Poliflw

Door Gijs van Dijk op 18 mei 2020 Delen  

Nederland vlak na de oorlog. Ons land was bevrijd en moest weer worden opgebouwd. Op 17 mei 1945, 75 jaar geleden, sloegen werkgevers en werknemers de handen ineen. Samen gingen zij met de wederopbouw aan de slag. De Stichting van de Arbeid is geboren. De start van 75 jaar samenwerken van vakbonden en werkgevers.

We verkeren in een crisis die zijn weerga niet kent.

Vandaag, 75 jaar later, verkeren wij in een crisis die zijn weerga niet kent. Zorgen over de gezondheid van je ouders of grootouders, maar ook onzekerheid over je werk en inkomen. Het aantal werknemers en zelfstandig ondernemers dat op dit moment via overheidssteun hun salaris krijgt is ongekend, bijna 2 miljoen. 15 miljard euro in drie maanden tijd gaat nu naar zelfstandigen en bedrijven. En er volgt straks weer een dergelijk bedrag. Het zijn enorme bedragen, die nodig zijn om ons land draaiende te houden.

We moeten samenwerken voor de bestaanszekerheid van Nederlanders

Deze enorme steun is mede dankzij de samenwerking tussen werknemers en werkgevers in de Stichting van de Arbeid. Samen zetten zij de schouders eronder om bedrijven overeind te houden, banen te behouden en de inkomens van werknemers en zelfstandigen te beschermen. Een groot contrast met de Verenigde Staten, waar inmiddels meer dan 30 miljoen werknemers hun baan en inkomen zijn verloren.

Een dringende oproep aan het kabinet: schrap de ontslagboete niet.

De crisis van de Tweede Wereldoorlog en de huidige coronacrisis laten zien dat we eendrachtig moeten blijven samenwerken voor de bestaanszekerheid van alle Nederlanders. Daarom is het plan van minister Koolmees om de voorwaarde van baanbehoud voor het krijgen van staatsteun te schrappen een heel slecht plan. Gelukkig laten werkgevers en werknemers opnieuw zien dat zij het schrappen van deze ontslagboete niet zomaar accepteren. Het is van belang om goede afspraken te maken tussen werknemers en werkgevers. Afspraken die ervoor zorgen dat mensen hun baan juist kunnen behouden en aan het werk kunnen blijven. Want alleen als we samenwerken, kunnen we elke crisis aan.

Teken de petitie. Zo voorkomen we dat het kabinet deze kolossale vergissing begaat.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

In het nieuwe steunpakket voor bedrijven wil het kabinet de boete op ontslag schrappen. Dat betekent dat bedrijven die overheidssteun ontvangen om mensen in dienst te houden, ze toch kunnen ontslaan. Terwijl we juist met z’n allen bijspringen om zoveel mogelijk mensen hun baan te laten behouden. Het belang van de werknemers moet op de eerste plaats komen. Daarvoor hebben we jouw hulp nodig. Werkenden mogen niet worden weggewerkt. Onderteken en deel deze petitie.

Ik wil op de hoogte blijven van deze actie

Nog nooit waren er zoveel mensen aan het werk en was de werkloosheid zo laag. Maar door de uitbraak van het coronavirus en de daaropvolgende overheidsmaatregelen staat de baan en het inkomen van vele duizenden mensen op de tocht. De zekerheid van een inkomen waarmee je plannen voor de toekomst durft te maken voelt vandaag verder weg dan ooit.

De zekerheid van een inkomen voelt vandaag verder weg dan ooit.

We willen banen redden, en daarom steunen we de bedrijven. Via de NOW-regeling worden nu de salarissen van twee miljoen werknemers tot 90% door de overheid betaald. Dat kost miljarden aan belastinggeld, geld dat u en ik, wij met zijn allen opbrengen. Wij hebben die regeling gesteund om zoveel mogelijk mensen in deze crisis aan het werk te houden. In Amerika staat ondanks miljardensteun aan bedrijven één op de vijf mensen op straat door corona. Dat soort toestanden moeten we in Nederland voorkomen. In de NOW regeling is bepaald dat als een bedrijf mensen toch ontslaat ze de steun voor die werknemer moeten terugbetalen plus een boete van 50%. Zo loont het voor werkgevers om zoveel mogelijk mensen in dienst te houden.

De boete op ontslag voor bedrijven schrappen? Een kolossale vergissing.

Klinkt logisch, zou je zeggen. Maar minister Koolmees gaf aan bij talkshow Op1 dat hij de boete op ontslag wil schrappen in het nieuwe pakket. Dat zou een kolossale vergissing zijn. We zitten midden in een gezondheidscrisis, een economische crisis én een sociale crisis. We kunnen eerlijker en fatsoenlijker uit deze crises komen, maar dan moeten we wel de juiste keuzes maken. Dat betekent:

Alleen een moreel appèl op bedrijven werkt niet. Duidelijke voorwaarden zijn nodig.

