Poliflw

De invoering van de hondenbelasting, afschaffing van Diftar, het verhogen van de toeristenbelasting en nu de harmonisatie van de sporttarieven. Er zullen een hoop inwoners uit de gemeenten Haren en Ten Boer zijn die nog niet al te gelukkig zijn met de gevolgen van de herindeling van de drie voormalige gemeenten. Want het zijn de verenigingen in Haren en Ten Boer die er met deze harmonisatie financieel op achteruit gaan. En dat gaat voor sommige voetbalclubs om grote bedragen. Zo gaat een grote voetbalvereniging in Haren ruim 10.000 euro meer betalen en een middelgrote voetbalclub in Ten Boer zo’n 4000 euro. Pijn, omdat we midden in een coronacrisis zitten waardoor vele verenigingen hard getroffen zijn en het nog maar de vraag is hoe ze er na de crisis voor staan. We spraken een bestuurder die bang is dat leden wennen aan de vrije zaterdag of leden die nieuwe (coronaproof) sporten hebben ontdekt zoals tennis, hardlopen of golf. Pijn voor de sporters met een kleine beurs die hun contributie straks met tientallen euro’s verhoogd zien worden. Neem bijvoorbeeld een kleine vereniging in Ten Post zoals VV TEO met zo’n 80 leden. Een vereniging, dat meer is dan een voetbalclub. Een plek waar het hele dorp op een normale zaterdag bij elkaar komt. Een club die dichterbij clubs uit andere gemeenten (met een lager tarief) ligt, zoals in Stedum, dan bij de Stad. Een club waarbij er nu al leden aankloppen die moeite hebben met het betalen van de contributie. Willen we mensen aan het bewegen houden en willen we de leefbaarheid in stand houden, dan is het cruciaal dat de tarieven niet te veel verhoogd worden. En tenslotte pijnlijk, omdat het ons als gemeente niet lukt om de resterende 24.000 euro te vinden die overblijft vanuit het afschaffen van de trainingsveldkorting. Op een begroiting van 1 miljard is dit ronduit teleurstellend te noemen. Maar ook een oproep aan de andere fracties om samen te kijken of we een oplossing voor dit resterende bedrag kunnen vinden. Denk hierbij aan de 1,6 miljoen in de reserve die overbleef vanuit de herindeling.

Miljoenenwinsten in de jeugdzorg staan in schril contrast met grote gemeentelijke tekorten op hetzelfde terrein. Klagen helpt niet, een actief beleid wel. Met enige regelmaat verschijnen er berichten in de krant over commerciële bedrijven in de jeugdzorg die miljoenen winst uitkeren aan aandeelhouders. Zo ontstond er vorige week ook ophef over een Gronings geval. In de jeugdzorg valt ook veel geld te verdienen. Niet voor niets worden met de regelmaat van de klok bedrijven overgenomen of gefinancierd door hedgefunds en durfkapitalisten. Veel winst uitkeren is ook niet verboden. Maar het is de vraag hoe wenselijk het is. Politieke partijen spreken er schande van. Maar schijnbaar machteloos toekijken hoe miljoenen aan gemeentelijk geld worden uitgekeerd aan aandeelhouders is niet voldoende. Gemeenten zouden er iets aan kunnen doen. En liever vandaag dan morgen. Zorggeld is voor de zorg en niet voor de aandeelhouder. Zorggeld is voor de zorg en niet voor de aandeelhouder. Contracten en afspraken Gemeenten kopen jeugdzorg in en dat moet zorgvuldig gebeuren. Het is belangrijk dat alleen eerlijke en kwalitatief goede bedrijven gecontracteerd worden. Bij veel gemeenten krijgt ieder bedrijf dat zegt jeugdzorg te kunnen leveren een contract. En worden er aan de voorkant geen afspraken gemaakt over bijvoorbeeld winstpercentages, vastgoedconstructies, loonkosten of kwaliteitseisen. Laat staan dat ambtenaren in de boeken van aanbieders duiken om echt te controleren of alles ook klopt. Een gemiddeld zorgbedrijf heeft 80 procent van de inkomsten nodig om de loonkosten te betalen. Als dat ineens 60 procent blijkt? Wat is daar dan aan de hand? En waarom is de eigenaar van een zorgbedrijf ook eigenaar van een groothandel in brandstoffen? Klopt dat wel? Door aan de voorkant te investeren in goede contracten en alles goed te controleren, voorkomen gemeenten veel ellende. Helaas hebben veel gemeenten geen mensen in dienst die jaarrekeningen echt doorgronden. Durven ze de lastige gesprekken niet aan of nemen ze de moeite niet? Het past niet om schijnbaar machteloos toe te kijken hoe geld aan aandeelhouders wordt overgemaakt en daar dan schande van te spreken. En tegelijkertijd naar Den Haag wijzen als er tekorten op de jeugdzorg ontstaan. Actie ondernemen Naast een goede contractering is contractmanagement essentieel. Doen bedrijven ook wat ze beloven? Houden ze zich aan de afspraken? En ondernemen gemeenten wanneer dat niet zo is ook echt actie? Spreken ze aanbieders aan? Maken ze heldere verbeterafspraken? Zeggen ze contracten op? En hoe is het mogelijk dat een bedrijf waarvan het contract uiteindelijk is opgezegd in de buurgemeente vrolijk door kan gaan? Machteloos toekijken hoeft niet Het inkopen van jeugdzorg is best een klus. En contractmanagement is dat ook. Maar het is ook geenrocket science. Wie de sluizen aan de voorkant wagenwijd openzet, moet niet klagen als hij natte voeten krijgt. Politieke partijen die schande spreken over winsten in de zorg moeten pleiten voor betere afspraken en ambtenaren met de tijd, de kennis en het lef om mensen aan afspraken te houden. Het past niet om schijnbaar machteloos toe te kijken hoe geld aan aandeelhouders wordt overgemaakt en daar dan schande van te spreken. En tegelijkertijd naar Den Haag wijzen als er tekorten op de jeugdzorg ontstaan. De gemeenten hebben zelf de sleutel tot succes in handen. Zorgcowboys met miljoenen winst? Niet klagen maar aanpakken! René Bolle is fractievoorzitter CDA Groningen, René Peters is Tweede Kamerlid CDA en woordvoerder jeugdzorg.

