Poliflw

Door Stieneke van der Graaf op 20 juni 2020 om 19:43

Het is nog maar kortgeleden dat het coronavirus onze samenleving heel hard trof. Ik denk terug aan de overvolle IC’s en de zorgmedewerkers die dag en nacht in touw waren om de zieken te helpen. In deze crisis nam het kabinet ongekend ingrijpende maatregelen die ons allemaal raakten in ons dagelijks leven.

We konden niet meer gewoon naar de kerk en naar school, niet op bezoek bij je vader of moeder in het verpleeghuis, we werden gevraagd zoveel mogelijk thuis te blijven, en opa’s en oma’s konden hun kleinkinderen niet meer knuffelen. Nog steeds vind ik het moeilijk om te zien hoe het leven in korte tijd zo veranderd is.

Het lijkt erop dat we in een nieuwe fase zijn beland. Het virus is niet weg, maar het aantal besmettingen is gelukkig laag. We weten dat het virus zo weer kan oplaaien. Van de maatregelen om dat tegen te gaan zijn we dus nog niet af. Omdat we nu in een andere fase zitten, moeten we niet alleen nadenken over de maatregelen zelf, maar ook over de besluitvorming daarover.

Huidige besluitvorming knelt

De besluiten die voor de bestrijding van het coronavirus zijn genomen raken onze vrijheden die in de grondwet zijn opgenomen. Zoals de vrijheid van godsdienst, de vrijheid om te demonstreren en te vergaderen, en zelfs de vrijheid om elkaar thuis te ontmoeten.

Deze maatregelen staan nu in noodverordeningen, die nog steeds gelden. De noodverordeningen worden vastgesteld door 25 burgemeesters die voorzitter zijn van de veiligheidsregio’s. Zij hebben hier geen toestemming voor nodig van de gemeenteraden, er is alleen beperkte democratische controle achteraf. Dat hiervoor is gekozen is voorstelbaar, maar alleen verdedigbaar in het licht van de acute noodsituatie van dat moment.

Maar nu de situatie langer duurt, en een deel van de maatregelen mogelijk ook langer zullen duren, kunnen noodverordeningen niet te lang van kracht blijven, vooral omdat ze zo ingrijpen in de vrijheden en grondrechten van mensen.

Daarom moeten we nadenken over hoe we af kunnen van de noodverordeningen en hoe we bij het nemen van eventuele maatregelen in de toekomst kunnen zorgen voor democratische besluitvorming en bescherming van grondrechten. Bescherming van de gezondheid is namelijk belangrijk, maar het inperken van grondrechten kan nóóit verder gaan dan strikt noodzakelijk, en dat moet de Tweede Kamer kunnen beoordelen.

De ‘coronawet’

Veel mensen maken zich zorgen over de coronawet waar het kabinet nu aan werkt. Ten eerste omdat de noodzaak van zo’n wet misschien wel minder wordt gevoeld doordat het coronavirus nu niet zo heftig aanwezig is als dat even geleden was. Maar dat is niet het enige: mensen maken zich ook zorgen over de macht die de overheid naar zich toetrekt.

Onze fractie heeft heel veel e-mails ontvangen waarin mensen die zorgen hebben gedeeld. Ook wij zijn kritisch op de wet. Onze partijleider Gert-Jan Segers zei vorige week al “dat de ChristenUnie alleen instemt met een goede wet.” En ik durf hier wel te zeggen: de eerste versie van de wet, waar u wellicht ook in de krant over gelezen heeft, dat was géén goede wet. Dat willen we dus níet.

Wat willen we dan wél?

Het is goed dat het kabinet meer tijd uittrekt om te werken aan een juridische basis die onze grondrechten zo goed mogelijk beschermt, ook als er weer maatregelen genomen zouden moeten worden. Ook de Tweede Kamer moet haar tijd nemen om hier vervolgens over te spreken. Het voorstel waar het kabinet mee komt en het debat daarover in de Tweede Kamer zullen bepalend zijn voor de opstelling van de ChristenUnie. Een paar dingen zijn daarin voor ons sowieso belangrijk:

Het doel en de noodzaak van de wet moeten helder zijn. Alleen dan kunnen we beoordelen of we het geoorloofd vinden dat er ingrijpende maatregelen worden getroffen.

We willen er zeker van zijn dat fundamentele vrijheden zoals godsdienstvrijheid, vrijheid van vergadering en betoging, en de bescherming van je persoonlijke levenssfeer beschermd zijn. Dat telt zwaar bij onze finale afweging bij alle wetten, maar bij deze wet in het bijzonder.

De ChristenUnie wil dat wettelijk wordt geregeld dat iedere maatregel vooraf voorgelegd wordt aan de Tweede Kamer, zodat we de verschillende belangen kunnen afwegen en de maatregelen kunnen toetsen aan de grondwet. Ieder besluit moet democratisch worden genomen en overheidsmacht moet altijd begrensd zijn. Dus moet het parlement in positie zijn om te zeggen: ‘dit kan wel’ en ‘dit kan niet’.

Een wet moet niet langer duren dan strikt noodzakelijk. Nu al maatregelen vastleggen voor een jaar, zoals in de conceptversie van de wet staat, vinden wij te lang. De ChristenUnie wil dat de wet hooguit drie maanden geldt, tenzij de Tweede Kamer besluit de wet te verlengen.

We zijn kritisch op de handhaving van de maatregelen, die nu in de conceptwet ingrijpend wordt voorgesteld en met hoge boetes gepaard gaat.

Er is wat ons betreft geen sprake van een ‘noodwet’ waar de invoering van een app voor bron- en contactonderzoek onderdeel van is als helemaal niet duidelijk is hoe die eruit komt te zien. Over die app zijn bij ons heel veel vragen (nut, noodzaak, privacy en effectiviteit) en daar moeten we het eerst over hebben. Ook al is de app tijdelijk en zou die na de crisis verwijderd kunnen worden, de impact op de samenleving niet.

