Poliflw

Gisteren een mooie verbale bokswedstrijd tussen klimaatalarmist Rob Jetten, en klimaatscepticus Thierry Baudet op tv bij Jinek. Jetten maakte op een gegeven moment een lelijke uitglijder, en Thierry…

‘Het kan niet.’ Dat zei Halbe Zijlstra toen ik in 2015 met Diederik Samsom de eerste versie van de Klimaatwet presenteerde. ‘Het kan niet.’ Dat zei Thierry Baudet twee weken terug tegen me bij RTL Late Night toen ik zei dat Nederland moet bijdragen aan het stoppen van klimaatverandering. ‘Het kan niet.’ Dat zei Hans de Boer, lobbyist van de multinationals, deze week in NRC over het Klimaatakkoord. ‘Het kan niet.’ Het zijn de woorden van de vertegenwoordigers van de status quo. Van het grote bedrijfsleven. Zij willen niet veranderen. Zij hebben baat bij de economie van dit moment. Hun winsten lopen op. Hun kostje is gekocht. Maar ze hebben ongelijk. Want het kan wel. Klimaatverandering stoppen. Het is waarschijnlijk de belangrijkste opgave van onze generatie. En het is een strijd die we gaan winnen. 194 landen ondertekenden het Klimaatakkoord van Parijs en hebben toegezegd samen de opwarming van de aarde te beperken. Zeven partijen, van links tot rechts, ondertekenden onze Klimaatwet waarin staat dat in 2030 de CO2-uitstoot van Nederland gehalveerd moet zijn. De afspraken zijn gemaakt. De handtekeningen zijn gezet. De doelen staan op papier. Nu is het een kwestie van het nemen van de noodzakelijke maatregelen om die doelen te bereiken. En dat is precies waar de schoen wringt. De grote vervuilende industrie is een lobby gestart om het Klimaatakkoord te frustreren. Zodra er grote economische belangen in het spel zijn, gaat het stroef. Dit heeft alles te maken met de politieke taboes van de coalitie. De bio-industrie inkrimpen? Het kan niet. Maatregelen nemen om het vliegverkeer af te remmen? Het kan niet. De grote vervuilende industrie eerlijk belasting laten betalen voor hun CO2-uitstoot? Het kan niet. Het kabinet laat zich gijzelen door conservatieve krachten. Maar de kosten van de klimaattransitie mogen niet eenzijdig terecht komen bij burgers. Niet alleen omdat groene en linkse politiek onlosmakelijk verbonden zijn. Ook omdat de échte milieuvervuiling niet plaatsvindt bij consumenten, maar in de industrie - en daarbinnen zijn tien grote, fossiele bedrijven verantwoordelijk voor de helft van de CO2-uitstoot. Dat is waarom we het steeds hebben over klimaatrechtvaardigheid. Als we niet bereid zijn om dwingende normen op te leggen aan de vervuilende industrie, gaan we de klimaatdoelen niet halen. Als we niet bereid zijn om de scheve verhouding te doorbreken waarin grote bedrijven 200 keer mínder energiebelasting betalen dan burgers, dan pakt de klimaattransitie oneerlijk uit. De doelen van de Klimaatwet zijn haalbaar – dat blijkt uit een analyse door verschillende Planbureaus. We hebben nu politiek leiderschap nodig, maar onenigheid binnen de coalitie vertraagt de komst van een ambitieus Klimaatakkoord. We hebben een kabinet nodig dat kiest voor haar burgers en voor de toekomst. De aanpak van klimaatverandering kan niet langer wachten. Er moet nu een Klimaatakkoord komen. Eens? Laat het me weten, en doe mee: www.groen.li/wachtnietlanger Jesse

