De coronacrisis raakt de inwoners van provincie Limburg hard. Op vrijdag 17 april gingen de fractievoorzitters in het Limburgs Parlement in debat over de aanpak en de gevolgen van de coronacrisis. SP-fractievoorzitter Marc van Caldenberg pleitte in dit debat voor extra aandacht voor rouwverwerking bij nabestaanden, voor meer waardering en beschermingsmiddelen voor mensen in vitale beroepen, voor voldoende eten bij voedselbanken en een overbruggingsfonds voor cultuur, sport, gemeenschapshuizen en het MKB. Hieronder treft u zijn eerste termijn van het debat aan:
Beste Mede-Limburgers,
9309 mensen opgenomen in het ziekenhuis, 3315 mensen die zijn verleden en nog veel meer mensen die besmet zijn geraakt, waarvan we de aantallen niet eens weten omdat er onvoldoende getest wordt. Het coronavirus raakt ons land hard, en onze provincie samen met Noord-Brabant het hardst.
Onze eerste gedachten gaan uit naar zij die zijn overleden en hun nabestaanden. Deze wrede ziekte slaat diepe wonden in onze gezinnen, waarbij het niet zelden voorkomt dat zowel opa als oma besmet zijn geraakt en plots snel komen te overlijden. Afscheid nemen van onze dierbaren onder de huidige omstandigheden maakt dit nog eens extra zwaar. Je naaste niet bij kunnen staan in de laatste moeilijke momenten, geen knuffel, geen omhelzing, geen gewone uitvaart. Troost vinden en geven zijn nu even geen normale zaken. Ik zou daarom het college willen vragen extra aandacht te besteden aan ondersteuning bij de rouwverwerking van familie, vrienden en kennissen van overledenen. Wij zijn hiervoor bereid u extra geld ter beschikking te stellen.
Ook de mensen in de vitale beroepen verdienen extra waardering vanuit onze samenleving. Applaus, serenades, loeiende sirenes en vuurwerkshows. Allemaal hartverwarmende initiatieven om de mensen die in deze bizarre tijd onze samenleving draaiende houden een hart onder de riem te steken. Het laat zien dat onze samenleving gebouwd is op samenwerken en solidariteit, dat de meeste mensen deugen. Maar alleen applaus is niet genoeg.
Het beleid van de overheid is om onze kwetsbare ouderen zoveel mogelijk te beschermen. Was je handen, houd 1,5 meter afstand, blijf thuis, let een bietje op elkaar. De mensen in de zorg vinden dat nog veel belangrijker, dan het applaus wat ze krijgen. Ze zetten zich immers met hart en ziel in om zoveel mogelijk levens te redden en mensen zo goed mogelijk te verzorgen. En dat doen ze met de beperkte middelen die ze hebben. Letterlijk.
Het tekort aan beschermingsmiddelen is schrijnend. Mondkapjes, beademingsapparatuur, IC-bedden, beschermende kleding, desinfectiemiddel. Aan alles is tekort. De vraag die de politiek zich moet stellen is: Als het beleid is om onze kwetsbare ouderen zoveel mogelijk te beschermen, waarom geven we de mensen die dit dagelijks moeten doen dan zo weinig in handen om dit ook te doen? We bestrijden sneeuw op Limburgse wegen toch ook niet met een busje keukenzout.
Met alle gevolgen van dien. Zorgverleners zelf besmet, er wordt nauwelijks getest en raken de mensen in verzorgingshuizen besmet. Dat kan zo niet. De SP doet daarom onderzoek naar de omstandigheden waaronder de mensen in vitale beroepen en we willen de eerste tussenrapportage overhandigen aan gouverneur Bovens om hier direct mee aan de slag te gaan. Betere bescherming is waar onze helden meer aan hebben, dan applaus.
Zorgverleners, Schoonmakers, Buschaffeurs, leraren, vakkenvullers en al die andere mensen in vitale beroepen die niet thuis kunnen werken, zijn ook de mensen die de afgelopen jaren steeds aan het kortste eind trokken toen het ging om de verdeling van de economische winsten. De publieke sector was het ondergeschoven kindje, flexibilisering was het toverwoord en just-in-time was nodig voor winstmaximalisatie. Bedrijven die grote winsten uitdeelden aan aandeelhouders komen nu hun hand ophouden voor steun van de belastingbetaler, terwijl ze het personeel op straat zetten. Deze mensen verdienen straks na de crisis verdienen zij beter. Zekerheid en een eerlijk loon.
Nu blijkt hoe kwetsbaar die politiek ons land heeft gemaakt. Er zijn geen voorraden beschikbaar met beschermingsmiddelen en een groot deel van de werkende mensen die ons land draaiende houden zelf moeten leven van minder dan 10 euro per uur of zijn noodgedwongen ZZP’er en missen nu bestaanszekerheid. Om nog maar niet te spreken over de mensen bij de mensen die nu zonder eten bij de voedselbank moeten aankloppen.
Voorzitter, daarom heeft de SP de volgende vragen aan het college. We vragen niet veel.
Wilt het college alles op alles zetten om ervoor te zorgen dat alle medewerkers in de zorg kunnen beschikken over voldoende beschermende middelen en testen om te weten wie er besmet is?
Is het college bereid om in samenwerking met de Maastricht Health Campus ervoor te zorgen dat we voor de productie van beschermende middelen niet langer afhankelijk te zijn van China of Donald Trump, maar te zorgen dat we zelf kunnen voorzien in de behoefte in lijn met de gister aangenomen motie Marijnissen/Heerma?
Is het college bereid ervoor te zorgen dat het tekort aan voedsel bij de voedselbanken er niet toe leidt dat nu in deze tijd mensen zonder eten komen te zitten? Dat is toch wel het minste wat u kunt doen.
Voorzitter, de afwachtende en afschuivende houding van ons college wekt verbazing. Wij doen even niet mee, bij ons is niks te halen, gaat u maar naar Den Haag, of bij de gemeente. Dat staat in schril contrast met die Limburgers die iedere dag zich inzetten voor zaken die ze nooit eerder deden, voor wat ze gisteren nog voor onmogelijk beschouwden vandaag mogelijk maken. En dat kunnen wij ook beste collega’s. Wij pleitten dan ook voor een overbruggingsfonds voor de cultuur, de sportaccommodaties, de gemeenschapshuizen en het MKB. "Wie Sjoen os Limburg is", moet niet straks alleen een herinnering zijn van voor de crisis. Het OLS, het LVK, kleine poppodium, het kienen in het gemeenschapshuis. Wat de 1,5 meter samenleving voor hen betekent is ongekend en zal nog lang voelbaar zijn. Dat wat Limburg mooi maakt om samen in te leven moeten we juist nu ondersteunen om het te behouden voor de toekomst.
Onze fractie is trots op heel veel mensen in onze samenleving die allerlei initiatieven ontplooien in deze tijd om elkaar te ondersteunen, van boodschappen services tot het produceren van 3D geprinte hulpstukken om snorkels te veranderen in gezichtsmaskers. Het stemt hoopvol. Het laat veerkracht zien. Doorzettingsvermogen. De verandering komt, maar niet vanzelf. Mijn boodschap tot slot aan de Limburgers is: Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. We zullen doorgaan!