Er zijn nog meer aandachtspunten bij de wet, maar ik heb u mee willen nemen in een aantal punten die voor ons in ieder geval belangrijk zijn, waar veel mensen zich ook zorgen over maken en ons over mailen, en waar we in het bijzonder op zullen letten. We zullen de ontwikkelingen rondom deze wet kritisch volgen en ook steeds een belangenafweging maken. Tussen wat echt nodig is om de volksgezondheid te beschermen en de gevolgen daarvan voor onze vrijheden en onze samenleving. De bescherming van kwetsbaren en de mogelijkheid om geliefden te omhelzen. Ook als er een virus door ons land waart, moeten we hier oog voor hebben.

Door Gert-Jan Segers op 13 juni 2020 om 12:43

De eerste zaterdag van maart van dit jaar was de laatste zaterdag dat we normaal bij elkaar konden komen. En ik weet het nog heel goed, omdat we de verjaardag van mijn moeder vierden. Ze werd 79 en we kwamen als hele familie bij elkaar en we konden haar omhelzen, we konden een zoen geven en we konden veel dichterbij komen dan 1,5 meter. En dat was eigenlijk de laatste normale zaterdag.

De week die daarna volgde, toen werd alles anders. We kregen de persconferenties, we kregen discussies over scholen, of die nu dicht moesten of niet - en ze zijn dicht gegaan. En we mochten elkaar niet meer opzoeken.

Dus een week later mocht ik niet meer bij mijn moeder komen. Kon ik haar niet meer omhelzen, kon ik haar niet meer een zoen op de wang geven. Mocht zij de volgende dag niet meer naar de kerk. En dat maakte haar heel verdrietig en heel eenzaam. En we zijn toen een tijd ingegaan die heel zwaar is geweest.

Maar een week na de verjaardag van mijn moeder wist ik: dit wordt een hele belangrijke tijd. Dit wordt een strijd op leven en dood. Hier is iets heel groots aan de hand, wat we niet tegen kunnen houden.

En soms gebeurt dat in de geschiedenis. Dat er iets over je heen valt als een soort vloedgolf of een soort stoomwals en je kunt dat niet tegenhouden. Maar de grote vraag is dan wel: hoe ga je daar mee om?

Eén van onze grootste vrijheden die wij hebben, is hoe je met gebeurtenissen omgaat. En dat is het moment waar we nu zijn aanbeland.

We weten: dit wordt geschiedenis. Dit wordt een hoofdstuk in ons geschiedenisboek die markant wordt. Maar we zijn halverwege en vanaf nu gaan wij bepalen wat de uitkomst zal zijn. Nu gaan wij samen geschiedenis schrijven.

De keuzes die wij nu maken, zijn beslissend voor het vervolg van deze geschiedenis, voor het vervolg van deze episode. De koers die wij nu uitzetten, zal beslissend zijn voor de uitkomst. Zal beslissend zijn, ook voor daar waar we zullen belanden. En het verhaal dat wij nu met elkaar schrijven, jij, u, ik, dat wordt de geschiedenis van de volgende generatie waar zij op terug gaan blikken.

En ik vind het wel bijzonder om te zien dat de positie van de ChristenUnie een hele belangrijke is. Eigenlijk meer dan ooit hebben we een cruciale rol, een plek van invloed, op dit bijzondere moment in onze geschiedenis. En daar waar er eigenlijk altijd in de geschiedenis al wel haarscheuren zijn, daar zouden dat zomaar nu hele grote kloven kunnen zijn. En dan weten mensen dat de ChristenUnie een verbindende rol speelt. Dat wij bruggenbouwers zijn.

En daar waar er nu vertwijfeling is, en soms zelfs wanhoop, daar hebben wij het geloof dat de wereld in hand van God is. Dat ons leven geleid wordt. Dat we veilig zijn bij Hem en dat dit voorbij gaat en dat het hoe dan ook goed komt. Wij hebben een hoop. En die hoop mogen wij delen met mensen om ons heen, ook als ze vertwijfeld en ook als ze wanhopig zijn.

En het verhaal dat we nu schrijven, zal bepalend zijn. Wat we nu doen, is samen geschiedenis schrijven. Dat is eigenlijk de hashtag van vandaag. #Samenschrijvenwijgeschiedenis

En die rol van de ChristenUnie, daar waar sommige partijen voor opportunisme kiezen, of voor de korte termijn, daar zullen wij kiezen voor de lange termijn en komen wij met een agenda van hoop.

Een verhaal van hoop, voor de lange termijn.

Als ik nu terugblik op die eerste periode, eigenlijk op dat eerste deel van de geschiedenis dan zie ik hoe er is gesprint.

Er is gesprint in ziekenhuizen en ik ben diep onder in de indruk van wat daar gebeurd is, wat mensen daar hebben gedaan.

Er is gesprint in scholen, opeens moest er digitaal worden lesgegeven.

Er is enorm gesprint in gezinnen. Kinderen moesten worden lesgegeven en ondertussen ging het werk door, vaak digitaal.

Er is gesprint in bestuurskamers, in vergaderkamers.

En op dit moment wil ik tegen je zeggen: dankjewel. Dankjewel voor alles wat je hebt gedaan.

Voor de mensen in de ziekenhuizen, voor de mensen in de verpleeghuizen, die zoveel hebben gedaan. Dankjewel voor jullie sprint.

Voor ouders, voor leerkrachten, van wie zoveel is gevraagd. Dankjewel voor jullie sprint.

Voor jongeren, voor studenten, die zich goed hebben gehouden aan de regels waardoor we nu weer wat ademruimte krijgen, waardoor we nu weer naar buiten kunnen. Dank jullie wel voor jullie sprint.

En nu moeten we de omslag maken van een sprint naar een marathon. En dat is een hele belangrijke omslag. We staan nu misschien heel even uit te hijgen met de tong op onze schoenen, maar de marathon begint. De tweede helft van deze geschiedenis.

En dat wordt cruciaal. En misschien dat je in je eentje misschien wel heel snel bent, maar samen zul je in die marathon verder komen. Wat ook cruciaal is, is om te weten dat dit een ren is van een lange adem. Wij hebben een lange adem nodig. Wat we weten, is dat het cruciaal is dat er nu goede keuzes worden gemaakt. En wat belangrijk is om nu focus te hebben op de eindstreep. Omdat we weten dat de keuzes die we nu maken en de koers die we nu zetten, bepalend zullen zijn voor de uitkomst van deze marathon. We gaan van een sprint naar een marathon.