‘Het kan niet.’ Dat zei Halbe Zijlstra toen ik in 2015 met Diederik Samsom de eerste versie van de Klimaatwet presenteerde. ‘Het kan niet.’ Dat zei Thierry Baudet twee weken terug tegen me bij RTL Late Night toen ik zei dat Nederland moet bijdragen aan het stoppen van klimaatverandering. ‘Het kan niet.’ Dat zei Hans de Boer, lobbyist van de multinationals, deze week in NRC over het Klimaatakkoord. ‘Het kan niet.’ Het zijn de woorden van de vertegenwoordigers van de status quo. Van het grote bedrijfsleven. Zij willen niet veranderen. Zij hebben baat bij de economie van dit moment. Hun winsten lopen op. Hun kostje is gekocht. Maar ze hebben ongelijk. Want het kan wel. Klimaatverandering stoppen. Het is waarschijnlijk de belangrijkste opgave van onze generatie. En het is een strijd die we gaan winnen. 194 landen ondertekenden het Klimaatakkoord van Parijs en hebben toegezegd samen de opwarming van de aarde te beperken. Zeven partijen, van links tot rechts, ondertekenden onze Klimaatwet waarin staat dat in 2030 de CO2-uitstoot van Nederland gehalveerd moet zijn. De afspraken zijn gemaakt. De handtekeningen zijn gezet. De doelen staan op papier. Nu is het een kwestie van het nemen van de noodzakelijke maatregelen om die doelen te bereiken. En dat is precies waar de schoen wringt. De grote vervuilende industrie is een lobby gestart om het Klimaatakkoord te frustreren. Zodra er grote economische belangen in het spel zijn, gaat het stroef. Dit heeft alles te maken met de politieke taboes van de coalitie. De bio-industrie inkrimpen? Het kan niet. Maatregelen nemen om het vliegverkeer af te remmen? Het kan niet. De grote vervuilende industrie eerlijk belasting laten betalen voor hun CO2-uitstoot? Het kan niet. Het kabinet laat zich gijzelen door conservatieve krachten. Maar de kosten van de klimaattransitie mogen niet eenzijdig terecht komen bij burgers. Niet alleen omdat groene en linkse politiek onlosmakelijk verbonden zijn. Ook omdat de échte milieuvervuiling niet plaatsvindt bij consumenten, maar in de industrie - en daarbinnen zijn tien grote, fossiele bedrijven verantwoordelijk voor de helft van de CO2-uitstoot. Dat is waarom we het steeds hebben over klimaatrechtvaardigheid. Als we niet bereid zijn om dwingende normen op te leggen aan de vervuilende industrie, gaan we de klimaatdoelen niet halen. Als we niet bereid zijn om de scheve verhouding te doorbreken waarin grote bedrijven 200 keer mínder energiebelasting betalen dan burgers, dan pakt de klimaattransitie oneerlijk uit. De doelen van de Klimaatwet zijn haalbaar – dat blijkt uit een analyse door verschillende Planbureaus. We hebben nu politiek leiderschap nodig, maar onenigheid binnen de coalitie vertraagt de komst van een ambitieus Klimaatakkoord. We hebben een kabinet nodig dat kiest voor haar burgers en voor de toekomst. De aanpak van klimaatverandering kan niet langer wachten. Er moet nu een Klimaatakkoord komen. Eens? Laat het me weten, en doe mee: www.groen.li/wachtnietlanger Jesse

‘Het kan niet.’ Dat zei Halbe Zijlstra toen ik in 2015 met Diederik Samsom de eerste versie van de Klimaatwet presenteerde. ‘Het kan niet.’ Dat zei Thierry Baudet twee weken terug tegen me bij RTL Late Night toen ik zei dat Nederland moet bijdragen aan het stoppen van klimaatverandering. ‘Het kan niet.’ Dat zei Hans de Boer, lobbyist van de multinationals, deze week in NRC over het Klimaatakkoord. ‘Het kan niet.’ Het zijn de woorden van de vertegenwoordigers van de status quo. Van het grote bedrijfsleven. Zij willen niet veranderen. Zij hebben baat bij de economie van dit moment. Hun winsten lopen op. Hun kostje is gekocht. Maar ze hebben ongelijk. Want het kan wel. Klimaatverandering stoppen. Het is waarschijnlijk de belangrijkste opgave van onze generatie. En het is een strijd die we gaan winnen. 