Poliflw

Geen eurobonds, wel uitbreiding van de voorwaarden waaronder het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM) mag worden ingezet. Dat lijkt de conclusie van de eurotop die afgelopen week plaatsvond. Een coronapakket van 540 miljard euro moet garanderen dat Zuid-Europese landen de medische kosten kunnen dekken en hun economie overeind kunnen houden. Voor de EU een nieuwe stap richting een ever closer union.Eenmaking boven gezond verstandMaar de crisis toont nogmaals aan dat de euro onhoudbaar is. De verschillen tussen Noord- en Zuid-Europa zijn simpelweg te groot. Die les had al getrokken moeten worden in de vorige eurocrisis, toen Griekenland, Ierland en Portugal met steunpakketten overeind werden gehouden. Maar telkens worden zowel Noord-Europese landen als Zuid-Europese landen het slachtoffer van de Europese eenmakingsdrang. Onze economieën en samenlevingen worden ondergeschikt gemaakt aan de EU-ideologie.

Dat werkt zo. Bij de invoering van de euro werd een monetaire unie gecreëerd, maar geen politieke unie. Het idee: de noodzaak voor een politieke unie zou wel blijken. De euro als breekijzer waarmee de politieke unie aan lidstaten zou worden opgedrongen. 

Aan dit idee hebben de EU-leiders vastgehouden toen ze, tegen alle gezond verstand en economische principes in, Griekenland binnen de euro hielden. Het doel is niet daadwerkelijk het ondersteunen van Griekenland of Italië, maar het creëren van een politieke unie en van “economische convergentie”. Noord mag Noord niet meer zijn, Zuid niet meer Zuid. Een ideologie die haaks staat op wat vanuit economisch perspectief verstandig is.

Een Zuid-Europees perspectiefDe Zuid-Europese kritiek op de euro snijdt hout. Bij de invoering van de euro is de concurrentiepositie van Zuid-Europa ernstig verzwakt, omdat de euro een “duurdere” munt is dan de lire, de peseta of de drachme. Daardoor werd exporteren voor Zuid-Europa moeilijker dan voorheen, wat de maakindustrie hard heeft getroffen.

Toen de financiële crisis Zuid-Europa aan de rand van de afgrond bracht, was een gecontroleerde ontvlechting de beste optie geweest. In plaats daarvan gingen de Europese leiders akkoord met het slechtste van beide werelden. Noord-Europa stond toe dat honderden miljarden belastinggeld in de Zuid-Europese staatsschulden werden gepompt. In feite verdween een groot deel van dat geld direct naar de banken, niet in de Zuid-Europese economie. Het geld bestaat alleen fictief. Zuid-Europeanen hebben er nooit iets van gezien.

Intussen werden Zuid-Europese landen gedwongen Brusselse budgetdictaten na te leven. Ongekozen regeringen met technocraten - zoals die onder leiding van Mario Monti in Italië - voerden harde bezuinigingen door, waardoor de werkloosheid hoog bleef. Hierdoor verslechterde de koopkracht en werd de crisis alleen maar verdiept. Zelfs na jaren van relatieve economische voorspoed zijn landen als Spanje en Griekenland deze crisis nog steeds niet te boven gekomen. De werkloosheid blijft er hoog. Men kan zich afvragen of deze toestand niet permanent zal zijn.

Twee zijden van dezelfde medailleVoor Noord-Europese landen is de invoering van eurobonds terecht onacceptabel. Het is niet rechtvaardig om Nederlandse en Oostenrijkse belastingbetalers te vragen om - direct of indirect - voor Zuid-Europese staatsschulden te betalen. Maar het is ook duidelijk dat de huidige situatie voor Zuid-Europa niet werkt. Het holt van crisis naar crisis. Intussen worden democratie, economie en samenleving ondermijnd door Brussels bezuinigingsbeleid.

Sommige politici proberen Noord- en Zuid-Europeanen tegen elkaar uit te spelen. Noord-Europese “vrekken en egoïsten” versus Zuid-Europese “knoflooklanden met een gat in hun hand”. Maar in werkelijkheid zijn zowel Nederlanders als Italianen, zowel Duitsers als Grieken slachtoffer van de EU-eenmakingswaan van de politieke klasse, die het ideaal van de ever closer union steeds maar weer voorrang geeft ten koste van de belangen van de eigen bevolking. De Zuid-Europese woede over de antidemocratische troika die de economie kapotbezuinigt en het Noord-Europese onbegrip over het zoveelste miljardenpakket om de Zuid-Europese toegang tot de internationale kapitaalmarkt te garanderen: ze zijn niet tegengesteld, maar juist twee zijden van dezelfde medaille.

Eenmaking of ontvlechting?Er zijn nu twee opties: eindeloze Europese eenmaking of gecontroleerde ontvlechting.

We kunnen doorgaan op hetzelfde pad. Dat kan langzaam of snel. VVD en CDA zijn voorstander van doormodderen. Zij lijken verdere monetaire en politieke eenmaking hooguit te willen afremmen, maar moeten - zoals Hoekstra - keer op keer akkoord gaan met een nieuwe stap vooruit. Eurofederalisten zijn op hun beurt van mening dat crises als de huidige aantonen dat de eenmaking een stuk sneller zou moeten verlopen. Alsof de Nederlandse en Italiaanse economie op elkaar gaan lijken als we de budgetmacht naar Brussel overhevelen of een schuldenunie aangaan. Een gevaarlijke illusie. Nederland zal nooit Italië worden, Griekenland nooit Duitsland. De convergentiewaan is gebaseerd op een fundamentele onderschatting van de diepgeworteldheid van de gewoontes en tradities die Europa rijk is, weerspiegeld in onze samenlevingen en dus in onze economieën. Eurofederalisten begrijpen dat de huidige situatie onhoudbaar is, maar niet dat verdere eenmaking heel Europa slechts dieper in het moeras zal trekken.