Nu gaan we geschiedenis schrijven. Nu moeten we kiezen voor wat echt belangrijk is, en voor wat echt telt.  Samen gaan wij geschiedenis schrijven.

En als we dat gaan doen, dan geloof ik dat het bij drie terreinen erop aankomt dat we goede keuzes maken. Dat er sprake zal zijn van een omslag.

Aandacht

Het eerste terrein is die van de samenleving met aandacht voor elkaar. Zorg voor elkaar.

We hebben de weldaad gehad van - wijzelf, bij ons thuis - dat je veel vaker eigenlijk aan tafel zat, samen at, een spelletje speelde, meer oog had voor elkaar. Meer tijd had voor elkaar.

We hebben de weldaad gehad van omzien naar elkaar. Ouderen voor wie boodschappen werd gedaan. Die een bezoekje kregen, die een kaart kregen.

Maar we hebben ook de wanhoop gezien. Wanhoop van mensen die niemand hadden. Wanhoop van dak- en thuislozen waar Paul het net over had. Mensen die geen ander mens hadden die hen konden helpen. We hebben gezegd: je bent niet alleen. Kerken, christelijke organisaties hebben de handen ineengeslagen. Hebben gezegd: niemand is alleen.

Maar nu moeten we de omslag maken, in deze samenleving, in onze samenleving, op dit moment van de geschiedenis, van niet alleen naar samen. We moeten de zorg die wij nu voor elkaar hebben gehad, vasthouden, verbeteren en oog hebben voor elkaar.

En als het daar ergens op aankomt, dan is het in verpleeghuizen. Als er ergens is geleden, dan is dat in verpleeghuizen. Als er ergens verstikkende eenzaamheid is geweest, dan was het daar.

En ik ben ontzettend dankbaar dat de deuren nu een beetje opengaan. Dat het leven weer een beetje terug kan komen. Dat er weer een beetje omzien naar elkaar is. Dat familieleden weer op bezoek mogen komen bij hun vader, bij hun moeder. Dat een man weer naar zijn vrouw mag en een vrouw weer naar haar man.

En daar waar die deur verder open kan, waar dat verantwoord is, zullen wij er alles aan doen om ervoor te zorgen dat die menselijke maat terugkomt. Juist omdat er zoveel geleden is.

Als het gaat om die samenleving is er één element waar jullie je heel veel zorgen over maken. Ik heb in lange tijd over één onderwerp niet zoveel e-mails gehad, niet zoveel appjes gekregen, niet zoveel berichten gekregen, als over de noodwet. Of de coronawet.

Er zijn heel veel mensen heel erg bezorgd over wat in die wet staat en wat dat betekent voor die samenleving, waar we ons nu zo sterk voor maken.

Wij gaan nog over die wet praten, ook als coalitie.

Maar ik wil u één ding zeggen: ik heb uw e-mails gelezen, ik heb die zorgen tot me genomen. En voor een deel deel ik die zorgen ook. En weet één ding: de ChristenUnie zal alleen instemmen met een goede wet. Als de coronawet, of de noodwet, niet goed genoeg is, zullen wij er niet mee instemmen en wij zullen er alleen mee instemmen als die deugt.

Dat is het terrein van zorg voor elkaar, aandacht voor elkaar.

Economie

Het tweede deel waar die omslag moet plaatsvinden is de economie.

Ik heb me kwaad gemaakt, ik heb me heel kwaad gemaakt. De overheid heeft prachtige dingen gedaan, heeft hulp geboden aan bedrijven om ervoor te zorgen dat banen behouden blieven, om ervoor te zorgen dat gezinnen een inkomen konden behouden.

En dan waren er bedrijven die vlak voor de crisis nog honderden miljoenen hebben uitgekeerd aan aandeelhouders, aan het hogere management en die als één van de eerste vooraan stonden en hun hand ophielden bij die overheid. Het is een vorm van roofdierkapitalisme waar het alleen maar om geld gaat. Mensen, bedrijven, die geld leven om nog meer uit te kunnen betalen aan hun aandeelhouders.

We moeten afrekenen met dat roofdierkapitalisme en omslaan naar rentmeesterschap. We zullen nu moeten opkomen, en dat gaan we doen als ChristenUnie, voor ZZP’ers, die nu zo in de knel zitten. We moeten ondersteunende beroepen veel meer waarderen, beter waarderen, en al die goede bedrijven, al die fantastische, MKB’ers, familiebedrijven, die maakindustrie,  ondernemers met hart voor hun zaak en hart voor hun werknemers. Die moeten we steunen. En dat is de omslag die we gaan maken.

Zorg voor de schepping

En het derde terrein waar die omslag moet plaatsvinden, dat is: zorg voor de schepping.

We putten de schepping uit. Er is echt sprake van uitputting en we moeten naar uitzicht. Naar uitzicht op het goede leven. Op genieten van genoeg. Daar waar we tot voor kort met een tientje naar Barcelona konden vliegen, waar het duurder was om de trein te pakken van hier naar Groningen bijvoorbeeld, dan te vliegen naar het andere eind van Europa, dan moeten we die omslag maken. We moeten beter zorgen voor de schepping.

Ook in deze crisis weer lijkt het alsof de luchtvaart een soort status aparte heeft. Dat daar de meeste aandacht naar gaat. Dat daar de grootste uitzonderingen worden gemaakt. En daar waar kerken nu niet, of nauwelijks mogen samen komen, zijn er weinig restricties voor vliegtuigen. En ja, het is best wel raar eigenlijk dat als je als kerk zou willen samenkomen dat je nog beter een Boeing kunt afhuren en daar kunt samenkomen dan in je eigen kerkgebouw. We moeten daar van af. Het moet een normale bedrijfstak worden. En de zorg voor de schepping moet voorop staan en dat is de omslag die wij gaan maken.

Het komt er op aan.

