Poliflw

Door Gert-Jan Segers op 14 september 2020 om 17:22

Een lelijke afspraak met een bittere nasmaak

Het is de week na de week ervoor... Een paar van de meest bewogen politieke dagen die ik heb meegemaakt. De al langer bestaande afschuwelijke situatie van vluchtelingen en migranten in kamp Moria veranderde in een inferno na een afschuwelijke brand die het kamp in de as legde. En dat gaf nog meer urgentie om te zoeken naar manieren om de mensen daar te helpen.

Na intense gesprekken in Den Haag konden we een kleine stap zetten. Maar dat heeft heel veel los gemaakt. Jullie hebben mij en de fractie gemaild, geappt, rechtstreeks aangesproken over jullie teleurstelling over de Nederlandse reactie op de ramp op Lesbos. Al schrijvend probeer ik hier voor mezelf tot meer helderheid te komen en daarmee jullie een eerste antwoord te geven op de vele vragen.

De kritiek die er loskwam heeft niet de vorm van kritiek zoals die er kan zijn bij een willekeurig andere politieke afspraak over een willekeurige begroting. Nee, dit ging dieper. In jullie reactie proefde ik diepe teleurstelling over de reactie van ons land na een humanitaire crisis op een eiland aan de rand van ons continent. Een onvrede – verdriet vaak zelfs – over een kille ‘deal’ waarin tegenover 100 kwetsbare mensen weer andere afspraken staan. Politiek op z’n lelijkst, las ik veel.

En zo is het. Het is een lelijke afspraak met een bittere nasmaak.

Ik heb er de laatste dagen veel over nagedacht en met mensen die het dichtst bij me staan over gesproken. En ik ben er nog niet over uitgedacht. Maar wil alvast wel een paar gedachten delen. Want juist nu het spannend is, moeten we elkaar proberen vast te houden.

Allereerst. De intense teleurstelling over de afspraken van donderdag laten zien waar ons hart klopt. In ieder geval het hart van een heel groot deel van de mensen die zich verbonden voelen met de ChristenUnie. Als we zeggen dat we willen opkomen voor kwetsbaren, dan is dat geen slogan of vrome wens. Het is echt. De verantwoordelijkheid voor wat er met deze mensen op het uiterste deel van ons continent gebeurt, voelen we ook echt. En als er hier dan slechts 100 mensen opgevangen gaan worden en als dat aantal ook nog eens afgaat van het totale aantal vluchtelingen dat Nederland van elders opneemt, dan is dat ook echt een bittere teleurstelling. En jullie hebben die niet onder stoelen of banken gestoken.

Voor mijzelf is dit een heel indringende herinnering aan de opdracht waarmee m’n vier collega’s en ik mede namens jullie de politieke arena zijn ingestuurd. In die weerbarstige politieke context proberen we ons altijd te laten leiden door naastenliefde, maar wel in de wetenschap dat we soms met vallen en opstaan maar een klein stapje in de goede richting kunnen zetten. En in de overtuiging dat iets doen altijd beter is dan niets doen.

Ten tweede. We hebben deze jaren niet alleen momenten gehad met mooie politieke resultaten, maar ook soms ook van grote teleurstelling. Zo’n moment was de onmogelijkheid om in de formatie het kinderpardon te verruimen. Ik noemde dat toen direct een bittere pil. Maar we hebben elkaar toen ook beloofd dat we elke kans om het kinderpardon alsnog te verruimen zouden aangrijpen. Met vijf zetels zijn we bescheiden qua omvang en kunnen we echt niet alles naar onze hand zetten. Maar soms is het precies genoeg om toch het verschil te maken. En dat lukte bij het kinderpardon op een moment dat we al bijna niet meer durfden te hopen.

Ook vandaag is die inzet precies hetzelfde. Ik vat jullie reacties ook nu op als een hardgrondige aanmoediging om het opnemen van 100 kinderen en andere kwetsbaren vanuit Lesbos niet het eindpunt te laten zijn.

Voor deze 100 mensen in de wanhoop van Lesbos wordt Nederland nu voor het eerst een plek van hoop. Nadat staatssecretaris Broekers-Knol vorige week eerder een hard ‘nee’ had laten horen op de vraag of Nederland kinderen wil opnemen, is dit een eerste stap in de goede richting. Maar omdat de wanhoop nog veel groter is, is dit voor ons niet het eindpunt, maar juist het hernieuwde begin van de blijvende zoektocht naar manieren om meer mensen hoop te bieden. Net als destijds bij het kinderpardon.

Dan ten derde. In deze coalitie komen sommige partijen op het punt van ons vluchtelingenbeleid van twee verschillende planeten. Waar velen van jullie kritiek laten horen over de te kleine stap in de goede richting, werd op de andere planeet de VVD onder vuur genomen door De Telegraaf, PVV en Forum omdat die partij juist weer te grote concessies zou hebben gedaan. In ons land dat op dit punt soms bitter verdeeld is, hebben we als fractie een uiterste poging ondernomen om toch een afspraak te maken waarmee we het leven voor sommige mensen op Lesbos verbeteren.

Wat daarbij niet hielp is dat we die dag tot een vergelijk móesten komen omdat er nu een keus van ons werd gevraagd. De tijdsdruk was hoog, juist omdat het acute leed ter plekke zo groot is. Niemand van Lesbos opnemen was voor mij ook geen optie meer. Niets doen kon echt niet meer. Maar het zo moeten praten over mensen in nood is al vreselijk. Onderhandelen over humaniteit is eigenlijk niet te doen. En het maken van een zeer onvolkomen afspraak over kwetsbare mensen is nog erger. Alleen zou ik niet weten hoe ik dat op deze plek en in deze verantwoordelijkheid middenin de polarisatie van ons land kan vermijden of ontlopen.

Ten vierde. Of deze afspraak een breekpunt in de coalitie zou moeten zijn, is een politieke inschatting die we allemaal verschillend maken. Ik wilde in deze, soms barre, zeer gepolariseerde verhoudingen het allemaal een heel klein beetje minder erg maken. Als we geen afspraken hadden gemaakt was niemand van Lesbos opgevangen. Niets doen of breken had daarmee ook vreselijke consequenties. De keus die we maakten, heb ik met mijn beste weten en beste kunnen gemaakt. Of het al deze moeite en teleurstelling waard was, is aan jullie. En aan God.