Het enige alternatief: gecontroleerde ontvlechting van de eurozone; de terugkeer van monetaire soevereiniteit naar de natiestaten van Europa. Zuid-Europese regeringen kunnen het begrotingsbeleid voeren dat de bevolking gewenst acht - wellicht met meer publieke investeringen - en zullen een betere concurrentiepositie hebben, waarmee ze de werkloosheid kunnen terugdringen en hun economie uit het slop kunnen trekken. Noord-Europese landen hoeven niet met miljardensteunpakket na miljardensteunpakket akkoord te gaan en worden behoed van een eeuwig voortdurende schulden- en transferunie, waarbij de koopkracht van gewone Noord-Europeanen op het altaar van de internationale financiële markt wordt geofferd aan een fictieve god in Brussel.

Hoe moet die gecontroleerde ontvlechting er precies uitzien? Hoe zorgen we ervoor dat onze economieën niet volledig worden ontwricht en dat we onze welvaart beschermen? Dat is een volgende stap, waarover goed moet worden nagedacht. Maar dat de ontvlechting moet plaatsvinden, is duidelijk - en wordt alleen maar duidelijker door de eurogroepbijeenkomst van afgelopen week. Verdere eenmaking kent alleen verliezers; gecontroleerde ontvlechting en nationale soevereiniteit zijn in ieders belang.

Nadat ambtenaren van de Europese Commissie op 5 februari nog meldden dat ‘alles onder controle was’, struikelen we nu over financieringsvoorstellen uit Frankfurt, Parijs en Brussel om de negatieve economische gevolgen van het coronavirus te bestrijden. 

Volgens voorstanders van de EU moet Nederland vanwege het coronavirus ‘solidair’ zijn met economisch zwakke landen. De voorstellen ademen echter een hoog mutualisatie gehalte, oftewel schulden delen op Europese schaal. Daarbij staat niet het gericht bieden van medische zorg bovenaan, maar vooral het (langdurig) financieren van begrotingstekorten van de zwakke landen van het eurogebied. De miljarden worden om uw oren gegooid, waarbij de vraag telkens rest: wie gaat dat allemaal betalen?

Door de gebrekkige en bovendien politiek gekleurde informatie van de NPO, is het mogelijk dat u door de bomen het bos niet meer ziet. Daarom biedt FVD u een bondig overzicht van de belangrijkste voorstellen met een korte toelichting.

De helikopterview: de EU-voorstellen blijken treffende overeenkomsten te vertonen met het plan van de Franse president Macron dat hij op 26 september 2017 op de Sorbonne lanceerde. Met eurobonds en een werkloosheidsfonds op Europese schaal. Duitsland was echter niet enthousiast. Macron grijpt de coronacrisis aan om het weer te proberen. Met Italië als grote voorstander en Nederland als notoire dwarsligger – mede namens Duitsland, Oostenrijk en Finland. Ursula von der Leyen, de voorzitster van de Europese Commissie, stuurt de Franse agenda in Brussel. Het was Macron die haar voor die positie kandideerde. 

Op dit moment spelen in Brussel de volgende voorstellen.

Het PEPP plan van de Europese Centrale Bank

De Europese Centrale Bank (ECB) kondigde op 18 maart 2020 zijn PEPP (Pandemic Emergency Purchase Programme) plan van 750 miljard euro aan. Met dit geld wil de ECB nieuwe staatsobligaties van landen op de secundaire markt opkopen ter bestrijding van de economische gevolgen van de pandemie. Het heeft geen eindige looptijd en het bedrag van 750 miljard euro kan, indien nodig, ook worden verhoogd. Bovendien kan het ‘flexibel’ worden toegepast. Dat wil zeggen: normaliter mag de ECB alleen volgens de bestaande verdeelsleutel obligaties van landen kopen. Nu mag het daarvan afwijken en grootschalig Italiaans of Spaans schuldpapier opkopen waar alle eurozonelanden voor instaan.

Het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM)

Dit permanente ‘noodfonds’ is ten tijde van de eurocrisis in 2012 in het leven geroepen om noodlijdende eurozonelanden bij te staan. Later is daar ook individuele bankensteun bijgekomen op verzoek van Spanje. Landen die een beroep doen op ESM-fondsen moeten voldoen aan een reeks van voorwaarden. Het fonds beschikt over een maatschappelijk kapitaal van 700 miljard euro waarvan 290 miljard is gebruikt. Er resteert dus nog een bedrag van 410 miljard. Nederland hangt nog aan de lat voor 35,4 miljard euro, te voldoen binnen zeven dagen nadat de directie van het ESM hierom vraagt. De Tweede Kamer heeft daar niets meer over te zeggen. Zij heeft dat recht weggeven tijdens de goedkeuring van het ESM-verdrag.

Pikant detail: dat gebeurde in de zomer van 2012 tijdens de demissionaire periode van Rutte I met doorslaggevende steun van oppositiepartij PvdA. Met andere woorden: Nederland is verplicht om die 35,4 miljard euro over te maken op eerste verzoek van de ESM-directie.

Er is veel kritiek op dit plan vanuit Nederland en (tot voor kort) Duitsland. Het inzetten van het ESM voor deze crisis is namelijk niet waar het voor bedoeld is. Dat geldt alleen voor lidstaten die de kapitaalmarkt niet meer op kunnen. Alle lidstaten kunnen op dit moment nog steeds zelf de kapitaalmarkt op. Ook Italië, dat voor 1,5 procent tienjaars geld kan lenen.

Corona- of eurobonds

Een derde mogelijkheid om de economische gevolgen van het coronavirus te financieren, is de uitgifte van zogenaamde ‘coronabonds’. Eerder werd dit al eens voorgesteld onder de noemer eurobonds (tijdens de eurocrisis) of greenbonds (tijdens de zogenaamde ‘klimaatcrisis’). De gezamenlijke lidstaten geven gemeenschappelijke obligaties uit volgens een verdeelsleutel. Omdat de rente van die obligatie een gewogen gemiddelde is van de rentes van de deelnemende eurolanden, krijgen zwakke eurolanden (die normaliter een hoge rente moeten betalen voor hun staatsobligaties) een rentevoordeel. De sterke eurolanden, zoals Nederland, een flink rentenadeel. De sterke landen betalen dus relatief méér rente dan ze kwijt zouden zijn geweest als ze zelf de kapitaalmarkt waren opgegaan.