Afgelopen woensdag waren de Provinciale Staten in een commissievergadering bij elkaar om te spreken over de groene toekomst van Groningen: de klimaatagenda. Vorige week hielden de Provinciale Staten hierover al een hoorzitting met diverse insprekers. D66 sluit zich aan bij het meerendeel van de insprekers van die hoorzitting: het is goed dat er deze klimaatagenda er nu ligt. Het is de nieuwe stap in het klimaatbeleid van de provincie Groningen. Fractievoorzitter Geert Kamminga was woensdag de woordvoerder: “We waarderen het dat de klimaatagenda integraal is, maar vooral ook dat deze meetbare doelen kent voor het komende decennium.” Wel gaf Kamminga het College nog een aantal tips mee, en had hij nog enkele vragen.

Allereerst vestigde D66 de aandacht op de Groninger energiecoöperaties. Groningen kent de hoogste energiecoöperatiedichtheid van Nederland. Deze coöperaties willen graag de volgende stap zetten en zich doorontwikkelen. Daarvoor zoeken zij budget om belangrijke voorinvesteringen te doen. De coöperaties zijn essentieel om de energietransitie van onderop waar te maken. Daarom wilde Kamminga van het College weten hoe ze de coöperaties willen ondersteunen vanuit een daarvoor bestemd fonds. Het College gaf aan dat deze coöperaties meer ondersteuning verdienen. Gedeputeerde Homan hoopt op korte termijn met een nieuw voorstel te komen om voorinvesteringen mogelijk maken.

Ten tweede stelde D66 de windprojecten van energiecoöperaties centraal. Kamminga: “De coöperatieve energiesector pleit voor goed ingepaste windprojecten: de dorpsmolens. Maar in sommige delen van onze provincie kunnen deze molens niet rendabel gemaakt worden en willen de coöperaties grotere molens.” De bekende groene EAZ-windmolens tot 15 meter werken op veel plekken uitstekend. D66 wilde graag weten van het College hoe de vraag om grotere molens wordt opgepakt. Het College voert het gesprek met gemeenten om meer zicht op de mogelijkheden hiervoor te krijgen.

