Poliflw

Tijdens de ALV van vrijdag 2 juli 2021 werd er afscheid genomen van het oude bestuur en het nieuwe bestuur werd geïnstalleerd. Het nieuwe bestuur stelt zich graag even aan u voor! Leest u mee?

‘Verkamering’, ofwel het splitsen van woningen, blijft voor veel grote steden een complex probleem. Bewoners en buurtorganisaties klagen over de druk van de hoeveelheid gesplitste woningen op de leefbaarheid binnen wijken. Studenten en starters hebben daarentegen behoefte aan een goedkope kamer.

Nergens anders in Nederland, zeker niet in studentensteden, zijn er zulke strenge regels als in Maastricht. De 40-40-40 regeling (120 maximum splitsingen per jaar) is uniek en daar hoeft onze stad niet trots op te zijn. Met de groei van de universiteit en kennisinstellingen neemt de vraag naar woningen alleen maar toe. Dat heeft ervoor gezorgd dat woningen illegaal worden opgesplitst. Als studenten niet in Maastricht terecht kunnen, ofwel omdat zij hiervoor niet de financiële ruimte hebben, ofwel omdat er simpelweg geen plek is, wonen ze geforceerd in België. Het veilige gevoel van ‘even op de fiets naar huis na een avondje stappen’ ontbreekt aan alle kanten.

Het kopen van een woning is ook geen optie. Starters die net uit de schoolbanken komen, met grote studieschulden, single (zeker in deze tijden), kunnen voor een alleenstaand startersloontje geen huis kopen. Ook geen appartement. En een studio van 900 euro? Dat is de helft van het salaris. Daar waar Maastricht bijna geen gesplitste starterswoningen kent, loopt de Randstad er vol van. Ideaal? Zeer zeker niet. Maar een betere oplossing is er op dit moment niet.

Een dilemma tussen studenten/starters en bewoners dus. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat naast een studentenhuis wonen veel overlast met zich meebrengt. Een bankstel of een karretje van de Albert Heijn in de voortuin zijn nog redelijkerwijs op te lossen. Een feestje tot vijf uur ‘s ochtends op een woensdag is al een groter probleem wanneer jijzelf om 9 uur weer achter je werklaptop moet zitten. En toch is juist meer ruimte voor studenten en starters van groot belang.

Als Limburgers bevinden we ons namelijk in een luxepositie. Dat realiseren we ons veel te weinig. De influx aan nieuwe Maastrichtenaren is enorm. Op onze Brightlands campus worden door hen nieuwe innovaties ontwikkelt binnen de gezondheidssector. Op onze wijsbegeerte faculteit en hogeschool wordt door hen nagedacht over het Europa van morgen. We zijn de enige Nederlandse stad met een Verenigde Naties Universiteit.

Maar om de ambitie ‘Maastricht kennisstad’ te vervullen, zullen we deze kennis ook moeten behouden. De outflux van deze nieuwe Maastrichtenaren is namelijk ook enorm. En dat komt onze economische structuur, onze banen, en de valorisatie van deze kennis niet ten goede. Ultiem heeft ook juist ditgeen een impact op onze stad en onze leefbaarheid. Starters en studenten zorgen namelijk juist voor bedrijvigheid, innovaties en een bruisend Maastricht.

Een normaal en redelijk verkameringsbeleid is hiervoor, naast een goede woonprogrammering, de oplossing. En dat betekent niet: “Buurtorganisaties, u zoekt het maar uit”. Het beleid gaat namelijk hand in hand met goede afspraken tussen buurt en gemeente, campusbouw, en een betere verdeling van studenten en starters over heel Maastricht, niet alleen het centrum. Dat betekent op den duur een groter, diverser en progressiever Maastricht, waar we uiteraard het behoud van onze unieke cultuur vooropstellen. Daar sta ik helemaal achter. Immers is het ook gezelliger om rond deze tijd, als het volgend jaar weer kan, al die nieuwe Maastrichtenaren te leren hoe carnaval echt gevierd moet worden.