194 landen ondertekenden het Klimaatakkoord van Parijs en hebben toegezegd samen de opwarming van de aarde te beperken. Zeven partijen, van links tot rechts, ondertekenden onze Klimaatwet waarin staat dat in 2030 de CO2-uitstoot van Nederland gehalveerd moet zijn. De afspraken zijn gemaakt. De handtekeningen zijn gezet. De doelen staan op papier. Nu is het een kwestie van het nemen van de noodzakelijke maatregelen om die doelen te bereiken. En dat is precies waar de schoen wringt. De grote vervuilende industrie is een lobby gestart om het Klimaatakkoord te frustreren. Zodra er grote economische belangen in het spel zijn, gaat het stroef. Dit heeft alles te maken met de politieke taboes van de coalitie. De bio-industrie inkrimpen? Het kan niet. Maatregelen nemen om het vliegverkeer af te remmen? Het kan niet. De grote vervuilende industrie eerlijk belasting laten betalen voor hun CO2-uitstoot? Het kan niet. Het kabinet laat zich gijzelen door conservatieve krachten. Maar de kosten van de klimaattransitie mogen niet eenzijdig terecht komen bij burgers. Niet alleen omdat groene en linkse politiek onlosmakelijk verbonden zijn. Ook omdat de échte milieuvervuiling niet plaatsvindt bij consumenten, maar in de industrie - en daarbinnen zijn tien grote, fossiele bedrijven verantwoordelijk voor de helft van de CO2-uitstoot. Dat is waarom we het steeds hebben over klimaatrechtvaardigheid. Als we niet bereid zijn om dwingende normen op te leggen aan de vervuilende industrie, gaan we de klimaatdoelen niet halen. Als we niet bereid zijn om de scheve verhouding te doorbreken waarin grote bedrijven 200 keer mínder energiebelasting betalen dan burgers, dan pakt de klimaattransitie oneerlijk uit. De doelen van de Klimaatwet zijn haalbaar – dat blijkt uit een analyse door verschillende Planbureaus. We hebben nu politiek leiderschap nodig, maar onenigheid binnen de coalitie vertraagt de komst van een ambitieus Klimaatakkoord. We hebben een kabinet nodig dat kiest voor haar burgers en voor de toekomst. De aanpak van klimaatverandering kan niet langer wachten. Er moet nu een Klimaatakkoord komen. Eens? Laat het me weten, en doe mee: www.groen.li/wachtnietlanger Jesse

‘Het kan niet.’ Dat zei Halbe Zijlstra toen ik in 2015 met Diederik Samsom de eerste versie van de Klimaatwet presenteerde. ‘Het kan niet.’ Dat zei Thierry Baudet twee weken terug tegen me bij RTL Late Night toen ik zei dat Nederland moet bijdragen aan het stoppen van klimaatverandering. ‘Het kan niet.’ Dat zei Hans de Boer, lobbyist van de multinationals, deze week in NRC over het Klimaatakkoord. ‘Het kan niet.’ Het zijn de woorden van de vertegenwoordigers van de status quo. Van het grote bedrijfsleven. Zij willen niet veranderen. Zij hebben baat bij de economie van dit moment. Hun winsten lopen op. Hun kostje is gekocht. Maar ze hebben ongelijk. Want het kan wel. Klimaatverandering stoppen. Het is waarschijnlijk de belangrijkste opgave van onze generatie. En het is een strijd die we gaan winnen. 