Poliflw

Stop antisemitisme in Europa 📝 Teken de petitie op www.stop-antisemitisme.nl Amsterdam, Toulouse, Brussel, Parijs, Kopenhagen, Malmö en Berlijn, het zijn acht Europese steden waar in de afgelopen jaren Joden zijn aangevallen of zelfs vermoord. Het is tijd dat Europa werkelijk alles doet wat het kan om Joden veiligheid te bieden. Zij horen bij Europa. “Mijn toekomst is niet in Nederland, niet in Europa”, vertelde een Joodse jongere mij tijdens een ontmoeting in het restaurant HaCarmel in Amsterdam. Zijn woorden raken me. Hij kan nooit onbevangen de straat op met een keppeltje. Alle jongeren met wie ik daar sprak, hebben te maken gehad met uitingen van antisemitisme. Van uitschelden en kleineren tot zelfs geweld of dreiging met geweld. Maar het ergste vond deze jongen het “als omstanders zwijgen en leraren er niets van zeggen.” En in Europa wordt er te veel gezwegen. Dat moeten we doorbreken. Al eeuwenlang woont op het Europese continent een Joodse gemeenschap waarvan de leden - denk aan Spinoza, Einstein en Mahler - van grote betekenis zijn. Het overgrote deel is tijdens de oorlog die we deze week herdenken uitgemoord. Bescherming van de Joodse gemeenschap is daarom ook des te zwaarwegender. En daarom geldt des te meer: Joden horen bij Europa. Over een paar weken zijn de Europese Verkiezingen en mede op basis van de uitslag wordt het programma voor de nieuwe Europese Commissie vastgesteld. Vandaag doen ChristenUnie-SGP lijsttrekkers Peter van Dalen en Bert-Jan Ruisen samen met SGP partijleider Kees van der Staaij en ikzelf – met steun van CIDI directeur Hanna Luden - een oproep aan alle partijen die nu campagne voeren en aan de Europese Commissie die straks gevormd wordt: maak de strijd tegen antisemitisme tot een prioriteit. Er is geen tijd te verliezen. In Europa worden Joden driekwart eeuw na de holocaust opnieuw steeds meer mikpunt van vooroordelen en haat. De aanvallen komen vanuit extreem-rechtse, extreem-linkse en islamitische zijde. Een groeiend aantal Joden trekt weg uit Europa en dat is een nieuwe schandvlek. Onze vrijheid en beschaving staan of vallen de vrijheid en veiligheid van minderheden en in het bijzonder die van de Joodse minderheid. Wij mogen niet zwijgen over dit onrecht. De cijfers zijn verontrustend. Negen op de tien Europese Joden menen dat antisemitisme de afgelopen vijf jaar is toegenomen in de EU. Bijna 30 procent van de Joden in de EU zegt minstens eens in de voorgaande twaalf maanden te zijn lastiggevallen vanwege hun Joodse afkomst, maar slechts één op de vijf van hen stapt naar de politie. Meer dan een derde van de respondenten heeft in de afgelopen 5 jaar overwogen te emigreren, omdat ze zich niet veilig voelen in het land waar ze leven. Het is onbestaanbaar dat Joden zich niet thuis voelen in Europa. Dat we geen veiligheid kunnen bieden aan die jongen die ik sprak in dat Joodse restaurant. Antisemitische aanslagen en incidenten zijn ook een aanslag op de fundamentele waarden en mensenrechten van de Europese Unie. Daarom vragen we met deze petitie om een effectievere aanpak van antisemitisme in Europa op het gebied van oa veiligheid, onderwijs en haatzaaien. Dit moet een prioriteit worden van de nieuwe Europese Commissie. Het is de verantwoordelijkheid van heel Europa, van ons allemaal. We mogen niet wegkijken, we mogen niet zwijgen. Dit is het moment om naast de Joodse gemeenschap te staan. Zij horen bij Europa. Zij zíjn Europa. Teken de petitie op www.stop-antisemitisme.nl! Gert-Jan Segers Mede namens: CIDI-directeur Hanna Luden, SGP-partijleider Kees van der Staaij en Europese ChristenUnie-SGP lijsttrekkers Peter van Dalen en Bert-Jan Ruissen

