Twee weken geleden waren jongeren van het entree/NT2 onderwijs van het Drenthe College te gast in de gemeenteraad. Syriërs, Eritreërs, Irakezen en Iranezen, jongeren uit heel verschillende werelden. Samen spraken we over de politiek en het werk van de gemeenteraad. Vandaag waren we, met vijf raadsleden, bij hen te gast op het Drenthe College. We bezochten de groep, veelal jonge mensen, uit het entreeonderwijs in de grote keuken. “Ey meneer, ik zat op jouw stoel he in de raadszaal.” De verhalen van deze jongeren deden mij wel wat. Een jonge gast vertelde trots dat zijn ouders, twee jaar nadat hij in Nederland als vluchteling was aangekomen, nu ook naar Nederland komen. Een andere jongen vertelde over het verschil tussen een democratie en een dictatuur: “ik kan wel heel veel zeggen, maar uiteindelijk is het verschil het gevoel van vrijheid.” Tussen het koken van de rijst, het stomen van de kip en het brood ontstonden waardevolle gesprekken. Toekomstdromen van mensen die huis en haard hebben achtergelaten. Eerlijk? Ik werd er stil van. Het engelengeduld waarmee de docenten en vrijwilligers van het Drenthe College werken aan het stapje voor stapje bijbrengen van de taal was daarbij fantastisch. Zo werd in een andere groep aan de hand van krantenberichten gesproken over de Olympische Spelen en de vraag of Sven Kramer nu ‘gehoopte’, ‘hiep’ of ‘hopende’ op een gouden medaille. In een andere groep vertelden mensen over wat hen verwonderde over Nederland: “het is toch bizar dat kleine kinderen hier al verkering mogen hebben op de basisschool” en “heel vreemd, kinderen liggen hier al voor 21.00 uur op bed.” Kortom, een waardevol werkbezoek. Prachtig om te zien hoe de mensen uit alle werelddelen zich welkom voelen in Assen. Prachtig om ook te zien dat Assenaren zich voor hen inzetten en kiezen voor de ander.