Dit corona obligatieplan komt in verschillende varianten voor. Zo wil Frankrijk een ‘tijdelijk’ coronafonds oprichten van vijf tot tien jaar. Maar iedereen weet dat zaken terugdraaien in Brussel vrijwel nooit gebeurt. Tijdelijk wordt dan permanent.

Bovendien is de kritiek van tegenstanders dat het wel heel erg waarschijnlijk is dat the usual suspects het fonds zullen misbruiken om hun algemene begrotingstekorten ermee te financieren, in plaats van alleen de gevolgen van het virus. Nederland zou zo dus meebetalen aan de tekorten in Italië, Spanje en Frankrijk. De prikkel voor die landen om hun economie te hervormen is dan weg.

SURE (Support Unemployment Risks in an Emergency)

Dit plan pleit ervoor om een gezamenlijk fonds van 100 miljard euro op te richten voor de werklozen als gevolg van de coronacrisis. Dit komt neer op een harmonisering van de Werkloosheidswet op Europees niveau. Deze pan-Europese regeling voor werktijdverkorting moet voorkomen dat bedrijven in nood massaal hun overtollige personeel laten afvloeien. De regeling is met name bedoeld voor Spanje en Italië. De financiering is nog niet duidelijk, maar alle EU-lidstaten moeten waarschijnlijk garant staan.

Het voorstel van Rutte

Premier Rutte verzet zich – tot op heden – tegen eurobonds. Daarom lanceerde hij een alternatief plan om een fonds op te richten van 20 miljard euro, te leveren door sterke eurozonelanden. Deze gerichte steun zal aan Italië en Spanje worden geleverd in de vorm van contanten. De Nederlandse inbreng zou dan ongeveer één miljard euro bedragen. Niet als lening, maar als gift. Het is op dit moment niet bekend of er veel landen zijn die dit steunen. Wel waren er reacties van vooraanstaande denktanks uit Spanje en Italië die het plan afkraakten. Algemene teneur aldaar: we hebben geen fooi nodig, maar gezamenlijke schuldfinanciering. Het doel van die landen is duidelijk, namelijk de coronacrisis gebruiken om gezamenlijke schuldfinanciering door eurobonds mogelijk te maken. Iets anders zullen ze waarschijnlijk niet accepteren.Plan Hoogduin

De bovenstaande plannen krijgen veel kritiek van FVD. De Nederlandse hoogleraar complexiteit, en voormalig DNB-bestuurslid Lex Hoogduin, is het met de standpunten van FVD omtrent dit onderwerp eens. Hij is met een alternatief plan gekomen.

Dit plan houdt in dat nationale centrale banken van de EU-lidstaten (dus ook lidstaten die de euro niet voeren, zoals Polen of Zweden) een tijdelijk en doelgericht noodloket openen tegen nul procent rente, waaruit de nationale overheid kan putten. Tijdelijk, om ervoor te zorgen dat dit paardenmiddel niet langer doorloopt dan nodig is, bijvoorbeeld 12 maanden. Doelgericht om te voorkomen dat het geld wordt aangewend voor andere zaken dan directe coronaschade. Het is eenvoudig en snel te implementeren. Het enige dat nodig is, is toestemming van de ECB om tijdelijk deze vorm van monetaire financiering toe te staan. Nood breekt immers wet. De Nederlandse overheid stelt dan een programma op en vraagt daarvoor onderbouwde funding aan bij De Nederlandsche Bank, die vervolgens keurig rapporteert aan de ECB. Alle eurozonelanden kunnen dit doen. Oók Italië.

FVD vindt dit het beste plan, simpelweg omdat het het minst slechte alternatief is. 

Samenvattend

FVD vindt de huidige ontwikkelingen in de Europese Unie zorgwekkend. Voornamelijk omdat de bevolking onvoldoende wordt geïnformeerd. Dit soort ongeremde, onomkeerbare soevereiniteitsoverdrachten, zullen voor Nederland enorme (financiële) gevolgen met zich meebrengen. Als het aan FVD ligt, gaat Nederland onder geen enkele voorwaarde akkoord met eurobonds. In welke vorm dan ook. Nederland wordt de pinautomaat van de eurozone. De pincodes komen te liggen in Rome en Parijs.

Terwijl Nederland de afgelopen jaren wél de bankensector heeft gesaneerd, belastingen verhoogd, lasten verzwaard en de pensioenleeftijd heeft verhoogd, willen de zuidelijke landen dat wij gaan meebetalen aan hun verzuim. De coronacrisis wordt daarvoor gebruikt. En dat terwijl gezondheidszorg bij uitstek een nationale aangelegenheid is.

FVD wil de volgende generatie Nederlanders niet opzadelen met een enorme schuldenlast. Bij de plannen die de EU erdoor wil drukken, moet de Nederlandse regering een veto uitspreken. Mocht de regering toch akkoord willen gaan, dan moet het eerst een bindend referendum uitschrijven. Het zijn tenslotte de Nederlandse burgers die moeten betalen.

Deze week was er een bijzondere vergadering van het Europees Parlement. Er moesten knopen worden doorgehakt over de goedkeuring van een corona noodfonds. De bespreekstukken waren via de email beschikbaar en het stemmen kon ook op afstand. Toch vond ik het belangrijk om fysiek aanwezig te zijn om u te informeren over urgente Brusselse zaken die uw aandacht verdienen. Uiteraard nadat we de benodigde voorzorgsmaatregelen hadden genomen en het team beperkt tot het hoogstnoodzakelijke. Het is een afweging die in deze tijd door iedereen gemaakt zal moeten worden. Wanneer verlaten we het huis, en wanneer niet?