Het wallengebied, voor mij is het elke keer weer een indringende plek. De vrouwen achter de ramen die worden bekeken, de broeierige of lacherige sfeer onder de constante groep toeristen en een onderhuids gevoel van onveiligheid. Dat zag ik ook toen ik onlangs met de wijkagent het centrum van Amsterdam bezocht. We liepen langs een serie winkeltjes die allemaal dezelfde spullen verkopen. ‘Dat is vaak een teken dat die zaken worden gebruikt om geld wit te wassen’, vertelde hij me. Terwijl we langs de grachten liepen vertelde hij hoe hier tot voor kort op vele plekken zonder vergunning alcohol werd verkocht. Het was een verdere aanslag op een deel van de stad waar vele mensen wonen. Dit is onze hoofdstad, het visitekaartje van Nederland. Prachtige grachten en gevels, inwoners die werken en leven en voorzieningen als een kinderopvang. Tegelijkertijd werd de Amsterdamse binnenstad onlangs door de gemeentelijke ombudsman een ‘wetteloze jungle’ genoemd. Gelukkig wordt nu gehandhaafd op de verkoop van drank, maar mijn bezoek en de feiten uit het rapport van de ombudsman, baren wel zorgen. Er zijn meer stappen nodig voor de vaak kwetsbare vrouwen op de wallen, voor een veilige leefomgeving in de stad en voor het verbeteren van het imago van de hoofdstad van ons allemaal. Daarom pleit ik er vandaag via Kamervragen voor dat de landelijke overheid bijspringt om voor een leefbaar en veilig centrum van Amsterdam te zorgen. De minister van Justitie en Veiligheid en de minister van Binnenlandse Zaken moeten de noodkreet van de ombudsman serieus nemen. Het is al een belangrijke stap dat er nu meer politieagenten en handhavers beschikbaar komen in Amsterdam. Maar de samenwerking tussen die twee kan nog een slag beter om de stad echt veilig te krijgen. Dat geldt ook voor de samenwerking tussen de lokale en landelijke inspecties. Nu komen inspecteurs panden binnen en beperken zich bijvoorbeeld alleen tot de brandveiligheid. Wanneer ze zien dat er ongeoorloofd alcohol wordt verkocht of als ze twijfelen over de werkvergunning of arbeidstijden van verkoper achter de balie, kunnen ze niets met die informatie doen omdat het niet hun verantwoordelijkheid is. Ik wil meer samenwerking tussen inspecties, zodat ondermijning effectiever kan worden aangepakt.’ Nog fundamenteler is het probleem van het imago van onze hoofdstad. We moeten als Nederland af van het beeld van Amsterdam als ‘de stad waar alles kan’. Daar heeft de gemeente een rol in en onze lokale fractie is actief, maar ook landelijk kunnen we hulp bieden. Ik wil dat het rijk bijdraagt om deze groep toeristen te ontmoedigen. Dat kan bijvoorbeeld door maatregelen te nemen tegen goedkope vluchten naar Schiphol vanuit Engeland waar veel van deze toeristen gebruik van maken. Als deze groep er niet meer is, zal de leefbaarheid direct verbeteren. Als ik door de stad loop, weet ik ook zeker dat dit imago echt niet nodig is om toeristen te trekken. Amsterdam heeft met haar grachten, geschiedenis en musea zoveel moois te bieden: laat dat weer het imago worden waar onze hoofdstad om bekend staat en waar we als land trots op kunnen zijn. En door dat imago en door de soms gebrekkige handhaving is een kwetsbare groep de dupe: de vrouwen achter de ramen. Zij verdienen onze steun. Terecht neemt de gemeente Amsterdam nu maatregelen om de rondleidingen op de Wallen tegen te gaan, maar verdere stappen zijn nodig. Het gebeurt nu dat vrouwen achter de ramen worden geïntimideerd of uitgescholden. Die houding is mensonterend en de politie moet handhaven en dus direct bekeuren. En als vrouwen willen stoppen, moeten we alles doen om dat mogelijk te maken. Ze moeten kunnen ontsnappen uit dit beroep dat ik weiger ooit normaal te vinden. Het is schrijnend dat vrouwen soms langer dan ze willen dit werk blijven doen omdat ze geen alternatief zien. Daarvoor kunnen we concrete stappen zetten. Ik vraag de ministers om de drempels weg te nemen die vrouwen ervaren als ze geen huis of ander werk vinden. Het invoeren van een urgentieverklaring voor een sociale huurwoning voor vrouwen die willen uitstappen, biedt hen hoop op een andere toekomst. Het was een indrukwekkend bezoek maar het geeft mij en de rest van de fractie weer extra reden om ons in te zetten voor groepen die de dupe zijn van dit beleid. Tijdens mijn komende zwangerschapsverlof zullen mijn tijdelijke vervanger Nico Drost en Gert-Jan Segers dit blijven volgen, want deze situatie kan en moet anders.

