten we zoekgebieden vinden voor hernieuwbare energie. Bij kernenergie wordt uranium als brandstof gebruikt en dat is geen hernieuwbare energiebron, zoals zon en wind. Daarnaast moeten de maatregelen in de RES CO2 besparen in 2030. Het bouwen van centrales duurt veel langer, zelfs als we nu het besluit zouden nemen. Ik kom daar nog op terug.

Het is ook niet relevant om kernenergie op te nemen, want de besluitvorming over nieuwe kerncentrales vindt nationaal plaats.  Het Rijk besluit of er nieuwe kerncentrales moeten komen. Het staat dus niet alleen buiten de opdracht van de RES, maar ook buiten de verantwoordelijkheid van de opstellers van de RES.

Kerncentrales zijn er in diverse soorten en maten, waarbij er grote bezwaren kleven aan al deze vormen. De 'oude'  types, zoals die in Borssele, maar ook in Frankrijk of Belgie staan, wil niemand meer hebben. De technologie is achterhaald en ze worden dan ook niet meer gebouwd in West-Europa.

Van de nieuwe generatie kerncentrales (EPR-types genoemd) worden er in Europa nog wel drie gebouwd. Alle drie kampen met enorme overschrijdingen van bouwtijden en van kosten. Men dacht de centrales te kunnen bouwen in 7 of 8 jaar,. Met een Finse kerncentrale werd al in 2005 begonnen en de bouwers hopen deze aan te sluiten in 2022, een bouwtijd van 17 jaar ! De kosten werden begroot op € 3 miljard, maar men zit nu al boven de € 11 miljard. Voor de andere twee bouwlokaties in Engeland en Frankrijk gelden vergelijkbare cijfers.

Door de kern-industrie wordt al jaren reikhalzend uitgezien naar de zogenaamde nieuwe types, namelijk Small Modular Reactors (SMR's) . Deze bestaan echter alleen nog op de tekentafel, er is nergens op de wereld een werkend model. Rolls-Royce uit Engeland wil een SMR bouwen, die nauwelijks zo genoemd kan worden; hun tekentafelmodel is qua grootte vergelijkbaar met het huidige Borssele. Rolls-Royce levert onderdelen voor kerncentrales, maar heeft er nog nooit eentje gebouwd. Tot nu toe is er stagnatie opgetreden, want de bedenkers kunnen alleen maar verder met een forse financiering door de Britse regering. Er zit in het concept ook een merkwaardige tegenstrijdigheid. Lang heeft men gedacht dat schaalvergroting - dus het bouwen van steeds grotere kerncentrales - tot kostenbesparing zou leiden. Nu dat niet het geval is gebleken, gaat de kernindustrie beweren dat juist schaalverkleining tot kostenvoordelen leidt. Maar door diverse experts wordt verwacht dat de stroom uit deze centrales extra duur zal zijn. 

Een tweede initiatief voor kleine SMR's is ontworpen door NuScale, een Amerikaans bedrijf dat centrales wil bouwen met een vermogen van circa 60 MW, zo'n 15 % van de kerncentrale in Borssele. Ook hier geldt dat ze alleen nog op de tekentafel bestaan en dat er nog nergens een werkend proefmodel is gebouwd. En ook hier wordt verwacht dat de schaalverkleining tot dure stroom zal leiden. En net als bij Rolls-Royce is het project in vertraging omdat er forse subsidies nodig zijn.

Tenslotte is er nog een derde initiatief, namelijk kerncentrales die op Thorium werken. Het voert te ver om hier in te gaan op de techniek, maar deze vorm staat nog veel verder weg van realisatie dan de vorige twee SMR's. Die gaan namelijk uit van bestaande technieken, terwijl Thorium-centrales een geheel nieuwe vorm zijn. De verwachting is dat er nog minstens 20 jaar onderzoek nodig is.

In alle gevallen geldt dat we de doelstellingen in 2030 niet gaan halen met kernenergie. De bezwaren tegen kernenergie hebben alleen maar aan kracht gewonnen.

Er wordt nog steeds afval geproduceerd, waar we geen raad mee weten. In Nederland slaan we het daarom maar op in een grote loods( de COVRA in Vlissingen)  maar onze toekomstige generaties zadelen we op met dit tot nu toe onoplosbare probleem.

Daarnaast blijft kernenergie een gevaarlijk proces. Bij een windmolen kan eigenlijk niet zoveel mis gaan. En als het mis gaat is de schade beperkt. Bij een kerncentrale zul je heel veel veiligheidsmaatregelen moeten nemen. En dan nog kan het mis gaan, zoals in Harrisburg (1979), Tsjernobyl (1986) of Fukushima (2011). De gevolgen zijn dan immens.

Daarnaast wordt steeds meer duidelijk dat stroom uit kerncentrales veel te duur is. Wind en zon zijn inmiddels al goedkoper per geproduceerde MWh dan de stroom uit een kerncentrale. Omdat Uranium steeds lastiger te winnen is, zal dat prijsverschil toenemen. In opdracht van Minister Wiebes heeft het bureau Berenschot berekend dat een energiesysteem met kernenergie in Nederland meer dan 2 miljard per jaar extra kost ! Per huishouden zouden we meer dan € 250 per jaar extra kwijt zijn als we kiezen voor kernenergie.

Een steeds vaker voorkomend bezwaar is dat bij veel wind en zon, je het liefst de kerncentrales iets zachter zou willen zetten. Dat opschalen of juist afschalen van stroom kan bij een kerncentrales maar heel beperkt. Het komt nu al voor dat in Zeeland de windmolens stil worden gezet, omdat Borssele niet goed 'uit' kan. De burger betaalt daardoor extra voor de stroom, want de leveringskosten van windenergie zijn vrijwel nul.

Tenslotte wordt vaak geroepen dat kernenergie geen CO2 uitstoot kent, maar niets is minder waar. Bij het winnen en transporteren van uranium, bij het bouwen en ook weer afbreken van kerncentrales, bij de opslag van het radioactief afval, er komt op tal van momenten CO2 vrij. In ieder geval heel wat meer dan bij het bouwen en weer afbreken van windmolens of zonnepanelen.

Al met al zijn de vooruitzichten voor kernenergie somber.

De oude kerncentrales worden in de komende jaren uit productie genomen. De nieuwe kerncentrales komen maar niet af en kosten een veelvoud dan oorspronkelijk geraamd. En de nieuwe kleine reactoren bestaan alleen nog maar op de tekentafel en gaan veel te dure stroom leveren. Zo snel mogelijk stoppen met kernenergie is dus het advies. Ik geef het maar even mee, mochten er mensen zijn die denken dat kernenergie dé oplossing zou zijn.

Met vriendelijke groet Gerard Brinkman