Het komt er heel erg op aan, dat we samen geschiedenis schrijven. En dat is de hashtag van vandaag. Samen schrijven wij geschiedenis. We gaan van een sprint naar een marathon. We hebben de meest intensieve fase afgelegd, maar we gaan nu bepalen hoe deze crisis gaat aflopen. En ik zie uit naar het moment dat ik weer naar mijn moeder kan gaan samen met Rianne, mijn vrouw, met onze dochters en dat we haar weer kunnen omhelzen. Dat we weer een zoen op haar wang kunnen geven, dat het weer wordt zoals het was, zoals helemaal aan het begin van maart. Maar het zal veel vragen om deze marathon te gaan lopen, om de geschiedenis samen te gaan schrijven.

En ik heb eigenlijk maar één simpele vraag. Daar waar het er nu op aan komt, daar waar de rol van de ChristenUnie zo cruciaal is, daar waar die keuzes zo belangrijk zijn, daar waar wij de juiste keuzes willen maken.

Ik heb één vraag voor jou. Doe je mee?

Want samen schrijven wij geschiedenis.

Dank je wel.

Door Gert-Jan Segers op 2 juni 2020 om 10:08

Op 6 september 2012 stuurde een tienermeisje uit Haren een openbare uitnodiging via Facebook uit voor haar Sweet Sixteen-feestje. Ze nodigde 78 andere jongeren uit die ook hun vrienden zouden mogen meenemen. Zoals op sociale media wel meer volledig ontspoort, liep dit plan uit de hand.

Tienduizenden jongeren gaven online aan dat ze die bewuste avond naar Haren wilden komen en duizenden voegden de daad bij het woord. Aan het eind van de avond van 21 september was de mobiele eenheid eraan te pas gekomen, waren er tientallen jongeren en vijftien agenten gewond, vloog een traumahelikopter af en aan was er een enorme ravage in het anders zo rustige Haren. Wat begon met een hartelijke uitnodiging eindigde in een chaotisch en vernielzuchtig Project X.

In het voorjaar van het jaar 33 werden een stel vissers en hun aanhang uitgenodigd voor een feest waar de vonken vanaf zouden spatten. Of om het met een andere overdadige woordspeling te zeggen, het zou een feest worden dat de feestgangers in vuur en vlam zou zetten. Dat eerste Pinksterfeest is begin van Gods eigen Project X. In de geest van Christus vielen op dat feest opeens alle culturele, etnische en linguïstische barrières weg, werden allerlei Menschen Brüder en kwam er een eenheid die menselijkerwijs niet mogelijk is.

Deze versie van Project X is met vallen en opstaan altijd doorgegaan en heeft tot de prachtigste momenten geleid. Ik herinner me ontmoetingen met de directeur van de school voor Soedanese vluchtelingen in Caïro. Deze voormalige imam was in de gemeenschap van Soedanese vluchtelingen een leider geworden en legde mij als bestuurslid van die school geregeld uit hoe ingewikkeld bijvoorbeeld de tribale scheidslijnen waren bij de benoeming van leerkrachten. Hij had met elk denkbare kloof te maken. Tussen mannen en vrouwen, tussen moslims en christenen, tussen blank en zwart, tussen stammen, tussen Soedanezen en Egyptenaren. Maar als we het over Jezus Christus hadden, als ons beider enige hoop in leven en sterven, dan vielen alle verschillen weg. Dan waren we allebei deelnemer aan Gods eigen Project X, waarbij de Geest grenzen doorbreekt die door mensen zijn gemaakt.

Je hoeft maar een tijdje in de kerk en de christelijke wereld rond te lopen om te weten dat Gods Project X in onze uitvoering echt niet alleen maar een 2000 jaar durend feest is. Dit Project X kan soms ook echt kan ontsporen in een Harense versie ervan. Ik geloof dat we door weinig dieper geraakt kunnen worden dan door conflicten tussen medegelovigen.

Een conflict in een kerk of een christelijke organisaties is zoveel pijnlijker dan een arbeidsconflict op je werkplek waar je zelfs nog meer uren doorbrengt dan in de kerk. Een arbeidsconflict is buitengewoon naar, maar blijft toch nog meer aan de oppervlakte dan wanneer we in de kerk de boel niet meer bij elkaar kunnen houden. Een politiek conflict vind ik soms heel vervelend, maar blijft me echt niet zo bij als de pijn die ik destijds bij m’n vader heb gezien na een conflict met zijn kerkelijke superieuren. Of als dat onbenullige conflict dat ik ooit had met een ouderling toen ik een viool in de kerk wilde laten bespelen. Of als de veel dramatischer momenten waarop ik heb gezien dat mensen die allemaal Christus willen navolgen in Gods Project X het niet meer uithouden met elkaar. Het raakt ons diepste zijn, de diepste kern van onze identiteit, onze eerste liefde en onze laatste hoop.

Meindert Leerling en Aad Wagenaar waren twee broeders die in de jaren tachtig in de Tweede Kamer kwamen en daar Christus wilden navolgen. Al snel gingen hun wegen uiteen en kwamen ze in een bitter conflict met elkaar. Er volgden grote verwijten, mislukte verzoeningspogingen, er ontstonden twee fracties, twee partijen en jarenlang hebben ze elkaar ontweken. Iedereen die er iets mee te maken had, kon er alleen met pijn in het hart over spreken. Maar meestal werd erover gezwegen.

Totdat ze zich recent met elkaar verzoenden. Toen Meindert Leerling op een ChristenUnie-congres onderuit ging, ziek werd en uiteindelijk in een verpleeghuis belandde, werd Wagenaar een vaste bezoeker en las hij Leerling voor uit de biografie van oud-senator Egbert Schuurman. Een ontroerende doorstart van het Project X waarvan we het afgelopen weekend het begin ervan hebben gevierd. En een warme aanmoediging om - mocht dat nodig zijn - vanuit jouw eigen Haren terug te gaan naar het begeesterde Jeruzalem.

Doe het.

(Deze column verscheen vandaag ook in het Nederlands Dagblad)

Foto: Dennis Jarvis

Door Gert-Jan Segers op 31 mei 2020 om 09:42

Pinksteren 2020. Het feest van de Geest. Zo’n 2000 jaar geleden ging het waaien, mensen gingen gloeien en opeens vielen alle verschillen weg. Daarna maakte het niet uit of je een arme visser uit de provincie was of een hooggeleerde intellectueel uit Jeruzalem. Of je man of vrouw was, donker of lichter van huid, of je geboren was als kind van Gods uitverkoren volk of dat je een heiden was. In de familie van God waren alle Menschen Brüder geworden. Het wonder van de kerk is dat er eenheid is die menselijkerwijs niet mogelijk is.