Alleen een moreel appèl op bedrijven werkt niet. Dat zagen we bij Booking.com en bij de vrijblijvende oproep om de huren niet te verhogen. De grote jongens lachen daarom. Duidelijke voorwaarden zijn nodig om mensen te beschermen en zekerheid te bieden. Het is belangrijk dat we ons hier over uitspreken en zo het kabinet voor de banen laten kiezen. Help jij ook mee?

Steun krijgen om mensen te ontslaan? Dacht het niet! Teken de petitie.

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Gijs van Dijk op 8 april 2020 Delen  

Duizenden mensen ontvingen dit soort WhatsAppjes afgelopen weken vanuit hun werkgever. Het restaurant, het museum of de bioscoop waar zij werken zijn dicht. Logische en verstandige beslissingen tijdens de coronacrisis om te voorkomen dat we ziek worden, maar dit betekent dat duizenden mensen nu thuis zitten. Zonder werk en zonder inkomen voor het betalen van de boodschappen en de huur. De barman, de verkoper en de rondleider in het museum verdienen ook hulp om de huur te blijven betalen en zij moeten daarom ook toegang krijgen tot dezelfde regeling als zelfstandigen.

We kunnen de mensen getroffen door de coronacrisis niet aan hun lot overlaten.

We kunnen deze mensen niet aan hun lot overlaten. Ondanks de oproep van het kabinet om deze in dienst te houden, is de realiteit dat er nu al duizenden mensen geen werk meer hebben. Zij hadden al weinig baanzekerheid, verdienden relatief het minste en hadden moeite een betaalbaar huis te vinden. Nu zijn ze de eerste zonder werk, en zonder grote spaarpot om het op te vangen.

In deze crisis moeten we naar elkaar omzien en elkaar steunen.

In deze crisis moeten we naar elkaar omzien en elkaar steunen. Dus als je nu je baan bent kwijtgeraakt, wil je zeker zijn van ondersteuning. Daarom stellen wij een vangnet voor alle werknemers die nu, vanwege de coronacrisis, hun baan zijn kwijtgeraakt. Een uitkering voor drie maanden waarbij snelheid van belang is en er dus niet wordt gekeken naar het inkomen van je partner of waarbij je eerst je auto of de sieraden van je oma moet verkopen.

Ik wil een vangnet voor iedereen die het werk verliest tijdens deze crisis.

Net als zelfstandigen moeten ook werknemers die nu geen werk meer hebben geholpen worden tijdens de crisis. Daarom wil ik een vangnet voor iedereen die het werk verliest tijdens deze crisis.

Het is goed om te horen dat we partijen binnen- en buiten de coalitie hebben gewonnen voor dit voorstel.

Het is dan ook goed om te horen dat we partijen binnen en buiten de coalitie hebben gewonnen voor dit voorstel. Daarmee wordt een regeling uit de grond gestampt om flexmedewerkers die sinds 1 maart hun baan hebben verloren, te steunen in deze moeilijke tijd. Mensen hebben namelijk nu hulp nodig, en niet straks. In een tijd waarin miljarden worden uitgetrokken om banen en bedrijven te behouden, mogen we deze ‘vergeten groep’ niet over het hoofd zien.

Duizenden mensen met tijdelijke contracten vangen tijdens deze coronacrisis de hardste klappen. Zij worden als eerste weggestuurd. 🤕

Met een krachtig pleidooi is PvdA-Kamerlid @dijkvangijs erin geslaagd de coalitie te winnen om nu een vangnet te spannen voor flexwerkers.👇 pic.twitter.com/JwUz1aA2Rm

— Partij van de Arbeid (@PvdA) April 14, 2020

Tweede Kamerlid

Ontvang de laatste ontwikkelingen rondom dit plan via onze nieuwsbrief over Werk en Sociale zekerheid.

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Nelleke Vedelaar op 26 augustus 2019 Delen  

Wat zou ik graag nog eens spreken met de Zwolse Helmig Jan van der Vegt, een van de 12 oprichters van de SDAP. Een gesprek tussen twee sociaaldemocraten die eindeloze idealen delen. De eindeloze wil om van betekenis te zijn in het leven van mensen. Sociaaldemocraten die, ieder in onze eigen tijd, strijden voor sociale vooruitgang, voor solidariteit, vrijheid en gelijkheid.

De Partij van de Arbeid is groot dankzij ieders inzet en door ieders inzet groter dan ieder individu in deze zaal. Dat maakt me trots op hetgeen er is gebeurd. Trots op de mensen die ons voorgingen, met dezelfde idealen en de enorme drive die daarbij hoort.

