Poliflw

Ken je de kreet nog? In de jaren 70 werd opgeroepen om verstandig en zuinig om te gaan met energie. Ook toen had men al oog voor het uitputten van de aarde en het groot gebruik van haar inwoners, 50 jaar geleden inmiddels. En nu? Ja, wie niet luisteren wil moet maar voelen. Het maakt pijnlijk duidelijk dat we ook nu nog veel te veel CO2 uitstoten wereldwijd en daarbij ook in Nederland. Vorige week las ik een artikel waarin het Internationaal Energie Agentschap, door het herstel van de economie na corona, een op één na hoogste stijging verwacht van de CO2 uitstoot. Met name door toename gebruik van steenkool De wereld is groot en Nederland is klein. De stijging vindt weliswaar voor 80% plaats in Azië maar ook in Amerika en Europa stijgt het gebruik van kolen. Terwijl het gebruik van kolen toeneemt, stijgt gelukkig ook de opwekking van duurzame energie. Zon en wind leveren meer dan de helft van de toename in de vraag naar elektriciteit. Maar dit is bijlange na nog niet genoeg. We zullen snel veel meer duurzame energie (elektriciteit) moeten opwekken. Als we het over de Regionale Energie Strategie (RES) hebben, dan hebben het over ons eigen elektriciteitsverbruik en hoe wij dat op gaan lossen. Een ingewikkeld en gecompliceerd traject. Want wees nu eerlijk, bijna iedereen is voor zonne-energie maar zo gauw dat bij de buurman op het land komt, dan is menigeen minder blij. Verstoring van het landschap, bedreiging voor de weidevogels, niet op landbouwgrond enz. Een windmolen ligt helemaal ingewikkeld. Horizonvervuiling, niet passend in het landschap en slagschaduw zijn zomaar wat neveneffecten. Maar wat dan? We zullen bij onszelf moeten beginnen. Wees zuinig met energie! Het klinkt belerend, iets van een opgeheven vingertje en waar we niet aan willen. Maar daar ligt mede een begin. Ga bij jezelf na waar je allemaal energie voor nodig hebt en of het ook minder kan. Is het mogelijk om te isoleren, zonnepanelen op je dak te plaatsen? En hoe aantrekkelijk een airco ook is, is er een andere manier om jouw huis koel te houden? Alle kleine beetjes helpen! Daarnaast zullen er grotere projecten voor zon en wind nodig zijn om aan onze stijgende vraag naar elektriciteit te voldoen. Ik hoor je denken, Raalte, Overijssel, Nederland het is een postzegel op de hele aardbol. Maar als we ons blijven verschuilen achter die gedachte, dan zullen onze kleinkinderen het ons later kwalijk nemen dat wij niet beter voor dit kleine stukje aarde hebben gezorgd. Aaltje Booijink-Jonkman

Wat doet het met kinderen als zij niet naar school kunnen maar samen met een broertje aan dekeukentafel zitten om “les” te krijgen van papa of mama en via het scherm. Niet kunnen spelen met leeftijdsgenootjes, niet met verhalen thuiskomen over wat er op school is gebeurd. Maar ook die 18-jarige die niet uit kan, zijn studie achter de laptop volgt. Waar motivatie en het niet hebben vanperspectief zo maar een verloren jaar kan opleveren. Dan hebben we het nog niet eens over de kinderen waarbij de thuissituatie stressvol of nog erger, niet veilig is. Wethouders jeugd maken zich ernstig zorgen over de situatie van kinderen en jongeren in deze Lock down.Daarom hebben zij een brandbrief geschreven aan premier Rutte, het demissionair kabinet en de fractievoorzitters van alle partijen in de Tweede Kamer. Deze brief heeft als onderwerp: “Oproep tot actiegericht deltaplan jeugd” en is medeondertekend door onder andere Jeugdzorg Nederland. Aaltje Booijink heeft namens de CDA-fractie tijdens de raadsvergadering hierover vagen gesteld. Want op dit moment is er geen enkel perspectief voor jeugd in deze coronacrisis. Het is belangrijk hier aandacht voor te hebben. De jeugd heeft de toekomst! Zeker, maar dan moeten we ons nu inzetten voor dat actiegerichte deltaplan. We moeten met elkaar nadenken over hoe het verder moet op school, met studeren, met werk. Met ideeën en mogelijkheden om goed voorbereid de crisis uit te komen. Zodat we perspectief en zekerheid bieden voor de toekomst van onze jeugd. Namens de CDA-fractie Raalte, Aaltje Booijink-Jonkman