Veertien dagen heb ik in zelfisolatie gezeten. Het Europees Parlement had op 10 maart plots haar laatste zitting in Brussel. We hadden die week eigenlijk in Straatsburg moeten vergaderen, maar het weekend ervoor werd dat afgelast vanwege de snelle uitbraak van het coronavirus. Halsoverkop werden door het parlement maatregelen genomen. Dit terwijl ik al op 12 februari via een officiële brief aan David Sassoli, de president van het Europees Parlement, had gevraagd om met een plan te komen. Helaas bleef het antwoord uit.

Mijn zelfisolatie was nodig omdat na thuiskomst een directe collega uit Brussel ziek was geworden. Ik heb van 11 tot 25 maart vanuit huis gewerkt en samen met mijn familie al het contact met andere mensen vermeden. Door de zelfisolatie was ik er zeker van dat ik geen besmettingsbron was en kon daardoor - zonder andere mensen in gevaar te brengen - de bijzondere vergadering van het Europees Parlement in Brussel bijwonen. Aanwezigheid vergroot de slagkracht. 

En dat is ook wat er nu moet gaan gebeuren in onze economie. We moeten - waar mogelijk- zo snel mogelijk weer aan de gang. Met de ‘intelligente lockdown’ is gezorgd dat de exponentiële verspreiding van het virus eindelijk kan worden gestopt en het aantal besmettingen onder controle komt. Het gevolg van dit soort maatregelen is wel dat de wereldeconomie een ongekende deuk oploopt. Ook in Nederland. Maar op dit moment kan het niet anders, want de zorgverlening loopt al op zijn tandvlees. De grote vraag die momenteel de wereld bezighoudt is waar de balans ligt, tussen het redden van levens en het redden van de economie. Het is een duivels dilemma, waar niemand een eenduidig antwoord op heeft. 

Toch moeten er besluiten worden genomen. Ondernemers zien hun inkomsten opdrogen terwijl de kosten doorlopen. Het water staat snel tot aan de lippen. Onze regering heeft gelukkig in korte tijd een aantal steunmaatregelen afgekondigd om te zorgen dat de liquiditeit beschikbaar blijft. Nu is het zaak dat deze snel kunnen worden geëffectueerd. Daarvoor moet het ambtenarenapparaat op volle toeren gaan draaien. Terwijl dit gebeurt moet de aandacht alweer naar de volgende fase van het probleem, want de steunmaatregelen zijn slechts een economische waakvlam.

Het vuur moet zo snel mogelijk worden opgestookt voordat ook de waakvlam dooft. De oplossing is dat bedrijven daar waar mogelijk weer snel open gaan voor zaken. Als duidelijk is dat mensen geen drager van het virus zijn, moeten ze weer aan het werk. Hierbij mag uiteraard geen verdere verspreiding optreden, en dat kan alleen als personen snel getest kunnen worden. In andere landen zijn er testen beschikbaar die binnen tien minuten uitsluitsel geven. Die moeten wij dus ook hebben. En wel nu, want meten is weten. 

Bij beheersen hoort het testen op koorts bij binnenkomst van scholen, bedrijven, winkels, horeca, openbaar vervoer etc. en het dragen van persoonlijke beschermingsmiddelen op alle plekken waar mensen samen komen. We kennen allemaal de ‘rare beelden’ van mensen met mondkapjes in Azië. Wij nuchtere Nederlanders zijn dat niet gewend en hebben er een unheimisch gevoel bij. Maar om levens én de economie te redden moeten we daar wel tijdelijk aan gaan geloven. Testkits, mondkapjes, wegwerphandschoenen, infrarood-thermometers moeten met spoed beschikbaar komen. Daar ligt nu een cruciale taak voor onze overheid. Ook moeten we aan de grens bewaken wie er binnenkomt. Waar komen deze mensen vandaan, waar zijn ze de afgelopen veertien dagen geweest en zijn ze vrij van koorts? Op weg naar Brussel heb ik de grenscontrole van onze zuiderburen meegemaakt en de vertraging was slechts een paar minuten.  

Het redden van levens én onze economie is nu topprioriteit en daar moet alle aandacht naar uitgaan. De vraag waarom Nederland zo slecht was voorbereid en hoe het zover heeft kunnen komen is voor latere zorg. Maar gezien de beelden en informatie uit China, is het gebrek aan testmateriaal en mondkapjes voor een welvarend land als Nederland ongehoord. Om over de aanvankelijke strategie van groepsimmuniteit en de gebrekkige communicatie van de regering nog maar te zwijgen. 

Daarbij zal ook Sassoli verantwoording af moeten leggen. Ik wil van hem weten waarom ik nooit een antwoord op mijn brief heb gekregen. 

Rob Roos is Europarlementariër voor Forum voor Democratie. 

Volg hem op:

Facebook: https://www.facebook.com/RobRoos.MEP

Instagram: robroos.mep

Twitter: @rob_roos

LinkedIn: linkedin.com/in/robroosnl

De Europese Unie heeft toegezegd om 450 miljoen euro aan Marokko over te maken in de strijd tegen het coronavirus. Hiervan wordt 150 miljoen direct overgemaakt, de rest gaat naar een speciaal fonds om Marokko te helpen met de financiële gevolgen in de nasleep van de pandemie. Hoeveel Nederland van de EU ‘krijgt’? 25 miljoen euro. Lees meer.

De Verenigde Staten heeft deze week de grenzen voor reizigers uit Europa gesloten met uitzondering van Groot-Brittannië. Een buitengewoon strenge maatregel die president Trump woensdagavond bekendmaakte. Trump verweet de Europese Unie dat er onvoldoende maatregelen waren getroffen om reizigers uit China en andere ‘hotspots’ buiten de grenzen te houden. De Europese Unie keurde het inreisverbod af. Volgens EU-president Charles Michel is het besluit „eenzijdig en zonder overleg genomen”.

