Nieuws van politieke partijen in Nederland inzichtelijk

57 documenten

Ons land moet eerlijker

SP SP Partij voor de Vrijheid PvdA Nederland 18-09-2020 09:43

Er gaat wat gebeuren. Daar ben ik van overtuigd. Afgelopen twee dagen debatteerden we van de ochtend tot de avond in de Tweede Kamer over de plannen van het kabinet. Het is mij duidelijk: ons land moet eerlijker. En het kan. Een grote SP is nodig om ervoor te zorgen dat het ook echt gaat gebeuren.

“Corona raakt ons allemaal”, sprak de koning op Prinsjesdag. En daar heeft hij gelijk in. Maar zeker niet iedereen even hard. De coronacrisis legt een vergrootglas op de ongelijkheid die we in de samenleving al zagen: een onzeker inkomen, de hoge werkdruk in de zorg, moeite hebben om rond te komen omdat de huur steeds verder stijgt. Deze problemen kenden we al, maar ze zijn door de coronacrisis nog groter geworden.

Vorig jaar hoorden we al dat partijen steeds meer terug kwamen op de gedachte dat het overlaten aan de markt, bijvoorbeeld van onze zorg en woningen, alles beter zou maken. De SP heeft daar nooit in geloofd, maar andere partijen, van de PvdA tot de PVV, hebben Mark Rutte geholpen om dit idee uit te voeren. En nu komen ze daar allemaal van terug. Het lijkt alsof de coronacrisis dat in een stroomversnelling heeft gebracht.

Maar gaat er nu vanzelf wat veranderen? Nee. Dat zullen we samen voor elkaar moeten krijgen.

Het einde van het neoliberalisme is in zicht. Dat is goed nieuws, want daarmee komt er meer ruimte voor onze ideeën, voor een eerlijke samenleving waarin onze zorg gebaseerd is op samenwerking in plaats van concurrentie, waarin een huis is om in te wonen en niet om rijk van te worden, waarin we omkijken naar elkaar, naar onze natuur en milieu en waarin de economie werkt voor iedereen en niet slechts voor een enkeling.

Maar gaat er nu vanzelf wat veranderen? Nee. Dat zullen we samen voor elkaar moeten krijgen. Ondanks de mooie woorden kiest het kabinet er nog steeds voor om weer twee miljard cadeau te doen aan de grote bedrijven in plaats van dat geld te gebruiken voor een eerlijke beloning voor onze zorgverleners. Daarom is een grote SP nodig om ervoor te zorgen dat er niet alleen verandering komt in woorden, maar vooral ook in daden.

You must have JavaScript enabled to use this form.

Ja, ik wil op de hoogte blijven van belangrijk nieuws en acties van de SP en Lilian Marijnissen.

De minister dient niet naar de andere Kamer te wijzen

SP SP VVD Nederland 25-06-2020 17:40

De Handelingen van 21 december 2010 lezen weliswaar niet als een spannend jongensboek maar het zou voor senatoren, staatsrechtgeleerden en politieke journalisten wel verplichte lectuur moeten zijn. De casus was dat de Eerste Kamer na de algemene beschouwingen een motie (32.500 I) had aangenomen tegen verhoging van de btw op podiumkunsten. Die verhoging stond wel in het wetsvoorstel Belastingplan, dat door een meerderheid van de Tweede Kamer was geaccordeerd. De Eerste Kamer oordeelde desalniettemin – als Kamer van heroverweging – dat de aangezegde btw-verhoging voor de cultuursector in de gegeven omstandigheden niet passend was.

Bij de behandeling van het Belastingplan in de Eerste Kamer deelde staatssecretaris van Financiën Frans Weekers (VVD) mee dat hij ‘klem zat’ tussen twee Kamers en derhalve niet bij machte was de aangenomen motie uit te voeren. Daarop verzocht ik – namens alle fractievoorzitters – om een derde termijn, in aanwezigheid van de premier Mark Rutte (toen nog van Rutte I). Zover hoefde het niet te komen omdat de staatssecretaris zijn ‘nieuwe doctrine’ – na intensief overleg met premier Rutte – na enkele uren terugtrok en meedeelde hoe hij alsnog uitvoering zou gaan geven aan de aangenomen motie.

Kabinet respecteerde eigenstandige positie Eerste Kamer

D66-woordvoerder Hans Engels, zelf staatsrechtgeleerde, concludeerde daarop ‘dat ik met vreugde vaststel dat het kabinet uiteindelijk de eigenstandige positie en verantwoordelijkheid van de Eerste Kamer respecteert. Dat getuigt van constitutioneel bewustzijn en van respect voor de politieke behoorlijkheid. Het is wel jammer dat de Eerste Kamer daarvoor tot het uiterste heeft moeten gaan’. (Engels lichtte toe dat, als de regering bij haar eerdere standpunt in het debat gebleven was, de fractie van D66 – net als veel andere fracties – tegen het Belastingplan 2011 zou hebben gestemd).

De verantwoordelijkheid werkt in de richting van beide Kamers

PvdA-woordvoerder Frans Leijnse concludeerde: ‘Deze regering heeft een eigen verantwoordelijkheid. Die verantwoordelijkheid werkt in de richting van beide Kamers gelijk. In beide Kamers moet de regering volledig verantwoordelijk voor haar eigen gedrag optreden. Verwijzingen naar hetgeen in de andere Kamer plaatsvindt, zijn daarbij in beginsel niet aan de orde.’

En VVD-woordvoerder Ger Biermans concludeerde: ‘Wij zijn verheugd dat het kabinet de eigenstandige rol van deze Kamer heeft bevestigd, misschien moet ik vandaag zeggen: herbevestigd’.

Wij hebben een eigen relatie met de regering

Nadat de staatssecretaris, in overleg met de premier, ‘de oude doctrine’ in ere had hersteld, trok ik, opnieuw namens alle fractievoorzitters, het verzoek om een derde termijn in. Ik vatte het resultaat van het debat als volgt samen: ‘Nu staat vast dat als deze Kamer iets vraagt, de regering niet naar de overkant hoeft te lopen om te vragen of het mag. Wij hebben een eigen relatie met de regering. De regering besluit dan zelf. Als het erop aan komt, respecteert de regering de wens van deze Kamer’.

