Door Lodewijk Asscher op 16 maar 2020
Twee ouders die luid teleconferencend door het huis bewegen: “zit nu iedereen in de call?”, “ik heb die mail helemaal niet gezien” “je valt weg!”. Drie jongens die dat vertwijfeld aanzien. Er is geen school, maar vakantie is toch echt anders…
Net als heel Nederland moest ik hier in huis uitleggen wat er aan de hand is aan kinderen die twijfelen tussen bang of stiekem vrolijk zijn. Zo’n virus is ongrijpbaar. Voor volwassenen en voor kinderen. Je kan het niet zien, niet ruiken, niet voelen. Dat zoiets in staat is onze samenleving stop te zetten is moeilijk te bevatten.
En toch is het belangrijk dat we het gevaar niet onderschatten. We moeten ons allemaal aan de adviezen houden en de verstandige maatregelen van het kabinet opvolgen. Want onze gezondheid is wat nu telt.
Deze crisis raakt ons allemaal. In de eerste plaats de mensen die ziek zijn of waarvan een geliefde ziek is. Voor hen is het virus niet langer iets abstracts, maar een directe bedreiging. Mijn gedachten gaan naar hen uit. Voor veel ouderen is het heel bedreigend. En voor mensen met gezondheidsproblemen ook.
Deze crisis raakt ons allemaal.
En denk aan het effect op de mensen in de onmisbare beroepen. De zorg, het onderwijs, de brandweer, de schoonmakers, de medewerkers van de distributiecentra, het openbaar vervoer. De mensen die – soms met risico voor hun eigen gezondheid – voor ons allemaal werken. Beroepen die de afgelopen jaren vaak niet de waardering kregen die ze verdienen. Het zijn juist die mensen die nu opstaan. Zij zijn het die ons er nu doorheen slepen.
En alle zzp’ers of mensen met een nulurencontract die nu ineens geen inkomsten meer hebben. Vaak werkzaam in de culturele sector of in de horeca, waar toch al weinig betaald wordt. Dit raakt bij uitstek de mensen met weinig reserves. Of de mensen met een tijdelijk contract die nu hun baan kwijt raken. Dan kan je niet zeggen ‘eigen keuze, pech gehad’. We kunnen niet accepteren dat duizenden Nederlanders al hun zekerheden in een klap verliezen. We moeten hen bijstaan in deze tijd. En we zullen vanuit onze verantwoordelijkheid met voorstellen en plannen komen om mensen te hulp te schieten.
Dan kan je niet zeggen ‘eigen keuze, pech gehad’.
Maar ook alle ouders die nu tijdens het thuiswerken ook de kinderen les moeten geven. De ouderen die zich afvragen of ze het bezoek moeten afbellen. De mensen die hadden getraind voor een marathon die niet doorgaat of geoefend voor een concert dat is afgelast. En al dat andere relatief kleine leed waar we allemaal wel een voorbeeld van kennen.
‘In een tijd van nationale crisis moeten mensen van goede wil en vrijgevigheid in staat zijn om zich te verenigen, ongeacht de partij of de politiek’. Het is een citaat van John F. Kennedy over wat een crisis kan doen met een samenleving. Want ondanks alle terechte angst en zorgen die nu leven, is dit een tijd waarin we schouder aan schouder moeten staan. Een tijd van saamhorigheid en omkijken naar elkaar.
‘In een tijd van nationale crisis moeten mensen van goede wil en vrijgevigheid in staat zijn om zich te verenigen, ongeacht de partij of de politiek’.
In Spanje stonden de mensen te applaudisseren voor het zorgpersoneel. De Italianen zongen ieder vanaf hun eigen balkon een gezamenlijk lied. Hartverwarmende voorbeelden van saamhorigheid in een crisissituatie.
Ook in Nederland zien we die voorbeelden al. Juist nu moeten we er voor elkaar zijn. De ander die het moeilijk heeft helpen. De mensen die zo hard werken om dit virus te bestrijden bedanken. Juist nu moeten we ons kunnen verenigen en samen deze bedreiging het hoofd bieden. Zodat het hierna weer beter wordt.
Nederland: let op jezelf en zie om naar elkaar.
Juist nu moeten we er voor elkaar zijn.
Het bericht De coronacrisis verscheen eerst op PvdA Berg en Dal.