Collega Derk Jan Eppink en ik waren twee weken geleden nog in Washington DC en we hadden daar een boeiend overleg bij het Amerikaanse Ministerie van Financiën. Eén van de gespreksonderwerpen was de G20 top van alle ministers van financiën - waaronder Duitsland, Frankrijk, Italië én de Europese Unie- in Saoedi-Arabië op 22 februari 2020. Terwijl een groot deel van de Chinese economie tot stilstand was gekomen en het coronavirus inmiddels ook in Italië ernstige vormen aannam, wilde de Europese ministers de G20 enkel gebruiken om over klimaat-maatregelen te praten. Uiteraard tot grote verbazing en ergernis van de Amerikaanse delegatie. Niet over corona, niet over de gevolgen daarvan op de wereldeconomie, maar over ‘klimaat-maatregelen’!

De EU heeft het virus onderschat en het onderwerp te lang gemeden. Daarmee is de afkeuring en verontwaardiging over het Amerikaanse inreisverbod vanuit Europa ongepast. Onze EU-bestuurders vegen hier alleen hun eigen straatje schoon. Natuurlijk hadden zij dit kunnen zien aankomen. Maar ze waren zoals altijd te druk binnen hun eigen bubbel. Waaronder alles en iedereen hun klimaatreligie opdringen. Trump was wel alert. Deze president sloot op 1 februari de grenzen voor reizigers uit China. Ook over die maatregel was de wereld verontwaardigd omdat het veel te vroeg zou zijn. Had de EU dat ook maar gedaan, want het navelstaren breekt ons nu op.

De Amerikaanse ambassadeur Pete Hoekstra maakte donderdagavond bij Jinek pijnlijk duidelijk hoe kwetsbaar de EU in de wedstrijd zit. ‘’What is Europe?” vroeg hij. “This is not an EU sanction, this is Schengen.” Elk land binnen de EU heeft een andere strategie, maar de interne grenzen staan wagenwijd open voor vrij verkeer van personen. De ketting is zo sterk als het zwakste lidstaat. Daarmee kan je dus geen pandemie voorkomen. De crisissituatie in Italië loopt circa twee weken voor op de rest van de Europese Unie. Dat waren twee cruciale weken maar onze regeringsleiders hebben die kans laten liggen. Nederland en de andere lidstaten hadden gelijk de controle over de eigen landsgrenzen moeten oppakken en preventief de reizigers uit risicogebieden moeten weren.  

Juist het tegenovergestelde gebeurt nu. Brussel benut deze crisis direct om meer macht en meer geld naar zich toe te trekken. Ironisch genoeg ‘voelen’ zij dat de mensen daarom vragen. “Never waste a good crisis” zei Winston Churchill en dat advies slaat de Europese Commissie blijkbaar niet in de wind. Zo misbruikte de EU eerder al de eurocrisis en nu lijkt het opnieuw te gebeuren. Eerst de boel uit de hand laten lopen en dan meer macht eisen om het ‘op te lossen’. We moeten voorkomen dat dit incompetente gedrag wordt beloond. Want had onze Tweede Kamer op 28 januari 2020 maar gehoor gegeven aan de oproep van Baudet om een spoeddebat te voeren over het coronavirus. En had minister Bruins van Medische Zorg en Sport de Kamer maar willen informeren over de succesvolle aanpak van Singapore, in plaats van alleen te kijken naar andere falende EU landen om ons heen. Dan hadden we als zelfstandige natie veel betere voorzorgsmaatregelen kunnen treffen. Dat had ons een hoop ellende bespaard. 

Rob Roos, Europarlementariër voor Forum voor Democratie. 

Volg mij op:Facebook: https://www.facebook.com/RobRoos.MEP

Instagram: robroos.mep

Twitter: @rob_roos

LinkedIn: linkedin.com/in/robroosnl

“Het werkt al niet bij 27 EU-leden, dus denk je dat het zal werken als we met 32 of 33 zijn? We zijn niet coherent."  Dit zijn niet de woorden van een FVD-er, maar van de eurofiele Franse president Macron over de geplande uitbreiding van de EU met onder andere Albanië en Noord-Macedonië. En laat hem op dit punt nou volkomen gelijk hebben.

De economieën van Albanië en Noord-Macedonië voegen helemaal niets toe aan de EU. Met een gezamenlijk Bruto Binnenlands Product van 25 miljard euro -ten opzicht van 16.000 miljard euro van de Europese Unie- zijn zij een economische kruimel. Voor de interne markt zijn zij helemaal geen toegevoegde waarde. Maar ook op andere terreinen moeten wij de toetreding van deze Balkanlanden absoluut niet willen.

Door EU-lidmaatschap in het vooruitzicht te stellen, en de regio te blijven steunen, wil de EU stabiliteit bevorderen en houdt het grip op de Balkan. Voor die steun valt wat te zeggen, maar niet om het kandidaat-lidmaatschap versneld te ratificeren. Deze landen zijn er gewoonweg niet klaar voor. Politie en justitie zijn gecorrumpeerd. Albanië wordt niet voor niets het ‘Colombia of Europe’ genoemd. Het idee dat het allemaal zal verbeteren als ze eenmaal lid zijn is een utopie. Dat moet de EU hebben geleerd van de te snelle toetreding van Roemenië en Bulgarije. Elf jaar na het verkrijgen van lidmaatschap zijn de zaken in die landen verre van op orde. 

Naast de cultuur van corruptie en misdaad zijn Albanië en Noord-Macedonië vooral ook islamitisch. Uit de verhoren van de financiering van moskeeën in Nederland van de afgelopen week blijkt maar weer dat die cultuur zich moeilijk laat verenigen met democratie en onze Westerse cultuur. 

Waarom dan toch die uitbreiding? De EU is bang dat China en Rusland de strategische positie van die landen over wil overnemen. China heeft echter haar slag allang geslagen in bestaande EU lidstaten, zoals Italië en Griekenland. De Chinezen sturen op basis van een langetermijnstrategie, en de zijderoute is al uitgestippeld. Juist daar had de EU alert moeten zijn. Wat betreft Rusland kan de EU beter zorgen voor betere economische relaties. De EU kan Rusland economisch afhankelijk maken door het Russisch gas te importeren en wederzijdse handelsbelangen te versterken. Dan zullen de Russen Albanië en Noord-Macedonië ook eerder met rust laten. Aansturen op een strijd om regionale invloed zal de geopolitieke verhoudingen in ieder geval geen goed doen.