In dit debat in 2010 hebben Eerste Kamer en regering invulling gegeven aan de ongeschreven regels die in het verkeer tussen regering en parlement betamen. Dat was echt historisch: een Kamer die pal stond voor haar positie en de regering die uiteindelijk die positie niet terzijde schoof maar herbevestigde. En een constitutionele ordening die bewees oud maar effectief te zijn.

De minister dient niet naar de andere Kamer te wijzen

De geschiedenis van 2010 leert hoe van confrontatie tot compromis gekomen kan worden. Nu minister Ollongren beweert, als staatssecretaris Weekers  in 2010, ‘klem’ te zitten tussen twee Kamers, zegt de heersende doctrine dat dit argument niet valide is, niet constitutioneel. De minister heeft, ook nu, een eigenstandige relatie met de Eerste Kamer en dient niet naar de andere Kamer te wijzen.

Ook met die andere Kamer heeft de minister een eigenstandige relatie – en het is aan haar om beide relaties ‘constitutioneel bewustzijn’ te tonen. In 2010 werd aangetoond dat dat kan. Wellicht is het wijs dat de minister samen met de premier de Handelingen van 21 december 2010 nog eens even naleest?

Tiny Kox, SP-fractievoorzitter in de Eerste Kamer

Jesse Klaver: ‘De tijd van wachten is voorbij’. Speech op het online GroenLinks-Congres | GroenLinks

GroenLinks GroenLinks D66 PvdA Nederland 13-06-2020 00:00

‘Ik zie je’ is na ‘ik hou van je’ misschien wel het belangrijkste wat je tegen iemand kunt zeggen.

Maar hoe vaak zeggen we het eigenlijk? Wanneer heb jij het tegen iemand gezegd? Ik zie je. Ik hoor je. Wanneer hoorde je dat voor het laatst? Geen plan, niet al het geld van de wereld, geen debat kan daar tegenop. Erkenning.

Het gemis van mijn moeder, is niet het gemis van een lichaam, van een fysiek zijn. Het is het gemis van de vrouw die mij altijd zag zoals ik werkelijk ben. Altijd. Gezien worden zoals we zijn. We hebben allemaal nodig. Mensen die strijden die strijden tegen racisme, mensen die werken in de zorg. Nu zien we ze, nu zijn het helden, maar dat waren ze altijd al. En onze samenleving kent zoveel meer helden, die zijn wegbezuinigd, genegeerd, verstopt. Onderwijzers, kunstenaars, politie agenten, schoonmakers, klimaatactivisten, mensen die strijden tegen racisme. We zien jullie. 

Woorden kunnen krachtiger zijn dan duizend zwaarden, woorden kunnen inspireren en aanzetten tot grootse daden, maar woorden mogen nooit leeg zijn. Als je mensen werkelijk ziet, dan betekent dat ook iets voor je daden.

Nederland heeft nu massaal gezegd tegen de mensen in de zorg: ik zie je. Dat zijn woorden van hoop. Maar deze woorden blijven leeg als je niets doet aan de werkdruk en onderwaardering. Daarom moet de zorg niet alleen een bonus krijgen voor hun harde werk tijdens Corona, maar structureel betere beloning omdat hun goede werk ook structureel is. Nederland ziet eindelijk de waarde van schoonmakers, mensen in de distributie centra, vakkenvullers. Eindelijk is duidelijk wat de echt cruciale beroepen van onze samenleving zijn. Maar als we deze mensen echt zien, dan zie we hun struggle om rond te komen. Dan geef je geen miljarden aan multinationals, dan verhoog je het minimumloon.

Na de immense Klimaatprotesten van vorig jaar zei de regering eindelijk: de aanpak van klimaatverandering is prioriteit. Maar als je het geluid van de klimaatgeneratie echt hoort, dan accepteer je niet langer dat grote vervuilende bedrijven niet hoeven te betalen. Dat de CO2-heffing wordt afgezwakt, dat het vliegverkeer weer moet gaan groeien, dan zoek je in de coronacrisis geen reden om een stapje minder doen, maar zet je een tandje bij. 

Ik vind het een groot compliment waard dat Mark Rutte eindelijk erkent dat er sprake is van institutioneel racisme, al wil hij het niet zo noemen. Die woorden inspireren, maar moeten ook aanzetten tot grootse daden. In deze maand van Keti Koti kan hij, als premier van alle Nederlanders, deze woorden betekenis geven door namens Nederland excuses te maken voor het slavernijverleden. Want een sorry voor toen, is zoveel meer dan een excuus. Je kan alleen verder met de toekomst als wij ons verleden erkennen. Het is de sterkst denkbare erkenning van de pijn van velen. Het zegt: ik zie je.

Corona heeft ons de wereld op een andere manier laten zien. Dat betekent dat we niet terug kunnen naar hoe het was. Niet terug kunnen naar bezuinigen op de zorg, de politie en het onderwijs, cultuur. Niet terug kunnen naar ongeremd de wereld over vliegen. Niet terug kunnen naar bedrijven die in goede tijden alle winst houden en in slechte tijden de rekening bij gewone mensen ophouden. Niet terug kunnen naar wegkijken van racisme.

En laat niemand je vertellen dat je moet wachten. Wachten tot het wél uitkomt om te demonstreren. Wachten tot het wel uitkomt om klimaatverandering aan te pakken. Wachten tot het juiste moment om de bio industrie af te schaffen. Wachten tot KLM is gered voordat we de zorg kunnen belonen. Wachten tot we de culturele sector kunnen redden. De vraag om te wachten, is een excuus van de gevestigde orde om niet te hoeven veranderen.

De tijd van wachten is voorbij. En die grote verandering kunnen we niet over laten aan de mensen en aan de partijen die de wereld van voor Corona gemaakt hebben. Daarom ben ik erop gebrand om GroenLinks voor het eerst een regering in te leiden. Samen met onze linkse en progressieve bondgenoten van PvdA, SP en D66. Omdat onze beweging de beste garantie is dat we niet teruggaan naar hoe het was, terug naar de status quo.