Hun strijd is de onze

Zoals de mensen op de eerste rij. Verschillende generaties die zich inzetten en hebben ingezet. Mensen op wie we trots zijn. Mevrouw Niemeijer die een strijd voerde voor de vrijheid van abortus. Ugbaad Kilincci die elke dag strijd tegen keiharde discriminatie. Hun strijd is de onze. De strijd van Helmig Jan van de Vegte is onze strijd

Met Helmig Jan kan ik niet meer spreken. Maar het strijdprogram van 1895 vertelt wel het verhaal van de vrouwen en mannen van toen:

Een strijd voor de invoering van het algemeen kiesrecht. En voor het afschaffen van alle wetten die vrouwen, politiek en economisch, achterstelden op mannen. Voor de invoering van de leerplicht en de afschaffing van kinderarbeid. Een strijd ook voor kosteloze rechtspleging en geneeskundige behandeling. Voor de invoering van inkomensafhankelijke belastingen en voor de afschaffing van alle belastingen op noodzakelijke volksbehoeften.

En een strijd voor fatsoenlijke huisvesting, voor de invoering van minimumloon en de 8-urige werkdag. Voor gelijke betaling voor mannen en vrouwen in hetzelfde werk. En voor de invoering van verzekering van arbeiders tegen ziekte, ongelukken, invaliditeit en ouderdom

Deze strijdpunten werden opgeschreven in tijden dat socialisten geweerd werden in vergaderzalen. In de tijd dat stakingen met geweld neergeslagen werden. En in een tijd waarin ongelijkheid en onderdrukking de norm was. Het gevolg van deze moedig daad? Dit jaar vierden we 100 jaar vrouwenkiesrecht. We hebben ongekende sociale verworvenheden. En je wieg bepaalt niet per definitie meer je toekomst.

Sociaaldemocraten die elke keer opnieuw hebben laten zien dat sociale vooruitgang mogelijk is.  Sociaaldemocraten die laten zien, dat de strijd van toen, onze strijd van nu is. Want de verworvenheden staan onder druk… De industriëlen en kapitalisten van toen, heten nu multinationals, techgiganten en platformbedrijven. De dagloners van toen zijn de flexwerkers van nu. Aandeelhouders strijken winsten op. Multinationals ontwijken belastingen. Bouwvakkers, buschauffeurs en schoonmakers, postbodes, leraren en verpleegkundigen; allemaal werken ze steeds vaker op basis van tijdelijke contracten of als schijnzelfstandige. Ze worden uitgespeeld als collega’s en concurrenten van elkaar gemaakt. Vaak zonder pensioenopbouw, zonder bescherming tegen ziekte en pech.

De marktwerking in de zorg laat hoge eigen risico’s zien en lage lonen voor verzorgenden. Nog steeds hebben kinderen niet de zelfde kansen in het onderwijs en is er een schreeuwend tekort aan leraren. Discriminatie zorgt nog steeds en opnieuw voor uitsluiting en ongelijkheid. Huisjesmelkers buiten huurders uit. En het verdienmodel van de woningmarkt gaat nog altijd voor de dure plicht van volkshuisvesting.

Deze zomer was ik op het eiland Samos, in Griekenland. Ik zag er een glimp van de mensonterende omstandigheden waarin volwassenen, kinderen en baby’s in uitzichtloosheid verblijven in tenten en op kartonnen dozen. Het deed me terugdenken aan de vluchtelingen die we hier in de stad opvingen in de IJsselhallen, toen ik hier nog wethouder was. Honderden vrijwilligers zette zich in voor de mensen die huis en haard hadden moeten verlaten. En het leverde ook vragen en zorgen op. Vragen en zorgen die we serieus namen. Een volle zaal mensen in het stadion van PEC Zwolle. In gesprek over de mogelijke komst van een AZC. Een jonge Zwolse vrouw, alleenstaand met twee kinderen, vertelde me hoe moeilijk het was om een goede en betaalbare woning te vinden in de buurt van de school van de kinderen.

Omzien naar elkaar. Naar mensen in noodsituaties en in achterstandsposities.

Ja we zijn solidair met vluchtelingen die het zo moeilijk hebben, maar laten we ook omkijken naar elkaar. Dat vond ik zo mooi. Het typeert de vanzelfsprekendheid in deze tijd van dat wat de sociaaldemocraten hebben bevochten. Omzien naar elkaar. Naar mensen in noodsituaties en in achterstandsposities. Naar mensen die dagelijks het gevoel hebben dat er niet naar ze wordt omgekeken. Voor die jonge vrouw, voor al die mensen en voor nieuwe Zwollenaren bouwden we versneld honderden extra betaalbare woningen. Want wij zijn de PvdA, en we kijken om naar mensen. Ooit, toen, nu en morgen!

Onze geschiedenis leert ons dat sociale vooruitgang mogelijk is. Simpelweg omdat we steeds opnieuw naar oplossingen zoeken en ze durven uit te voeren! Omdat iedereen zeker moet kunnen zijn van toegankelijke zorg, fatsoenlijk werk en eerlijk loon. Zeker moet zijn van sociale zekerheid, een betaalbare woning en gelijke kansen in het onderwijs en op de arbeidsmarkt.