194 landen ondertekenden het Klimaatakkoord van Parijs en hebben toegezegd samen de opwarming van de aarde te beperken. Zeven partijen, van links tot rechts, ondertekenden onze Klimaatwet waarin staat dat in 2030 de CO2-uitstoot van Nederland gehalveerd moet zijn. De afspraken zijn gemaakt. De handtekeningen zijn gezet. De doelen staan op papier. Nu is het een kwestie van het nemen van de noodzakelijke maatregelen om die doelen te bereiken. En dat is precies waar de schoen wringt. De grote vervuilende industrie is een lobby gestart om het Klimaatakkoord te frustreren. Zodra er grote economische belangen in het spel zijn, gaat het stroef. Dit heeft alles te maken met de politieke taboes van de coalitie. De bio-industrie inkrimpen? Het kan niet. Maatregelen nemen om het vliegverkeer af te remmen? Het kan niet. De grote vervuilende industrie eerlijk belasting laten betalen voor hun CO2-uitstoot? Het kan niet. Het kabinet laat zich gijzelen door conservatieve krachten. Maar de kosten van de klimaattransitie mogen niet eenzijdig terecht komen bij burgers. Niet alleen omdat groene en linkse politiek onlosmakelijk verbonden zijn. Ook omdat de échte milieuvervuiling niet plaatsvindt bij consumenten, maar in de industrie - en daarbinnen zijn tien grote, fossiele bedrijven verantwoordelijk voor de helft van de CO2-uitstoot. Dat is waarom we het steeds hebben over klimaatrechtvaardigheid. Als we niet bereid zijn om dwingende normen op te leggen aan de vervuilende industrie, gaan we de klimaatdoelen niet halen. Als we niet bereid zijn om de scheve verhouding te doorbreken waarin grote bedrijven 200 keer mínder energiebelasting betalen dan burgers, dan pakt de klimaattransitie oneerlijk uit. De doelen van de Klimaatwet zijn haalbaar – dat blijkt uit een analyse door verschillende Planbureaus. We hebben nu politiek leiderschap nodig, maar onenigheid binnen de coalitie vertraagt de komst van een ambitieus Klimaatakkoord. We hebben een kabinet nodig dat kiest voor haar burgers en voor de toekomst. De aanpak van klimaatverandering kan niet langer wachten. Er moet nu een Klimaatakkoord komen. Eens? Laat het me weten, en doe mee: www.groen.li/wachtnietlanger Jesse

‘Het kan niet.’ Dat zei Halbe Zijlstra toen ik in 2015 met Diederik Samsom de eerste versie van de Klimaatwet presenteerde. ‘Het kan niet.’ Dat zei Thierry Baudet twee weken terug tegen me bij RTL Late Night toen ik zei dat Nederland moet bijdragen aan het stoppen van klimaatverandering. ‘Het kan niet.’ Dat zei Hans de Boer, lobbyist van de multinationals, deze week in NRC over het Klimaatakkoord. ‘Het kan niet.’ Het zijn de woorden van de vertegenwoordigers van de status quo. Van het grote bedrijfsleven. Zij willen niet veranderen. Zij hebben baat bij de economie van dit moment. Hun winsten lopen op. Hun kostje is gekocht. Maar ze hebben ongelijk. Want het kan wel. Klimaatverandering stoppen. Het is waarschijnlijk de belangrijkste opgave van onze generatie. En het is een strijd die we gaan winnen. 194 landen ondertekenden het Klimaatakkoord van Parijs en hebben toegezegd samen de opwarming van de aarde te beperken. Zeven partijen, van links tot rechts, ondertekenden onze Klimaatwet waarin staat dat in 2030 de CO2-uitstoot van Nederland gehalveerd moet zijn. De afspraken zijn gemaakt. De handtekeningen zijn gezet. De doelen staan op papier. Nu is het een kwestie van het nemen van de noodzakelijke maatregelen om die doelen te bereiken. En dat is precies waar de schoen wringt. De grote vervuilende industrie is een lobby gestart om het Klimaatakkoord te frustreren. Zodra er grote economische belangen in het spel zijn, gaat het stroef. Dit heeft alles te maken met de politieke taboes van de coalitie. De bio-industrie inkrimpen? Het kan niet. Maatregelen nemen om het vliegverkeer af te remmen? Het