Poliflw

Door Gijs van Dijk op 4 mei 2020 Delen  

Het is ongewoon stil. Als ik de Hoge Berg opwandel, hoor ik alleen de zee, de wind, en mijn eigen gedachten. Terwijl het eiland baadt in de lentezon, is er niemand om die zonnestralen op te vangen. Een wandeling door de duinen en langs het strand is ongewone ervaring; de wandelaar als eenzame gast van de uitgestrekte natuur.

Al 75 jaar zijn we gewend aan, en verwend met, de vrijheid om vakantie te vieren, familie te bezoeken, een biertje te drinken op het terras. En voor het eerst in 75 jaar ervaren we hoe het is deze vrijheid te moeten missen. Voor het eerst in mijn leven blijkt die vrijheid niet vanzelfsprekend. Maar hoe deze crisis ons ook pijn doet en hoe het mensen, gezinnen en bedrijven raakt, we hebben nog steeds onze andere vrijheden. En ook die zijn niet vanzelfsprekend. Daarom herdenken we.

Voor het eerst in mijn leven blijkt die vrijheid niet vanzelfsprekend.

75 jaar geleden, was het niet stil op Texel. De oorlog was niet afgelopen. Hoewel de vrede al was getekend, werden de wapenen op Texel niet neergelegd. Een maand eerder had het 822e Georgische bataljon, gevormd door krijgsgevangenen uit de Sovjet-Unie, de moed gevat om in opstand te komen tegen de bezetter. Ze slaagden er helaas niet in om het eiland te bevrijden, en de Duitsers stuurden 800 extra soldaten om de opstand neer te slaan. De opstand kostte het leven aan 120 Texelaars, 565 Georgiërs, en 812 Duitsers. Pas op 20 mei arriveerden de Canadezen om ‘Europa’s laatste slagveld’ te bevrijden. Nog ieder jaar brengt een aantal Georgiërs een bezoek aan de Sovjetbegraafplaats Loladze op de Hoge Berg. Wat de oorlogsgeschiedenis van Texel laat zien zijn de onmogelijke keuzes waarvoor mensen in oorlogsomstandigheden worden geplaatst. En hoe de wil om te overleven anderen het leven kan kosten.

Wie ouder is dan 75 jaar, zal zich herinneren dat ook andere vrijheden niet vanzelfsprekend zijn. Gelukkig, ben je nu vrij om verliefd te worden op jongens én op meisjes. Om de Bijbel, de Koran, en de Thora te lezen. In maart volgend jaar mag je kiezen uit meer dan twintig onafhankelijke politieke partijen. Journalisten leveren dagelijks stevige kritiek op regering en oppositie. Kunstenaars volgen hun hart, in plaats van bevelen.

Wie ouder is dan 75 jaar, zal zich herinneren dat ook andere vrijheden niet vanzelfsprekend zijn.

We moeten elke dag opnieuw vechten voor deze vrijheden. Met overtuigingskracht en verbeelding, in plaats van wapens. Antisemitisme neemt toe. Complotdenkers misbruiken de Corona-crisis voor hun antisemitische agenda, en geven Joden de schuld van de uitbraak. Overal ter wereld grijpen nationalistische leiders het virus aan om minderheden te onderdrukken. Dichterbij huis wordt  de rechtsstaat langzaam ontmanteld.

De premier van Hongarije regeert per decreet. In Polen kunnen rechters worden bestraft, als hun uitspraken het gezag zouden schaden. In Nederland is het geloof in Europese samenwerking aan erosie onderhevig, terwijl het al 75 jaar vrijheid en vrede oplevert.

We leven in een vrij, welvarend en democratisch land. Maar we moeten waakzaam blijven om dit zo te houden. Zeker nu haat en uitsluiting de kop opsteken in de wereld. Ik vind dat we  ook nu niet mogen wegkijken.  En vrijheid heeft zekerheid nodig. De zekerheid van een kind dat nu thuis les moet volgen van een laptop die werkt en de zekerheid dat je morgen je rekeningen kunt betalen.  Ik zie een grote samenhorigheid om daar juist nu voor te zorgen.

Vrijheid heeft zekerheid nodig.