Als ik nu de beelden zie uit de Verenigde Staten dan zie ik vooral wat voor bende wij ervan maken. Je hart breekt als je ziet hoe een machtswellustige agent zijn knie plant in de nek van een stervende George Floyd. Het is afschuwelijk om te zien hoeveel pijn, diepe, diepe frustratie en enorme kwaadheid over racisme er is. Decennia van vernedering, eeuwenlange raciale tegenstellingen en hemeltergend onrecht. Het soms echt buitensporige politiegeweld van deze dagen laat ook iets zien van deze bittere werkelijkheid. Het leidde bij sommige demonstranten ook tot plunderingen en vormen van geweld die ook vreselijk waren. Ondanks activisten die hen er wanhopig vanaf probeerden te houden. Het laat vooral zien dat de Verenigde Staten helemaal niet zo united zijn. Ja, er waren ook beelden van vreedzame protesten en momenten waarop politiemensen en demonstranten samen op hun knieën gingen. Dat is hoopvol. Maar er is ook zoveel haat en geweld dat bijna te pijnlijk is om te bekijken.

En natuurlijk wist ik het al. Als gezin hebben we een jaar net ten oosten van Washington DC gewoond, in een deel met kwalitatief goede public schools. We hebben er een fijn jaar gehad en goede vrienden aan over gehouden. Maar het was wel in een zeker deel van de regio. Want in het westelijk deel van DC woonden voornamelijk African-Americans, in slechter onderhouden huizen en met kwalitatief veel matiger onderwijs. And hardly the twain will meet. Ook de kerken waren voor het overgrote deel mono-etnisch, terwijl de kerk een permanent Pinksterfeest zou moeten zijn waarin hele verschillende mensen hun eenheid in Christus vieren. Maar in de barre werkelijkheid leven al die verschillende mensen in allemaal verschillende bubbels. Zo zijn bij verkiezingsuitslagen NB etniciteit (‘African-Americans’) en geloof (‘evangelical’) aparte categorieën. Niet Egypte, waar ik een zeker aantal jaren heb gewoond, maar Amerika is het land waar ik me voor het eerst continue bewust werd van de kleur van mijn huid.

De beelden uit de VS van deze dagen laten zien hoe destructief en zondig racisme is. Hoe onverantwoordelijk het is als politici haat aanwakkeren, groepen demoniseren, flirten met racisme. Als je af en toe op Twitter rondhangt en ziet hoe bitter de conversaties daar kunnen zijn, dan houd ik soms ook m’n hart vast voor ons eigen land. Wij hebben ons eigen categorieën, onze eigen tegenstellingen, bubbels, maar de patronen van woordenstrijd, haat en dreigementen zijn dezelfde. Ook hier steken raciale clashes de kop op. Ook hier is het politieke en maatschappelijke debat geïnfecteerd geraakt door een bitterheid dat tot niets goeds kan leiden.

Laten we beginnen met onszelf. Laat ik beginnen met mijzelf. En laten we ons spiegelen aan een wijsheid van de Talmoed:

Let op je gedachten

Let op je woorden

Let op je daden

Let op je gewoonten

Let op je karakter

En navolgers van Jezus, laten we in hemelsnaam teruggaan naar het eerste Pinksterfeest. Op onze knieën gaan. Laten we de gemeenschap zijn waarin je kleur, je taal, je afkomst er niet toe doet. Laten we één in Christus zijn. Juist tijdens dit Pinksterfeest 2020.

Door Webredactie op 28 mei 2020 om 10:07

ChristenUnie wil ‘Nationale Bedrijven Garantie’

De ChristenUnie wil dat alleen bedrijven die op een fatsoenlijke manier werken, in aanmerking komen voor overheidssteun in crisistijd. Voor deze ‘Nationale Bedrijven Garantie’ komen ondernemingen in aanmerking die in goede tijden goed zorgen voor hun werknemers én de samenleving. Dit voorstel doet Gert-Jan Segers, fractievoorzitter namens de ChristenUnie, donderdag in de Tweede Kamer.

Het ChristenUnie-voorstel is bedoeld om te stimuleren dat ondernemingen maatschappelijk verantwoord gaan ondernemen. Bedrijven die eerlijk ondernemen binnen én buiten de landsgrenzen, moeten (opnieuw) de norm worden in Nederland.

De ChristenUnie denkt aan voorwaarden rond:

goed werkgeverschap (een sterke rol voor de ondernemingsraad)

een redelijke salarisverhouding tussen de top en de werkvloer

gezonde buffers en een goede verhouding vreemd en eigen vermogen

Afspraken rond de ecologische voetafdruk van bedrijven

IMVO standaarden

De voorwaarden die nu gelden over het niet uitkeren van dividend en bonussen en de afspraak om geen eigen aandelen op te kopen in crisistijd, gelden ook en zijn goede eerste stappen naar steviger voorwaarden bij het verlenen van steun.

Gert-Jan Segers (ChristenUnie):

“Deze crisis werkt als een contrastvloeistof waarmee de kwetsbaarheden in onze samenleving en economie zichtbaar worden. Het is onze opdracht om lessen te trekken zodat we niet terugkeren naar de situatie van weleer, maar weerbaarder uit deze crisis komen.

Dat geldt ook voor ondernemingen. De overheid springt nu terecht bij om de inkomens van gezinnen te stutten en bedrijven te helpen overleven. Het is echter cru dat we nu met gemeenschapsgeld noodgedwongen bedrijven helpen die werken volgens een vorm van roofdierkapitalisme.

Daarom stellen we nu voor om in de toekomst stevige voorwaarden te stellen en die vooraf duidelijk te maken. Daarmee kunnen we bedrijven stimuleren om op een gezonde manier te werken. Met een ‘Nationale Bedrijven Garantie’ helpen we fatsoenlijke bedrijven in crisistijd. Stimuleren we anderen om zich beter te gedragen en hebben we een middel in handen om foute bedrijven die echt niet willen veranderen de deur te wijzen in tijden van crisis.”