kan niet. De grote vervuilende industrie eerlijk belasting laten betalen voor hun CO2-uitstoot? Het kan niet. Het kabinet laat zich gijzelen door conservatieve krachten. Maar de kosten van de klimaattransitie mogen niet eenzijdig terecht komen bij burgers. Niet alleen omdat groene en linkse politiek onlosmakelijk verbonden zijn. Ook omdat de échte milieuvervuiling niet plaatsvindt bij consumenten, maar in de industrie - en daarbinnen zijn tien grote, fossiele bedrijven verantwoordelijk voor de helft van de CO2-uitstoot. Dat is waarom we het steeds hebben over klimaatrechtvaardigheid. Als we niet bereid zijn om dwingende normen op te leggen aan de vervuilende industrie, gaan we de klimaatdoelen niet halen. Als we niet bereid zijn om de scheve verhouding te doorbreken waarin grote bedrijven 200 keer mínder energiebelasting betalen dan burgers, dan pakt de klimaattransitie oneerlijk uit. De doelen van de Klimaatwet zijn haalbaar – dat blijkt uit een analyse door verschillende Planbureaus. We hebben nu politiek leiderschap nodig, maar onenigheid binnen de coalitie vertraagt de komst van een ambitieus Klimaatakkoord. We hebben een kabinet nodig dat kiest voor haar burgers en voor de toekomst. De aanpak van klimaatverandering kan niet langer wachten. Er moet nu een Klimaatakkoord komen. Eens? Laat het me weten, en doe mee: www.groen.li/wachtnietlanger Jesse

‘Het kan niet.’ Dat zei Halbe Zijlstra toen ik in 2015 met Diederik Samsom de eerste versie van de Klimaatwet presenteerde. ‘Het kan niet.’ Dat zei Thierry Baudet twee weken terug tegen me bij RTL Late Night toen ik zei dat Nederland moet bijdragen aan het stoppen van klimaatverandering. ‘Het kan niet.’ Dat zei Hans de Boer, lobbyist van de multinationals, deze week in NRC over het Klimaatakkoord. ‘Het kan niet.’ Het zijn de woorden van de vertegenwoordigers van de status quo. Van het grote bedrijfsleven. Zij willen niet veranderen. Zij hebben baat bij de economie van dit moment. Hun winsten lopen op. Hun kostje is gekocht. Maar ze hebben ongelijk. Want het kan wel. Klimaatverandering stoppen. Het is waarschijnlijk de belangrijkste opgave van onze generatie. En het is een strijd die we gaan winnen. 194 landen ondertekenden het Klimaatakkoord van Parijs en hebben toegezegd samen de opwarming van de aarde te beperken. Zeven partijen, van links tot rechts, ondertekenden onze Klimaatwet waarin staat dat in 2030 de CO2-uitstoot van Nederland gehalveerd moet zijn. De afspraken zijn gemaakt. De handtekeningen zijn gezet. De doelen staan op papier. Nu is het een kwestie van het nemen van de noodzakelijke maatregelen om die doelen te bereiken. En dat is precies waar de schoen wringt. De grote vervuilende industrie is een lobby gestart om het Klimaatakkoord te frustreren. Zodra er grote economische belangen in het spel zijn, gaat het stroef. Dit heeft alles te maken met de politieke taboes van de coalitie. De bio-industrie inkrimpen? Het kan niet. Maatregelen nemen om het vliegverkeer af te remmen? Het kan niet. De grote vervuilende industrie eerlijk belasting laten betalen voor hun CO2-uitstoot? Het kan niet. Het kabinet laat zich gijzelen door conservatieve krachten. Maar de kosten van de klimaattransitie mogen niet eenzijdig terecht komen bij burgers. Niet alleen omdat groene en linkse politiek onlosmakelijk verbonden zijn. Ook omdat de échte milieuvervuiling niet plaatsvindt bij consumenten, maar in de industrie - en daarbinnen zijn tien grote, fossiele