Tot slot. Er wordt mij deze dagen een spiegel voorgehouden en ik heb geleerd dat als dat gebeurt, je er even heel goed in moet kijken. En dat doe ik. Politiek is het zoeken naar een wankel vergelijk tussen mensen van soms totaal verschillende politieke planeten en met soms totaal verschillende opvattingen. Maar dat zoeken naar een vergelijk mag nooit ‘gewoon’ worden. Zeker niet als het gaat over humaniteit. Menswaardigheid. Dit werk is een roeping. Een opdracht. En deze dagen zijn een zeer intense herinnering aan de roeping waarmee ik acht jaar geleden ben begonnen en waaraan ik wil vasthouden:

Doe met je beste weten alles wat je kunt, geef alles wat je hebt, aan de mensen die het meeste van jouw hulp moeten hebben. Want alles wat je voor de minste aanzienlijken van Jezus’ broeders en zusters doet, dat doe je voor Hem (Matteus 25). Dit is waar ons, waar mijn hart klopt. Zó willen we politiek bedrijven. Op hoop van zegen.

Dank voor jullie eerlijkheid, jullie bewogenheid, jullie betrokkenheid, jullie gebed..

Door Joël Voordewind op 8 augustus 2020 om 11:42

Reactie op oproep voorgangers over vluchtelingenkinderen

Vandaag verscheen er een brief van vele predikanten, priesters en voorgangers, gericht aan de volksvertegenwoordigers van het CDA en de ChristenUnie. Ze schrijven dat ze zich zorgen te maken over de kinderen die leven in de erbarmelijke omstandigheden op de Griekse eilanden. Ze hebben daarom een aantal vragen voor de Kamerleden. Middels deze blog wil ik vanuit de ChristenUnie een antwoord geven op de brief.

Het is mooi om te zien dat er onder christenen zoveel bewogenheid is voor de kinderen in de vluchtelingenkampen. In de afgelopen weken ontving ik veel kritische mails van betrokken mensen. Deze brief laat nogmaals zien: het hart van christelijk Nederland klopt voor deze kinderen, zonder ouders en in een schrijnende situatie. De ChristenUnie deelt deze bewogenheid.

Juist om die reden is te begrijpen dat we veel kritiek kregen toen we, samen met CDA, VVD en D66, begin juli niet vóór de in de brief genoemde motie stemden. De ChristenUnie was en is het immers eens met de lijn van deze motie: het komen met een plan voor een opvang van de kinderen in Nederland. Er is echter geen Kamermeerderheid voor een barmhartiger asielbeleid, zo schreef Gert-Jan Segers al in een eerder blog. Daarom zijn we genoodzaakt binnen de coalitie over asielbeleid afspraken te maken. En daarom stemden we tot onze spijt tegen de motie.

Binnen de coalitie is afgesproken dat er met Nederlandse hulp gezorgd wordt voor de opvang van uiteindelijk vijfhonderd kinderen, op het Griekse vasteland. Zij krijgen een veilig onderkomen, onderwijs en voogdij. Daar heeft de Nederlandse overheid zich aan gecommitteerd. En daar houdt de ChristenUnie het kabinet dan ook aan. Het is een compromis, maar het moet een compromis zijn dat wérkt en ervoor zorgt dat de vluchtelingenkinderen veilig zijn.

We hebben het kabinet voor een deadline gesteld. Uiterlijk in september moeten de eerste kinderen naar de opvang op het Griekse vasteland zijn gebracht. Daarvoor moet alles op alles worden gezet. Komt de opvang niet van de grond, dan heroverwegen we onze steun aan het plan. Dat betekent dat de optie om een deel van de kinderen wél naar Nederland te brengen ook weer op tafel komt. Voor de ChristenUnie staat namelijk één ding voorop: deze kinderen verdienen een veilige plek om op te groeien.

Rob Jetten – Bouwen aan het Nederland van de toekomst (APB 2019)

Lees hier de inbreng van D66-fractievoorzitter Rob Jetten tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen 2019.

Ook namens mijn fractie wil ik mijn medeleven betuigen aan de familie en nabestaanden van advocaat Wiersum die vanmorgen in Amsterdam op een hele laffe wijze is doodgeschoten. Als we de eerste berichten mogen geloven, is dit een aanval op onze rechtsstaat. Waarbij niet alleen kroongetuigen, maar ook advocaten die mensen bijstaan in strafzaken het leven niet meer zeker zijn. En ik dank de minister voor de eerste brief die hij vandaag naar de Kamer heeft gestuurd. Ik vertrouw erop dat alles op alles wordt gezet om de onderste steen boven te krijgen.

Voorzitter,

De Algemene Beschouwingen van een fractievoorzitter van een coalitiepartij kennen doorgaans een vast stramien. De behaalde resultaten van het kabinet worden met gepaste trots opgesomd. De oppositie voorgehouden dat er al veel voor elkaar is gekregen. De bewindspersonen krijgen eventueel een pluim op de hoed. Verwijzend naar een rapport wordt natuurlijk wel nog even benadrukt dat ‘we er nog lang niet zijn’.

Ga ik dat helemaal anders doen? Het is mijn eerste keer, dus ik ga het proberen. Maar of ik de verleiding kan weerstaan, dat kan ik niet beloven. Ik vind het wel comfortabel dat het hier een tikkeltje voorspelbaar is. Een oase van rust en orde.

Eerlijk is eerlijk: politieke kalmte past mijn radicale fractie normaal gesproken niet. Maar nu ben ik er blij mee. Want wij staan in Nederland in het oog van een wereldstorm. De Verenigde Staten en China voeren een roekeloze handelsoorlog. Rusland raast in onze Europese achtertuin. En de regisseur van Brexit verdient inmiddels een Oscar voor beste horrorfilm. Hier in Nederland, in het oog van de storm, kan ook wel eens een windje opsteken. Tussen partijen. Binnen partijen. Baudet heeft het over de ‘brokstukken van onze beschaving’. Maar kijk, voorzitter! Samen brengen we hier wel iets tot stand.

Ons pensioenstelsel is gered voor de toekomst. Mede dankzij de samenwerking tussen coalitie en de PvdA en GroenLinks. Nederland heeft nu het eerste concrete klimaatplan van de wereld. Mede dankzij de inzet van natuurorganisaties én bedrijven. Een kinderpardon: gevluchte, hier gewortelde kinderen mogen blijven. Mede dankzij een moedige stap van het CDA. Het bedrijfsleven gaat betalen voor de lastenverlichting van mensen. Mede dankzij een flexibele wending van de VVD. En grote bedrijven als Shell gaan voortaan gewoon winstbelasting betalen. Dankzij het initiatief van collega-Kamerlid Bart Snels.