Deze column is geschreven door ons steunfractielid Thomas Gardien Click here for the English version

‘Verkamering’, ofwel het splitsen van woningen, blijft voor veel grote steden een complex probleem. Bewoners en buurtorganisaties klagen over de druk van de hoeveelheid gesplitste woningen op de leefbaarheid binnen wijken. Studenten en starters hebben daarentegen behoefte aan een goedkope kamer.

Nergens anders in Nederland, zeker niet in studentensteden, zijn er zulke strenge regels als in Maastricht. De 40-40-40 regeling (120 maximum splitsingen per jaar) is uniek en daar hoeft onze stad niet trots op te zijn. Met de groei van de universiteit en kennisinstellingen neemt de vraag naar woningen alleen maar toe. Dat heeft ervoor gezorgd dat woningen illegaal worden opgesplitst. Als studenten niet in Maastricht terecht kunnen, ofwel omdat zij hiervoor niet de financiële ruimte hebben, ofwel omdat er simpelweg geen plek is, wonen ze geforceerd in België. Het veilige gevoel van ‘even op de fiets naar huis na een avondje stappen’ ontbreekt aan alle kanten.

Het kopen van een woning is ook geen optie. Starters die net uit de schoolbanken komen, met grote studieschulden, single (zeker in deze tijden), kunnen voor een alleenstaand startersloontje geen huis kopen. Ook geen appartement. En een studio van 900 euro? Dat is de helft van het salaris. Daar waar Maastricht bijna geen gesplitste starterswoningen kent, loopt de Randstad er vol van. Ideaal? Zeer zeker niet. Maar een betere oplossing is er op dit moment niet.

Een dilemma tussen studenten/starters en bewoners dus. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat naast een studentenhuis wonen veel overlast met zich meebrengt. Een bankstel of een karretje van de Albert Heijn in de voortuin zijn nog redelijkerwijs op te lossen. Een feestje tot vijf uur ‘s ochtends op een woensdag is al een groter probleem wanneer jijzelf om 9 uur weer achter je werklaptop moet zitten. En toch is juist meer ruimte voor studenten en starters van groot belang.

Als Limburgers bevinden we ons namelijk in een luxepositie. Dat realiseren we ons veel te weinig. De influx aan nieuwe Maastrichtenaren is enorm. Op onze Brightlands campus worden door hen nieuwe innovaties ontwikkelt binnen de gezondheidssector. Op onze wijsbegeerte faculteit en hogeschool wordt door hen nagedacht over het Europa van morgen. We zijn de enige Nederlandse stad met een Verenigde Naties Universiteit.

Maar om de ambitie ‘Maastricht kennisstad’ te vervullen, zullen we deze kennis ook moeten behouden. De outflux van deze nieuwe Maastrichtenaren is namelijk ook enorm. En dat komt onze economische structuur, onze banen, en de valorisatie van deze kennis niet ten goede. Ultiem heeft ook juist ditgeen een impact op onze stad en onze leefbaarheid. Starters en studenten zorgen namelijk juist voor bedrijvigheid, innovaties en een bruisend Maastricht.

Een normaal en redelijk verkameringsbeleid is hiervoor, naast een goede woonprogrammering, de oplossing. En dat betekent niet: “Buurtorganisaties, u zoekt het maar uit”. Het beleid gaat namelijk hand in hand met goede afspraken tussen buurt en gemeente, campusbouw, en een betere verdeling van studenten en starters over heel Maastricht, niet alleen het centrum. Dat betekent op den duur een groter, diverser en progressiever Maastricht, waar we uiteraard het behoud van onze unieke cultuur vooropstellen. Daar sta ik helemaal achter. Immers is het ook gezelliger om rond deze tijd, als het volgend jaar weer kan, al die nieuwe Maastrichtenaren te leren hoe carnaval echt gevierd moet worden.