bedrijven verantwoordelijk voor de helft van de CO2-uitstoot. Dat is waarom we het steeds hebben over klimaatrechtvaardigheid. Als we niet bereid zijn om dwingende normen op te leggen aan de vervuilende industrie, gaan we de klimaatdoelen niet halen. Als we niet bereid zijn om de scheve verhouding te doorbreken waarin grote bedrijven 200 keer mínder energiebelasting betalen dan burgers, dan pakt de klimaattransitie oneerlijk uit. De doelen van de Klimaatwet zijn haalbaar – dat blijkt uit een analyse door verschillende Planbureaus. We hebben nu politiek leiderschap nodig, maar onenigheid binnen de coalitie vertraagt de komst van een ambitieus Klimaatakkoord. We hebben een kabinet nodig dat kiest voor haar burgers en voor de toekomst. De aanpak van klimaatverandering kan niet langer wachten. Er moet nu een Klimaatakkoord komen. Eens? Laat het me weten, en doe mee: www.groen.li/wachtnietlanger Jesse

‘Het kan niet.’ Dat zei Halbe Zijlstra toen ik in 2015 met Diederik Samsom de eerste versie van de Klimaatwet presenteerde. ‘Het kan niet.’ Dat zei Thierry Baudet twee weken terug tegen me bij RTL Late Night toen ik zei dat Nederland moet bijdragen aan het stoppen van klimaatverandering. ‘Het kan niet.’ Dat zei Hans de Boer, lobbyist van de multinationals, deze week in NRC over het Klimaatakkoord. ‘Het kan niet.’ Het zijn de woorden van de vertegenwoordigers van de status quo. Van het grote bedrijfsleven. Zij willen niet veranderen. Zij hebben baat bij de economie van dit moment. Hun winsten lopen op. Hun kostje is gekocht. Maar ze hebben ongelijk. Want het kan wel. Klimaatverandering stoppen. Het is waarschijnlijk de belangrijkste opgave van onze generatie. En het is een strijd die we gaan winnen. 194 landen ondertekenden het Klimaatakkoord van Parijs en hebben toegezegd samen de opwarming van de aarde te beperken. Zeven partijen, van links tot rechts, ondertekenden onze Klimaatwet waarin staat dat in 2030 de CO2-uitstoot van Nederland gehalveerd moet zijn. De afspraken zijn gemaakt. De handtekeningen zijn gezet. De doelen staan op papier. Nu is het een kwestie van het nemen van de noodzakelijke maatregelen om die doelen te bereiken. En dat is precies waar de schoen wringt. De grote vervuilende industrie is een lobby gestart om het Klimaatakkoord te frustreren. Zodra er grote economische belangen in het spel zijn, gaat het stroef. Dit heeft alles te maken met de politieke taboes van de coalitie. De bio-industrie inkrimpen? Het kan niet. Maatregelen nemen om het vliegverkeer af te remmen? Het kan niet. De grote vervuilende industrie eerlijk belasting laten betalen voor hun CO2-uitstoot? Het kan niet. Het kabinet laat zich gijzelen door conservatieve krachten. Maar de kosten van de klimaattransitie mogen niet eenzijdig terecht komen bij burgers. Niet alleen omdat groene en linkse politiek onlosmakelijk verbonden zijn. Ook omdat de échte milieuvervuiling niet plaatsvindt bij consumenten, maar in de industrie - en daarbinnen zijn tien grote, fossiele bedrijven verantwoordelijk voor de helft van de CO2-uitstoot. Dat is waarom we het steeds hebben over klimaatrechtvaardigheid. Als we niet bereid zijn om dwingende normen op te leggen aan de vervuilende industrie, gaan we de klimaatdoelen niet halen. Als we niet bereid zijn om de scheve verhouding te doorbreken waarin grote bedrijven 200 keer mínder energiebelasting betalen dan burgers, dan pakt de klimaattransitie oneerlijk uit. De doelen van de Klimaatwet zijn haalbaar – dat blijkt uit een analyse door verschillende Planbureaus. We hebben nu politiek leiderschap nodig, maar onenigheid binnen de coalitie vertraagt de komst van een ambitieus Klimaatakkoord. We hebben een kabinet nodig dat kiest voor haar burgers en voor de toekomst. De aanpak van klimaatverandering kan niet langer wachten. Er moet nu een Klimaatakkoord komen. Eens? Laat het me weten, en doe mee: www.groen.li/wachtnietlanger Jesse

