Subsidilemma
24 Juni 2019 was een interessante dag. De commissies van de Gemeenteraad Noordoostpolder vergaderden samen (een verhit avondje). In de middag was de subsidie verantwoordingsbijeenkomst in het, eveneens flink opgewarmde, Voorhuys.
Hier presenteerden een paar ontvangers van subsidie van de gemeente Noordoostpolder hun werkzaamheden en was er ruimte om vragen te stellen en met de ontvangers in gesprek te gaan.
Eén van de instellingen die een presentatie gaf was Humanitas. Zij vertelden iets over thuis administratie. Een interessant verhaal.
Om dit te faciliteren heeft Humanitas 2 coördinatoren in dienst. Die zorgen ervoor dat de vrijwilligers aan de slag kunnen met mensen die behoefte hebben aan thuisadministratie. Een enthousiast raadslid, die ook als vrijwilligster voor Humanitas werkt, vroeg mij: Wij zoeken nog vrijwilligers, is dat niets voor jou?
Nou, daar heb ik toch wel wat bedenkingen bij. Het volgende speelt: Humanitas ontving voor thuisadministratie in 2018 € 110.000 subsidie van de gemeente Noordoostpolder.
Uit de presentatie maakte ik op dat ze daarmee 100 huishoudens hebben geholpen.
Per huishouden was dit dus € 1.100,-
Ik heb respect voor de vrijwilligers. Zij zullen hun taken ongetwijfeld integer en met verstand uitvoeren. Waar ik een probleem mee heb is de verdringing. Het bedrijfsleven wordt verdrongen door iets waar stevig subsidie op wordt verleend. Hoe kun je daar nou in hemelsnaam mee concurreren?
Ooit, lang geleden, begon ik een administratiekantoor. Dit administratiekantoor zou het werk prima kunnen doen (beetje arrogant misschien maar vermoedelijk zelfs beter omdat ik daar nu eenmaal voor geleerd heb). Voor sommige vrienden en familie doe ik dit zelfde werk nu al zelfs helemaal voor niets of voor de spreekwoordelijke appel en ei omdat ze op de één of andere wijze kwetsbaar zijn of niet goed bekend zijn met de huidige stand van de techniek.
Mocht ik onverhoopt geld verdienen met mijn administratiekantoor dan betaal ik daar belasting over dat dan (onder meer) weer gebruikt wordt om mijn concurrent te subsidiëren. Welkom in Nederland..
Democratische vernieuwing brengt ons The Right to Challenge ( https://www.righttochallenge.nl/ ).
Ik denk dat ik die uitdaging wel aandurf. Het veranderen van de methode lijkt mij niet zo ingewikkeld. Waar mensen dit nodig hebben verwijst gemeente, wijkteam of bezorgde leverancier. Bij financiële onmacht gaat de rekening voor het werk naar de gemeente. Ik denk dat er voor dat geld evenzoveel mensen kunnen worden geholpen en misschien zelfs wel meer en beter.
Met een opbrengst van € 110.000 per jaar, en ongeveer € 20.000 aan kosten zou ik een vrij riant inkomen hebben als mijn onderneming dit werk zou doen. Mijn klanten kunnen mijn werk beoordelen en, als het niet bevalt, een andere leverancier zoeken. Zo zou de markt moeten werken, je doet je best om je klanten tevreden te maken zodat ze klant blijven. Als je dat niet doet dan gaan ze vanzelf naar een andere leverancier. Met alle respect voor Humanitas, maar dit element is in de bestaande constructie niet terug te vinden.
Martin Mulder
ONS Noordoostpolder
.png)