U ziet, dames en heren in Vak K, nu heb ik het toch gedaan. Ik kon de verleiding om de successen van het afgelopen jaar op te sommen nu al niet weerstaan. Maar dat doe ik voor u! Want u moet weten: Volgens de laatste peilingen bent u populairder dan ooit. De kiezers van Asscher en Klaver worden almaar enthousiaster. Nu die van Thieme nog. Maar sinds vorige week weet u: daar wordt hard aan gewerkt door mijn fractie!

Voorzitter,

Ik ben nu bijna een jaar fractievoorzitter. Na een stevige inwerkperiode, sta ik hier vandaag voor mijn eerste Algemene Beschouwingen. Al een stukje minder zenuwachtig dan voor mijn eerste interview met Frits Wester.

Van alle dertigers in dit debat zit ik het nog het dichtst bij de twintig. Dat verklaart wellicht de energieke start van mijn fractie na de zomer. Die heeft —zo heb ik gemerkt—tot wat ongemak geleid. Maar voorzitter, dat vind ik een mooi compliment. Voor mij gaat politiek over meer dan de dagelijkse verontwaardiging. Of de gevatte tweet. Politiek is meer dan kalmpjes aan managen, een procentje bijplussen in beleidskaders en plaatjes met gemiddelde koopkracht. De politiek is er – in mijn ogen – om de grote vraagstukken niet uit de weg te gaan, maar om juist te durven agenderen. Vraagstukken over leven en dood. Zoals Pia Dijkstra doet met haar wet voltooid leven. Vraagstukken over emancipatie en gelijke kansen. Zoals Vera Bergkamp doet met een pleidooi voor een tijdelijk vrouwenquotum. Of de simpele erkenning dat voor internationale problemen geen nationale oplossingen bestaan. Dat Europese samenwerking ons niet verzwakt, maar versterkt.

Soms komen de grote vragen ongevraagd op ons af. Dat is nu het geval. Om de natuur te beschermen moeten we de uitstoot van stikstof drastisch naar beneden brengen. Maar hoe? Willen we minder huizen bouwen? Minder natuur? Minder treinen? Minder vee? Mijn fractie maakt een keuze. Wij willen de veestapel halveren, zodat we meer huizen kunnen bouwen voor jonge gezinnen. Van biggen naar bouwen. De overheid moet boeren helpen met afbouwen of doorgaan voor eerlijke prijzen. Wie het daar niet mee eens is daag ik uit een visie ernaast te leggen. Een keuze. Welke keuze dan ook! Daar begint het debat.

Waar het mij om gaat, bij al deze grote kwesties, is dat politici laten zien waar zij voor staan. Dat wij hier in de politieke arena maatschappelijke discussies aanjagen en durven te beslechten. En ja, als radicaal-liberaal én als dertiger ben ik ongeduldig. Ik ga de toekomst hopelijk nog een stuk langer meemaken dan sommigen van u in Vak K. Laat staan de jongste generatie die de straat op gaat voor de bescherming van onze planeet.

Van mij dus geen lezingen over stilstand en behoud. Wat mij betreft richten we onze blik niet op onze schoenen, maar op de horizon.  Laten we kijken naar de horizon. Hoeveel kinderen moeten nog astma krijgen voordat we serieus werk maken van schone lucht? Hoeveel kinderen moeten nog starten op school met een taalachterstand voordat we eindelijk een vuist maken voor eerlijke kansen? Hoeveel Amerikaanse bedrijven moeten onze privacy schenden voordat we de techreuzen gaan aanpakken? Hoeveel dieren moeten levend verbranden in een stal voordat we ons realiseren dat het zo niet langer kan met die bio-industrie? Hoe lang kunnen we nog wegkijken van racisme voordat we zeggen: samen zijn wij Nederland en dit is de eenentwintigste eeuw? En hoeveel mannelijke premiers moeten we nog zien langstrekken voordat er eindelijk een vrouw aan het roer staat van vak K?

De geschiedenis leert dat wij Nederlanders op het cruciale moment antwoord kunnen geven op de grote vragen. Na de Tweede Wereldoorlog stonden we aan de wieg van de Europese Unie. Toen de dijken braken bij de Watersnoodramp hebben we de Deltawerken gebouwd. En toen zich in de jaren zestig nieuwe energiebronnen aandienden, stapten we in slechts vijf jaar over van kolen naar gas. Nu is er weer zo’n cruciaal moment.

De economie van vroeger brokkelt af. Van Rotterdam tot de Tweede Maasvlakte ligt veertig kilometer petrochemie dat zichzelf opnieuw moet uitvinden. En de Groningse gaskraan gaat eindelijk dicht. We moeten dus op zoek naar nieuwe welvaart. Een nieuwe economie. De nieuwe generatie mag niet de dupe worden van het beleid van nu. Daarom stel ik met Gert-Jan Segers een generatietoets voor om bij alle toekomstige wetten na te gaan of ze wel eerlijk zijn voor jongeren.

Maar dat is lang niet genoeg. Het gaat er nu echt om spannen. Kiezen we voor behoud? Of voor optimisme en investeringen?

D66 wil investeren. Investeren in de nieuwsgierigheid van Eindhoven. In de biotechnologie van Delft. In de energie van Rotterdam. Het kweekvlees van Maastricht. De aardappelen van Wageningen. De ontdekkingen van Leiden. En de branie van Amsterdam. Nu is het moment om de daad bij het woord te voegen. Als we worden betaald om geld te lenen, moeten we investeren in de toekomst. Wij zijn geen samenleving van renteniers, maar van pioniers.

Het is goed dat dit kabinet dat nu ook ziet. Maar dan zeg ik wel tegen de ministers in Vak K: Het geld moet snel naar concrete projecten. Trek de Noord-Zuid lijn door naar Schiphol. Verbind de Randstad met lightrail. Investeer in vakonderwijs, wetenschap, kennis en innovatie voor de start-ups en scale-ups van morgen. En laat het denken daar niet ophouden. Laat elektrische vliegtuigen als eerste uit Nederland opstijgen. Laat kunstmatige intelligentie nieuwe deuren openen voor kankeronderzoek. En breng de gezondheid van onze planeet in kaart met ruimtesensoren.

Kan de premier toezeggen dat het investeringsfonds concreet zal worden gebruikt voor wetenschap en innovatie? En kan hij beloven dat het kabinet uiterlijk eind dit jaar een concrete investeringsagenda naar de Kamer stuurt, zodat het geld volgend jaar kan gaan rollen?

Ja, er zijn grenzen aan de groei. De stikstofcrisis heeft dat nog eens duidelijk gemaakt. Maar soms is slim sterker dan groot. David versloeg Goliath. Ajax klopte Juventus. Én Real Madrid. Het kan. Als we een begin maken.