Wij zijn de beste garantie op verandering.

Vijf jaar geleden begon ons avontuur. Vier zetels, geen geld, een uphill battle. We voelden ons een start up, knoopten de eindjes aan elkaar en bouwden op creativiteit, vastberadenheid en branie misschien wel de mooiste campagne uit de Nederlandse geschiedenis. Hoe anders is het nu. We besturen in meer dan 100 steden, leveren de burgermeester van onze hoofdstad, zitten in driekwart van de provinciale besturen. Voor onze organisatie werken inmiddels meer dan 100 mensen en in de tweede Kamer heb ik 13 collega’s.

Maar met al dit waar we hard voor hebben gewerkt en wat we de afgelopen jaren hebben verdiend gaan we niet de volgende verkiezingen winnen. De kracht van onze campagne begint bij creativiteit, vastberadenheid & branie. De kracht van onze campagne ben jij. De kracht van onze campagne is dat wij een beweging zijn die staat voor een visie die durft in te gaan tegen de status quo. Die gelooft dat grote bedrijven de rekening moeten betalen, niet gewone mensen. Die gelooft dat de aanpak van klimaatverandering niet een optie, maar noodzaak. Die gelooft dat Nederland zich niet moet verstoppen achter de dijken, maar een leidende rol in de wereld moet spelen. Die gelooft dat ieder mens gelijk geschapen is, maar vooral gelijke behandeling verdient. Dat is wie wij zijn.

Wij staan ergens voor. Dat maakt ons gehaat, en het maakt ons geliefd. Het maakt mij trots om onderdeel te zijn van deze beweging. Vol dankbaarheid aanvaard ik vandaag opnieuw het lijsttrekkerschap van GroenLinks.

Ik voel me door jullie gezien en ik wil dat jij weet dat ik je zie. Wij gaan de verkiezingen winnen. Niet voor onszelf, maar voor iedereen die zich genegeerd en ongezien voelt. Voor de klimaatgeneratie. Voor de vaders en moeder die de eindjes aan elkaar moeten knopen. Voor de helden van de zorg. Voor de strijders tegen racisme. Voor kunstenaars. Voor jongeren die tegen muren oplopen. Voor alle harde werkers van Nederland. 

Wij horen bij elkaar.

Samen zijn wij één beweging.

Ik sluit af met de voor mij belangrijkste levensles. De woorden waarmee ik mijn aanvaardingsspeech vijf jaar geleden afsloot. En het credo dat mij op de moeilijkste momenten in beweging houdt en ons ook bij de volgende verkiezingen naar de overwinning zal leiden. Het enige wat tussen jou en je dromen staat is je angst om te falen. Laat die angst los en alles is mogelijk. 

Wij gaan Nederland veranderen. 

 

Wie gaat de rekening van deze crisis betalen?

SP SP Nederland 11-05-2020 12:31

Wie gaat de rekening van deze crisis betalen? Lilian vroeg het aan Mark Rutte. Het antwoord kun je hieronder zien. Wat de SP betreft is het antwoord eenvoudig: laat grote bedrijven eindelijk hun eerlijke deel aan belasting betalen. Dan kunnen we dat geld gebruiken om te investeren in de samenleving, om samen sterker uit de crisis te komen, om zorgverleners een fatsoenlijk salaris te geven. Doe je ook mee?

Gevolgen van het coronavirus voor het onderwijs

PvdA PvdA Nederland 13-03-2020 15:07

Door Lodewijk Asscher op 13 maart 2020 Delen  

Allereerst alle mensen in de zorg, die de zware taak hebben ons hier doorheen te slepen. Maar ook schoonmakers, politieagenten, buschauffeurs en vakkenvullers.

En de mensen in het onderwijs, omdat het kabinet heeft besloten de scholen open te houden. En op dat besluit was veel kritiek.

Lerares Ellen schreef Mark Rutte een brief

Lerares Ellen schreef Mark Rutte een brief die gisteren online rond ging. “Ik ben er maandag weer om de economie draaiende te houden” schreef ze. Ze verwoordde de zorgen van velen.

De redenering van het kabinet dat scholen open moeten blijven, omdat de ouders niet gemist kunnen worden op het werk, doet geen recht aan het onderwijs. De risico’s die leraren, kwetsbare kinderen en de ouders en familie van die kinderen lopen moeten serieus worden genomen.

Ik ben bezorgd dat ze anderen kunnen aansteken.

In veel ons omringende landen zoals België, Denemarken, Frankrijk en Zwitserland worden de scholen daarom gesloten. Nu de scholen nog open zijn, is er wel extra ondersteuning nodig.

Daarom heb ik premier Rutte gevraagd om noodplannen. Extra schoonmaak en desinfectie van de klaslokalen.

Opvang voor de kinderen van mensen met onmisbare beroepen

Daarnaast heb ik gevraagd om in overleg met de scholen opvang te regelen voor de kinderen van mensen met onmisbare beroepen, zodat de scholen die dat willen alsnog dicht kunnen. En om iedere dag opnieuw te bezien of niet alle scholen dicht moeten.

Voor nu wil ik mijn dankbaarheid uitspreken, aan al die mensen die naar voren stappen als van anderen gevraagd wordt thuis te blijven. Al die mensen die belangrijk en onmisbaar werk doen voor ons allemaal, maar daar te weinig waardering voor krijgen.

Dank dat jullie nu weer voor ons klaar staan.