Onze strijd is nog altijd gaande. Die strijd is internationaal. We wonnen we de Europese verkiezingen met een boodschap die grote gelijkenissen kent met het strijdprogram van 1895: “Het is tijd dat grote bedrijven belasting gaan betalen. Het is tijd dat we mensen weer een zekere toekomst geven. Met een eerlijk loon en een betaalbare woning. Het is tijd voor een Europa waar mannen en vrouwen gelijk betaalt en behandeld worden. Waar mensenrechten voor iedereen gelden”.

We nemen het voor elkaar op. Elke dag. Hier in Zwolle en Overijssel, in Nederland, Europa en internationaal. We zetten ons in voor een eerlijke toekomst voor iedereen. We doen dat samen met een steeds groter wordende groep jonge mensen. Afgelopen vrijdag kwamen meer dan 100 jonge PvdA-ers in Utrecht bijeen om met elkaar te spreken over onze actiegerichte politiek. We noemen ze – hoe toepasselijk – hemelbestormers. Op dit moment zijn de Jonge Socialisten op de Hogeschool Windesheim in gesprek over betaalbaar wonen en wat het betekent om met grote schulden de arbeidsmarkt op te komen. Jonge mensen die zich vandaag nog aansluiten. Het raakt me werkelijk als deze hemelbestormers me vertellen over de strijd die ze voeren voor zekerheid op de arbeidsmarkt, voor duurzaamheid en klimaatbeleid en voor een samenleving waarin we mensen niet uitsluiten. Ze sluiten de gelederen. De gelederen van onze bevochten waarden van solidariteit en samen.

Lieve partijgenoten, dat maakt me trots en het geeft me een ongekend vertrouwen in de toekomst. Een eerlijke toekomst voor iedereen. In de voetsporen van Helmig Jan van der Vegte, van mevrouw Niemeijer en van Ugbaad Kilincci.

Partijbestuur

Door Lodewijk Asscher, William Moorlag op 28 juni 2019 Delen  

Onze economie en onze samenleving moeten groener worden. Maar dat gaat alleen lukken als de plannen ook realistisch zijn. Als ze groen én eerlijk zijn. Huurders en huiseigenaren moeten ook echt kunnen verduurzamen, en niet alleen maar de hogere rekening gepresenteerd krijgen.

Vandaag presenteerde de regering haar klimaatplannen. We gaan die goed bestuderen, maar een paar dingen vallen al op.  Sommige voorstellen zijn verstandig. Zo komt er bijvoorbeeld meer geld voor corporaties om huurwoningen energiezuinig te maken. Maar er zijn ook een aantal punten waar wij grote zorgen over hebben.

Per onderdeel gaan we kijken of de maatregelen groen én eerlijk en goed voor werk zijn.

Zo gaat de gasprijs de komende jaren flink omhoog. Het kabinet hoopt dat mensen hierdoor sneller van het gas af gaan. Wij vinden het belangrijk dat er een oplossing komt voor mensen die geraakt worden door de voorgenomen gasprijsverhoging. Bijvoorbeeld voor gewone mensen in een huurhuis die afhankelijk zijn van de huurbaas voor aanpassingen. Of voor mensen die een koophuis hebben, maar niet voldoende geld op te plank om van het gas af te gaan. Of mensen met stadsverwarming, waarvan de prijs gekoppeld is aan die van gas. Zij worden straks geconfronteerd met een veel hogere rekening, terwijl er geen klimaatwinst wordt geboekt. Dat is niet groen én niet eerlijk.

Want het gaat alleen slagen als we het eerlijk doen.

En in plaats van een CO2-heffing waarbij de grote vervuilende bedrijven gaan meebetalen, kiest het kabinet voor een halfslachtige oplossing. Zo ontspringen de grote bedrijven bij Rutte III weer de dans, en blijft het zeer de vraag of de industrie de klimaatdoelen wel gaat halen.

Als gewone mensen meeprofiteren en niet alleen maar op kosten gejaagd worden.

En laten we niet vergeten dat er voor sommige mensen veel gaat veranderen in het werk. Voor de Partij van de Arbeid is het heel belangrijk dat er bij nieuwe plannen gepraat wordt met de werkvloer en gezorgd wordt dat mensen hun baan houden of als dat niet kan een nieuwe baan krijgen. Dat is essentieel.

Per onderdeel gaan we kijken of de maatregelen groen én eerlijk en goed voor werk zijn. We zullen als PvdA goede plannen steunen en tegen slechte plannen strijden. Want het gaat alleen slagen als we het eerlijk doen. Als gewone mensen meeprofiteren en niet alleen maar op kosten gejaagd worden. Daar blijven wij ons voor inzetten. Want je wil zeker zijn van een leefbare planeet en dat we de kosten met elkaar kunnen dragen.

Tweede Kamerlid

Tweede Kamerlid

De volgende ochtend ontmoet ik Dolly Toonen, in café Lux, in het centrum van de stad. Zij is bekend in de stad van haar buurt initiatief, ‘soepie doen’. In buurthuizen, of andere centrale plekken in wijken en buurten koken mensen soep voor hun buurtgenoten. Iedereen kan aanschuiven voor ‘een soepie doen’. Het initiatief is een schot in de roos. Het versterkt banden tussen buurtgenoten en zorgt er voor dat iedereen een lekkere maaltijd kan krijgen.