Ik denk dat het geen grootse daden hoeven te zijn. Ik geloof wel dat we samen in ons land de moed hebben voor kleine daden. Door om te zien naar elkaar. Door onze nieuwe buurtgenoten welkom te heten. Door op te komen voor elkaars vrijheden. Om ons te verweren tegen uitsluiting.

Ik merk zelf dat juist in deze crisis de verleiding groot is om ons op onszelf te richten en onze eigen zorgen. Ja, het is stil om ons heen. We houden 1,5 meter afstand van elkaar. We zitten thuis. Bedrijven op het eiland dragen de zwaarste crisis die we ons kunnen voorstellen. Juist nu moeten we dat samen dragen. Want ik geloof dat fysieke afstand niet betekent dat we niet verbonden zijn. Ook dit jaar herdenken we samen op 4 mei hoe bijzonder het is dat we stil kunnen en mogen zijn. En hoe stil het ook is. We houden elkaar in gedachten vast en laten elkaar niet vallen.

Want ik geloof dat fysieke afstand niet betekent dat we niet verbonden zijn.

Het is ongewoon stil. Als ik de Hoge Berg weer afloop op weg naar Den Burg zie ik een eiland dat ondanks de stilte, ondanks de fysieke afstand, meer dan ooit verbonden is met haar geschiedenis en meer dan ooit verbonden is met elkaar.

Tweede Kamerlid

Of je nu lid bent, vrijwilliger, of belangstellende: Samen maken we het verschil! Strijd mee voor een verbonden samenleving met gelijke kansen voor iedereen en nieuwe zekerheid.

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

"Het dagelijks leven is zeker duurder geworden. Energie, huur, de boodschappen door de btw-verhoging." Kom 7 september naar onze Armoede Manifestatie met Gijs van Dijk. Meld je gratis aan 👉 bit.ly/Armoede-Manifestatie

Mensen met schulden worden steeds armer: ‘Ontbijtje bij de Hema is voor mij al vakantie’

Het leven voor personen met schulden en lage inkomens is de laatste tien jaar voelbaar moeilijker geworden. Geld voor boodschappen en persoonlijke ...

Door Gijs van Dijk op 18 maart 2019 Delen  

Tweede Kamerlid

Samen kunnen we onze idealen waarmaken.

Doe mee en word nu lid!

Door Gijs van Dijk op 7 maart 2019 Delen  

Terwijl de economie weer volop draait, er zelfs geld overblijft bij het kabinet, is de dagelijkse realiteit van veel mensen dat ze nauwelijks de eindjes aan elkaar kunnen knopen.

Mensen die werken bij callcenters, distributiecentra, supermarkten, in de schoonmaak en bij vele andere bedrijven. Ook veel zelfstandig ondernemers verdienen te weinig om goed rond te kunnen komen.

Vandaag hebben we ervaringsdeskundigen uitgenodigd in de Tweede Kamer die hard werken, maar te weinig verdienen om rond te kunnen komen.

Al deze mensen snakken naar werk waar je mee vooruit kunt plannen. Een huis kunt kopen of huren, leuke dingen doen met je gezin of vrienden. Dat je zeker bent van voldoende uren werk en van een fatsoenlijk inkomen waar je van kunt rondkomen. Daarom moet er actie worden ondernomen. Verbied nulurencontracten, pak gedwongen zelfstandigheid aan en zorg voor meer zekere contracten.

Ik wil dat de overheid naast je komt staan, je een helpende hand biedt.

Vandaag hebben we ervaringsdeskundigen uitgenodigd in de Tweede Kamer die hard werken, maar te weinig verdienen om rond te kunnen komen. Zij vertelden over het toeslagencircus, het oerwoud aan regeling, maar ook een overheid die niet naast je staat maar juist tegenwerkt en je verder in de problemen duwt. En dat ondanks de economische voorspoed. Ik vind dit onbestaanbaar. Er moet dus snel veel meer gebeuren om er voor te zorgen dat als je werkt je voldoende geld hebt. Ik wil dat de overheid naast je komt staan, je een helpende hand biedt zodat je weer echt vooruit kunt kijken en je leven verder kunt opbouwen.