‘Het kan niet.’ Dat zei Halbe Zijlstra toen ik in 2015 met Diederik Samsom de eerste versie van de Klimaatwet presenteerde. ‘Het kan niet.’ Dat zei Thierry Baudet twee weken terug tegen me bij RTL Late Night toen ik zei dat Nederland moet bijdragen aan het stoppen van klimaatverandering. ‘Het kan niet.’ Dat zei Hans de Boer, lobbyist van de multinationals, deze week in NRC over het Klimaatakkoord. ‘Het kan niet.’ Het zijn de woorden van de vertegenwoordigers van de status quo. Van het grote bedrijfsleven. Zij willen niet veranderen. Zij hebben baat bij de economie van dit moment. Hun winsten lopen op. Hun kostje is gekocht. Maar ze hebben ongelijk. Want het kan wel. Klimaatverandering stoppen. Het is waarschijnlijk de belangrijkste opgave van onze generatie. En het is een strijd die we gaan winnen. 194 landen ondertekenden het Klimaatakkoord van Parijs en hebben toegezegd samen de opwarming van de aarde te beperken. Zeven partijen, van links tot rechts, ondertekenden onze Klimaatwet waarin staat dat in 2030 de CO2-uitstoot van Nederland gehalveerd moet zijn. De afspraken zijn gemaakt. De handtekeningen zijn gezet. De doelen staan op papier. Nu is het een kwestie van het nemen van de noodzakelijke maatregelen om die doelen te bereiken. En dat is precies waar de schoen wringt. De grote vervuilende industrie is een lobby gestart om het Klimaatakkoord te frustreren. Zodra er grote economische belangen in het spel zijn, gaat het stroef. Dit heeft alles te maken met de politieke taboes van de coalitie. De bio-industrie inkrimpen? Het kan niet. Maatregelen nemen om het vliegverkeer af te remmen? Het kan niet. De grote vervuilende industrie eerlijk belasting laten betalen voor hun CO2-uitstoot? Het kan niet. Het kabinet laat zich gijzelen door conservatieve krachten. Maar de kosten van de klimaattransitie mogen niet eenzijdig terecht komen bij burgers. Niet alleen omdat groene en linkse politiek onlosmakelijk verbonden zijn. Ook omdat de échte milieuvervuiling niet plaatsvindt bij consumenten, maar in de industrie - en daarbinnen zijn tien grote, fossiele bedrijven verantwoordelijk voor de helft van de CO2-uitstoot. Dat is waarom we het steeds hebben over klimaatrechtvaardigheid. Als we niet bereid zijn om dwingende normen op te leggen aan de vervuilende industrie, gaan we de klimaatdoelen niet halen. Als we niet bereid zijn om de scheve verhouding te doorbreken waarin grote bedrijven 200 keer mínder energiebelasting betalen dan burgers, dan pakt de klimaattransitie oneerlijk uit. De doelen van de Klimaatwet zijn haalbaar – dat blijkt uit een analyse door verschillende Planbureaus. We hebben nu politiek leiderschap nodig, maar onenigheid binnen de coalitie vertraagt de komst van een ambitieus Klimaatakkoord. We hebben een kabinet nodig dat kiest voor haar burgers en voor de toekomst. De aanpak van klimaatverandering kan niet langer wachten. Er moet nu een Klimaatakkoord komen. Eens? Laat het me weten, en doe mee: www.groen.li/wachtnietlanger Jesse