Het is niet vanzelfsprekend dat Dolly haar hoofd boven het maaiveld zou kunnen uitsteken. Als kind groeide ze op in een eenoudergezin, met weinig zicht op enig perspectief. Bovendien werd ze heel vroeg moeder en kon ze pas diploma’s halen toen de kinderen haar daartoe ruimte boden. Ze volgde uiteindelijk een studie personeelsbeleid en organisatiekunde en kon aan de slag als consulent bij een sociale werkplaats in Uden-Oss. “Ik gun iedereen zulke kansen, ongeacht waar je wieg staat. En, ook toen het nog niet vanzelfsprekend was, heb ik altijd geloofd dat ondernemerschap en sociaal beleid niet alleen goed samen kunnen gaan, maar elkaar ook kunnen versterken,” zegt ze nadat we een kopje koffie en thee hebben besteld. Op enig moment werd ik gevraagd om naar de sociale werkplaats in Nijmegen over te stappen. Daar hebben we van een afdeling een succesvol schoonmaakbedrijf gemaakt, waarbij onze medewerkers een volwaardig diploma konden halen, dat landelijk werd erkend.” Vanzelfsprekend was het behalen van een diploma voor vele medewerkers niet. Laaggeletterdheid in combinatie met een heel praktische inslag betekende dat de opleiding moest worden aangepast. Pictogrammen in plaats van moeilijke woorden, bijvoorbeeld. Engels uit het lesprogramma maar wel praktische trainingen er in. Zo konden ook de mensen van de sociale werkplaats een echt, volwaardig diploma halen. En een aantal van hen werden zelfs praktijkdocenten bij dezelfde opleiding.

Dolly Toonen

De bezuinigingen op de sociale werkplaatsen werden in 21 april 2011 door het VVD-CDA kabinet, met gedoogsteun van de PVV ingezet. Dat leidde tot reeks van reorganisaties en veranderingen, waarmee ook Dolly en haar werknemers te maken kreeg.

Na verloop van enkele jaren zette ze een grote stap en begon voor zichzelf, met een facilitair-schoonmaakbedrijf. Dat ging snel goed; er waren voldoende opdrachten, voldoende mensen. Maar niet alles was rozengeur en maneschijn. Als sociaal ondernemers nam ze graag mensen in dienst met een afstand tot de arbeidsmarkt. Maar dat bleek niet zo eenvoudig als je op het eerste gezicht zou denken. Ze kreeg te maken met mensen die die doorgestuurd werden door de sociale dienst, en niet zelden bleken zij geen of een vervelend arbeidsverleden te hebben. Zo waren er jongeren, zonder vaste woon en verblijfplaats, die in een auto sliepen, of bij vrienden en dat nooit vertelden aan de sociale dienst, uit angst voor represailles. Maar geen of slechte nachtrust had natuurlijk wel effect op hun functioneren. Anderen, werkloze ouderen bijvoorbeeld, voorzagen een risico wanneer ze geen vaste aanstelling zouden krijgen en dus zouden terugvallen op een lagere WW uitkering. Het gevolg daarvan was dat mensen niet aan het werk gingen, om hun WW rechten niet te verliezen. “En wat ook heel naar was,” bekent Dolly, “waren de mensen met schulden. Mijn medewerkers en ik werden niet zelden op zeer agressieve wijze benaderd door schuldeisers. Ik moest dan allerlei toeren uithalen om te voorkomen dat loonbeslag op mij, als kleine ondernemer, zou worden verhaald.”

Over al die zorgen dacht Dolly veel na, en verzon oplossingen. Toen Jeroen Dijsselbloem, toenmalig minister van Financiën, in Nijmegen een spreekbeurt hield, sprak ze hem aan, en werd vervolgens uitgenodigd om in den Haag te komen spreken. Dat werd een vruchtbaar gesprek, niet in het minst omdat haar belangstelling voor de politiek werd geactiveerd. “Misschien moest ik niet langer aan de kant blijven staan, maar gaan proberen om van binnenuit iets te veranderen, dus actief worden,” verzucht Dolly Toonen.

Het ondernemerschap slokte haar volledig op. Intussen heeft ze de balans hersteld, door opdrachten af te stoten en met een kleiner bedrijf verder te gaan. Daarnaast doet ze interim opdrachten en is er voldoende tijd voor haar vrijwilligerswerk voor kwetsbare jongeren, voor ‘soepie doen’ en het politieke vrijwilligerswerk wat ze binnen de PvdA heeft opgenomen. Bovendien is ze sinds kort burgerraadslid in de kleine PvdA fractie in Nijmegen. Dolly: “Je kunt als maatschappelijk ondernemers echt onderwerpen in beweging brengen en zaken veranderen, maar uiteindelijk moeten politici er iets mee doen. Vandaar mijn engagement.”