Als we die nieuwe economie tot stand brengen, dan moet het kansen bieden voor iedereen. We hebben te lang gedacht dat het met meer welvaart wel goed zou komen. Maar de vruchten van de economische groei komen niet bij iedereen terecht. De ongelijkheid groeit. Ik zie dat om mij heen gebeuren.

Zelf had ik geluk. Als jonge leidinggevende bij ProRail kreeg ik kansen en zekerheid met een vast contract. Tegelijkertijd zag ik hoe mijn zusje, die in de zorg werkte, flexcontract na flexcontract afliep. Voor haar was een hypotheek lang ver weg. Zij hoort tot een groeiende groep jonge mensen—theoretisch- of praktisch opgeleid—die druk ervaart. Prestatiedruk, bindende studieadviezen en onnodige selectiecriteria in het onderwijs. Onzekere banen, torenhoge huren en een heftige combinatie van werk en privé. Hoe geven we die nieuwe generatie weer kansen en zekerheid in de 21ste eeuw? Dat doen we in de eerste plaats door de ramp op de woningmarkt het hoofd te bieden. De zekerheid van een dak boven je hoofd is geen voorrecht. Het is een recht. De maatregelen die het kabinet gisteren heeft aangekondigd zijn een goede stap. Twee miljard investeringen om de woningmarkt aan te jagen. Speculanten en beleggers aanpakken; starters helpen. En natuurlijk vooral: bouwen, bouwen, bouwen.

Als een huis weer bereikbaar is, moeten mensen ook weer zeker zijn dat werken loont. Het dreigement van de minister-president aan de grote bedrijven om hun belastingverlaging te schrappen als de lonen niet stijgen, bleek geen lege huls. Dat is vast voor ons allemaal een beetje wennen. Mijn fractie gaat er vanuit dat zijn waarschuwing ook voor 2021 geldt. Is de premier het met mij eens dat een loonstijging van 2.5% veel te laag is?

Als werken gaat lonen, dan moet de arbeidsmarkt ook weer in balans. Mensen moeten kunnen kiezen of ze mét of zonder baas willen werken. Vrijheid als keuze, en niet als toevlucht. Maar dan moet die vrijheid wel blijven lonen. Het kabinet verkleint nu het fiscale verschil tussen zelfstandigen en werknemers. Mijn fractie wil een garantie van het kabinet dat de opbrengst van die maatregel ook bij zelfstandigen blijft. Kan de premier die geven?

Zonder goed onderwijs geen gelijke kansen. Het onderwijs is een paspoort voor de toekomst. En het lerarentekort dat we nu zien, is een maatschappelijke crisis. Dat heeft in de eerste plaats met geld te maken en de onderhandelingen over de cao tussen scholen en vakbondsbesturen. Ik wil het kabinet oproepen om nog eens heel goed te kijken naar welke rol het kan nemen bij het vlottrekken van deze cao-onderhandelingen. En daarbij is wat mij betreft alle creativiteit nodig. Ik ben heel blij om te horen dat zo’n oproep vandaag eigenlijk door alle partijen wordt gedaan. Naast de onderhandelingen over de cao, moeten we ook kijken hoe de inzet voor de verlaging van de werkdruk uitpakt en hoe we dat verder kunnen continueren.

Ik was met een aantal collega’s afgelopen voorjaar bij de manifestatie op het Malieveld en sprak daar met heel veel leraren die blij waren met de inzet voor werkdrukverlaging. Omdat ze bijvoorbeeld op school voor het eerst in jaren weer een conciërge konden aanstellen, die allerlei nuttige klusjes in het schoolgebouw doet zodat leerkrachten zich kunnen focussen op het voorbereiden en geven van lessen. Wat kan het kabinet nog meer doen om de werkdruk te verlagen en meer mensen te verleiden om misschien hun tijdelijke contracten om te zetten in vaste contracten en hun deeltijdcontacten om te zetten in voltijdcontracten? Want we hebben al die creativiteit nodig om dat lerarentekort op te lossen.

Voorzitter,

Ik groeide op in een modern, vrolijk en veelkleurig Nederland. Een open en tolerant land van mensen met alle soorten achtergronden, paspoorten, dromen en ambities. Een land van iedereen. Maar gaandeweg is die openheid onder druk komen te staan. Transgenders die bij Uber worden geweigerd ervaren uitsluiting. Joden die horen dat de ruiten van hun ontmoetingsplaats zijn ingegooid, herkennen de donkere patronen van de geschiedenis. Geboren en getogen Nederlanders die te horen krijgen dat ze zich moeten invechten, herkennen die patronen evengoed.

Conservatieve politici hebben van het uitbuiten en aanjagen van alle soorten onbehagen hun verdienmodel gemaakt. Al bijna twintig jaar is het bij elk probleem alle ballen op elke moslim. Niet alleen nieuwkomers, maar ook de derde en vierde generatie. Nederlanders die hier wonen die worden gewantrouwd. Wie liefde of loyaliteit voelt voor het land van haar voorouders zou geen volwaardige Nederlander kunnen zijn. Maar dat miskent de essentie van identiteit. Die is altijd meervoudig en gelaagd. Ik ben Brabander, Nederlander, Europeaan, politicus, homo, zoon én Feyenoorder. Allemaal tegelijkertijd.

Het miskent óók de essentie van Nederlanderschap. Dat staat niet vast. Het is een gedeelde zoektocht die continue aan de gang is. Eigenlijk had ik gedacht dat het een andere kant op zou gaan in de conservatieve hoek. Vijf jaar geleden las ik over een jonge, veelbelovende CDA’er die een wat meer liberale opvatting leek te hebben over identiteit. Hij zei in het buitenland getroffen te zijn door de kracht van diversiteit. Maar wat is er gebeurd met die verlichte ziel? Nu diezelfde verlichte ziel wordt getipt als CDA-leider drukt hij zich uit in luie sombermans-anekdotes over onaangepaste migranten. Dat soort woorden hebben gevolgen in de echte wereld.

Ik denk aan een hier geboren vriend die bij een sollicitatie het compliment kreeg dat hij wel “heel goed Nederlands sprak”. Een voorbeeld uit duizenden. Wie in dit land met een Arabische achternaam solliciteert maakt drie keer minder kans op het krijgen van een baan als iemand met een Nederlandse achternaam die zich met een strafblad. Laat dat even op u inwerken. Drie keer zo weinig kans.

We hebben nu dus een duidelijke opdracht. Een beschaafd alternatief bieden. Dat alternatief bestaat in een nieuwe houding. De politiek moet het hele verhaal vertellen. Dat het onacceptabel is als religieuze extremisten kinderen indoctrineren met haat. Dat we hard moeten optreden tegen radicalisering. Maar ook dat alle migrantengroepen een hoger onderwijsniveau halen dan ooit. Dat nieuwe Nederlanders niet alleen naar de huisarts gaan, maar steeds vaker zelf huisarts worden. En bovendien dat Nederlanders, van welke generatie dan ook, hier thuis zijn.