Door Webredactie op 25 mei 2020 om 11:18

ChristenUnie en SP: kabinet moet snel situatie arbeidsmigranten verbeteren

De ChristenUnie en SP roepen het kabinet op om de situatie van kwetsbare arbeidsmigranten te verbeteren. Juist nu, in de coronacrisis, wordt pijnlijk zichtbaar hoe kwetsbaar die positie van veel arbeidsmigranten is. Hun woon- en werkomstandigheden zijn vaak belabberd, wat nu een extra gevaar voor de (volks)gezondheid oplevert. SP en ChristenUnie roepen maandag bij het debat over hun initiatiefnota Actieplan Arbeidsmigratie het kabinet op om de misstanden rond arbeidsmigratie snel aan te pakken.

In het Actieplan staan hiervoor concrete maatregelen. Om de afhankelijkheidsrelatie van de arbeidsmigrant met de werkgever (die vaak tevens de huisbaas is) te doorbreken, willen SP en ChristenUnie dat er een eind komt aan de mogelijkheid om een deel van het loon in te houden voor huisvesting. Bovendien willen de partijen regulering van de uitzendbranche en afdwingbare kwaliteitseisen om malafide bureaus aan te pakken. Dit verbetert de positie van arbeidsmigranten én is eerlijk voor uitzendbureaus met goede intenties. Arbeidsmigratie is nu een verdienmodel geworden voor werkgevers en uitzendbureaus die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten.

Gert-Jan Segers (ChristenUnie): “Deze coronacrisis laat pijnlijk zien waar ongebreidelde arbeidsmigratie toe leidt. Arbeidsmigratie heeft ons goede dingen gebracht, maar de huidige situatie is oneerlijk en onrechtvaardig: het zet druk op lokale gemeenschappen hier en in het land van herkomst en we zien dagelijks voorbeelden van misstanden en uitbuiting van arbeidsmigranten. Ik roep het kabinet dan ook op om in de EU het gesprek aan te gaan over regulering van arbeidsmigratie, om malafide uitzendbureaus aan te pakken en om de kwetsbare positie van arbeidsmigranten te verbeteren.”

Lilian Marijnissen (SP): ‘Onveilig werken vanwege corona, slechte huisvesting en uitbuiting. Dat zijn mensonterende misstanden die we niet mogen accepteren. Arbeidsmigranten zijn op deze manier een verdienmodel voor bedrijven, die hier veel geld mee verdienen. Zonder bescherming blijven arbeidsmigranten hier en elders kwetsbaar. Zelf heb ik in Polen de gevolgen van massale arbeidsmigratie bekeken en gezien wat de gevolgen voor een land zijn als zoveel mensen vertrekken. En hier worden op deze manier de lonen kunstmatig laag gehouden. We willen een einde maken aan de negatieve gevolgen en uitbuiting keihard aanpakken.’

Belangrijkste punten die SP en ChristenUnie met hun initiatiefnota willen verwezenlijken:

Betere woon- en werkomstandigheden voor arbeidsmigranten en doorbreken van de afhankelijkheidsrelatie met de werkgever.

Regulering van de uitzendbranche om fraude tegen te gaan en malafide uitzendbureaus te stoppen;

Hervorming van onze eigen arbeidsmarkt om flexconstructies in te perken en daarmee goedkope arbeidsmigratie minder aantrekkelijk te maken;

In de EU het gesprek aangaan over inperking vrij verkeer;

Door Gert-Jan Segers op 20 mei 2020 om 17:49

Bijdrage aan het Coronadebat van 20 mei 2020

Aan het begin van de crisis zei de minister-president dat we met 50% van de kennis 100% van de besluiten moeten nemen. We zijn nu tien weken verder. We weten meer, maar natuurlijk nog steeds uit die achteruitkijkspiegel. Als we vooruitkijken, is het nog altijd mistig. Dat maakt sturen en bijsturen lastig.

Het kabinet zet qua strategie in op indammen en maximaal controleren: oplaaiende brandjes moeten snel geblust worden. Dat is een goede strategie. Maar laten we dan ook de huidige overgangsfase goed benutten om te zorgen dat we de ‘brandbestrijding’ op orde hebben, ook voor straks. Hoe zorgt het kabinet daarvoor? Bijvoorbeeld ook als het gaat om de testcapaciteit?

Gisteren zijn nieuwe versoepelingen aangekondigd. Op 6 april formuleerde het OMT vijf voorwaarden waaronder verspoeling mogelijk zou zijn. Kan het kabinet deze vijf voorwaarden nog eens langslopen en aangeven dat daar inderdaad aan voldaan wordt? Hoe schat het kabinet deze risico’s in? En hoe staat met het de verschillende onderzoeken die zijn gestart, onder andere over de virusverspreiding door kinderen?

Het kabinet komt met een dashboard, maar dit ziet er nog wel een tikkeltje ingewikkeld uit. Hebben we met de voorgestelde indicatoren de adequate informatie om oplaaiende branden snel te signaleren? En op basis van wat trappen we wanneer op de rem en moeten we weer blussen? En hoe kunnen we de informatie van het dashboard toegankelijk maken voor gewone mensen zoals ik, die zich afvragen of we ons in de gevarenzone bevinden of niet?

Een belangrijk aandachtspunt blijft de zorgcapaciteit. Er worden nu scenario’s gemaakt voor de flinke uitbreiding van de IC-capaciteit en opschaling van de reguliere zorg. Hoe wordt dit gedaan op een manier dat de artsen en verpleegkundigen het vol houden? Is het kabinet bereid om de verschillende beroepsgroepen in de zorg ook zeggenschap te geven bij de besluitvorming over de langetermijnstrategie?

Brandbestrijding begint ook met preventie. Deze week is er een mooi plan voor leefstijlpreventie aangeboden aan de staatssecretaris van VWS. Is er op dit gebied nog meer wat we kunnen doen om ons immuunsysteem te versterken? Mag ik via de minister van VWS de staatssecretaris vragen om met concrete voorstellen te komen om hieraan een impuls te geven?