Later die dag ben ik te gast bij de ouders van Giselle Schellekens. Leo en Bess Schellekens wonen in de wijk Wolfskuil, ten westen van het oude centrum van Nijmegen. Leo en Bess hebben vele jaren in verschillende Afrikaanse landen geleefd en gewerkt, alvorens zij naar Nijmegen terug keerden. Voor de gelegenheid hebben ze via via Adam el Hadj uitgenodigd, een 42 jarige man uit Soedan en als vanzelfsprekend wordt er gegeten, en lekker bovendien. Ondertussen vertelt Adam zijn verhaal. Negen jaar geleden, in een vluchtelingenkamp in Egypte, werd Adam op voorspraak van de UNHCR ( Vluchtelingen organisatie van de Verenigde Naties) door de Nederlandse regering overgebracht naar ons land. Hij had nog nooit van Nederland gehoord, en vond het er, na aankomst, voornamelijk koud. In Khartoum, de hoofdstad van Soedan, had hij landbouw economie gestudeerd, maar moest op enig moment als politieke activist vluchten voor het gewelddadig Soedanese regime. Zijn vader, op zijn beurt gevlucht uit Libië, was een handelaar. Hij ontmoette Adam’s moeder tijdens een handelsmissie in Zuid Soedan. Voor het goede begrip, van Noord naar Zuid Soedan is een afstand van 3000 kilometer…. dus net zo ver als van Amsterdam naar Marrakesh in Marokko, of van Groningen naar Ankara in Turkije. “Eens in Nederland”, vertelt Adam, “vervolgde ik mijn langbouwstudie aan de hogeschool in Wageningen. Ik heb daar nog twee jaar gestudeerd en mijn studie acht jaar geleden afgerond.” Hij verontschuldigt zich voor zijn beperkte kennis van het Nederlands, zoveel en zo vaak heeft hij niet de kans om met Nederlanders in contact te komen. Evenwel, spreekt en verstaat hij de taal prima; zijn onzekerheid is begrijpelijk en eigenlijk verdrietig. Het geringe aantal Nederlandse contacten ligt niet aan hem… en dolblij is hij wanneer Bess voorstelt om hem te helpen zijn Nederlands te verbeteren. Overigens naast Nederlands en Engels spreekt Adam nog vier Afrikaanse talen en Arabisch. Maar ondanks zijn studie, ondanks zijn talenkennis en ervaringen is zijn droom om bij een Nederlands bedrijf of een internationale organisatie te werken, niet gelukt. Zijn leeftijd, afkomst en achtergrond maken het moeilijk om uitgenodigd te worden voor een sollicitatiegesprek; zijn netwerk is, zoals voor veel nieuwkomers in Nederland, nu eenmaal niet zo groot.

Adam el Hadj

“Ik heb daarom een eigen bedrijfje opgezet,” vertelt Adam bescheiden. “Joyful Earth heet het en ik importeer uit Afrika onder andere hibiscusthee, die door mijn zusje en andere vrouwen wordt geproduceerd. De thee wordt in Nijmegen al in verschillende winkels verkocht.” Een ander project wat hij heeft ontwikkeld is ‘Go Green’. Daar steekt hij veel tijd in. Adam: “Samen met een team van acht mensen helpen we nieuwkomers, voornamelijk uit Afrika bij alles bij vraagstukken van duurzaamheid en energie transitie. Bijvoorbeeld, veel Eritrese jongens hebben echt geen idee hoe ze moeten omgaan met een kachel in huis, wat de kosten daarvan zijn en wat duurzaamheid betekent. Zij zijn gewend aan de zon, aan warmte, ze lopen liefst in een T shirt, zoals thuis. Dus geven we uitleg over het beruik van de kachel, dat je een trui moet aantrekken… We nieuwkomers is dat allemaal nieuw. We proberen ons altijd te verplaatsen in de ervaringen en kennis van die jongens. Daarom, leggen alles uit en helpen we waar we kunnen, met Go Green. We hebben voor ons werk zelfs een kleine subsidie gekregen van het stadsbestuur.” Het Huis van Compassie, elders in de wijk is de uitvalsbasis van Adam en Go Green. Hier komen dagelijks Eritrese en andere Afrikaanse jongeren samen. Wanneer mijn gastvrouw aanbiedt om hem Nederlandse les te geven, neemt hij het aanbod van harte aan. Niet veel later moet Adam zich verontschuldigen; nieuwe afspraken wachten. Het is zijn wens om zo snel als mogelijk een volwaardig inkomen te verdienen… Dat vraagt inzet en ondernemerschap en dus ook, in Nederland, om afspraken op tijd na te komen. “In Afrika is dat anders,” zegt hij bij het afscheid lachend, “daar is een afspraak een richttijd; een kwartiertje later is vanzelfsprekend Hier in Nederland niet; daarom moet ik nu gaan. Go green…” En weg is Adam el Hadj.