Een derde onderwerp dat Kamminga namens D66 aanstipte waren de zonneparken. In het coalitieakkoord staat de afspraak dat zonnepanelen bij voorkeur gerealiseerd worden op bijvoorbeeld leegstaande bedrijventerreinen, daken van gebouwen en brakke grond langs snelwegen en spoorlijnen. Landbouwgrond worden daarbij niet uitgesloten, maar genieten niet de eerste voorkeur. Kamminga: “De provincie heeft de regie over zonneparken, maar dat wordt blijkbaar niet zo ervaren. Wat doet het College om de afspraak uit het coalitieakkoord uit te voeren?” Gedeputeerde Nienke Homan gaf hierop het antwoord dat gemeenten zonnevisies opstellen over hun eigen grond. Het provinciebestuur geeft daarbij gemeenten het vertrouwen hun eigen grenzen aan te geven en daarbij de rol van omwonenden en de plaats in het landschap in het oog te houden. De provinciale maatwerkoplossing van inpassing in het landschap en vormgeving van participatie in het buitengebied toegepast. Zo vormen de lokale zonnevisies samen met de provinciale maatwerkoplossing de provinciale zonnevisie.

Naast deze drie uitgelichte thema’s wilde D66 weten of de investeringsregeling voor mensen met een smalle beurs binnenkort al te verwachten is. Voor reguliere leningen komen zij niet in aanmerking, maar met deze regeling moet het mogelijk zijn toch te investeren in de energietransitie. De regeling moet omvatten dat hij terugbetaald kan woren uit energiebesparing. Het College zei hierop nog te wachten op een aantal rijksregelingen, maar dat ze verwachten snel daarna de regeling te kunnen presenteren.

Tot slot wilde D66 het hebben over de economische kansen van de energietransitie. Het nationale investeringsfonds, ook wel bekend als het Wopke-Wiebesfonds, stelt twintig miljard euro beschikbaar om te investeren. D66 ziet graag dat een deel van dit geld in Groningen terecht komt om de waterstofeconomie te realiseren en wilde van het College weten hoe zij dit voor elkaar willen krijgen. Hier komt College bij de economische provinciale agenda graag op terug, maar stelde wel dat dit veel werkgelegenheid op kan leveren. De Nederlandse plannen voor de waterstofeconomie mogen wat D66 betreft flink ambitieuzer. Duitsland bijvoorbeeld investeert de komende jaren al dertig miljard euro in de waterstoftechnologie, en dat is slechts één deel van de waterstofketen.

Op de commissieagenda stonden ook de Regionale Energiestrategie en het Noordelijk Rekenkamer-rapport “Verdeling onder hoogspanning” geagendeerd. Over de RES stelde woordvoerder Kammiga: “Er ligt een realistisch conceptbod vanuit Groningen. Het is een optelsom van wat gemeenten samen al gedaan hebben en al van plan zijn. Groningen kan deze plannen dragen, en gemeenten hebben zelf aangegeven dat ze dit kunnen realiseren.” D66 had wel een aantal kritische kanttekeningen.

Kamminga: “Het gaat niet alleen over hoeveel gigawatt we gaan opwekken. We moeten er zelf voor zorgen dat de opbrengsten van windmolens en zonneparken ook in Groningen terecht komen. We moeten er zelf voor zorgen dat Groningse bedrijven een plaats hebben in de energietransitie. En we oeten wer zelf voor zorgen dat onze kinderen opleidingen krijgen zodat ze aan het werk kunnen in de nieuwe economie.” Deze concept-RES maakt dat wat D66 betreft onvoldoende duidelijk. Betaalbaarheid en lokaal eigendom moeten nog gevat worden in de omgevingswet. Instrumenten voor participatie moeten geregeld worden voor we de definitieve RES vaststellen. Daarnaast wil D66 dat Jong RES aan tafel komt bij de gesprekken daarover om ook jongeren inspraak te geven in hun eigen groene toekomst.

D66 bedankte de Rekenkamer voor het uitgebreide en belangrijke rapport, al ging het over enigszins gedateerd beleid. De enige vraag die D66 had was of het College ook een rol voor zichzelf ziet in de opwekking van energie. Het College gaf aan alle mogelijke rollen die de overheid kan spelen in de energietransitie te onderzoeken. Een publiek-private samenwerking zou wat D66 betreft geen slecht idee zijn, mocht de markt niet op een juiste manier kunnen voorzien in de vraag om groene energie. Het tegengaan van klimaatverandering door fossiele brandstoffen dient namelijk een groot publiek belang.

De klimaatagenda en de concept-RES staan voor de hybride commissievergadering van 30 september, die fungeert als Statenvergadering, weer geagendeerd als bespreekstuk. De aanbevelingen uit het Noordelijk Rekenkamerrapport gaan als hamerstuk naar de commissievergadering van 30 september. 