Kleur bekennen bij Zwarte Piet Dranghekken, politiemensen, eieren, beledigingen en voetbalsupporters. Oftewel, hoe een kinderfeest totaal uit de hand is gelopen. En we voelen allemaal aan dat dit groter is dan een meningsverschil over de huidskleur van Piet. Hoog tijd om kleur te bekennen. Sinterklaas is een familiefeest om te koesteren. Vanaf september kunnen m’n dochters niet wachten met lootjes trekken. Het maken van een surprise is hun favoriete afleiding van huiswerk en tentamens. We nemen elkaar dichterlijk op de hak zoals je dat alleen met familieleden kunt doen. Het is een feest waarmee we onze kinderen gelukkig willen maken, zoals we dat zelf rond 5 december altijd waren. Nooit heb ik in mijn jeugd of later het gevoel gehad dat we met dit feest ons aan racisme bezondigden. En de boosheid van mensen die nu pal voor een zwarte Zwarte Piet staan, is daar deels door te verklaren. Als je je van geen kwaad bewust bent, laat je je niet zomaar als racist wegzetten. pijn De demonstranten tegen Zwarte Piet zijn de activistische voorhoede van een veel grotere groep. Ik herinner me een donkere moeder die vertelde dat de aanloop naar 5 december voor haar kinderen de vervelendste periode van het jaar was. Iedere dag kregen ze te horen dat ze Zwarte Piet waren en zo werd iedere dag het verschil in huidskleur ingewreven. Dit weekend las ik de tweets van een vrouw die ik hoog heb, waarin ze iets liet merken van de pijn die ze al zo lang voelt bij de intochten met karikaturale Pieten. ‘Stevige afro’s’, ‘Sint die ze op hun domme gedrag wees’, ‘Surinaams accent’. Ieder jaar weer zijn deze mensen omstanders bij een feest dat hen het gevoel geeft dat ze er toch niet helemaal bij horen. Ik weet dat Sinterklaas en Zwarte Piet ook op de Antillen hun intocht doen en donkere mensen het feest daar meevieren. Maar dat doet niets af aan het gevoel van veel mensen hier dat ze een etnische minderheid zijn waar je de draak mee kunt steken. Zoals dat al zo vaak is gebeurd. De meest verbale vertegenwoordigers van beide groepen staan nu tegenover elkaar. Lijnrecht. Het heeft tot nare taferelen geleid, waarbij – voor zover ik dat heb kunnen waarnemen – de wanstaltigheden van één kant kwamen en geregeld in misselijkmakend racisme ontaardden. Als dit Amerika was geweest, zou dit in een culturele en etnische burgeroorlog kunnen ontaarden. Ook omdat dit in hun onvruchtbare tweepartijenstelsel politiek volop uitgebaat zou worden. Maar wij zijn Nederland en gezegend met onze polder. In die polder weten we dat we hier alleen droge voeten houden als we elkaar niet naar het leven staan. Daar komt de christelijke notie bij dat als één lid lijdt wij allemaal lijden. Een kinderfeest is geen fijn feest meer als er ook mensen zijn die er pijn door oplopen. Dan moet het gewoon anders. ‘die ander’ wint Als we bij een oplossing komen - en we komen daar zeker - dan wel met de erkenning dat er aan beide kanten sprake is van reële angst. Het is voor beide groepen de existentiële vraag of er nog wel ruimte is voor wie ze zijn. ‘Die ander’, die ook nog eens in heel ander deel van het land woont, heeft het uiteindelijk op henzelf gemunt. Het is de angst dat als ‘die ander’ wint alles wat hen dierbaar is verloren gaat. Met begrip voor die angst en de wil om zo pijnloos mogelijk samen te leven, komen we er wel. In de beste traditie van de polder hebben we geëxperimenteerd met regenboogpieten en nieuwe verhalen die net even te ver van het traditionele verhaal vandaan lagen. Vanwege ‘soevereiniteit in eigen kring’ zijn er nog steeds grote verschillen tussen verschillende regio’s. Maar via ‘trial and error’ zijn we in steeds meer gemeenten bij de Roetveegpiet aanbeland en die heeft alles in zich om de Piet van ons allemaal te worden. Deze Piet is de triomf van de polder. Hij heeft z’n roetvegen te danken aan een traditioneel element van het Sinterklaas-verhaal: de schoorsteen. Zo kunnen we afscheid nemen van de Zwarte Piet die – zonder dat velen van ons dat door hadden - lang voor pijn en verdriet heeft gezorgd. En zo wordt Sinterklaas het feest zoals het bedoeld is: een familiefeest voor ons allemaal. (Deze column verscheen ook in het Nederlands Dagblad)