Poliflw

Al wandelend verruimt burgerlid Peter Schouten letterlijk en figuurlijk zijn kijk op ons Overijssel:

Een prachtig onderdeel van het wonen in Deventer is dat je in een dichtbebouwde historische binnenstad kan wonen en na drie stappen aan de overkant van de IJssel in het buitengebied kan wandelen. Bijna had dit niet meer gekund: in de jaren 60 bestond het plan voor een dubbelstad, 100,000 inwoners in een nieuwe stad tegenover de bestaande, op de andere oever. Misschien komt er ooit met de zeespiegelstijging weer behoefte aan, want moeten we de Randstad herhuisvesten op hogere grond? Zo ver is het nog niet, en bij elke wandeling verbaas ik me erover hoe dichtbij onze buurprovincie is en hoe de grens raar door bebouwd gebied loopt. Vast iets met oude lopen van de IJssel, bisschoppen van Utrecht, historische Stadsweiden, hertogen van Gelre en Hoofdige boeren.

Zo is De Worp, ofwel de Hoven een deel van Deventer, zij het op de andere IJsseloever. Het is één geheel met Steenenkamer, maar dat hoort bij Voorst en is dus Gelderland.

Als ik wandel verbaas ik me erover dat Overijssel en Gelderland twee provincies zijn. Schaal, sterktes en zwaktes, het DNA, “look&feel”, zelfs dialecten, het is zeker als je zelf “van buiten” komt behoorlijk verwant. Of ik nou het Schipbeek- of Berkelpad loop, een stukje Sallandpad of een route uit het wandelnetwerk Achterhoek, op de Lochemse of Holterberg, geen moment heb ik het gevoel in een andere provincie te zijn.

Soms denk ik: een paar stukken Gelders rivierengebied naar Utrecht of Brabant zou functioneel logisch zijn en maak van de rest één provincie met het daarin centraal gelegen Deventer als hoofdstad. Ligt die dubbelstad – mocht die er toch ooit komen – meteen mooi in één provincie.

De in deze digitale tijd onvermijdelijke disclaimer: dit is geen fractiestandpunt, al hebben het hier nooit specifiek over gehad. Wat wel duidelijk is: de grens van een provincie loopt soms onverwacht door dorpen of landschappen heen. Met oog op leefkwaliteit maar zeker ook op het landschap lijkt dat arbitrair. Denk aan openbaar vervoer, sportieve of sociaal-culturele programma’s, de inrichting van onze fysieke omgeving, watermanagement of natuurgebieden: Dat kunnen we natuurlijk niet allemaal plannen en beheren tot aan de provinciegrens, zonder ons te bekommeren hoe het er aan de andere kant aan toe gaat. In een recent blog op deze site pleitten we voor het verminderen van barrières langs de Nederlands-Duitse grens. Maar ook voor de relaties met onze binnenlandse buren geldt: verbreed je horizon, bundel de krachten en werk samen.

Al wandelend verruimt burgerlid Peter Schouten letterlijk en figuurlijk zijn kijk op ons Overijssel:

Een prachtig onderdeel van het wonen in Deventer is dat je in een dichtbebouwde historische binnenstad kan wonen en na drie stappen aan de overkant van de IJssel in het buitengebied kan wandelen. Bijna had dit niet meer gekund: in de jaren 60 bestond het plan voor een dubbelstad, 100,000 inwoners in een nieuwe stad tegenover de bestaande, op de andere oever. Misschien komt er ooit met de zeespiegelstijging weer behoefte aan, want moeten we de Randstad herhuisvesten op hogere grond? Zo ver is het nog niet, en bij elke wandeling verbaas ik me erover hoe dichtbij onze buurprovincie is en hoe de grens raar door bebouwd gebied loopt. Vast iets met oude lopen van de IJssel, bisschoppen van Utrecht, historische Stadsweiden, hertogen van Gelre en Hoofdige boeren.

Zo is De Worp, ofwel de Hoven een deel van Deventer, zij het op de andere IJsseloever. Het is één geheel met Steenenkamer, maar dat hoort bij Voorst en is dus Gelderland.