Afgelopen woensdag ging het in de gemeenteraad van Groningen tot diep in de nacht over Diftar. Daarvoor was al het trieste historische besluit genomen om de Drafbaan te sluiten. In die ronkende puinhoop was er weinig aandacht voor een motie die door de gehele coalitie om een uur of twee s ’nachts werd weggestemd. Waar ging die over? Tekort aan sporthallen Groningen kampt al jaren met een tekort aan sporthallen. Dat sporthal de Wijert en het Corpushuis ondertussen gesloopt werden maakte de situatie niet beter. Het gemeentebestuur erkende dit probleem echter niet. Tot uiteindelijk op 9 maart 2020 het rapport werd opgeleverd waaruit klip en klaar bleek waar de tekorten zich voordoen in de sport. Een tekort aan zwemwater, ijs en binnensportaccommodaties. Eindelijk erkenning voor de Sportkoepel - de koepel waarbij meer dan 90 verenigingen zijn aangesloten - die al jaren hamert op een goed onderzoek en erkenning van het capaciteitsprobleem. Dat er acht verenigingen gedwongen zijn om een ledenstop in te voeren en nog eens vijftien een wachtlijst hanteren zou een onwenselijke situatie moeten zijn voor elke sportwethouder. Dat er acht verenigingen gedwongen zijn om een ledenstop in te voeren en nog eens vijftien een wachtlijst hanteren zou een onwenselijke situatie moeten zijn voor elke sportwethouder. Motie Zes maanden na het uitkomen van het rapport werd het besproken in de gemeenteraad. Het tekort aan zwemwater en ijs zal worden meegenomen in de nieuwe plannen voor Kardinge, maar voor het nijpende tekort aan sporthallen is het afgelopen half jaar niets gebeurd. Sterker nog, de motie waarin het college wordt opgeroepen om zo spoedig mogelijk een oplossing te vinden voor het korte termijn tekort en een plan te maken voor de bouw van een aantal sporthallen op de lange termijn, werd weggestemd door GroenLinks, D66, PvdA en de ChristenUnie. Geldboom Het is inmiddels geen verrassing meer. Waar ChristenUnie wethouder Jongman als raadslid jarenlang pleitte voor meer geld voor sport, wijst ze nu steevast naar buiten met de woorden: “we hebben geen geldboom in de tuin staan”. De bezuinigingen op sport staan iedere vrijwillige sportbestuurder nog vers in het geheugen. Een verhoging van de tarieven, afschaffen van de trainingsveldkorting, ieder jaar hangt er hen wel weer een zwaard boven het hoofd waar ze op moeten reageren. Tegelijkertijd heeft de coalitie, met de wethouder voorop, ieder jaar mooie woorden over het belang van sport. Keuzes Als het echter op daden aankomt wordt er naar de portemonnee gewezen. En dat argument klopt natuurlijk. De gemeente zit niet ruim in de slappe was. Maar zoals het thuis een keuze is waar je je geld aan uit geeft. Zo is dat bij een gemeente ook. Het is een keuze of je wél plannen maakt voor een nieuwe Oosterpoort van circa 170 miljoen en niet voor twee extra sporthallen. Het is een keuze of je wél voor circa 8 miljoen een cultuurcluster in het Ebbingekwartier bouwt en geen plannen maakt voor twee sporthallen. Het is een keuze of je wél een stadhuis verbouwt voor 19 miljoen en geen plannen maakt voor extra sporthallen. Het is een keuze of je de 100-jarige drafsport serieus neemt en een onafhankelijk onderzoek uit laat voeren óf je zegt zonder overleg de huur op. Het is een keuze of je wél plannen maakt voor een nieuwe Oosterpoort van circa 170 miljoen en niet voor twee extra sporthallen. Appèl En het is ook een keuze of je naar buiten wijst naar een geldboom die niet bestaat, of dat je ondanks alle beperkingen vecht voor de dingen die je belangrijk zegt te vinden. Dat laatste ontbreekt bij dit gemeentebestuur en bij deze coalitie. De woorden zijn prachtig, maar als het op daden aankomt staat de sport in Groningen achter in de rij. Mijn partij zal blijven vechten voor de sport en gelukkig zijn resultaten uit het verleden geen garantie voor de toekomst en blijft er hoop, het kan anders. Bij deze dan ook een appèl aan partijen als D66 en de ChristenUnie. Laten we de sport in Groningen serieus nemen en hen een perspectief bieden zodat we naast Groningen Kunst- en cultuurstad ook met recht kunnen zeggen: Groningen Sportstad.