Tweede Kamerlid

https://www.pvda.nl/nieuws/gevolgen-van-het-coronavirus-voor-het-onderwijs/Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

https://www.pvda.nl/nieuws/gevolgen-van-het-coronavirus-voor-het-onderwijs/Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Ouders toeslagenaffaire worden in juridisch moeras gejaagd

SP SP Nederland 12-03-2020 15:34

Duizenden ouders werden onterecht door de Belastingdienst beschuldigd van fraude met kinderopvangtoeslag. Er werd een commissie ingesteld die onderzoek heeft gedaan naar compensatie voor ouders die slachtoffer zijn geworden van de heksenjacht. Donderdag kwam de commissie Donner met een advies voor het kabinet. SP-Kamerlid noemt het advies ontluisterend en teleurstellend: 'Deze commissie zou de menselijkheid terugbrengen bij de Belastingdienst. In plaats daarvan worden ouders dieper in een juridisch moeras gejaagd. Er wordt geen moreel oordeel geveld. Er is niet met ouders gesproken. De commissie Donner komt ook niet met een groots gebaar, in plaats daarvan wordt er een veel te kleine groep mensen een beetje geholpen. Duizenden hebben nog steeds geen antwoorden en zitten nog altijd in onzekerheid.'

Leijten is blij dat 1800 ouders nu geholpen worden, maar dat is nog niet genoeg. De bal ligt nu bij het kabinet en de minister-president: 'Het is nu aan minister-president Mark Rutte om wel medemenselijkheid te tonen en om niet als jurist te werk te gaan. Iedereen die onterecht door de Belastingdienst is beschuldigd van fraude met kinderopvangtoeslag moet ruimhartig gecompenseerd worden voor de diepe ellende waar ze jarenlang in zijn gestort.'

Het zijn ook roerige tijden voor mensen die werken bij de Belastingdienst. De toeslagenaffaire is heftig en heeft geleid tot veel debat, nieuwe bestuurders, nieuwe staatssecretarissen en een voorstel voor reorganisatie. Dit debat wordt gevoerd over de hoofden van de medewerkers van de Belastingdienst heen. De SP lanceerde daarom een enquête om van de medewerkers van de Belastingdienst zelf te horen wat zij vinden over hoe het gaat bij de Belastingdienst.

Ben je medewerker bij de Belastingdienst? Vul dan hier de enquête in!

Minister-president Rutte, zeg eens ‘Nee’ tegen Brussel

Forum voor Democratie Forum voor Democratie Nederland 07-02-2020 16:12

Premier Rutte was onlangs op bezoek in Brussel bij ´EU-president´ Charles Michel. Het getouwtrek over de EU-begroting voor de komende mandaatperiode 2020-2027 is weer begonnen. Nederland is per hoofd van de bevolking de grootste nettobetaler van de EU. Maar Rutte durft geen veto uit te spreken. Oostenrijk dreigt er wel mee. Waarom Rutte niet?

In de afgelopen mandaatperiode (2014-2020) bedroeg die begroting 145 miljard euro per jaar. Nederland droeg daar jaarlijks netto een slordige vijf-en-een-halve miljard aan bij, oftewel bijna 700 euro per huishouden per jaar.

Echter, de Europese Commissie en - uiteraard - het Europese Parlement vinden dit niet genoeg en willen méér geld, ondanks het vertrek van de Britten. Je zou verwachten dat als een van de grootste nettobetalende leden van een vereniging vertrekt, de contributie aan het bestaande budget ook omlaag gaat. Maar in Brussel geldt een andere logica.

Ook wil de Commissie dat Nederland afziet van zijn bedongen korting en meer gaat afdragen van de douane-inkomsten via de Rotterdamse haven. Want die haven is niet ‘Rotterdams’ of ‘Nederlands’, maar ‘Europees’. In de ogen van de Commissie welteverstaan. Per saldo wil de Commissie een nieuwe begroting die neerkomt op 176 miljard euro per jaar voor de periode 2020-2027.

Het Financieele Dagblad schrijft dat volgens EU-bronnen de Nederlandse bijdrage met 62,5 procent zou stijgen tot 13 miljard euro. Dat is evenveel als het Verenigd Koninkrijk netto betaalde, een land met meer dan 66 miljoen inwoners. Nederland betaalt dan ruim 1.645 euro per huishouden per jaar oftewel 137 euro per maand. Terwijl de lokale- en rijksbelastingen al tot de bodem van de middenklasse-portemonnee zijn doorgedrongen en de torenhoge klimaatkosten nog moeten beginnen.

Minister-president Mark Rutte heeft zich tot nu toe verzet tegen deze verhoging van de begroting. Rutte zegt dat de bijdrage 1 procent van het bbp moet blijven en dat de Nederlandse korting ook gehandhaafd moet blijven. Maar Forum voor Democrate is er niet gerust op dat Rutte zijn rug recht houdt en zijn woord gestand doet. Riep Rutte in Europees verband niet eerder: ‘geen cent meer naar Griekenland’? Om vervolgens toch de portemonnee te trekken. Uw portemonnee. Het is maar één voorbeeld van Rutte zijn vele loze beloften.

In 2016 rekende ons Centraal Bureau voor de Statistiek dat Nederland al sinds de eeuwwisseling de grootste netto betaler aan de Europese Unie is. Dat is de afgelopen vier jaar niet verbeterd en is dus inmiddels al twintig jaar het geval. En het moet dus nóg meer worden. Ook onze oosterbuur, Duitsland, wordt door de Commissie hard aangepakt. De Commissie kijkt met lede ogen naar de begrotingsoverschotten van Duitsland en Nederland. De prijs van de Green Deal (11.500 miljard euro) van eurocommissaris Timmermans moet immers ergens van gefinancierd worden.

Net als elke andere regeringsleider heeft ook Mark Rutte inzake begroting een vetorecht. Hij hóeft dus niet akkoord te gaan met de forse verhoging. Maar hij heeft al laten doorschemeren dat Nederland zijn veto niet wil gebruiken. Weg onderhandelingspositie! Vertegenwoordigt Rutte de Nederlandse belastingbetaler nog wel?

Daarom zegt FVD: Rutte, neem een voorbeeld aan de Oostenrijkse premier Sebastian Kurz en durf eens ‘Nee’ te zeggen in Brussel.

Als de campagnetijd aanbreekt, wordt immigratie van stal gehaald

Forum voor Democratie Forum voor Democratie VVD CDA Nederland 11-01-2020 10:00

Zodra u in het nieuws leest dat er ergens in Nederland een gevaarlijke slang is ontsnapt, dan weet u dat de komkommertijd is aangebroken. Ditzelfde fenomeen geldt als gevestigde politieke partijen in de media over immigratie beginnen te oreren. Dat is het officiële startschot van de verkiezingscampagne. 