Deze column is geschreven door ons steunfractielid Thomas Gardien Click here for the English version

Het leenstelsel zoals VVD en PvdA met steun van GroenLinks en D66 vorm hebben gegeven, werkt voor veel studenten niet goed. Te veel jonge mensen ondervinden nu schroom of angst. Zeker diegenen voor wie studeren nog geen familietraditie is.

Daarom doet D66 het voorstel voor een nieuwe studiebeurs. Studenten waarvan ouders tot twee keer modaal verdienen – dat is zes op de tien van alle studenten – krijgen een studiebeurs van maximaal 400 euro per maand. Daarbovenop moet een belastingkorting komen voor iedereen, dus ook voor alle studenten van maximaal 300 euro per maand.

Duurzame arbeidsparticipatie vraagt een sterke lokale economie, inzet op scholing en het vergroten van kansen.

Met de presentatie van het programma Onderwijs, Economie en Arbeidsmarkt en de Coronabrief VI liet het college zien dat zij hier hard aan werkt. Echter, de plannen zijn nog niet concreet genoeg. Door het stellen van schriftelijke vragen aan het college van B&W vraagt D66 Leeuwarden extra aandacht voor het aanbieden van opleidingen met baangarantie aan inwoners met een bijstandsuitkering. Daarnaast vraagt de fractie zich af of de kansen die in coronatijd gecreëerd worden wel volledig worden benut.

Hier kunt u onze Schriftelijke Vragen lezen die we gesteld hebben aan het college van B&W.

The post Schriftelijke Vragen: Kansen in coronatijd appeared first on D66 Leeuwarden .

FOTOREPORTAGE – Na het zomerreces beginnen ook de fracties van de Provinciale Staten rond september weer aan het nieuwe politieke seizoen. Als PvdA-fractie waren we daarom voor het eerst sinds de uitbraak van het coronavirus met de volledige fractie fysiek bij elkaar.

In de Dairy Campus bespraken we hoe we het PvdA-geluid in de Staten (en daarbuiten) nog beter kunnen laten horen. Daarmee beginnen we vol energie en met nieuwe inspiratie aan dit politieke jaar.

Eke Folkerts vertelde ons meer over de Dairy Campus. Dit onafhankelijke onderzoekscentrum van de Universiteit Wageningen voert wetenschappelijk onderzoek en ideeën uit het bedrijfsleven in de praktijk uit. Ze doen dit voor boeren,  de overheid en studenten. Naast de Universiteit Wageningen werkt de Dairy Campus ook vaak samen aan projecten met de RUG, Campus Fryslân en Van Hall Larenstein.

Ze doen door middel van tests op kleine groepjes koeien onderzoek naar de bodem, voeding, milieu, dierenwelzijn en emissies. Veel van het onderzoek dat op de Dairy Campus gedaan wordt moet een positieve impact hebben op de keten, dierenwelzijn en het klimaat. Met 15.000 bezoekers in 2018 wordt de kennis die op de Campus verzameld is op een unieke manier verspreid. Het uitwissen van kennis tussen partijen is wat de Campus uniek maakt in de wereld.

Het bericht Opening politieke jaar verscheen eerst op Partij van de Arbeid Fryslân.

Dinsdag 28 juli overleed voormalig PvdA-politicus Martin Konings in Maastricht. Hij werd 91 jaar. Voorzitter Jacques Costongs van het Gewestbestuur PvdA Limburg schreef een In Memoriam over hem.

MARTIN KONINGS 15 maart 1929 ‘s-Hertogenbosch – 28 juli 2020 Maastricht Limburgs visitekaartje in Den Uyl periode

Kleinzoon en zoon van spoorwegmannen (het socialisme kwam in Limburg ook door het spoor naar binnen). Hij studeerde elektrotechniek aan de LTS en later volgde hij docentenopleidingen. Hij was monteur bij Philips en de PTT en daarna docent elektrotechniek aan de LTS en MTS te Maastricht.  Hij was actief vakbondslid in de ABOP. Ook partijpolitiek werd hij steeds actiever. Martin was voorzitter van de afdeling Maastricht en voorzitter van het gewest Limburg van 1969 tot 1973. Van 1973 tot 1986 was hij lid van de Tweede Kamer voor de PvdA.