Het kabinet overlegt met de horeca, bioscopen, met sportscholen en kijkt daarbij naar maatwerk. Maar ook kerken hebben behoefte aan meer duidelijkheid over verantwoord maatwerk. Kerken vervullen in de samenleving een heel belangrijke rol als het gaat om bezinning, gemeenschap, vrijwilligerswerk. En ze brengen op een zondag meer mensen op de been dan het betaald voetbal, ik wil het nog maar een keer gezegd hebben. Gezien deze eigen positie is het hoog tijd wat mij betreft dat het kabinet met kerken om de tafel gaat zitten en afspraken gaat maken over de ruimte en het maatwerk dat de RIVM-richtlijnen mogelijk maken. Het kan dan gaan om openstelling van kerken, van de gebouwen, lokaal maatwerk, inzet van vrijwilligers, bijeenkomsten in de openlucht. Is het kabinet bereid om samen met de VNG hierover te overleggen met kerken en met religieuze netwerkorganisaties zoals Niet Alleen?

Dan nog een aantal specifieke vragen:

1. Het is mooi dat voor de verpleeghuizen en gehandicaptenzorg bezoek weer mogelijk wordt en dagbesteding wordt opgestart. Maar mensen met een beperking hebben ook begeleiding nodig bij de versoepeling van de maatregelen. Wanneer komt het kabinet met een inclusieve transitiestrategie in lijn met het VN-verdrag handicap? En hoe zorgen we ervoor dat iedereen mee kan blijven doen, ook in de anderhalvemetersamenleving?

2. FNV heeft een enquête afgenomen onder zorgpersoneel naar het gebruik van beschermingsmiddelen. Veel medewerkers ervaren nog steeds een gebrek aan bescherming. Kan de minister toezeggen dat als zorgverleners de behoefte hebben om beschermingsmiddelen te gebruiken, dat deze dan ook beschikbaar zijn?

3. Er is onduidelijkheid over mondkapjes in het OV, collega’s hebben daar ook vragen over gesteld. Graag daar een nadere toelichting op.

4. Als het gaat om wetgeving die de noodverordeningen moet vervangen. Ik ben daar een voorstander van, omdat dat de democratische legitimatie van de maatregelen versterkt. Maar wat de ChristenUnie betreft blijven de maatregelen die nu worden genomen een tijdelijk abnormaal en geen nieuw normaal. Ik ga ervan uit dat het kabinet heldere horizonbepalingen inbouwt en dat verlenging altijd via het parlement gaat. Graag een reactie.

5. Naar aanleiding van het advies van de Adviesraad Internationale Vraagstukken over onze bijdrage aan internationale solidariteit ben ik benieuwd hoe het kabinet de motie Van der Staaij uitvoert. Graag een reactie.

6. Ik begreep dat de minister-president opruiende woorden sprak richting jongeren en hen aanmoedigde tot een revolutie van onderop. Ik ben zelf meer antirevolutionair, ik was blij dat de minister van VWS Abraham Kuyper citeerde. Maar is de minister-president bereid, zoals hij dat ook eerder was, ook de input van Coalitie-Y, een coalitie van jongerenorganisaties en ook andere partijen, tot zich te nemen en wellicht ook tijd vrij uit te trekken om daar het gesprek mee aan te gaan?

Door Gert-Jan Segers op 19 mei 2020 om 21:21

ChristenUnie roept kabinet op om corona-convenant met kerken te sluiten

De ChristenUnie roept het kabinet op om met kerken en christelijke netwerken als Niet Alleen om de tafel te gaan en op een verantwoorde en creatieve wijze te zoeken naar lokaal maatwerk voor hun bijeenkomsten en activiteiten.

Het kabinet overlegt met sectoren als horeca en sportclubs over de manier waarop ze meer ruimte kunnen krijgen. Kerken vervullen in de samenleving een belangrijke functie als plaats voor gemeenschap en bezinning. Juist daarom is het hoog tijd dat de overheid deze unieke rol erkent, ook kerken ruimte biedt en met hen afspraken maakt hoe ze hun belangrijke plek ook in deze veranderde omstandigheden kunnen vervullen. Hiervoor zou de overheid volgens de ChristenUnie met de kerken een convenant moeten sluiten.

In het convenant kan de overheid met de kerken afspraken maken over hoe ze in deze tijd het best samenkomsten kunnen organiseren, wellicht ook in de buitenlucht, en bijvoorbeeld om kunnen gaan met zaken als doop en samenzang. Het zou goed kunnen zijn als er hiervoor een gericht advies komt van het Outbreak Management Team. Tevens is het belangrijk dat deze afspraken lokaal verankerd worden in afspraken tussen kerken en gemeenten. De VNG kan hierbij een coördinerende rol vervullen. Op deze manier moet de overheid binnen de RIVM-richtlijnen lokaal maatwerk bieden voor kerken. Ook andere religieuze gemeenschappen zouden op deze manier convenanten met de overheid kunnen sluiten, die recht doen aan de specifieke belemmeringen waar zij in de deze tijd tegenaan lopen.

Het is prima dat het kabinet overlegt met onder meer horeca-ondernemers en sportverenigingen. Maar ik roep het kabinet op om nu ook om tafel te gaan met kerken en christelijke organisaties en met hen een Corona-convenant te sluiten over bijvoorbeeld lokaal maatwerk bij bijeenkomsten, mogelijk ook in de open lucht, en over de rol van kerkelijke vrijwilligers in de lokale samenleving. Kerken brengen op een normale zondag meer mensen in beweging dan het betaald voetbal. Dit is het moment om hun waarde te erkennen.

Door Gert-Jan Segers op 7 mei 2020 om 16:00

Hoop en vrees (bijdrage coronadebat)

Dit is een fase van hoop en vrees. Ik snap heel goed hoe zwaar die verantwoordelijk drukt op de schouders van kabinetsleden, van deze ministers. Een speciaal woord van dank voor de Minister van Medische Zorg die is aangeschoven. Dank ook voor het feit dat hij verantwoordelijkheid wil nemen.