Tweede Kamerlid

Door Gijs van Dijk op 25 februari 2019 Delen  

De mannen en vrouwen die staakten, vertrouwden erop dat als er één schaap over de dam was, er meer zouden volgen. Ze wisten zich gesteund door geruchten dat er steun was voor hun oproep, maar zeker wisten ze het pas toen er op de Noordermarkt 250 gemeentearbeiders naar de openluchtvergadering kwamen. Wij kennen de geschiedenis. Er staat daar nu een plaquette met de woorden:

‘Maandag 24 februari 1941, ’s avonds om 6 uur spraken leden van de toen verboden Communistische Partij van Nederland hier 250 medeburgers toe. Zij riepen op tot een proteststaking tegen het wegvoeren van 400 joodse Amsterdammers door de Duitse bezetter. De volgende ochtend brak de Februaristaking uit.’

De mannen en vrouwen die staakten, vertrouwden erop dat als er één schaap over de dam was, er meer zouden volgen.

De Februaristaking is de geschiedenisboeken ingegaan als de grootste daad van verzet tegen Hitler’s facisme. De grootste zichtbare daad, want voor en gedurende de Tweede Wereldoorlog zijn er mensen geweest die zich, in het groot of in het klein, bekommerd hebben om het lot van hen die bedreigd, gediscrimineerd en buitengesloten werden. Wij hebben het aan deze daden van verzet te danken dat wij, 78 jaar na dato, van de kinderen van toen kunnen horen dat zij zich beschermd wisten. Er zijn mensen geweest die hen met gevaar voor eigen leven in huis hebben opgenomen. We weten uit hun herinneringen hoe weldadig dat voor hen geweest is. Hoe dat hun trauma’s heeft verzacht.

Afgelopen vrijdag werd onder andere het monument de Dokwerker beklad met antisemitische leuzen. In landen zoals Hongarije, Polen en Frankrijk sluimert het antisemitisme weer door de straten. Er worden mensen bedreigd en uitgescholden omdat ze ongewenst zijn, of omdat ze onwelgevallige beslissingen nemen.

Wij leven niet in oorlogstijd. We leven in vrijheid, in een welvarend land.

Deze uitsluiting vindt ook plaats op de werkvloer. Op scholen. Op straat. Dat geeft de actualiteit aan van de les van de Februaristaking. Er zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog altijd en overal mensen geweest die zich hebben uitgesproken. Die zich hebben verzet. Die zich stil of openlijk hebben verweerd tegen uitsluiting en geweld. Die hoopten en vertrouwden op medestanders.

Wat doen wij? Wat doet u? Hoe moedig durven wij te zijn om onze vrijheid te behouden? Wij leven niet in oorlogstijd. We leven in vrijheid, in een welvarend land. Het is hier veilig en democratisch. Dat willen we zo houden. We willen geen land waarin het recht slechts enkelen toekomt.

We willen geen land waarin het recht slechts enkelen toekomt.

Wij hebben vandaag de dag opnieuw de kans om trauma’s van kinderen te verzachten. Om het leven van mensen die geweld hebben gekend veiliger en zachter te maken. Het hoeven geen grootste daden te zijn. We zijn niet allemaal superhelden. We hebben het wel allemaal in ons om de moed te vatten voor kleine daden. Om een kind op school welkom te heten. Om ons niet af te laten schrikken door degenen die democratie en inspraak onmogelijk maken. Om onze nieuwe buurtgenoten simpelweg vriendelijk toe te knikken. Om ons te verweren tegen de taal van uitsluiting en tegen pesterijen op de werkvloer. Het zijn de kleine daden van moed die moed doen groeien.

Laten we dapper zijn in onze kleine daden en ons, altijd, weren tegen uitsluiting en geweld.

De dappere Februaristakers van toen konden niet voorkomen dat ontstellend veel mensen slachtoffer werden van het fascisme. Zij gaven wel een stem aan het verzet, namen risico’s en eisen hun vrijheid op. Zij waren en zijn een inspiratie je  te verzetten en te bekommeren. Laten we hen als voorbeeld nemen, ook vandaag. Wij hebben vrijheid. Laten we er zuinig op zijn. Laten we dapper zijn in onze kleine daden en ons, altijd, weren tegen uitsluiting en geweld.

Tweede Kamerlid