In de jaren zestig en zeventig stonden de bestaande politieke verhoudingen in Limburg fors onder druk. De dominantie van de KVP in Limburg kwam steeds meer onder vuur te liggen. In 1966 kreeg de PvdA in Limburg voor het eerst een gedeputeerde. Pas in 1975 de eerste burgemeester. Vanaf zijn eerste stap als voorzitter van het gewest bekritiseerde hij deze positie van de KVP/CDA. Hij bekritiseerde de cumulatie van functies, de innige band met bedrijven en de ‘vriendenrepubliek’ tussen KVP en met name bouwbedrijven. Maar Martin pakte ook zijn ‘eigen’ bestuurders aan als dat nodig was, want het kon niet zo zijn dat in de PvdA de integriteit niet vanzelfsprekend was. Zijn geliefde voorbeelden: 9 aalmoezeniers van de arbeid vervulden 200 functies, 7 leden van Gedeputeerde Staten 118 functies, met de gouverneur Van Rooy als koploper: 11 functies inclusief twee commissariaten.

Tevens leverde hij felle kritiek op de intolerante houding van de KVP bij het weigeren van medewerking aan het stichten van niet katholiek scholen: bijzonder neutraal dan wel openbaar. Er moest ook plaats zijn voor niet – katholieken in Limburg. Desnoods zou de minister zelf openbare rijksscholen in Limburg moeten stichten.

Vanaf het begin pleitte hij voor het benoemen van een aantal burgemeesters dat paste bij de verkiezingsresultaten van de PvdA. Continu leverde hij ook kritiek op de coöptatie die in vele Limburgse stichtingen volstrekt gebruikelijk was. Ook als kamerlid stelde hij die Limburgse voorbeelden vaak aan de orde. Bij de benoeming van een nieuwe gouverneur stelde hij in de kamer in 1977 dat het goed was dat geen gedeputeerden uit Limburg gekozen zouden worden: “Zij behoren”, zegt hij, “tot de clan die Limburg sinds onheuglijke tijden regeert en daar moet nu maar eens de bezem door.”

Als Limburgs kamerlid had hij, naast bovenstaande onderwerpen, natuurlijk zijn handen vol aan het vechten (binnen de partij en in de kamer) voor de vestiging van de Universiteit in Maastricht en de PNL-gelden voor herstructurering van het mijngebied.

Maar zijn belangrijkste activiteiten in de kamer lagen op het terrein van het onderwijs: de middenschool, het vierjarig maken van de Mavo, technisch onderwijs, vrijheid van onderwijs voor alle gezindten etc. Een insider op het gebied van onderwijs, met het hart op de goede plaats. Uit eigen ervaring wist hij wat de betekenis van onderwijs was: gelijke kansen voor alle kinderen.

Opvallende standpunten in de kamer: zeer kritisch op het  NAVO-lidmaatschap, principieel anti-kernwapens, tegen de loonmaatregel van het kabinet Den Uyl in 1976. Een kamerlid dat ook tegen de eigen coalitie in durfde te stemmen als het over principiële  zaken ging.

Tot slot: Martin was fervent carnavalsvierder. Twee jaar geleden nog stond deze vierder voor het Haantje op de Markt te Maastricht. Twee jaar geleden op een mei was hij in de Berchmans in Maastricht erbij: Zijn toespraak: het gaat weer beter met de partij, de idealen, de waarden zijn nog even actueel.

Hieronder afgebeeld: v.l.n.r. Jean Eijssen, Mia Ebbelink, Martin Konings, Raymond Leenders.

Kortom: een kritisch, principieel, bescheiden, deskundig  fijn mens. We zijn als partij dankbaar voor de bijdrage van hem aan de kwaliteit van leven van de inwoners van Limburg en Nederland.