Kan de premier hier daarom morgen verschijnen als premier van alle Nederlanders? Wil hij zijn vertrouwen uitspreken in de mensen die van Nederland hun thuis hebben gemaakt? En wil hij dan namens zijn kabinet vertellen wat het gaat doen om de laatste grote drempels weg te nemen voor Nederlanders met een migratieachtergrond die keer op keer worden geweigerd als ze solliciteren voor een stage of baan?

Voorzitter,

De politiek is er om de grote vragen te stellen en te beantwoorden —vragen van vrijheid, gelijkheid, tolerantie, leven en dood. Maar die vragen gaan ook over vertrouwen in de overheid, toegang tot het recht en de kwaliteit van onze democratie.

Vertrouwen in de overheid begint met de kwaliteit van de dienstverlening. Ik zou eigenlijk een vraag willen stellen aan iedereen in vak K. Wie van u heeft GEEN problemen met een uitvoeringsorganisatie? Dat zijn er inderdaad maar heel weinig, zelfs niemand. En voorzitter, dat is wederom iets waar we gelukkig om kunnen lachen, maar ook heel pijnlijk. Dat dus heel veel Nederlanders, of ze nu een rijbewijs of toeslag aanvragen, niet de dienstverlening krijgen die wij van de overheid verwachten. En dan moeten we heel terecht een spiegel voor onszelf houden, want dat ligt niet aan de hardwerkende mensen achter een servicebalie, maar aan de manier waarop wij die uitvoeringsorganisaties met allerlei wetgeving opzadelen. Gisteren heeft de Koning daar bij de troonrede hele mooie woorden aan gewijd. Ik vraag het kabinet: welke daden voegt het bij de mooie woorden van onze Koning?

Wie ook zitten te wachten op daadkracht van het kabinet, zijn mensen die moeite hebben met de toegang tot het recht, de mensen die hulp nodig hebben en zijn aangewezen op de sociale advocatuur. Daar zijn grote tekorten. De gezondheid van de rechtsstaat staat onder druk, er zijn heel veel sociale advocaten die overwegen te stoppen met hun werk. Wat gaat het kabinet doen om dit zo snel mogelijk op te lossen? De versterking van de rechtsstaat moet hand in hand gaan met de versterking van onze democratie. Ik zie uit naar de wetsvoorstellen van minister Ollongren volgend op het belangrijke werk van de staatscommissie parlementair stelsel. Maar de Kamer hoeft nu niet op z’n handen te zitten. We kunnen hier zelf iets doen.

Want kijk nu even naar de realiteit van dit debat. Honderden, zo niet duizenden hardwerkende ambtenaren hebben maanden gewerkt aan de voorbereiding van de begrotingen. Afgelopen weekend hebben we dat onder embargo ontvangen en hebben de medewerkers en Kamerleden van onze fracties zo’n hele begroting moeten doorspitten. En vandaag al hebben we een debat. Vandaag al moesten oppositiepartijen een tegenbegroting inbrengen. Dat laat zien hoe ongelijk de strijd tussen kabinet en Kamer in de afgelopen jaren is geworden. We zetten onszelf als democratie op achterstand. En bang voor de publieke opinie hebben we ons daar de afgelopen jaren niet over durven uit te spreken. Mijn oproep aan de Kamer is: laten we kritisch kijken naar de manier waarop wij debatten aanvragen en moties indienen, maar laten we ook kijken naar hoe we de financiering van de staten-generaal kunnen versterken zodat wij onze controlerende taak ook goed kunnen uitvoeren.

Voorzitter, tot slot:

Mijn partij ging als de progressieve motor het kabinet in. In het eerste jaar leek het motortje een beetje te pruttelen. Nu houden we vaart en koers. Vanaf nu is het tijd om te bouwen aan het Nederland van over 30 jaar. Als het aan mij ligt, is Nederland dan een soort Berlijn aan de Rijn. Een plek waar creativiteit in de lucht hangt. Waar radicale, nieuwe ideeën worden omarmd. Waar culturen elkaar vinden. Waar de geur van optimisme de straten vult.

In 2050 is Nederland wat het hoort te zijn. Berlijn aan de Rijn. Divers, open, dynamisch, tolerant, energiek en vrij. Een land waar hijskranen de wolken doorboren. Waar de windmolens draaien. Een land met kansen, huizen en nieuwe zekerheden voor iedereen. Of je nu Kajsa, Carola, Khadija of Mark heet.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Door Webredactie op 13 september 2019 om 16:54

ChristenUnie-voorstel wordt werkelijkheid: maatschappelijke diensttijd start in 2020

Na een proefperiode sinds de zomer van 2018, gaat vanaf februari 2020 de maatschappelijke diensttijd (MDT) officieel van start. De maatschappelijke diensttijd komt voort uit de verkiezingsprogramma’s van ChristenUnie en CDA, is daarna breder omarmd in de Tweede Kamer en nu uitgewerkt door ChristenUnie-staatssecretaris Paul Blokhuis. De maatschappelijke diensttijd is voor jongeren tussen 14 en 27 jaar, die zich in een periode van 6 maanden minimaal 80 uur inzetten voor de samenleving.

Volgens staatssecretaris Paul Blokhuis heeft de proef met de maatschappelijke diensttijd de afgelopen tijd veel positieve verhalen opgeleverd. “Het is een kans voor jongeren om hun talenten te ontdekken, van betekenis te zijn, nieuwe mensen te ontmoeten en keuzes te maken voor de toekomst. Het valt me op dat zij het vooral ook heel erg leuk vinden. Niemand kan zo enthousiast vertellen over MDT als de deelnemende jongeren zelf.”

ChristenUnie-fractievoorzitter Gert-Jan Segers is blij dat de maatschappelijke diensttijd officieel van start kan gaan: “De maatschappelijke diensttijd is een mooie manier om jongeren ervaring op te laten doen met zinvol werk en in contact te komen met mensen, ouderen bijvoorbeeld, die ze anders nooit zouden spreken. Dat wat jongeren op zo’n moment leren, leren ze nooit meer af. Dat is winst voor hen én voor de samenleving.”

De komende maanden wordt een landelijk erkende waardering voor deelnemers van de maatschappelijke diensttijd ontwikkeld, bijvoorbeeld in de vorm van een landelijk certificaat. “Daarmee zorgen we dat jongeren nog eens iets extra’s overhouden aan hun maatschappelijke diensttijd,” stelt Segers.

