Maandag 4 november was het weer tijd voor de begrotingsvergadering van de gemeente Emmen. Waar die normaal gesproken over 2 dagen verdeeld is werd het dit keer in 1 dag gedaan. Dat kon ook vrij gemakkelijk aangezien er alleen maar besloten werd op hoofdlijnen en de intentie om te bezuinigen via de beruchte kaasschaaf. De lastige invuloefening van waar wel en waar niet en hoeveel te bezuinigen gaat nog komen.
Lees hieronder onze bijdrage:
Voorzitter, we hebben het vandaag over de begroting voor 2020 en meerjarenraming 2021-2023. Het is opnieuw niet een begroting geworden waar we met zijn allen blij van worden. Opnieuw worden we door de omstandigheden gedwongen om vervelende keuzes te maken.
Het college stelt voor om de kaasschaaf weer eens uit de la te pakken en waar dat mogelijk is de kosten met 2% te verminderen en de inkomsten met 2% te verhogen. Voorzitter, ik hoop dat er nog ergens kaas te vinden is.
Keuzes die dus tot gevolg zullen hebben dat instanties of groepen mensen, iedereen eigenlijk, minder inkomsten en/ of meer kosten gaan krijgen.
Mensen in ons land zijn al in toenemende mate boos! En zolang ze niet het gevoel krijgen dat ze gehoord worden zal die woede alleen maar toenemen. De SP spreekt geregeld mensen die uit onmacht en frustratie maar ‘omlaag’ zijn gaan trappen. Naar de buurvrouw die haar land moest ontvluchten, of de buurman die uit een instelling komt en psychisch in de knoop zit. Want in een land waarin het steeds normaler wordt dat mensen moeten concurreren om basisbehoeften*, slaat de solidariteit steeds meer om in wantrouwen in de ‘ander’.
Voorzitter, Nederland anno 2019
Een ruime verdubbeling van het aantal daklozen in tien jaar. Een almaar groeiende groep jongeren die onvindbaar is voor onze instanties. Steeds meer mensen die wegzakken in het schuldenmoeras en afhankelijk zijn van een bewindvoerder. En waar de onvoorspelbaarheid van elke maand een ander loonstrookje voor sommigen een avontuur is, leven vele vaak lager opgeleide flexwerkers in een permanente angst om door de bodem te zakken.
Dat landelijke keuzes ons diep raken in onze begroting, en daarmee ook onze inwoners in hun dagelijks leven, is natuurlijk een feit. Ik heb net een aantal voorbeelden genoemd, maar zo zijn er natuurlijk meer. De komende tijd moeten we bezuinigen, maar tegen welke prijs? We moeten absoluut zorgen dat we oog blijven houden voor de zwakkeren in onze samenleving en zorgen dat die niet door de ondergrens zakken.
De SP is daarom ook verheugd dat er gezamenlijk een vuist gemaakt wordt richting de regering. En misschien moeten we ook maar eens de volgende stap zetten. Als we als gemeente, nota bene de eerste overheid, al niet meer een geloofwaardig beleid kunnen voeren vanwege een tekort schietend kabinet, ja, misschien moeten we dan maar die opdrachten teruggeven!
Achtergrondinfo:
*Betaalbare (huur)woningen, werk, (jeugd)zorg etc.
----------
Het aantal daklozen in Nederland is in tien jaar tijd meer dan verdubbeld. Uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek blijkt dat het aantal mensen tussen de 18 en 65 jaar dat geen vaste woon- of verblijfplaats heeft, is toegenomen van 17.800 in 2009 naar 39.300 in 2018. Het aantal daklozen tussen 18 en 30 jaar is in diezelfde periode zelfs verdrievoudigd.
----------
Zo’n 240.000 huishoudens met ernstige betalingsproblemen krijgen geen schuldhulp. Ernstige betalingsproblemen wil bijvoorbeeld zeggen dat de stroomvoorziening is afgesloten of de huur regelmatig veel te laat of helemaal niet is betaald.
In de formele zin is de schuldhulpverlening goed geregeld, zegt Nibud-directeur Arjan Vliegenthart. “Maar kennelijk werkt de infrastructuur in de praktijk niet altijd.” De helft van de groep weet wel dat schuldhulpverlening bestaat, maar gebruikt die niet. “Dat kan komen door schaamte of omdat ze denken dat hun schuld niet erg genoeg is”, zegt Vliegenthart. Van de groep met ernstige schulden zonder hulp weet 11 procent de hulpverlening niet te vinden.
Nadja Jungmann, lector schulden en incasso aan de Hogeschool Utrecht, herkent de problemen. “De schuldhulpverlening is niet altijd even toegankelijk.” Het is aan de gemeenten om schuldhulpverlening laagdrempeliger te maken. “Laat ik vooropstellen dat heel veel gemeenten het wel goed doen, maar de eisen zijn vaak hoog. Er moeten veel formulieren ingeleverd worden, terwijl een gebrek aan overzicht in de administratie vaak een oorzaak is van schulden. Ook is bij de teams die verantwoordelijk zijn voor de hulp niet altijd voldoende juridische kennis aanwezig.”
----------
Spookjongeren, ze zijn er wel, maar op papier bestaan ze niet. Het zijn jongeren tussen de 18 en 27 jaar die wel in Nederland verblijven, maar voor alle instanties onvindbaar zijn. Vorig jaar waren ruim 50.000 jongeren uit het zicht van instanties, ruim 1500 meer dan het jaar ervoor.