Stof tot nadenken

Door Lodewijk Asscher op 28 mei 2019 Delen  

Want miljoenen Nederlanders hangt een korting op hun pensioen boven het hoofd. Terwijl de boodschappen en de energierekening ook al fors duurder worden. En totaal onnodig in tijden dat het zo goed gaat met de economie. Tegelijkertijd zien mensen de pensioenleeftijd steeds verder naar achter verschuiven. En maken zij zich zorgen of ze dat pensioen nog wel zullen halen in goede gezondheid.

Na een leven lang werken wil je zeker zijn van een onbezorgde oude dag.

Na een leven lang werken wil je zeker zijn van een onbezorgde oude dag. Maar daarvoor is het nodig dat er een nieuw pensioenakkoord wordt gesloten. Ik heb het kabinet daarom al eerder opgeroepen terug aan tafel te komen en een akkoord te sluiten met de vakbonden.

Er is druk nodig vanuit de samenleving voordat ze hun plannen bijstellen, daarom verdienen de stakers onze steun.

Het kabinet is sinds gisteren haar meerderheid in de Eerste Kamer officieel kwijt. Dat betekent dat ze wel naar andere partijen zullen moeten gaan luisteren. Maar we hebben al eerder gezien dat dit kabinet niet uit zichzelf beweegt. Er is druk nodig vanuit de samenleving voordat ze hun plannen bijstellen. Daarom verdienen de stakers vandaag onze steun. Een doorbraak is mogelijk als we zij aan zij daarvoor strijden.

Tweede Kamerlid

Door Nelleke Vedelaar op 1 mei 2019 Delen  

Uit Het Bildt een stoet van 600 mannen in rijen van vier en daarachter 15 rijtuigen met vrouwen en kinderen. Zij zullen in alle vroegte vertrokken zijn om na een de tocht van 15 kilometer, hier in Leeuwarden, geschiedenis te schrijven.

Op die eerste mei zaten de veenarbeiders van Nij Beets midden in een staking. Voor hen was de achturige werkdag werkdag nog ver weg. Ze werkten dagelijks van zonsopkomst tot aan het begin van de avond. Twaalf uur en langer. Hun staking, gesteund door de socialistische beweging en de vakbeweging, ging over meer dan loonsverhoging alleen. Hun actie was deel geworden van de strijd om een menswaardig leven en voor een andere, meer rechtvaardige samenleving.

Hun staking, gesteund door de socialistische beweging en de vakbeweging, ging over meer dan loonsverhoging alleen.

Hier in Leeuwarden, in 1890 ging de collectebus rond voor de veenstakers van Nij Beets en de Tijnje. De collectebus moest halverwege geleegd worden. Iedereen was solidair met de veenstakers.

1890 was ook het jaar van de vrouwenstaking in Appelscha. De strijd van deze veenwerkers, mannen én vrouwen, leidde in die jaren tot de eerste vakorganisatie van veenarbeiders in Nederland, de eerste organisatie van veenarbeidsters, de eerste CAO voor veenarbeiders en een gelijke beloning voor mannen en vrouwen voor het zelfde werk.

Slechte huisvesting, gedwongen winkelnering, armoede, ziekte, kinderarbeid, uitbuiting en onderdrukking: daarover werd gesproken, hier in Leeuwarden, 130 jaar geleden.

Het zijn de moedige mannen en vrouwen van toen, die ons nog steeds vervullen van trots

Het zijn de moedige mannen en vrouwen van toen, die ons nog steeds vervullen van trots. Met grote voorgangers als Domela Nieuwenhuis en Pieter Jelles Troelstra. Maar boven alles zijn het de veenarbeiders, de landarbeiders en fabrieksarbeiders geweest. Zij stonden op en hebben gevochten voor een beter bestaan.

Die eerste 1 mei-viering, 130 jaar geleden, leert ons wat solidariteit betekent, leert ons wat een collectieve strijd kan opleveren en leert ons dat wij in de voetsporen móeten treden van al onze voorgangers.

De industriëlen en kapitalisten van toen, zijn de multinationals, de techgiganten en platformbedrijven van nu. De arbeiders van toen zijn de flexwerkers van nu. Aandeelhouders strijken winsten op. Multinationals ontwijken belastingen. Bouwvakkers, buschauffeurs en schoonmakers, postbodes, leraren en verpleegkundigen, allemaal werken ze steeds vaker op basis van tijdelijke contracten, of als schijnzelfstandige: in concurrentie met elkaar. Vaak zonder pensioenopbouw, zonder bescherming tegen ziekte en pech.

De industriëlen en kapitalisten van toen, zijn de multinationals, de techgiganten en platformbedrijven van nu.

En daarom gaan we voorop in de strijd, samen met de vakbeweging. Voor fatsoenlijke salarissen, zekere contracten, sociale zekerheid en een onbezorgde oude dag. De Jonge socialisten en Young en United van de FNV kregen het samen voor elkaar: de afschaffing van het jeugdminimumloon. Liliane Ploumen krijgt het voor elkaar met haar initiatief wetsvoorstel voor gelijke beloning van mannen en vrouwen voor hetzelfde werk.