Met Albanië en Noord-Macedonië in de EU erbij kunnen we zeker niet rustiger slapen, zoals wordt gesuggereerd door mevrouw In t’ Veld van D66. De beide Balkanlanden zijn arm en het leven is er karig. Uiteraard kijken die mensen er reikhalzend naar uit om te profiteren van onze welvaart. Het maandsalaris is daar gemiddeld €330 per maand, terwijl hier een  bijstandsuitkering alleen al 3,5 keer zo hoog is. De koffers staan al klaar om deze kant op te komen. Want eenmaal lid, dan is er ook het vrij verkeer van personen met alle rechten die daarbij horen. Dus ook het recht om hier te werken en te studeren.

In november stak Macron, gesteund door Nederland en Denemarken, nog een stok tussen de spaken van de uitbreiding. Maar vorige week zaterdag op de Munich Security Conference ging hij overstag en trok zijn bezwaar in. De formele aanvaarding van Albanië en Noord-Macedonië als kandidaat-lidstaten zal naar verwachting plaatsvinden in maart bij de volgende Europese Raad, of uiterlijk in mei, op de top van de Westelijke Balkan in Zagreb. 

Het resultaat is het risico van een nieuwe lading import misdaad en corruptie. Het blijkt maar weer dat de honger naar uitbreiding van de EU niet te stoppen is. Het vertrek van de Britten heeft niet tot bezinning geleid. Er rest ons nog één strohalm. Een toetredingsbesluit moet unaniem door de lidstaten worden genomen. Dus Nederland is in staat om dit zelfstandig tegen te houden. Daarbij hoeven we maar één vraag te stellen: “Is de uitbreiding goed voor Nederland?” Het antwoord is natuurlijk “Neen”.  We gaan zien of Rutte zijn rug recht houdt, of dat hij de vossen uit de Balkan in het Europese kippenhok zal laten toeslaan. 

Premier Rutte was onlangs op bezoek in Brussel bij ´EU-president´ Charles Michel. Het getouwtrek over de EU-begroting voor de komende mandaatperiode 2020-2027 is weer begonnen. Nederland is per hoofd van de bevolking de grootste nettobetaler van de EU. Maar Rutte durft geen veto uit te spreken. Oostenrijk dreigt er wel mee. Waarom Rutte niet?

In de afgelopen mandaatperiode (2014-2020) bedroeg die begroting 145 miljard euro per jaar. Nederland droeg daar jaarlijks netto een slordige vijf-en-een-halve miljard aan bij, oftewel bijna 700 euro per huishouden per jaar.

Echter, de Europese Commissie en - uiteraard - het Europese Parlement vinden dit niet genoeg en willen méér geld, ondanks het vertrek van de Britten. Je zou verwachten dat als een van de grootste nettobetalende leden van een vereniging vertrekt, de contributie aan het bestaande budget ook omlaag gaat. Maar in Brussel geldt een andere logica.

Ook wil de Commissie dat Nederland afziet van zijn bedongen korting en meer gaat afdragen van de douane-inkomsten via de Rotterdamse haven. Want die haven is niet ‘Rotterdams’ of ‘Nederlands’, maar ‘Europees’. In de ogen van de Commissie welteverstaan. Per saldo wil de Commissie een nieuwe begroting die neerkomt op 176 miljard euro per jaar voor de periode 2020-2027.

Het Financieele Dagblad schrijft dat volgens EU-bronnen de Nederlandse bijdrage met 62,5 procent zou stijgen tot 13 miljard euro. Dat is evenveel als het Verenigd Koninkrijk netto betaalde, een land met meer dan 66 miljoen inwoners. Nederland betaalt dan ruim 1.645 euro per huishouden per jaar oftewel 137 euro per maand. Terwijl de lokale- en rijksbelastingen al tot de bodem van de middenklasse-portemonnee zijn doorgedrongen en de torenhoge klimaatkosten nog moeten beginnen.

Minister-president Mark Rutte heeft zich tot nu toe verzet tegen deze verhoging van de begroting. Rutte zegt dat de bijdrage 1 procent van het bbp moet blijven en dat de Nederlandse korting ook gehandhaafd moet blijven. Maar Forum voor Democrate is er niet gerust op dat Rutte zijn rug recht houdt en zijn woord gestand doet. Riep Rutte in Europees verband niet eerder: ‘geen cent meer naar Griekenland’? Om vervolgens toch de portemonnee te trekken. Uw portemonnee. Het is maar één voorbeeld van Rutte zijn vele loze beloften.

In 2016 rekende ons Centraal Bureau voor de Statistiek dat Nederland al sinds de eeuwwisseling de grootste netto betaler aan de Europese Unie is. Dat is de afgelopen vier jaar niet verbeterd en is dus inmiddels al twintig jaar het geval. En het moet dus nóg meer worden. Ook onze oosterbuur, Duitsland, wordt door de Commissie hard aangepakt. De Commissie kijkt met lede ogen naar de begrotingsoverschotten van Duitsland en Nederland. De prijs van de Green Deal (11.500 miljard euro) van eurocommissaris Timmermans moet immers ergens van gefinancierd worden.

Net als elke andere regeringsleider heeft ook Mark Rutte inzake begroting een vetorecht. Hij hóeft dus niet akkoord te gaan met de forse verhoging. Maar hij heeft al laten doorschemeren dat Nederland zijn veto niet wil gebruiken. Weg onderhandelingspositie! Vertegenwoordigt Rutte de Nederlandse belastingbetaler nog wel?

Daarom zegt FVD: Rutte, neem een voorbeeld aan de Oostenrijkse premier Sebastian Kurz en durf eens ‘Nee’ te zeggen in Brussel.

