.png)
Een 4-wekelijkse column van Adriane Keulen in de Heerlerheide Boulevard.
Elk jaar sta ik voor de vraag hoe de zomervakantie in te vullen. Blijf ik thuis of trek ik eropuit? Ver weg of in de buurt? Mijn man en ik houden allebei niet echt van vliegen, dus heel ver gaan we eigenlijk nooit.
Sinds mijn wethouderschap kan ik niet lang op vakantie in mei of september. We zijn aangewezen op juli of augustus. Ik ben geen zonaanbidder; ook nooit geweest. Ik houd niet van “bakken in de zon”. Vroeger als jong meisje probeerde ik nog wat te “verkleuren”. Maar ook dat lukte al niet. Als ik na een zonnige zomervakantie terug op school kwam bijvoorbeeld, dan werd steevast gevraagd of we slecht weer hadden gehad. Ik keek dan met bewondering naar die meisjes die een mooie (chocolade)bruine tint hadden. Maar goed, ieder het zijne. Inmiddels nog steeds wit, heb ik het geaccepteerd. Zelfs “bruinen zonder zon” smeren vind ik te lastig. Ik heb er het geduld niet voor en vaker vlekt het dan ook. En erger dan witte benen vind ik gevlekte benen. Dus, soms ga ik erop uit met witte benen en in de avonduren, als het kan, doe ik een mooie panty aan. Dan lijkt het net … alsof ik mooie bruine benen heb. Och ja, zo heb je je beslommeringen buiten alle uitdagingen van het bestuur en van de politiek om.
Terug naar de vakantie. Dit jaar hebben we een rondje Oostzee gereden met onze eigen auto en met diverse transfers op veerboten. Steeds naar de hoofdsteden. Plus nog een uitstapje naar St Petersburg. U moet weten dat ik een hekel heb aan het inpakken van onze koffers. Ik ben slecht in het “weglaten”. Jaarlijks ritueel is het meenemen van een klein elektrisch strijkijzertje dat in een katoenen zakje met een koord zit. Steeds moet dit kleinood mee worden gezeuld naar de diverse hotels. Mijn man vindt het overbodig, maar ik stop het toch steeds stiekem in de bagage. En dan te bedenken, dat we door deze zelf samengestelde reis, meestal maar hooguit 2 overnachtingen in hetzelfde hotel waren. Het kleinood kreeg een vaste plek in de weekendtas. Elke keer echter bleek dit zinloos omdat de hotels beschikten over een strijkijzer met plank. En ja hoor, bij het inchecken op de boot naar St Petersburg – u raadt het al- werd mijn ijzertje door het douanepersoneel in beslag genomen. Geen discussie mogelijk. Het werd na een grondige inspectie verzegeld en ik kon het weer ophalen bij het verlaten van de boot. Ik voelde me net een misdadiger. Bij de terugkeer naar Helsinki, wat schetst mijn verbazing, weer hetzelfde ritueel. Terwijl het pakketje verzegeld was en ik dat niet durfde te verbreken. Pff. En weer moest ik het afgeven. Maar de boot had bij terugkomst een aanzienlijke vertraging waardoor we de aansluiting naar Talinn dreigden te missen. Dus we waren erg gehaast en er was een enorme drukte. Geen tijd meer om mijn ijzer op te halen. Dag strijkijzer. Jammer dan. Mijn man slaakte een zucht van verlichting. Eindelijk verlost van dit overbodige apparaat.
Inmiddels is Cultura Nova van start gegaan met onder meer 2 voorstellingen op locatie in Heerlerheide. Ik bezocht de voorstelling “de vissen komen, mild” in zorgcentrum Ter Eyck en een feërieke voorstelling van het Franse gezelschap Ilotopie op het water van de zilverzandgroeve van Beaujean. Niet met elkaar te vergelijken. Maar beiden waren indrukwekkend en zeker een aanrader. En weer zag ik op Heksenberg wit, maar niet uitgestreken, zilverzand.