Agnes Jongerius en Gijs van Dijk strijden samen met Uber-chauffeurs voor eerlijke beloning, sociale zekerheid en een vast dienstverband. Kijk op de website die gisteren online is gegaan. Hetiscoderood.nl, waarop de verhalen van flexwerkers gedeeld worden en onrecht aan de kaak wordt gesteld.

Lodewijk Asscher strijdt voor een eerlijk pensioen, voor gepensioneerden en werkenden. En voor een eerder pensioen van mensen die hun leven lang zwaar werk hebben verricht. En vandaag strijden we voor een hoger en gelijk wettelijk minimum loon voor iedereen.

Ook hier in Friesland gaat de strijd door, voor fatsoenlijk werk en een betaalbaar huis voor iedereen. Met Lutz in Leeuwarden en Marijke in de provincie. Lokaal en nationaal staan we schouder aan schouder.

En zoals 130 jaar gelden, is onze strijd ook nu internationaal. Frans Timmermans strijdt met ons voor een minimum loon in alle Europese landen. In zijn woorden: “Het is tijd dat grote bedrijven belasting gaan betalen. Het is tijd dat we mensen weer een zekere toekomst geven. Met een eerlijk loon en een betaalbare woning. Het is tijd voor een Europa waar mannen en vrouwen gelijk betaalt en behandeld worden. Waar mensenrechten voor iedereen gelden.”

In mijn woorden: Het is tijd om opnieuw onze mouwen op te stropen. In de voetsporen van hen die ons voorgingen.

Terug naar de eerste 1 mei-viering in Leeuwarden in 1890. Die dag kwam het tot een breuk tussen een jonge Leeuwarder advocaat en zijn vader de wethouder. De zoon die naar de 1 mei-viering was geweest vertelde zijn vader in een heftige woordenwisseling definitief voor het socialisme te hebben gekozen. “Denk niet,” zei hij tegen zijn vader, “dat ik die zaak ooit ontrouw zal worden. Ik moet, het is mijn roeping”.

Het was Pieter Jelles Troelstra.

Lieve partijgenoten, dank jullie wel.

Partijbestuur

Door John Kerstens op 5 maart 2019 Delen  

Op zich geen nieuws, zou je denken. Want zowel de PvdA als andere oppositiepartijen zeggen dat al een tijdje. En zowat iedereen in het land vindt dat al langer. Maar wat wel nieuws was, was dat de minister namens de vier coalitiepartijen had gesproken. Dat verzekerde althans een van de vele communicatiemedewerkers van het ministerie in dezelfde krant. Dàt nieuws bleef vervolgens welgeteld twee hele uren goed. Want terwijl CDA en ChristenUnie zich in stilzwijgen hulden (tot op de dag van vandaag), beschuldigde D66 de minister van ‘hoog-over-verhalen’ en meldde de VVD dat de minister wel iets beters te doen had dan (even samengevat) de zorg in de ellende te storten.

En zo kenden we de kibbelcoalitie weer: ruziënd over straat.

En zo kenden we de kibbelcoalitie weer: ruziënd over straat.

De Partij van de Arbeid was blij met de ommezwaai van de minister: wij stemden in 2006 tegen de Zorgverzekeringswet, waarmee marktwerking in de zorg werd geïntroduceerd en wijzen al een tijd op de nadelige effecten ervan. Maar De Jonge moet nu wel laten zien dat ’t hem menens is. Dat het om méér gaat dan een verkiezingspraatje of een sollicitatie naar de baan van partijleider van het CDA.

De Jonge moet nu wel laten zien dat ’t hem menens is.

Hij zal daarbij méér moeten doen ook dan ‘de acties’ die hij in bedoeld kranteninterview aankondigde.

Méér dan een nota bene al door het vorige kabinet ingediend wetsvoorstel (dat het toezicht op nieuwe toetreders verbetert) na het twee jaar in de la te hebben laten liggen daar nu uit te halen.

Méér dan het op aandringen van de oppositie naar Brussel af te reizen in verband met het krankzinnige aanbestedingscircus in de zorg.

Méér ook dan het en passant bij het oud vuil zetten van de vrijheid van mensen om zèlf te kiezen.

Het is vooral van belang of de minister bereid is werk te maken van voorstellen van de PvdA en andere partijen om die doorgeslagen marktwerking aan te pakken.

En daarbij is vooral ook van belang of de minister bereid is werk te maken van voorstellen van de PvdA en andere partijen om die doorgeslagen marktwerking aan te pakken. Of hij bereid is dat te doen via een meerderheid waarvan niet alle coalitiepartijen deel uitmaken. Een meerderheid zonder de VVD en/of D66 bijvoorbeeld.

The proof of the pudding is in the eating’, zoals de Engelsen zeggen.

Tweede Kamerlid