De ‘zure gezichten’ waren weer talrijk na de monsterzege van Boris Johnson bij de Britse parlementsverkiezingen. De BBC een tranendal en de NOS snikkend. De Nederlandse media waren ‘verrast’. ‘Zure gezichten’ zijn na de overwinning van Donald Trump in 2016 bijna een traditie geworden. Dat zal in 2020 niet anders zijn. 

Het probleem van de gevestigde orde in politiek en media is dat men de juiste analyse niet kan of wil maken. Wat is de rode lijn in deze trend? De middenklasse voelt zich economisch bestolen door een dalende koopkracht. En mensen met lagere inkomens in oudere stadswijken voelen zich cultureel verraden. Zij moeten zich maar aanpassen aan de nieuwkomers. Zo niet, dan volgen scheldwoorden als ‘racist’ of ‘populist’. Afwijkende meningen worden gecriminaliseerd en afgedaan als ‘onderbuikgevoelens’. Einde discussie.

Het Europees continent komt post-Brexit, volledig in dit spoor. Brexit werd jarenlang vertraagd door een kongsi van de Britse en EU-bureaucratie. De grootste vijand van de democratie is een politiek gedreven bureaucratie. De stembus is dan de enige plek om de machtsverhoudingen te veranderen. In West-Europa klampt het politiek establishment zich vast. In Duitsland heerst een politieke apathie. In Frankrijk krijgt de president steeds meer Napoleon kuren. In Italië probeert het oude systeem Matteo Salvini buiten de deur te houden. Landen in Midden- en Oost-Europa krijgen er in Brussel van langs omdat ze geregeld dwarsliggen. Bovendien krijgen ze sancties aan hun broek wegens ‘niet democratisch’. Dat wil zeggen: niet doen wat Parijs en Berlijn willen.

Drie drijfassen stuwen die onvrede verder op en ze komen alle drie uit Brussel: De peperdure ‘Green Deal’ van Frans Timmermans, het immigratiebeleid en de Transferunie in een stagnerende eurozone.  Nederland wordt, mede door de EU-begroting 2021-2027, tot grootste nettobetaler gemaakt. De drie beleidsassen hebben bij de EU-bureaucratie religieuze waarde. Ze versterken immers de macht van de EU. Maar ze zijn alle drie onhoudbaar en onbetaalbaar.

De ‘Green Deal’ is met 11.500 miljard euro de grootste aanslag op de koopkracht uit de recente Europese geschiedenis. Duitsland begon als eerste met een omvangrijk klimaatbeleid. Elektriciteit is er een luxe-artikel geworden. In Duitsland steeg het aantal mensen op en onder de armoedegrens naar ruim 13 miljoen mensen. Het heeft een ‘onderklasse’ geproduceerd. Frankrijk holt zijn middenklasse volledig uit, getuige het aanhoudende protest van de gele hesjes.

Zweden voerde in 2015 een beleid van open grenzen. Het land is na Lesotho nummer 2 op de lijst van aanrandingen en verkrachtingen. Intussen bestoken bendes elkaar in de buitenwijken van grote steden. In 2019 circa 100 grote explosies.

Salvini liet in Italië zien hoe het wel moet: de grens sluiten voor massa-immigratie, schepen van NGO’s aan de ketting en consequent illegalen uitzetten. Dat neemt aanzuigende werking weg en biedt juist ruimte voor opvang in de regio.

Nederland zit in alle drie trends klem, of erger: zet zichzelf klem. Onze klimaatwet is met de afschaffing van gas de meest bizarre van de EU. Daarnaast is er de zelfgemaakte stikstofcrisis die onder andere leidt tot minder bouw van sociale woningen terwijl het migratiesaldo toeneemt. Er zijn minder huizen voor meer mensen. De prijs van vastgoed stijgt, evenals de woningnood. Wat er in veel gemeenten toe leidt dat Nederlanders langer op de wachtlijst moeten staan voor sociale woningen omdat statushouders voorrang krijgen. Volstrekt onaanvaardbaar.

Vooral in de eurozone zwemt Nederland de fuik in. De nul rente van de Europese Centrale Bank (ECB) kost spaarders en gepensioneerden koopkracht. Frankrijk wil transfermechanismen in de eurozone via het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM). Nederland moet garant staan. Net als bij een reddingfonds voor banken en een Europees deposito- garantiesysteem.

Nederland moet dus ‘nee’ leren zeggen in Brussel. De grootste test in 2020 wordt de EU-begroting 2021-2027. Een harde ‘non/nein’ is nodig. Zonder Boris Johnson is het woord ‘veto’ nu aan Rutte. Zou Rutte dat deze keer wel durven?

Waarom bent u lid van een vereniging? Het antwoord daarop is vrij eenvoudig. U bent lid omdat u er baat bij heeft. Dat is een afweging die wij allen maken in ons dagelijkse leven. Of het nu gaat om een sportvereniging, de Weight Watchers, of een business club. Zakelijk of privé, u doet het omdat u er -op wat voor manier dan ook - beter van wil worden. Zodra de voordelen niet meer opwegen tegen de nadelen, dan stoppen we er mee of stappen we over naar een alternatief.

De Britten hebben die afweging ook gemaakt met hun lidmaatschap van de Europese Unie. In 2015 beloofde de toenmalige Britse premier David Cameron een referendum te houden over het lidmaatschap. Cameron was een remainer maar hield zich keurig aan de belofte uit het verkiezingsprogramma van zijn Conservative Party. 

Een uitgebreide peiling in 2014 gaf aan dat 39% voor- en 41% tegen uittreding was. De overige 20% wist het nog niet of zou niet gaan stemmen. Ook bleek uit deze peiling dat - als het Verenigd Koninkrijk hervormingen en betere voorwaarden zou weten te onderhandelen - meer dan 53% vóór continuering van het EU-lidmaatschap zou stemmen. Slechts 24% tegen. De overige 23% wist het niet of zou niet gaan stemmen. Een duidelijke kosten/baten analyse door de bevolking op sociaal en economisch vlak. Alles valt of staat met de gezonde vraag: “what’s in it for me?” 