Mijn eerste vraag is wel een grote vraag, die sluit aan bij de vraag van collega Marijnissen: wat is je strategie precies? Kun je dat in alle helderheid en duidelijkheid nog eens neerleggen, kabinet? Is dat het laten smeulen van het virus of zetten we in op maximaal indammen?

Het kabinet komt tot een spoorboekje met verruimingen en dat is hoopgevend. Dat is de hoop van hoop en vrees. Maar ik ben zelf nog niet zonder die vrees.

Het is goed om te zien dat het kabinet zich breder laat adviseren naar aanleiding van een breed gesteunde motie, door mij ingediend. Kan de premier nog eens aangeven hoe nu al verschillende adviezen zijn meegewogen?

En dan specifieker mijn vrees. Het OMT heeft al op 6 april een aantal voorwaarden geschetst voor verruiming, over welke maatregelen dan zouden moeten worden genomen. En als je dat rijtje langs gaat, zijn er best vragen bij te stellen en collega’s hebben net ook gedaan. Als je kijkt naar het reproductiegetal dat echt onder die 1 moet zijn, dat is ook de buffer waar collega Klaver het over had, is die ruim genoeg? En dat zorgsysteem moet niet worden overvraagd. Is dat zo? Hebben we daar voldoende zekerheid bij? Is er voldoende testcapaciteit? Is die voldoende op niveau en op tijd op niveau? En die bron- en contactopsporing, daar zijn ook wisselende signalen over van de GGD. Dus kan de Minister van VWS in alle helderheid schetsen hoe we daar voor staan?

Het feit dat ik deze vragen stel, maakt duidelijk dat ik nog niet zonder vrees ben. En ik vraag de minister-president om ons mee te nemen in de afwegingen die zijn gemaakt. Hoe verhouden onze keuzes zich ook tot die van ons omringende landen. Dan een aantal korte vragen over beschermende middelen. Ook daarbij sluit ik me aan bij de vragen van collega Marijnissen.

Het landelijk consortium zegt: we kunnen minimaal vervijfvoudigen in de omvang van de bestelling. Waar blijft het? Waarom horen wij nog steeds geluiden van onvoldoende beschermende middelen? En deze moeten wat onze fractie betreft ook preventief kunnen worden ingezet, omdat ouderen lang niet altijd zichtbare symptomen hebben. Hoe gaat de Minister van VWS hiermee om? Worden mantelzorgers hierin meegenomen? Mooi dat er een bezoekregeling komt voor verpleeghuizen. Hoe wordt die verder uitgewerkt? Hoe worden verpleeghuizen geselecteerd? En graag ook een reactie op het advies van de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving die zegt: pleeg nou maatwerk. Kijk nou op instellingsniveau wat zo’n instelling aan kan. Hoe dat kan worden vormgegeven. Kan de minister daar op reageren? Wat vindt het kabinet van dat advies?

Wij willen ook aandacht blijven vragen voor de mensen die beschermd wonen: GGZ- en jeugdzorginstellingen en voor de gehandicaptenzorg. Ook daar horen we van schrijnende situaties. De bezoekersregeling voor ‘nee, tenzij’ is hier uitgelegd als ‘nee’. En de dagbesteding is gesloten. En de exit-strategie die door hen niet begrepen wordt en vaak voor hen niet van toepassing is. Welke stappen wil het kabinet hier samen met de sector gaan zetten?

Dan een heel andere afdeling: de economische afdeling. De huidige NOW-regeling, die de loonkosten vergoed voor 90% is niet geschikt voor onderneming die minder loonkosten hebben en hoge vaste doorlopende vaste bedrijfskosten. Het gaat dan vaak om familiebedrijven, mkb’ers en maakindustrie. Is het kabinet bereid om te zien hoe vaste doorlopende bedrijfskosten vanaf 1 juni op dezelfde wijze kunnen worden behandeld als loonkosten? Zodat ook deze kapitaalintensieve bedrijven een kans op overleven hebben.

En dan tot slot. In deze crisis zijn woorden gesproken over onze ouderen die me soms pijn aan het hart doen. Over ‘dor hout’, over een '60-min'-samenleving die we zouden moeten hebben of leeftijdsgrenzen bij horeca. Natuurlijk vraagt iedere groep om maatwerk en moeten we kijken welke groep wat nodig heeft. Maar ik heb toch sterk de indruk dat solidariteit tussen generaties onder druk komt te staan. En laat ik het dan maar in de vorm van een vraag stellen: is de minister-president het met eens dat nu we samen in het schuitje zitten, we er ook alleen maar samen uitkomen? Dat als wij de samenleving gaan herstarten, we dat alleen maar doen met degenen die de samenleving hebben opgebouwd?

Door Webredactie op 7 mei 2020 om 12:00

Manifest: ‘Geen wederopbouw zonder de mensen die dit land hebben opgebouwd!’

Manon Vanderkaa van KBO-PCOB, Jan Slagter Omroep MAX en Gert-Jan Segers van de ChristenUnie slaan opnieuw de handen ineen met een dringend appél om tijdens de coronacrisis geen keuzes te maken waarbij ouderen tweederangsburgers worden. De drie organisaties publiceren vandaag een manifest met de oproep om bij nieuwe stappen niemand voor te trekken en niemand af te schrijven.

‘Ieder mens telt en tijdens deze crisis laten we niemand in de steek. Uitspraken over dor hout, horeca die gesloten is voor senioren of zelfs een 60- samenleving, doen ouderen geen recht. We roepen iedereen op om helder uit te spreken dat in de volgende fase ouderen voluit mee mogen doen.’

“Deze coronacrisis laat ook zien hoe hard we senioren missen: als mantelzorger, kinderoppas en vrijwilliger. Voor de gezelligheid om even met de kleinkinderen langs opa en oma te gaan. Om dan ouderen weg te zetten als tweederangs burger is niet goed te praten. Juist nu hebben we saamhorigheid en solidariteit tussen de generaties nodig, pas dan komen we sterker uit deze crisis.”

“Ouderen mogen ten tijde van deze crisis niet weggezet worden als tweederangsburgers. Suggesties in die richting moeten direct de kop worden ingedrukt. Ouderen zijn van wezenlijk belang in onze samenleving, laten we dit in het maatschappelijk debat altijd voor ogen houden.”