Voor het ontwerp van de maatschappelijke diensttijd, werkte staatssecretaris Paul Blokhuis samen met ChristenUnie-minister Arie Slob en VVD-staatssecretaris Tamara van Ark.

Door Webredactie op 16 september 2019 om 09:07

Gert-Jan Segers en Klaas Dijkhoff in debat over artikel 23

ChristenUnie-leider Gert-Jan Segers en VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff kruisen binnenkort publiek de degens over onderwijsvrijheid. Dijkhoff zette eerder in een discussiestuk vraagtekens bij de houdbaarheid van het veelbesproken artikel 23. Volgens Segers zoekt Dijkhoff daarmee ‘ruzie met de verkeerde mensen’. Op 23 september gaan de beide coalitieleiders met elkaar in debat.

De VVD-themanetwerken Onderwijs, Justitie & Veiligheid en het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie organiseren het debat.

Beschermen, niet afschaffen

ChristenUnie-leider Gert-Jan Segers: “De vrijheid van onderwijs geeft iedereen de vrijheid om de school te kiezen die bij hen past. Geen enkele vrijheid is onbegrensd en dus moet misbruik van die vrijheid worden aangepakt. Maar vrijheid bescherm je niet door die af te schaffen.”

Dijkhoff en Segers gaan in het debat onder meer in op de controle van de overheid op scholen, de positie van religie in de samenleving en burgerschapsvorming in openbaar en bijzonder onderwijs.

Historicus Pieter-Gerrit Kroeger trapt de avond af met een inleiding over de geschiedenis van artikel 23. Het debat, dat plaatsvindt in Den Haag, wordt geleid door auteur Naema Tahir.

Praktische informatie

Meer informatie en aanmelden: wi.christenunie.nl/onderwijsvrijheid (aanmelden verplicht)

Datum en tijd: maandag 23 september, inloop vanaf 18:45 uur, start om 19:15 uur

Locatie: Edith Stein College, Louis Couperusplein 33 te Den Haag

Door Gert-Jan Segers op 3 september 2019 om 09:21

Vandaag is een mooie dag want twee andere politieke partijen scharen zich achter Coalitie-Y. Daarmee nemen twee architecten van het leenstelsel de PvdA en GroenLinks afstand van dat systeem en scharen ze zich achter ons pleidooi voor de basisbeurs. En het zou prachtig zijn als blijkt dat de komende weken nog meer partijen zich bij Coalitie-Y aansluiten.

Het sterkt me in de overtuiging dat we die terugkeer van een basisbeurs bij de volgende formatie kunnen regelen. Waar er eerder een blok van VVD, D66, GroenLinks en PvdA voor het leenstelsel bleef staan, hebben die laatste twee nu kleur bekend door aansluiting bij Coalitie-Y.

Zorgen voor een goede basis voor studenten via een basisbeurs is een stap, maar meer is nodig voor jongeren.

Het is nog maar een halfjaar geleden dat de ChristenUnie samen met Coalitie-Y een inspirerende en indringende bijeenkomst belegde in de Tweede Kamer met ongeveer 150 jongeren. Ze vertelden hoe ze soms opzien tegen de toekomst door flexibele en onzeker contracten, de ontoegankelijke woningmarkt, de noodzaak om geld te lenen door het leenstelsel en de voortdurende druk om te presteren, om alles uit jezelf te halen en dat ook te laten zien.

Want die prestatiemaatschappij is fnuikend.

Het is fnuikend dat jongeren het gevoel hebben dat zelfs excellent niet goed genoeg is.

Het is fnuikend dat de gedachte opkwam dat het leven een project is waarbij je leent om in jezelf te ‘investeren’ en het later ‘terugverdient’.

Het is fnuikend dat dit denken van prestatie en investeren heeft geleid tot een leenstelsel.

De druk werd maar hoger en hoger. Burn-out raken als je 20 bent is geen uitzondering.

Jongeren stellen hun leven uit, schreef de SER afgelopen vrijdag. Steeds later stichten ze een gezin omdat de basis nog niet op orde is.

Dat is precies de reden dat we met Coalitie-Y zijn begonnen. Om op te komen voor een generatie in de knel, maar ook om een maatschappelijke tendens aan de kaak te stellen.

Met ons manifest ‘Waardig Ouder worden’ maakten we ons sterk voor een samenleving die met aandacht om ouderen heen staat en hen niet afschrijft.

Nu werken we aan een manifest met ‘Coalitie-Y’ om de druk op jongeren te doorbreken zodat zij met hoop hun toekomst tegemoet gaan.

Het is een enorm krachtige generatie, maar we moeten ze de kansen bieden. Aandacht hebben voor hun zorgen en handelen.

Vandaag is een belangrijke dag in het keren van het maatschappelijk tij waarin jongeren onder druk staan. Door de aansluiting van de PvdA, GroenLinks en hopelijk nog meer partijen kan er een wending komen.

Het sterkt me in de overtuiging dat dit leenstelsel zijn langste tijd heeft gehad. Daar strijd ik voor, voor jongeren.

Maar het is ook een eerste stap.

Omdat we de komende weken werken met deze partijen aan een manifest met meer oplossingen voor jongeren. Dat manifest komt nog voor Prinsjesdag.

Maar het is ook een eerste stap omdat ik werkelijk hoop dat hier een wending wordt ingezet voor de samenleving. Een wending waarin we niet louter denken in termen van efficiency, succes, alles uit jezelf halen en meer, hoger, beter en sneller.

Daar werken we aan met Coalitie-Y, daar werken we aan in dit kabinet, daar werken we aan richting de komende verkiezingen.

Een land met aandacht voor elkaar.

Door Piet Adema op 7 juni 2019 om 12:25

Hoe de ChristenUnie (al dan niet) samenwerkt met andere partijen

Onder het logo van de ChristenUnie staat sinds een aantal jaar de slogan ‘Geef geloof een stem’. Een mooie, heldere boodschap die slaat op wat we als partij zijn en wat we willen doen. We zijn een christelijke partij, sociaal bewogen en willen dat in de politiek handen en voeten geven. We willen een geloofwaardige en waardevolle bijdrage leveren aan de samenleving. Christelijk en relevant zijn.

Daar werken we iedere dag hard aan. Met vijf zetels in de Tweede Kamer. Sinds kort vier zetels in de Eerste. Twee ministers, één staatssecretaris, één eigen Europarlementariër. In meer provincies dan ooit zijn we in beeld om bestuursverantwoordelijkheid te dragen en lokaal hebben we meer wethouders dan ooit.