Bij het Brexit referendum in 2016 waren de Britten van mening dat het evenwicht met de EU was verstoord. Het belangrijkste argument daarbij was dat de Britten vonden dat beslissingen over het Verenigd Koninkrijk in het Verenigd Koninkrijk zouden moeten worden genomen. Soevereiniteit dus. De EU weigerde om die balans te herstellen. We weten inmiddels dat een stap terug nooit een optie is voor Brussel. Zij willen een “ever closer Union” met als einddoel een “Verenigde Staten van Europa”. Dus kozen de Britten eieren voor hun geld en het werd Brexit. 

Na een lange tijd van onzekerheid won de Conservative Party deze week met overweldigende meerderheid de verkiezingen. Het is duidelijk, de Britten zijn het zat en willen weer controle over hun eigen land. Op 31 januari 2020 zullen zij de EU verlaten. Niemand verwacht dat het makkelijk zal worden, maar zij zijn van mening dat in de EU blijven nog veel meer nadelen heeft. Het doet denken aan het nummer van de Britse punkgroep met de zeer toepasselijke naam ‘The Clash’. Should I Stay or Should I Go – If I go it will be trouble, if I stay it will be double.

Er zal zeker enige ‘trouble’ optreden, maar de Britten bepalen straks wel zélf hoe hun eigen toekomst er uit ziet. Handel vindt altijd een weg. Ook hebben zij controle over wie het VK binnen mag komen en wie niet. De Britten hoeven zich niet druk te maken over de centraal geleide economie via de Europese Green Deal. Of over de Europese depositogarantie via de bankenunie. Zij hebben straks geen begrotingsunie en ook geen transferunie. Geen financiële verplichting met spilzuchtige landen waar zij geen controle over hebben. Zij kunnen zich straks volledig concentreren op de ontwikkeling van hun eigen economie. Nederland loopt intussen verder aan de leiband van Brussel. Our ‘trouble, will be double’.

Rob Roos, Europarlementariër voor Forum voor Democratie. 

Volg mij op:

Facebook: https://www.facebook.com/RobRoos.MEP

Instagram: robroos.mep

Twitter: https://twitter.com/Rob_Roos

LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/robroosnl  

Komende woensdag houdt Frans Timmermans, eerste vicevoorzitter van de Europese Commissie, zijn ‘Green Deal’ in het Europees Parlement boven het doopvont. De EU moet in 2050 ‘klimaatneutraal’ zijn. Zij gebruikt ‘klimaatbeleid’ om richting te geven aan de ‘Toekomst van Europa’. Het is het startpunt voor de ultieme machtsverwerving. Op een Frans-Duits ‘A-viertje’ wordt, via een serie ‘conferenties’, de route uitgetekend om in twee jaar een ‘soevereine EU’ te realiseren, compleet met Europees leger. Wat blijft er van Nederland over?

De plannen van Timmermans kosten volgens de Commissie zelf 575 miljard euro per jaar.  Over een periode van 20 jaar is dat 11.500 miljard euro: ruim drie keer het Duitse jaarlijkse bruto nationaal product. Per inwoner van de EU (exclusief het Verenigd Koninkrijk) is dat elk jaar 1.280 euro. Voor een modaal gezin: 5.120 euro per jaar. In 20 jaar ruim 100.000 euro.

Vorige week stelde ik in het Europees Parlement in Straatsburg de vraag: wie gaat dat allemaal betalen? Leden van de nieuwe Commissie staarden voor zich uit. Collega’s in het Europees Parlement keken me aan alsof ze het in Keulen hoorden donderen. Een antwoord bleef uit. 

En dit is nog maar het begin. Het Frans-Duitse A-viertje baant de weg naar een volledige transferunie in de eurozone, met een geldstroom van Noord naar Zuid. Frankrijk ziet in de EU Duitsland als het paard dat het wil berijden. Meestal wint Parijs het pleit, want de Fransen hebben een strategie en de Duitsers een verleden. President Macron is gehaaid; bondskanselier Merkel schuldbewust. Duitsland zal in de eerste helft van 2020 de eurozone ‘verdiepen’. Vanaf 2022 maakt Frankrijk het karwei af.

Nederland is al de grootste nettobetaler aan de EU per hoofd van de bevolking. Ons land staat ook garant voor circa 100 miljard euro via diverse noodfondsen om de euro overeind te houden. Tegelijkertijd zijn Nederlandse spaarders en gepensioneerden de dupe van het lage rentebeleid van de ECB. Een Nederlandse spaarder verliest bij de huidige inflatie in tien jaar bijna een derde van zijn vermogen. Frankrijk wil een EU-deposito garantiesysteem zodat Nederlanders meebetalen als een Italiaanse bank omvalt. Nederland wordt zo pinautomaat. De Franse elite onderhandelt in Brussel sluw en doelgericht. De Nederlandse elite huldigt een wereldvreemd wereldbeeld, wil de beste van de klas zijn en houdt in Brussel ongemerkt uitverkoop.

Het gaat echter niet alleen om geld. Het uiteindelijke doel van het ‘A-viertje’ is nagenoeg volledige overdracht van nationale soevereiniteit naar Brussel. De Belgische liberaal Guy Verhofstadt loopt zich warm om de serie ‘conferenties’ in de EU te leiden. Hij denkt in ‘Rijken’ zoals het Chinese, Russische en Amerikaanse. Ook wil hij de Europese Verdragen wijzigen met een voorgesorteerd publiek. Met een Europees Rijk als doel. Willen Nederlanders dat?

Niet een zelfverklaarde, confererende elite, maar alle burgers moeten de kans krijgen zich uit te spreken. Via een referendum. De huidige klimaatplannen zijn onbetaalbaar. Wie moet betalen? Antwoord: de burger. Laat die burgers dan het laatste woord hebben over de ‘Toekomst van Europa’.