Poliflw

Deze week is niet de beste voor de Nederlandse democratie. De teleurstellende opbrengst van vijf maanden, met veel loopjes van en naar de informateur en zonder dat een doorbraak ooit dichtbij is geweest, is dat gisteren vooral duidelijk werd wat er in de formatie allemaal níet mogelijk is.

Elk kind in Nederland moet zonder armoede kunnen opgroeien. Dat zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn, maar is helaas nog niet het geval. Dan denk ik aan armoede hier in Europees Nederland, maar ook overzees, in Caribisch Nederland. Dertig procent van de bewoners op de eilanden Bonaire, Sint-Eustatius en Saba leeft namelijk in armoede. Dat is onaanvaardbaar. Deze week sprak ik in de Tweede Kamer erover.

Vandaag debatteerde ik in de Tweede Kamer met de Staatssecretaris van Financiën over herstel voor ouders én kinderen die de dupe zijn van het toeslagendrama, die ongekend onrecht is aangedaan door hun eigen, door onze overheid. Ik wil werken aan een overheid die thuis geeft, juist voor deze mensen. Dat begint met erkenning, compensatie, volledig rechtsherstel en uiteindelijk (hopelijk) heling van de geslagen wonden. Hieronder kunt u mijn bijdrage aan dit debat nalezen.

Mevrouw de voorzitter, allereerst dank aan de informateur voor zijn werk. En ook voor zijn aanmoedigingen om ons weer te richten op waar wij voor geroepen en gekozen zijn: dienstbaar zijn aan mensen.

Tijdens het debat over de aanpak van het coronavirus mocht ik voor het eerst het woord voeren in de Tweede Kamer. In mijn maidenspeech sprak ik over wat voor samenleving we willen zijn. Want hoe je met de zwaksten omgaat, laat zien wat voor samenleving je voor ogen hebt. Ik hoop mij te inzetten voor een overheid die er is als schild voor de kwetsbaren en aan een samenleving die het goede zoekt en aandacht heeft voor elkaar. 

Vandaag mocht ik voor het eerst het woord voeren in de Tweede Kamer en tijdens deze maidenspeech sprak ik over de schrijnende situatie in Groningen. Over mensen die het vertrouwen in de overheid verloren. Dat thema is indringend en komt op veel gebieden terug. Ik zie het als een belangrijke opdracht om me de komende jaren sterk te maken voor een betrouwbare en dienstbare overheid.

Hieronder de tekst die ik uitsprak:

Allereerst de communicatie. Er is niet altijd sprake van heldere en eenduidige communicatie en dat is misschien een understatement. We hebben onduidelijkheid gehad over verruiming op 21 april en frustratie dat dat niet gehaald kon worden. Nu is het waar dat het kabinet dat nooit heeft gecommuniceerd - dat 21 april er sprake zou zijn van verruiming - maar het is wel uitgelekt. En dat is wel een patroon. Dat zodra de dienstauto’s het Catshuis verlaten, dan ligt toch wel de informatie toch wel bij de media. En dat leidt tot frustratie.

Ik feliciteer de collega-Kamerleden met hun koninklijke onderscheiding en ik dank u dat ik hier het woord mag voeren namens de groep vertrekkende Kamerleden.

Allereerst, voorzitter, wil ik u bedanken want u heeft ongeveer – ik heb het even nagerekend – 3,5 uur ons allemaal een persoonlijke dankwoordje gegeven. Dat heeft u heel knap gedaan en ik dank u van harte daarvoor. 

Waar denk jij aan als we het gaan hebben over de zorg? Dit jaar hebben we het er veel over gehad. Voor de coronapandemie hoorde je zelden over het aantal beschikbare IC-bedden. Nu zien we de grafieken voorbijkomen en horen we van nieuwe ziekenhuisopnames. De zorg. Het is een belangrijk thema, ook in deze weken van verkiezingen. Het lijkt wel of we door de coronacrisis nog meer de urgentie zien van goede ziekenhuiszorg, van goed opgeleid personeel én van een gezonde leefstijl. In de afgelopen weken heb ik veel verkiezingsdebatten over de zorg mogen voeren. Maar waar spraken we dan over? Allermeest over preventie, soms over marktwerking en ook over de lessen van deze pandemie.