Iedere dag gaan al onze vertegenwoordigers op landelijk, provinciaal en lokaal niveau naar hun werk om in de politiek, in onze democratie, onze idealen stapje voor stapje dichterbij te brengen. Dienstbaar aan dorp of stad, provincie of land, dienstbaar aan onze samenleving.

Verantwoordelijkheid

Om dat te kunnen doen, is het nodig om bereid te zijn om verantwoordelijkheid te nemen. Is het ook nodig om open te staan voor samenwerking. Omdat we zelf immers nergens een meerderheid hebben en – nog veel belangrijker – we in een democratie leven. Juist in een tijd waarin tegenstellingen toenemen, zoeken wij de maatschappelijke vrede. Ook in samenwerking met anderen.

En dus sluiten we als ChristenUnie nooit op voorhand andere partijen uit van samenwerking. We zijn tegen een cordon sanitaire voor welke partij dan ook. Dat zei onze partijleider Gert-Jan Segers nog expliciet op de avond van de Provinciale Statenverkiezingen: ‘Voor samenwerking kijken we naar links en kijken we naar rechts. Zetels winnen, betekent ook: verantwoordelijkheid nemen’.

Verschillen en overeenkomsten

Dat zeggen we natuurlijk wel in de wetenschap dat geen enkele partij dezelfde is als de ChristenUnie. Dat er met die partijen dus altijd verschillen zijn in idealen, in plannen, in wat we willen bereiken. Het is daarin geen geheim dat de afstand tot die verschillende partijen niet in alle gevallen hetzelfde is. De SGP staat inhoudelijk op veel onderdelen dichterbij dan bijvoorbeeld Forum voor Democratie. En onze samenlevingsvisie komt meer overeen met het CDA dan met D66.

Maar belangrijker dan te weten waar andere partijen staan, is te weten waar je zelf staat. Wij, als ChristenUnie, willen werk maken van een hoopvolle toekomst voor onze kinderen - onder meer door een ambitieus klimaatbeleid, we willen bouwen aan een samenleving waarin elk leven waardevol is, waarin we omzien naar elkaar en waarin we tegenstellingen verkleinen. En we willen opkomen voor vrijheid en veiligheid, hier en elders in de wereld. In welke rol dan ook, in welke mogelijke samenwerking dan ook, zijn die idealen leidend.

Vormen van samenwerking

Dat uitgangspunt maakt dat de manier waarop we met elkaar samenwerken van plaatst tot plaats, van partij tot partij en van keer tot keer verschilt. Met de ene partij zit je een keer in een coalitie, met afspraken voor de komende paar jaar. Met een andere partij doe je eens of vaker samen voorstellen, vanuit oppositie of coalitie. Beide vormen van samenwerking zijn in principe mogelijk met alle partijen.

Soms gaat samenwerking verder. Dan vorm je met een andere partij een gezamenlijke fractie - wat met name in Europa speelt - of kom je in verkiezingstijd met een gezamenlijke kandidatenlijst. Deze laatste twee zijn de meest intensieve vormen van samenwerking die we kennen en waarbij er dus ook echt veel gezamenlijke grond moet zijn om dit met een andere partij te kunnen doen. Dat doen we weleens met de SGP, die, net als wij, politiek wil bedrijven bij een open Bijbel.

Terwijl het geen verrassing is dat deze vorm van samenwerking bijvoorbeeld in Europa níet voor de hand ligt met Forum voor Democratie, die Nederland uit de EU wil. Net zomin als we in één fractie zouden kunnen zitten met D66, die juist veel te veel van Europa verwacht en ook op andere punten ver van ons af staat.

Er is geen vast draaiboek hoe we op welk niveau, op welk moment en op welke manier we omgaan met welke partij. Iedere keer opnieuw maken onze volksvertegenwoordigers de afweging hoe we geloofwaardig onze idealen dichterbij kunnen brengen.

Open en eerlijk

Als je het gesprek met andere partijen over samenwerking aangaat, kan het ‘lukken’ en dan kan het dus daadwerkelijk tot samenwerking in enigerlei vorm komen, als die samenwerking bijdraagt aan het geloofwaardig verder bouwen aan onze idealen.

Maar óf het lukt, weet je van tevoren niet. Twee jaar geleden hebben Gert-Jan Segers en Carola Schouten bij de coalitieonderhandelingen heel moeilijke gesprekken gehad. Bijvoorbeeld met D66 over medische ethiek, waarmee de verschillen op dat onderwerp levensgroot zijn. Gert-Jan en Carola zijn aan tafel gaan zitten in de wetenschap dat het kon lukken en dat het kon mislukken. Dat het alleen kon lukken als we over medische ethiek en over al die andere onderwerpen heel heldere afspraken konden maken. Dat het alleen kon lukken als we er vervolgens van op aan kunnen dat de andere partij die afspraken tijdens de coalitieperiode ook zal respecteren.

Toen, twee jaar geleden, is dat gelukt. Het kabinet maakt werk van Waardig Ouder Worden. We zetten alles op alles om te voorkómen dat mensen hun leven als voltooid ervaren. Dat zijn belangrijke resultaten voor de ChristenUnie.

Maar zo niet, dan moet je ook daar open en eerlijk over zijn: dan kan het ook mislukken en kun je concluderen dat er te veel in de weg staat om op dat moment, op die plek met die partij of partijen samen te werken. Zo ging dat ook in Zuid-Holland, waar we om tafel zijn gegaan samen met de SGP, maar ook met Forum voor Democratie, VVD en CDA.

Ook onze mensen in Zuid-Holland zijn dat gesprek aangegaan in de wetenschap dat het kon lukken en dat het kon mislukken. Deze week werden de gesprekken afgebroken. De ChristenUnie Zuid-Holland besloot, ook in nauw contact met betrokken ChristenUnie-leden en ChristenUnie-stemmers, dat zij niet genoeg vertrouwen hebben in een gemeenschappelijke basis en de stabiliteit van deze mogelijke coalitie. Terwijl dat vertrouwen wel nodig is om samen te kunnen werken aan het verkleinen van kloven in onze samenleving.

Dat zijn soms ingewikkelde besluiten. Maar ik ben trots op onze vertegenwoordigers, op ieder niveau, die hier hun tijd, energie en denkkracht in stoppen. Zij maken deze afwegingen op hun niveau, vanuit onze christelijk-sociale idealen. Omdat zij hoe dan ook, waar dan ook, geloof een stem geven. Omdat ze vinden dat ze, dat wij als ChristenUnie, een hoopvolle boodschap hebben voor ons land, voor onze samenleving. En die boodschap, die mag gehoord worden.