Op 21 december 2019 gaf Mark Rutte (VVD) de aftrap met de kop in de Telegraaf dat ‘Schengen in gevaar’ is. Op 3 januari 2020 volgde Hugo de Jonge (CDA): ‘Tachtigduizend migranten per jaar is te veel voor Nederland’. En op 9 januari gaf Ankie Broekers-Knol (VVD) in de Telegraaf aan dat zij de “asielteugels wil aantrekken”. De Tweede Kamerverkiezingen staan gepland op 17 maart 2021. Gezien het tijdstip van deze retoriek kan worden geconcludeerd dat de regeringspartijen er rekening mee houden dat het kabinet de rit niet zal uitzitten. 

Immigratie, de daaruit voortvloeiende multiculturele samenleving en gebrekkige integratie is al vele jaren een van de grootste problemen van onze maatschappij. Pim Fortuyn was er heel uitgesproken over en veroorzaakte daarmee rond de eeuwwisseling een politieke revolte. Onze westerse normen en waarden staan in vele opzichten haaks op de waarden die in andere culturen gebruikelijk zijn. Denk bijvoorbeeld aan de gelijkheid van mannen en vrouwen en homorechten. Dat kan je pas oplossen als je het wilt zien én durft te bespreken. En daar zit het probleem: CDA en VVD zien het wel, maar bespreken het alleen als de verkiezingen voor de deur staan. Daarna is het business as usual. Vorig jaar gingen beide partijen nog akkoord met het Marrakech-pact en het kinderpardon. Aanpakken hebben ze nooit gedaan, terwijl zij juist bij uitstek de regeringspartijen zijn die dit allang hadden moeten doen. Er is niet eens een demografische visie terwijl de huidige ontwikkeling van de bevolking enorme gevolgen heeft voor onze woningmarkt, mobiliteit, onderwijs, gezondheidszorg,  veiligheid en uiteraard cultuur.

Het Centraal Planbureau zegt dat ons land behoefte heeft aan arbeidsmigratie vanwege vergrijzing. Dat valt nog te bezien als straks een groot deel van het werk niet meer door mensen wordt gedaan. De industriële revolutie 4.0 is begonnen. Artificial Intelligence (AI) en robotica zullen een grote rol in ons arbeidsproces gaan vervullen. Veel banen worden straks door deze technologieën overgenomen. Het aantal nieuw gecreëerde banen in deze sector is van zeer specialistisch niveau en significant minder dan het aantal banen dat verdwijnt.

Kennis en arbeid die we wél nodig hebben, en niet aanwezig zijn in ons land, kunnen we invullen door arbeidsmigratie. Dat is echter een selectief proces, zoals dat in een bedrijf gebruikelijk is. Je neemt alleen mensen aan die je daadwerkelijk nodig hebt. Dan is de voorwaarde dat zij over de juiste opleiding en competenties beschikken. Canada en Australië doen dat ook. De immigranten uit Afrika en het Midden-Oosten zijn daar niet voor opgeleid en voegen in die zin geen waarde toe aan onze maatschappij.  

Voor alle duidelijkheid, we hebben het hier dus niet over vluchtelingen maar over immigranten die uit economische overwegingen naar ons land toe komen. Het probleem is dat de juridische scheidslijn tussen vluchteling en economische migrant onder druk van internationale gerechtshoven en activistische rechters steeds dunner wordt. Daarmee worden de verplichtingen voor EU- lidstaten ook steeds groter. Europese ambtenaren doen wat dat betreft een flinke duit in het zakje. Er komt geen democratisch proces meer aan te pas. In 2011 kopte Trouw nog: ‘Het kabinet moet binnen Europa steun zoeken om het Europees Hof aan banden te leggen. De rechters in Straatsburg bedreigen wetten in EU-landen die democratisch tot stand zijn gekomen.’ De VVD maakte toen een stap in de goede richting, maar daar is met het progressieve beleid van Rutte uiteindelijk niets van waargemaakt. 

Voor FVD is aanpak van immigratie een absolute noodzaak en geen verkiezingsretoriek. Wij zullen dit probleem wel aanpakken als de kiezer ons bij de aankomende Tweede Kamerverkiezingen voldoende mandaat geeft. Niet de rechter, maar de volksvertegenwoordiging bepaalt wie ons land in komt en wie niet. Het democratisch proces moet worden hersteld door het Europees Hof aan banden te leggen waardoor wij het Australisch immigratiemodel kunnen invoeren. Als tussentijdse oplossing vangen we aan met het Deense immigratiemodel. Het is hoog tijd dat we concrete maatregelen tot uitvoering gaan brengen. Dat kan, mits de kiezer zich niet door de praatjes van de VVD en CDA bij de neus laat nemen.

Rob Roos is  Europarlementariër voor Forum voor Democratie

Facebook: https://www.facebook.com/RobRoos.MEP

Instagram: robroos.mep

Twitter: @rob_roos

LinkedIn: linkedin.com/in/robroosnl

VVD roept samen met D66 en GroenLinks de klimaatnoodtoestand uit

Forum voor Democratie Forum voor Democratie GroenLinks VVD D66 PvdA Nederland 29-11-2019 17:50

“I want you to panic!”, riep de 16-jarige klimaatactiviste Greta Thunberg eerder dit jaar in het Europees Parlement. Het is deze beruchte uitspraak die door menig links-activistische politicus wordt gebruikt om het absurde en contraproductieve klimaatbeleid erdoor te drukken. Het lijkt er nu echter op dat de VVD hier net zo van overtuigd is als GroenLinks en D66. Want toen het Europees Parlement op donderdag 28 november officieel de “klimaatnoodtoestand” wilde uitroepen, stemde de VVD voor.