Jacques Costongs,

Voorzitter gewest Limburg van de Partij van de Arbeid.

Het bericht In Memoriam: Martin Konings verscheen eerst op PvdA Limburg.

Met interesse las PvdA Maastricht we de raadsinformatiebrief “Beste Studentenkamerstad” van 7 juli jl., waarin wordt aangegeven dat Maastricht door de studentenvakbond LSVB is uitgeroepen tot beste studentenkamerstad. Uit het rapport komt naar voren dat deze eerste plek met name komt door de informatievoorziening aan studenten, die met kop en schouders boven de andere steden uitsteekt. Nadere bestudering van dit rapport, maar ook de ontwikkelingen in Maastricht de afgelopen jaren, geeft aanleiding tot het stellen van de volgende vragen aan het college.

1. Wat betreft de particuliere verhuur steekt de situatie in Maastricht volgens het rapport schril af ten opzichte van de andere steden. Wat is volgens u hiervan de oorzaak? 2. Uit het rapport blijkt dat de stad wil blijven inzetten op grootschalige, private huisvestingscomplexen voor studenten, bij voorkeur in de stad zelf. Hoe verhoudt deze ontwikkeling zich tot de particuliere markt?

In het antwoord op onze artikel47-vragen van 2 maart 2020 stelt het college dat er geen andere inzichten zijn wat betreft vraag en aanbod inzake de programmering studentenhuisvesting 2019-2024. In dat antwoord staat verder dat de groei van de studentenaantallen mede wordt gevoed door de groei van internationale studenten. Wij kunnen ons voorstellen dat de covid19-crisis deze groei beïnvloed heeft.

3. Heeft u in beeld hoeveel studenten het komend jaar woonruimte zoeken in de stad Maastricht en hoeveel studenten vanwege de covid19-maatregelen – en mogelijkheden die de UM biedt – kiezen om ofwel op en neer te reizen ofwel gebruik te maken van de off campus/online mogelijkheden? 4. Geeft de covid19-crisis aanleiding om op het gebied van de programmering tot andere inzichten te komen? 5. Bent u van mening dat de mogelijke afname van studenten die onderwijs on campus/in Maastricht zullen volgen, mogelijkheden biedt om de legalisatie van kamerverhuur en de veiligheid van particuliere studentenkamers prioriteit te geven?

In de raadsinformatiebrief “uitvoeringsprogramma studentenhuisvesting” van 30 oktober 2019 gaf het college aan verheugd te zijn over het grote aantal initiatieven dat na raadsbesluit bij de gemeente was aangemeld. Wethouder Heijnen (CDA) gaf in deze raadsinformatiebrief een overzicht van de status van de grootschalige plannen voor 2020. Het betrof 513 permanente woonunits waar er gemiddeld 485 per jaar nodig zouden zijn. In mei 2020 kwam het bericht dat er een intentieovereenkomst is gesloten voor een plan voor 500 zelfstandige studentenwoningen op de locatie Duboisdomein 50. Daarnaast wordt in de stukken over ontwikkeling van het SAPPI zuidwest gebied gesproken over het ontwikkelingen van nog eens 160 studentenkamers.

6. Kunt u een overzicht geven van de huidige status grootschalige plannen? Om hoeveel geplande eenheden gaat het voor de jaren 2020, 2021 en verder? Kunt u daarbij per ontwikkeling aangeven binnen welke prijsklasse de eenheden zullen liggen? 7. De onlangs genoemde/voorgenomen plannen op het Duboisdomein en het SAPPI-terrein vinden beide plaats in wijken waar reeds grootschalige (tijdelijke) studentenwoningen zijn ontwikkeld, te weten het complex Bassin in Boscherpoort en het tijdelijke ‘container’ complex in Randwyck. Hoe worden bewoners in deze wijken betrokken bij de plannen?

Het bericht Student en huisvesting verscheen eerst op PvdA Maastricht.