Door: Pascale Plusquin. Noa, een 16 jarig meisje uit Maastricht, begint een reddingsactie om zorgpaard Doortje te behoeden van de slacht. Het is niet het eerste zorgpaard dat na jarenlang trouwe dienst als co-therapeut wordt bedankt door een enkele reis naar de slager. In 2014 werden er 28 zorgpaarden van de failliete Taramanda zorgmanege geveild, ook daar dreigde een deel van de paarden bij de slager te eindigen. Er zijn destijds kamervragen over gesteld door Esther Ouwehand van de Partij voor de Dieren. Niet alleen paarden zijn het slachtoffer maar ook andere landbouwhuisdieren. Omdat zorginstellingen failliet gaan, omdat het zo leuk is voor de clienten als er babydieren geboren worden of simpelweg omdat het dier niet meer voldoet en een welverdiend pensioen er niet vanaf kan. Dierenopvang Savanah en stichting Paard in Nood kunnen erover mee praten. Ze hebben diverse dieren van zorginstellingen opgevangen en zien zich geconfronteerd met hoge lasten en krijgen geen structurele financiële ondersteuning. En hoe nobel het streven van Noa ook is om Doortje vrij te kopen van de slacht, wat dan? Een paard als Doortje kan nog zeker 10 jaar leven. Met artrose is ze niet meer te berijden of in te spannen, de paardenopvangen zitten vol en bevinden zich in financiele nood. Kunnen we van een 16 jarige vrijwilliger verwachten dat ze 10 jaar een paard gaat onderhouden, wat al snel 200 euro per maand kost in een stalling? Het bericht van Noa is duizenden keren gedeeld en er zijn ook al donaties binnengekomen. Mensen vinden het belangrijk dat (zorg-)paarden niet worden geslacht na jarenlang trouwe dienst maar dat ze van hun pensioen mogen genieten. De eigenaar van paard Doortje, huize Maasveld reageert: “onze bewoners vragen steeds vaker om tochtjes met de huifkar. Dat betekent dat we op zoek kunnen gaan naar een paard dat de kar wel kan trekken”. Onze boerderij is klein, ook financieel is het niet mogelijk om twee paarden te houden” “Daarom zijn we op zoek gegaan naar een andere plek voor Doortje. Een plek waar ze haar oude dag kan doorbrengen. Van het slachthuis was en is er geen sprake”. Het is natuurlijk altijd beter om een paard, dat een kuddedier is, niet alleen te houden. Ik ben erg benieuwd of Maasveld al contact heeft gezocht met de paardenopvangen, of met particuliere paardenmensen en of er mensen bereid zijn om langdurig te kosten te dragen voor Doortje. Het is natuurlijk verre van netjes om ervan uit te gaan dat andere mensen de kosten dragen die voor een paard dat je zelf niet meer kunt gebruiken en afgedankt wordt als een oude koelkast op marktplaats. Waar zijn de eerdere paarden van Maasveld terecht gekomen? Zijn deze voorgangers van Doortje naar de slacht zijn gebracht, zoals dat zo vaak gaat? Bovendien, hoe kun je borgen dat Doortje niet alsnog bij de slacht terecht komt? Daar zijn ook al talloze voorbeelden van, de vorige eigenaresse van Doortje ging er ook van uit dat Doortje oud mocht worden bij Maasveld. Het is niet meer van deze tijd om dieren af te danken als ze niet meer gebruikt kunnen worden. De vele reacties op de reddingsactie van Noa onderstrepen dat. Het zou Maasveld netjes staan om het beleid ten aanzien van zorgdieren te wijzigen en alleen dieren te nemen die ze een goed leven kunnen bieden, ook als ze niet meer gebruikt kunnen worden. Geef als zorginstelling het goede voorbeeld, dat ieder leven ertoe doet, ook al kun je niet meer helemaal meekomen. Dieren zijn geen dingen maar levende wezens die recht hebben op goede zorg. Hoe schrijnend is het dat juist een zorgpaard afgedankt wordt als het niet meer de kar kan trekken? Gun Doortje haar oude dag, neem als zorginstelling de verantwoordelijkheid, laat uw mededogen spreken en laat haar op Maasveld, liefst samen met een soortgenoot en zet een tractor voor de huifkar.