Steun voor Europese Green DealDe EU-resolutie, die met 429 stemmen voor en 225 tegen werd aangenomen, verklaart het volgende:

1. kondigt een noodsituatie op het gebied van klimaat en milieu af; dringt er bij de Europese Commissie, de lidstaten en alle mondiale actoren op aan met spoed de concrete maatregelen te nemen die nodig zijn om deze dreiging te bestrijden en in te dammen voordat het te laat is, en zegt toe zich hiervoor zelf in te zetten;

2. dringt er bij de nieuwe Commissie op aan de impact van alle relevante wetgevings- en begrotingsvoorstellen op het klimaat en het milieu uitvoerig te beoordelen en te waarborgen dat ze allemaal volledig in overeenstemming zijn met de doelstelling om de opwarming van de aarde onder 1,5 °C te houden, en dat ze niet bijdragen aan het verlies aan biodiversiteit;

3. verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad, de Commissie en de regeringen en parlementen van de lidstaten.

De bedoeling van de resolutie is om via het klimaatbeleid de macht en legitimiteit van de Europese Unie verder uit te breiden. Het is dan ook geen toeval dat de resolutie tegelijkertijd werd aangenomen met de officiële benoeming van Frans Timmermans (PvdA) als Eurocommissaris voor Klimaat & Milieu (de VVD stemde hier ook voor). Deze resolutie zal volgens Timmermans de “democratische” steun vormen voor zijn ‘Europese Green Deal’, een megalomaan project dat 11.500 miljard euro moet kosten met als doel de EU in 2050 “volledig klimaatneutraal” te krijgen.

De klimaatambities van de VVDHet is tekenend voor de klimaatambities van de VVD die zich via de achterdeur, buiten het zicht van de kiezer, voltrekken. Mark Rutte zei jaren geleden nog dat windmolens “niet op wind, maar op subsidie draaien”. Nu zien we een absurde en ondoordachte draai in de beleidskeuzes van de VVD. Rutte wil fossiele brandstoffen uitfaseren zonder dat er goede alternatieven zijn. Hij wil inzetten op zon- en windenergie, maar het aandeel hiervan aan onze energiemix kwam in 2018 uit op slechts 2,3%. Biomassacentrales, ook onderdeel van de Green Deal, leverden 4,5% zogenaamde duurzame energie. Deze energiebron stoot 20% meer stikstof, fijnstof en broeikasgas uit dan stroom uit een kolencentrale. Hoe kan Rutte dit irrationele en peperdure beleid nog verdedigen?

Wat FVD wilFVD heeft uiteraard tegen deze resolutie gestemd. Wij gaan niet mee in het paniekvoetbal van de klimaatonheilsprofeten. Wij staan voor een realistisch beleid, waarbij we willen investeren in de ontwikkeling van kerncentrales. Dat is het beste alternatief dat we nu voor handen hebben. Hoge energiedichtheid, betrouwbare levering en geen luchtvervuiling.

Ook wil FVD vasthouden aan aardgas - de schoonste brandstof die er is. Nederland kent een van de meest hoogwaardige gasinfrastructuren ter wereld. Het gasverbod zorgt voor totaal onnodige, torenhoge kosten. Aardgas is de meest efficiënte en schone brandstof die er is. Wij hebben bovendien enorme hoeveelheden zélf voorradig. Niet alleen in Groningen, maar ook in de Waddenzee, voor de kust bij IJmuiden en elders. Wat ons betreft gaan de baten die voortkomen uit winning van deze reserves naar een Sovereign Wealth Fund, zoals bijvoorbeeld Noorwegen en Qatar dat ook hebben.”

Maar kernenergie en aardgas, dat willen de linkse partijen niet. En de VVD? Die volgt slaafs dit beleid. Er wordt ons een angst- en schuldgevoel aangepraat. Via het klimaatbeleid wordt de welvaart herverdeeld en de macht van de EU uitgebreid. Dat het klimaatbeleid voor de linkse partijen een middel is om een groene planeconomie tot stand te brengen, is een doelstelling die de VVD kennelijk van harte steunt.

Vrijheid is niet vanzelfsprekend. Hannie Schaftlezing door Sigrid Kaag

D66 D66 Nederland 24-11-2019 12:50

Vrijheid is niet vanzelfsprekend. Hannie Schaftlezing door Sigrid Kaag

Minister Sigrid Kaag houdt in Haarlem de jaarlijkse Hannie Schaftlezing. Vrijheid, verdraagzaamheid en het tegengaan van discriminatie zijn de waarden die Hannie Schaft, het Meisje met het Rode Haar, inspireerden tot haar verzetsdaden. Vandaag de dag zijn deze waarden nog steeds actueel. Vrijheid is niet vanzelfsprekend.

Geachte familieleden van Hannie Schaft,

Geachte familieleden van Truus en Freddie Oversteegen,

In tijden van bezetting ligt vrijheid besloten in een keuze. De keuze of je onrecht en intolerantie accepteert, of dat je hiertegen in verzet komt. De keuze om je neer te leggen bij je lot, of om op te staan en je stem te laten horen. Om te handelen, niet wanneer het makkelijk en zonder gevaar is, maar wanneer het uitmaakt.

Hannie Schaft wist wat die vrijheid was. Zelfs onder het juk van de bezetter leefde zij vrij. Tot het bittere einde.

Vandaag herdenken wij haar. Waar zij voor stond en wie zij was. Wat zij vandaag de dag nog altijd voor ons land betekent. Om ons het leven van Hannie Schaft te herinneren, moeten wij beginnen bij haar einde.

Hannie Schaft werd op 17 april 1945 door de Duitse bezetters gefusilleerd in de duinen. Wanneer het eerste schot haar slechts verwondde, zou ze geroepen hebben dat zij zelf beter kon schieten. Of dit echt zo is durf ik niet te zeggen. Volgens een andere overlevering stootte ze een pijnkreet uit, waarna een tweede salvo een einde maakte aan haar leven. Ze werd haastig begraven; een paar lokken van haar rode haar bleven boven het zand uit steken. Zo snel wilden de politiemannen en soldaten van hun vuile werk af zijn. Hiermee kwam een tragisch einde aan een kort maar uitzonderlijk leven. Hannie Schaft werd slechts 24 jaar oud.