Als ik wandel verbaas ik me erover dat Overijssel en Gelderland twee provincies zijn. Schaal, sterktes en zwaktes, het DNA, “look&feel”, zelfs dialecten, het is zeker als je zelf “van buiten” komt behoorlijk verwant. Of ik nou het Schipbeek- of Berkelpad loop, een stukje Sallandpad of een route uit het wandelnetwerk Achterhoek, op de Lochemse of Holterberg, geen moment heb ik het gevoel in een andere provincie te zijn.

Soms denk ik: een paar stukken Gelders rivierengebied naar Utrecht of Brabant zou functioneel logisch zijn en maak van de rest één provincie met het daarin centraal gelegen Deventer als hoofdstad. Ligt die dubbelstad – mocht die er toch ooit komen – meteen mooi in één provincie.

De in deze digitale tijd onvermijdelijke disclaimer: dit is geen fractiestandpunt, al hebben het hier nooit specifiek over gehad. Wat wel duidelijk is: de grens van een provincie loopt soms onverwacht door dorpen of landschappen heen. Met oog op leefkwaliteit maar zeker ook op het landschap lijkt dat arbitrair. Denk aan openbaar vervoer, sportieve of sociaal-culturele programma’s, de inrichting van onze fysieke omgeving, watermanagement of natuurgebieden: Dat kunnen we natuurlijk niet allemaal plannen en beheren tot aan de provinciegrens, zonder ons te bekommeren hoe het er aan de andere kant aan toe gaat. In een recent blog op deze site pleitten we voor het verminderen van barrières langs de Nederlands-Duitse grens. Maar ook voor de relaties met onze binnenlandse buren geldt: verbreed je horizon, bundel de krachten en werk samen.

Deventer wordt nóg mooier dankzij financiële steun van de provincie. Burgercommissielid en Deventenaar Peter Schouten is hier erg enthousiast over. Hij vertelt in deze blog hoe de tegemoetkoming aan de gemeente Deventer zal bijdragen aan een verdere verfraaiing van de binnenstad.

Ik woon na een leven in het Westen al bijna zes jaar in de Deventer binnenstad en voel me nog steeds bevoorrecht als ik dat mooie historische decor binnenstap. Iedereen zal de Brink kennen, zeg maar de Huiskamer dan Deventer. Minder bekend zijn andere pleinen zoals het Groote Kerkhof waaraan de Lebuïnuskerk en het nieuwe stadhuis staan, de Nieuwe Markt en de Stromarkt. Het Groote Kerkhof is sinds kort autovrij, de parkeerplaatsen gecompenseerd door een terrein aan de overkant van de IJssel. De vaart met het pontje daarheen voelt altijd een beetje als een minivakantie. De Nieuwe Markt is nog wel een parkeerplaats, maar zal aan allure winnen als daar via een particulier initiatief een museum voor moderne kunst komt. De Stromarkt is recent verrijkt met de nieuwe bibliotheek, een mooi gebouw en ook een soort huiskamer – alleen aan een plein met een bestrating die je je in het vroegere Oostblok doet voelen. De gemeente heeft met uitgebreide participatie een visie op de drie pleinen gemaakt, met als doel ze een betere en gemeenschappelijke uitstraling te geven. Om er als het ware één openbare ruimte van te maken. Liefst zonder of met veel minder auto’s. Zoals gebruikelijk is geld het probleem, of liever: was. Voor het Groote Kerkhof had de gemeente al geld, voor de Stromarkt een beetje en voor de Nieuwe Markt nog niets. Nu er voor de Stromarkt een bijdrage van € 1 miljoen van de provincie ligt, kan er in elk geval begonnen worden. Voor de Nieuwe Markt zal het ongetwijfeld lukken ook middelen te vinden. Als de plannen zijn uitgevoerd, zal ik met nog meer plezier door de binnenstad lopen en, belangrijker, zal de binnenstad een nog aantrekkelijkere bestemming worden.

De coronacrisis raakt alle mensen, organisaties en bedrijven in onze samenleving. De media staan bol van berichten over de krimpende economie, bedrijven die het moeilijk hebben en werknemers die hun baan verliezen. Maar de impact van corona gaat verder dan alleen de economie; onze cultuur zelf wordt getroffen.

Culturele en maatschappelijke organisaties worden zwaar getroffen. Optredens kunnen niet doorgaan of maar voor een zeer beperkt publiek. Wijkcentra staan leeg vanwege gebrek aan activiteiten. Kinderboerderijen en zwembaden zijn, na een lange sluiting, weer open, maar kunnen minder organiseren en minder gasten ontvangen. Ons culturele, sociale en maatschappelijke leven staat op z’n kop.