De laatste tijd is er veel te doen over de kerken die in de gemeente Raalte gaan sluiten. Degene die mij een beetje kent, weet dat ik niet alleen naar de kerk ga omdat ik daar werk, maar ook omdat ik daar mijn rust en inspiratie vind. Vooral nu in deze onzekere tijd, waarin alles anders is, ook het naar de kerk gaan. De oude verhalen geven, soms, inzicht en inspiratie. Deze verhalen komen uit een tijd waar wij bijna geen weet van hebben, duizenden jaren geleden. Een andere tijd, een andere omgeving, een andere dimensie en toch…. Opvallend is dat de mensen die toen leefden voor dezelfde onzekerheden, vragen en uitdagingen stonden als wij nu ook doen. Wij hebben geen zekerheid in het leven en dat ervaren wij nu aan den lijve. Ineens was daar iets wat wij niet kunnen zien, wat er wel is, ons ziek, angstig en onzeker maakt. Een virus dat de hele wereld op de kop zet. We weten inmiddels iets over dit virus, maar veel weten we nog niet. We hebben onze leefwereld maakbaar gemaakt en worden nu teruggefloten. We worden teruggeworpen, we moeten luisteren naar wat er allemaal niet kan. Ons innerlijk komt in opstand, wij zijn een volk van vrijheden. We worden boos en opstandig en moe van wat ons allemaal overkomt. Afgelopen zomer konden we van de nieuwverworven vrijheid genieten en oh, wat valt het dan tegen om dit weer los te laten. De cijfers lopen op. De druk op de zorg neemt wederom toe. Wij hebben voor hen geapplaudisseerd, T-shirt met een rood hart opgehangen, zij kregen een bonus. Maar wat zij het meest hadden verdiend, ons respect, kregen zij niet. Wij hielden ons niet genoeg aan de regels en het virus gaat zijn gang. Afgelopen zondag zat ik in de kerk en ging het over dat het niet om “jou” gaat. Als je daarover na gaat denken, dan is dat nog knap ingewikkeld. Want het betekent nogal wat. Onze eigen wereld draait denk ik, wel erg om het IK. “Wat wil ik bereiken? Hoe ziet mijn week eruit? Wat zijn de gevolgen van corona voor mij en mijn baan?”. Het aankunnen van de gevolgen van dit virus vraagt een heel andere manier van kijken. Het gaat hierbij er vooral om dat je aan de ander denkt. Hoe kunnen we er samen voor zorgen dat we met elkaar dit virus eronder krijgen. Jong en oud samen. Wat is daarvoor nodig en wat kan IK daaraan bijdragen? Ik ervaar het als rijkdom op zondagmorgen te luisteren naar de oude verhalen, in een gebouw die de tand des tijds heeft doorstaan. Waar al eeuwenlang mensen hun voetstappen nalaten en waar ruimte is voor liefde, samen vieren, rouw en verdriet. Mensen kwamen en komen er bijeen met dezelfde vragen. Het geeft rust, vertrouwen en inspiratie om de komende tijd in te gaan in de wetenschap dat je niet alleen hoeft te doen maar samen. Dat maakt dat wij zorgvuldig om moeten gaan met deze gebouwen, want ze raken aan de gevoelens van onze inwoners. Juist in een tijd waarin zoveel onduidelijk is, eenzaamheid heerst en onzekerheid over de toekomst. Juist dan kan zo’n kerkgebouw een baken zijn. Ga er zorgvuldig mee om! Aaltje Booijink-Jonkman