Bij het herinneren van Hannie Schaft denken wij natuurlijk aan haar laatste momenten. De angst die zij gevoeld moet hebben, de stille waardigheid waarmee zij haar gevangenschap en executie gedragen heeft. Maar ook haar daden: het stelen van persoonsbewijzen, de sabotageacties, de aanslagen. Waarom besloot deze jonge vrouw om alles in de waagschaal te stellen en deel te nemen aan de gewapende strijd?

Haar jeugd bevat weinig voortekenen van haar latere rol. Ze groeide op in een teruggetrokken onderwijzersgezin. Ze was een ingetogen kind, serieus voor haar leeftijd. Ze kon fel uit de hoek komen. Op school schreef ze een uiterst kritisch opstel over de Volkenbond, waarin ze zich frustreerde over hoe weinig de organisatie voor elkaar kreeg in Abessinië. Toch wilde ze er later gaan werken. Die ambitie zou haar niet meer loslaten. Ze ging rechten studeren in Amsterdam, waarbij zij zich in het volkenrecht specialiseerde. Volgens een studievriendin wilde ze niets liever dan na de oorlog naar Genève vertrekken om de Volkenbond nieuw leven in te blazen. Om zich in te zetten voor vrede en recht.

Aan het begin van de oorlog was ze haast nog een meisje. Ze was pas kort daarvoor begonnen met haar rechtenstudie. Ze had in haar vriendenkring ook Joodse vriendinnen, en richtte samen met twee andere studentes een nieuw dispuut op.

Ze was gedreven, slim, ambitieus en stond midden in het studentenleven. Ze was dus eigenlijk net zoals vele andere jonge vrouwen. En precies dat maakt haar zo bijzonder.

Want het zijn juist gewone mensen die soms hele ongewone keuzes maken, en daarmee de geschiedenis veranderen. Het is begrijpelijk dat we onze helden op een voetstuk plaatsen, maar slechts weinigen van hen waren heldhaftig voordat zij, gedwongen door omstandigheden, de keuzes maakten waardoor zij helden werden. Dat is voor mij dan ook juist het uitzonderlijke: dat hele gewone mensen tot grote dingen in staat zijn, wanneer zij daarvoor kiezen.

Dat is wat Hannie Schaft bijzonder maakte. Dat is, denk ik, waarom zij nog steeds herinnerd en bewonderd wordt. Dat is waarom het een voorrecht is om hier vandaag te mogen spreken bij haar herdenking.

Dames en heren,

In een cynische constatering over zijn eigen terreur zei Stalin ooit dat, waar één dood een tragedie is, een miljoen doden slechts een statistisch gegeven zijn. Het is een wrede waarheid. Maar het omgekeerde is gelukkig ook waar. Als het lot van miljoenen ons weinig zegt, is het juist het leven van het individu dat ons inspireert. Het zijn voorbeelden als die van Hannie Schaft die mensen aanzetten tot hoop, tot weerstand, tot idealisme.

En gelukkig waren, en zijn, er meer mensen zoals Hannie Schaft.

Truus en Freddie Overstegen maakten deel uit van dezelfde verzetsgroep. In 2014 kregen zij als late, maar dankbare erkenning voor hun verzetswerk het Mobilisatie-Oorlogskruis opgespeld door minister-president Mark Rutte.

Gisela Wieberdink-Söhnlein, ook een Amsterdamse rechtenstudente, woonde tegenover het Gestapo-hoofdkantoor in Amsterdam. Een keurig meisje, dat niet als rebels bekendstond. Desondanks sloot ze zich aan bij de verzetsgroep het kindercomité, en bracht zo vele Joodse kinderen in veiligheid, door hen naar onderduikadressen te sturen. “Het moest gewoon gebeuren”, zou ze later bescheiden over haar verzetswerk zeggen. Ze werd gearresteerd en gevangengezet in Ravensbrück. Ze overleefde de oorlog.

Helena Kuipers-Rietberg, in het verzet bekend als tante Riek, wordt ook wel de stille kracht achter de Landelijke Organisatie voor Hulp aan Onderduikers genoemd. Ze was gereformeerd, en redde vanuit die overtuiging vele levens. Onder het mom van bijbelbijeenkomsten bracht zij door het hele land mensen bij elkaar en hielp hen aan onderduikadressen. Ze werd verraden en kwam ook in Ravensbrück terecht, waar zij in 1944 overleed.

Zij waren mensen zoals u. Gewone mensen, die onder uitzonderlijke omstandigheden besloten om buitengewone dingen te doen. Zij waren mensen die ons, vandaag de dag, met de vraag presenteren: wat zouden wij gedaan hebben? Durven wij ook hun keuzes te maken?

De Wit-Russische essayist en historica Svetlana Alexijevitsj schrijft in haar boek, ‘De oorlog heeft geen vrouwengezicht’, dat de geschiedenis in elk van ons zit. ‘De een met een halve bladzij, de ander met twee, drie. Samen schrijven we het boek van de tijd. Ieder schreeuwt zijn waarheid. Een nachtmerrie van nuances.’

Alexijevitsj toont het schaduwspel van deze nachtmerrie vanuit vrouwenperspectief, want, schrijft zij ‘hun oorlog heeft een geur, een kleur, een gedetailleerde beleving van het menselijk bestaan zelf. Deze verhalen gaan niet over hoe ze terugtrekken en aanvoeren, maar over lachen en lijden.’ Het is een geschiedenis van de menselijke ziel.’ Dat zie ik ook terug in de geschiedenis van Hannie Schaft.

Dames en Heren,

Door te herinneren brengen wij de gevallenen terug onder de levenden.

Laten wij daarom niet vergeten dat ook zij geleefd hebben. Want al deze vrouwen waren geen onaantastbare helden. Zij waren meer dan onze gestolde herinnering van hun heldendaden. Zij waren mensen van vlees en bloed. Ook Hannie Schaft had goede en slechte dagen, werd verliefd en was gebroken toen haar geliefde gedood werd.

Door de enkelen te herdenken, eren wij de velen. Maar wij bewijzen hen een slechte dienst als het bij plechtigheden blijft.

Want wereldwijd zijn er ook op dit moment velen die onderdrukking aan den lijve ondervinden. mensen die gekleineerd worden, die onrecht ervaren, of het zien gebeuren.