Deze crisis raakt zo precies de plekken waar we andere mensen ontmoeten. Waar we elkaar vooruithelpen. Waar we nieuwe dingen leren, geïnspireerd raken, en plezier beleven. Het zijn de dingen die ons samenbrengen, die ons verbinden, het cement in onze samenleving. Juist daarom vindt de PvdA het belangrijk om niet alleen hulp te bieden aan bedrijven, maar juist ook aan kleine theaters, wijkcentra, voedselbanken, filmhuizen en sportclubs. Zulke instellingen hebben een enorm belangrijke maatschappelijke functie, die in deze crisis nog belangrijker is maar juist onder druk staat. Zij hebben het niet makkelijk. Er zijn grote en kleine aanpassingen nodig. En door afname van het aantal bezoekers staan hun begrotingen op springen.

Vlak voor de zomervakantie heeft de provincie vijftien miljoen euro gereserveerd om de klappen van de coronacrisis op te vangen. Wij vinden het belangrijk dat dit geld landt waar de samenleving dit het meeste nodig heeft. Dat we goed kijken waar de nood het hoogst is; niet alleen bij bedrijven, maar juist ook bij culturele en maatschappelijke instellingen.

De PvdA voelt de verantwoordelijkheid om hen bij te staan in deze crisis. Wij weten dat deze organisaties een enorme toegevoegde waarde hebben voor onze samenleving. Gelukkig staan we in die opvatting niet alleen. Ons voorstel om ook deze organisaties mee te laten profiteren van het Overijsselse coronafonds kon rekenen op ruime steun van de Staten. En ook de net aangekondigde subsidieregeling voor wijkcentra is een mooie voorbeeld van onze Overijsselse aandacht voor deze waardevolle organisaties.

De coronacrisis is voorlopig nog niet voorbij. Maar als we samen sterk staan dan komen we er doorheen.

Het bericht Overijssel steunt culturele en maatschappelijke instellingen in crisistijd verscheen eerst op PvdA Overijssel.

Er komt te veel stikstof in onze bodem terecht. Dat komt bijvoorbeeld door uitlaatgassen, mest en door de industrie. Dat is slecht voor de natuur en de luchtkwaliteit. Om de uitstoot van stikstof terug te dringen gold sinds 2015 de Programmatische Aanpak Stikstof, afgekort de PAS. Dat was een soort ‘boekhoudsysteem’ gericht op het terugdringen van stikstof. Op 29 mei 2019 is het PAS door de Raad van State ongeldig verklaard. Sindsdien werken Rijk, provincies en dus ook Overijssel aan een nieuwe aanpak van de stikstofuitstoot.

De provincie houdt Provinciale Staten op de hoogte van de vorderingen in het stikstofdossier. Dat gebeurt door middel van brieven en infosessies. Afgelopen woensdag 9 september bespraken de Staten de stikstofplannen van de provincie.

In zijn laatste update komt het college van Gedeputeerde Staten niet veel verder dan het doorvoeren van landelijke maatregelen, hier en daar aangevuld met wat plussen. De provincie focust zich op 2030. Dan moet de hoeveelheid stikstof die neerdaalt op de Overijsselse natuur met iets meer dan een kwart zijn gedaald. Verder dan dat doel kijkt de provincie nu niet, terwijl de landelijke opgave veel verder gaat.

Dit doel schiet voor de PvdA volstrekt te kort. Het terugdringen van de stikstofuitstoot is een zaak van lange adem. De doelen voor 2030 moeten een tussendoel zijn, een eerste stap richting 2040 en 2050. Zonder duidelijke visie over waar we op de lange termijn heen willen, maken we met het kortetermijndoel van de provincie een valste start. Het nodigt uit tot het verzilveren van laaghangend fruit – wat op zich nog begrijpelijk is – maar vergroot tegelijkertijd de kans op deeloplossingen die de volgende en zeer noodzakelijke ingrepen blokkeren. Daarmee zitten we onszelf mogelijk dwars: de stappen die we nu zetten werken ons in de volgende fase juist tegen. Dat zet geen zoden aan de dijk.

Wij juichen toe dat oplossingen worden gezocht via de zogeheten Gebiedsgerichte Aanpak: in deelgebieden maatwerk zoeken met belangrijke spelers in die gebieden. Maar dat vraagt wel dat we nu onze doelen veel scherper formuleren om zo een duidelijk perspectief te krijgen op een goede uitkomst. Dat betekent het startpunt beter formuleren: waar hebben we het over en waar willen we naartoe. Dat betekent definities meegeven van de minimaal te bereiken doelen. En dat betekent een proces organiseren waarin de bredere maatschappelijke doelen meedoen, belangrijke spelers een rol hebben die met een heldere opdracht aan de slag gaan.

Wat de PvdA betreft houdt de provincie op met pappen en nathouden en neemt het college veel krachtiger dan nu stelling en regie. Een structurele en juridisch houdbare aanpak van de stikstofproblemen vergt een duidelijke, eerlijke en daadkrachtige aanpak.

Het bericht PvdA: provinciaal stikstofplan moet nog veel beter verscheen eerst op PvdA Overijssel.

Het openbaar vervoer komt weer op gang, maar de buurtbus staat nog aan de kant. In kleine bussen is het moeilijker om chauffeurs te beschermen tegen corona. Maar inwoners moeten daarvoor niet de prijs betalen. Door het uitvallen van de buurtbus komt op sommige plekken al sinds maart geen openbaar vervoer meer. De provincie denkt dat in november de buurtbussen weer veilig de weg op kan. Dat duurt te lang. Wij willen dat er tot die tijd een alternatief arrangement wordt georganiseerd zodat mensen toch naar de stad, school of supermarkt kunnen.

Buurtbussen zijn krapper en worden vaak gereden door oudere vrijwilligers. Zij lopen extra risico op besmetting met het coronavirus. Daarom is TNO opdracht gegeven aanvullend onderzoek te doen naar benodigde extra maatregelen voor natuurlijke ventilatie. Dat onderzoek is begin oktober afgerond.

“Natuurlijk is het goed dat we veel aandacht hebben voor de veiligheid,” zegt PvdA-Statenlid Hans Nooter. “Maar er is een groep inwoners die straks een half jaar zonder openbaar vervoer heeft gezeten. Het is een kleine groep, maar juist een groep die geen alternatief heeft. Wij vinden dat het aan de overheid is om ervoor te zorgen dat dat alternatief er wel komt, en liefst zo snel mogelijk.”

Het bericht Buurtbussen staan nog stil door corona: PvdA wil alternatief verscheen eerst op PvdA Overijssel.

PvdA’er Drees Kroes is grondlegger van FC Twente’s Scoren in de Wijk. Het was zijn idee om de profclub te verbinden met sociaal-maatschappelijke projecten voor mensen in achterstandsituaties. Pionierswerk door een pionier op het gebied van sociaal werk. Na bijna 50 jaar inzet en activisme is er nu een boek over hem verschenen: ‘Drees Koes – De man van de assist’.

“Alle inwoners van Overijssel verdienen een ambtenaar als Drees Kroes, een man die onverschrokken en onverzettelijk staat achter hen die, om wat voor reden dan ook, op achterstand staan,” zegt onze fractievoorzitter Annemieke Wissink. “Ik hoop dat dit boek een nieuwe generatie ambtenaren, sociaal werkers en politici in het sociaal domein inspireert om altijd te blijven knokken voor een maatschappij waarin iedereen meetelt en meedoet.”

Oud-journalist en publicist Ben Siemerink (Losser, 1952) heeft het verhaal over leven en werk van Drees Kroes opgetekend. Omdat Kroes over een periode van bijna een halve eeuw, even eigenzinnig als vasthoudend, geprobeerd heeft de situatie van mensen in een achterstandspositie te verbeteren. Vaak tegen de verdrukking in. En zonder zijn ideologische veren af te schudden. Omdat Drees Kroes na bijna 50 jaar onverminderd ‘activistisch’ en bevlogen is, kan dit boek een inspiratiebron vormen voor (aankomende) professionals in het sociale domein, maar evenzeer voor politici, bestuurders en anderen die verantwoordelijk zijn voor het beleid op dit terrein.

Lezen? Je vindt ‘m hier:

DREES KROES

Het bericht Drees Kroes – De man van de assist verscheen eerst op PvdA Overijssel.