Piet Adema is partijvoorzitter van de ChristenUnie

Door Webredactie op 27 mei 2019 17:48

Meer geld voor uitstapprogramma’s prostituees

Er komt de komende jaren jaarlijks 1 miljoen euro extra voor uitstapprogramma’s voor prostituees. Het geld wordt gereserveerd via de Voorjaarsnota, een bijstelling van de begroting en komt bovenop de drie miljoen euro die de coalitie op voorspraak van de ChristenUnie in het regeerakkoord hiervoor uittrok. Volgens ChristenUnie-voorman Gert-Jan Segers is het extra geld ‘een signaal waarmee we zeggen: we kijken niet weg van vrouwen die gevangen zitten in de prostitutie’.

In de onderhandelingen over het regeerakkoord heeft de coalitie van ChristenUnie, CDA, VVD en D66 afgesproken om de strijd tegen gedwongen prostitutie en mensenhandel op te voeren. Met het extra geld dat het kabinet nu vrijmaakt, wordt er nog eens extra geïnvesteerd in nieuw perspectief voor vrouwen die willen uitstappen. Bestaande programma’s kunnen doorgaan, terwijl er ook op nieuwe plaatsen uitstapprogramma’s worden opgezet.

Segers: “Dit is goed nieuws voor prostituees die het gevoel hebben dat ze niet anders kunnen dan blijven werken in een wereld van uitbuiting, afpersing en misbruik. We investeren in nieuw perspectief voor kwetsbare vrouwen. Dat is hoopvol nieuws.”

Door Webredactie op 27 mei 2019 17:45

Kabinet start actieprogramma tegen antisemitisme

Het kabinet start een actieprogramma tegen antisemitisme en stelt daarvoor de komende drie jaar 3 miljoen euro beschikbaar. Het geld wordt gereserveerd via de Voorjaarsnota, een bijstelling van de begroting. ChristenUnie-leider Gert-Jan Segers pleitte onlangs in een gezamenlijke initiatiefnota met de VVD voor extra inzet op de bestrijding van antisemitisme. Het actieprogramma is een onderdeel van dat plan, waar ook de aanstelling van een nationaal coördinator antisemitisme onderdeel van is.

Gert-Jan Segers: “Veel Joden voelen zich niet veilig in Nederland en overwegen zelfs te vertrekken vanwege de aanhoudende antisemitische incidenten. De vrijheid en veiligheid van een minderheid als de Joden is de lakmoesproef voor een beschaafde samenleving. De 3 miljoen euro die het kabinet vrijmaakt voor de strijd tegen antisemitisme is een investering van 3 miljoen euro in onze beschaving.”

Petitie

De ChristenUnie heeft startte onlangs samen met de SGP en het CIDI een petitie tegen antisemitisme in Europa. Segers: “We mogen niet stil zijn als een groep in onze samenleving zo onder druk staat. Dan moeten we ons uitspreken en op ieder niveau overheden oproepen te doen wat ze kunnen om antisemitisme tegen te gaan.”

Door Webredactie op 3 mei 2019 06:01

Europese petitie tegen antisemitisme gelanceerd

ChristenUnie, SGP en CIDI starten Europese petitie www.stop-antisemitisme.nl met verzoek aan nieuwe Europese Commissie

Aan het begin van de Europese campagne begint de Joodse organisatie CIDI samen met politieke partijen SGP en ChristenUnie een petitie om de nieuwe Europese Commissie te vragen de strijd tegen antisemitisme tot een van de speerpunten te maken voor de komende jaren. “Negen op de tien Europese Joden ervaart dat antisemitisme de afgelopen vijf jaar is toegenomen. Deze gemeenschap voelt zich onveilig. De Europese Unie moet prioriteit geven aan de bestrijding van antisemitisme want dit kwaad komt helaas overal in de EU voor”, zegt Peter van Dalen, lijsttrekker van de ChristenUnie-SGP lijst.

Het CIDI steunt dit initiatief van harte en verspreidt de petitie in Nederland en via haar partnerorganisaties in heel Europa. “Steeds meer Joden in Europa overwegen om te emigreren of zetten werkelijk deze stap vanwege antisemitisme. Dat is tragisch en Europese landen kunnen veel meer doen om dit vreselijke kwaad te bestrijden”, zegt Hanna Luden, directeur van het CIDI.

De petitie is vanmorgen gelanceerd in het Nederlands, Engels en Frans op de websites www.stop-antisemitisme.nl en http://www.stop-antisemitism.eu. In de petitie vragen de organisaties om een aantal concrete maatregelen die de Europese Commissie kan nemen tegen antisemitisme zoals veiligheidsmaatregelen en het bestrijden van haatmisdrijven.

Bert-Jan Ruissen, SGP-kandidaat voor het Europees Parlement: “De EU houdt zich bezig met allerlei regeltjes en richtlijnen, terwijl het pijnlijke probleem van het toenemende antisemitisme geen serieuze plek heeft op de politieke agenda. Dat moet anders, en daar ga ik me voor in zetten. Dit is een uiterst zorgelijke situatie en een angstige bedreiging voor het Joodse volk. Ik roep daarom alle partijen op om zich uit te spreken voor een Europa dat een veilig thuis is voor Joden. Collega's, sluit je aan bij deze petitie!"

Steun vanuit de Tweede Kamer

De Europese actie van CIDI en de Europese lijsttrekkers van ChristenUnie en SGP krijgt volledige steun van de Nederlandse partijleiders. Kees van der Staaij: "Een Joodse vrouw uit Almere vertelde me pas dat ze haar kettinkje met Davidsster niet meer durfde te dragen, omdat kinderen haar uitscholden. Ze riepen dat het een grote fout was dat niet haar hele familie was uitgemoord in de Tweede Wereldoorlog. Als je dat hoort, dan breekt je hart. Het toenemende antisemitisme schreeuwt om een weerwoord. Laten we ons daarom in heel Europa uitspreken tegen Jodenhaat.”

ChristenUnie partijleider Gert-Jan Segers presenteerde onlangs samen met de VVD een initiatiefnota om de strijd tegen antisemitisme in Nederland hoger op de agenda te krijgen en concrete maatregelen te nemen. “Ik sprak een Joodse jongen die me vertelde dat hij nooit onbevangen de straat op kan met zijn keppeltje op. Hij heeft dagelijks te maken met antisemitisme. Maar het ergste vindt hij als omstanders wegkijken en doen alsof het probleem er niet is. Dat mag nooit gebeuren, niet in Nederland en niet in Europa. Wij mogen nooit zwijgen, Joden horen bij Europa. Daarom moet het de hoogste prioriteit worden van de Europese Commissie om veiligheid te bieden aan de Joodse gemeenschap in Europa.”