Hier in Europa zijn we van ver gekomen. Wij hebben onze geschiedenis van conflict getemperd en botsen nu met elkaar in de vergaderzalen van Brussel en Straatsburg, in plaats van op slagvelden rondom deze steden.

Dit maakt Europa tot een relatief rustige haven, in een steeds onrustiger wordende wereld, maar ook hier lijken we soms het verleden te vergeten. De filosoof Isaiah Berlin schreef ooit een essay over nationalisme, wat hij ‘de gebogen twijg’ noemde. Europa, zo stelde hij, is een continent met twee zielen in haar borst. De rationele geest van de verlichting, en de romantische geest van de groep en de natie. De mentaliteit van de verlichting is ordenend, maar kil, waar de geest van het romanticisme vurig is, maar uitsluitend. Europa beweegt volgens Berlin tussen deze twee uitersten. Buigt de twijg te ver door, dan zwiept hij terug. De oorlog waarin Hannie Schaft stierf was het uiterste gevolg van opgezweepte groepsverheerlijking. Het gevaar van wij-zij denken, van het reduceren van mensen tot de Ander. Na de oorlog hebben de landen van Europa, Duitsland voorop, de twijg weer teruggebogen, misschien te ver – tot het punt van afstandelijke technocratie, waar mensen nu weer op reageren.

Want ik zie kleine takjes opnieuw losbreken.

Racisme, xenofobie en antisemitisme steken opnieuw de kop op. We lijken soms af te koersen op een samenleving waarin het normaal is om anderen de schuld te geven van problemen. Waarin we elkaar eindeloos de maat nemen, in plaats van samen aan oplossingen te werken. Wij dreigen zo weer te vervallen in een vernietigend en zinloos wij-zij denken, van leeg en hatelijk schreeuwen op Twitter, in plaats van kleine handelingen te doen in de echte wereld, waarmee je anderen helpt.

Dit zie ik in heel Europa. Van de straten tot aan de parlementen. Ik zie het bij de racistische of antisemitische spreekkoren bij voetbalwedstrijden, maar ook bij de Italiaanse senator en Holocaust-overlevende Liliana Segre. Zij ontvangt dagelijks honderden haatbericht. Toen zij een voorstel deed voor een parlementair onderzoek naar racisme en antisemitisme, en dit voorstel werd aangenomen, stond de Senaat op om voor haar te applaudisseren. Maar de rechtse oppositie, onder leiding van Matteo Salvini bleef zitten.

Dames en heren,

Wij moeten nooit blijven zitten. Wanneer individuen worden gereduceerd tot De Ander, moeten wij ons uitspreken. Wanneer mensen vermorzeld worden door geweld of onvrijheid, is het onze plicht om hen te helpen.

Gewone maar dappere mensen zoals Hannie Schaft hebben het hoogste offer gebracht in de strijd tegen uitsluiting. Het is aan ons om de vlam die zij ontstoken hebben te laten branden, ook in het Europa van de 21

eeuw. Want vrijheid is meer dan het ontbreken van wapengekletter. Alleen wanneer wij onze verantwoordelijkheid durven nemen zijn wij daadwerkelijk vrij.

Dat is wat de herinnering van Hannie Schaft voor mij betekent. Het is de keuze om je te verzetten tegen onrecht, juist wanneer die keuze moeilijk is.

Achteraf, wanneer we veilig thuis zitten en een oorlogsfilm kijken of een spannende roman lezen is het makkelijk om je voor te stellen dat je dezelfde keuzes zou maken als de helden uit die verhalen. Maar als het moment om te kiezen zich aandient valt die keuze de meesten van ons waarschijnlijk zwaar. Echte vrijheid kan immers ook een zware verantwoordelijkheid zijn. Maar juist in die vrijheid ligt onze diepste waardigheid besloten: de wetenschap dat ook wanneer ons lichaam gebonden en geslagen is, onze ziel toch vrij is.

Hannie Schaft zou nooit voor de Volkenbond gaan werken. De oorlog had de machteloosheid van de organisatie, die Hannie Schaft al in een schoolopstel had geconstateerd, pijnlijk blootgelegd.

Dit was voor velen duidelijk, daarom werd na de oorlog ook een nieuwe organisatie opgericht. Volgend jaar vieren we, behalve 75 jaar vrijheid, ook dat 75 jaar geleden de Verenigde Naties werden opgericht. Hiermee kreeg de zoektocht naar vrede en recht een nieuwe adem.

Ook deze organisatie is niet perfect, en doet volgens sommigen nooit genoeg. Maar, anders dan de Volkenbond heeft de VN een Veiligheidsraad waarin beslissingen worden genomen over oorlog en vrede, over sancties, over recht. Soms denk ik, dat als Hannie Schaft de oorlog overleefd had, dit de plek is waar ze terecht zou zijn gekomen. Hier zou ze anderen scherp hebben gehouden met haar grote rechtvaardigheidsgevoel. Hier zou ze mee hebben geholpen om de naoorlogse wereld beter en mooier te maken.

Maar ze mocht het niet mee maken. Dus is het aan ons.

In de zaal waarin de Veiligheidsraad vergadert hangt een grote wandschildering. In het midden hiervan is een feniks te zien, die herrijst uit de as van de verbrande wereld. Uit de chaos, vernietiging en droefenis van de oorlog werd hoop geboren.

Ik ben vaak in deze zaal geweest, en heb tijdens lange vergaderingen meer dan eens mijn blik over de wandschildering laten dwalen. Als ik ooit weer in deze zaal zit, zal ik nogmaals naar die muur kijken, en dan denk ik aan Hannie Schaft, en de idealen waarvoor zij gestorven is.

In haar offer ligt de verantwoordelijkheid besloten die wij nog altijd hebben. De verantwoordelijkheid om ons in woord en daad uit te spreken tegen onrecht en onderdrukking. Want net als zij, zijn wij gewone mensen, die dagelijks keuzes maken.

De vraag die ons rest, is of ook wij durven kiezen om daadwerkelijk vrij te zijn.

Dank u wel.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook