Poliflw

Aan: fracties gemeenteraad Almelo, cc. college van burgemeester en wethouders

Onderwerp: overlast horeca

Almelo 10 maart 2024

Geachte raadsleden, raadsvolgers,

Henk Neve, bestuurslid van onze bewonersvereniging De Hofkamp, heeft dinsdag 5 maart ingesproken tijdens uw politiek beraad over de derde wijziging Algemene Plaatselijke Verordening gemeente Almelo 2021. Vrijwel alle raadsfracties stelden nadien vragen aan hem. Daar zijn wij blij mee. Voor alle duidelijkheid hieronder in het kort onze visie: welke sluitingstijd voor de horeca / terrassenhoreca wordt gehanteerd, het belangrijkste voor de omwonenden is het uitsluiten van de overlast.

Die overlast is divers: enorme geluidsoverlast, afgebroken autospiegels, plassen in tuinen, schermutselingen buiten het beeld van de camera’s, nalatige houding horecapersoneel, blokkeren van garagedeuren en ga zo maar door. De praktijk leert helaas dat het melden van klachten geen enkel nut heeft. Twee leden van onze bewonersvereniging, waaronder Henk Neve, voerden al gesprekken met de horecaondernemers Amaliaplein. Beide keren werd dat gefaciliteerd en gebeurde dat onder leiding van de gemeente Almelo. Daarbij werd van de kant van de bewoners het uitgangspunt gehanteerd: ‘’Nee, tenzij’’. Nee: geen verlenging terras tijden tenzij wordt voldaan aan ons verlangen de overlast te verminderen. Voor ons als bewoners is dit een stok achter de deur de horecaondernemers te laten meewerken aan het probleem horecaoverlast. Want langere sluitingstijden zorgen, door de overlast, voor kortere nachten bij omwonenden.

Als u als gemeenteraad instemt met het verlengen van de horecatijden, juichen de horecaondernemers. Dan hoeven zij namelijk niet langer over de door hen veroorzaakte

overlast te praten met de gemeente en bewoners. Wij zijn daarom tegen het verlengen van de sluitingstijden, in welke zin dan ook, tenzij stappen worden gemaakt met het overleg horeca-gemeente-bewoners. Wij vragen beheersmaatregelen als antwoord op de lijst met overlast onderwerpen. U kunt daarbij denken aan het inschakelen van stewards, beperken van vandalisme en bijvoorbeeld afspraken over het schoonmaken van de omgeving Amaliaplein gedurende het hele weekeinde. Bewustwording bij het personeel van de (geluids)overlast en de beheersmaatregelen hierop. Wij hopen daarom dat u de noodzaak van de voortgang van dit overleg onder leiding van de gemeente wilt meenemen in uw besluitvorming. Alleen op deze manier kan volgens ons worden gewerkt aan een constructief, positief resultaat. Dat mogelijk zelfs in de toekomst kan leiden tot een nieuw horecaconvenant waarmee alle betrokken partijen gelukkig zijn.

Bestuur bewonersvereniging De Hofkamp

B. ter Haar (voorzitter), H. Neve (penningmeester)

Raadsleden moeten meer volksvertegenwoordiger zijn

Door de lage opkomst bij verkiezingen wordt de roep om meer directere vormen van democratie steeds luider. Vooral zogeheten burgerraden met aanmerkelijke invloed zouden in trek zijn. Deze uit ‘gelote’ inwoners bestaande organen kunnen verschillende tekortkomingen van gekozen parlementen compenseren, menen voorstanders.

Helaas berust de opvatting dat burgerraden een aanwinst zijn voor de democratie op misverstanden. Zo hoor je de pleitbezorgers van het instrument ‘loting’ tot vervelens toe zeggen dat burgers weinig tot geen vertrouwen meer hebben in degenen die gekozen zijn in de gemeenteraden. Almeloërs moeten kunnen meepraten over het beleid van hun gemeente, maar zal de politiek luisteren naar hun stem?

Goede kans dat burgers wantrouwend zullen zijn, zeker wanneer ze hebben ervaren dat inspreken en voorlichtingsavonden veelal tot niets leidden. Wie zegt dat de ideeën uit het burgerberaad dan uitgevoerd zullen worden? Een burgerberaad is niet veel meer dan een selecte groep mensen die een geïsoleerd onderwerp moet bespreken, teneinde tot een stel aanbevelingen te komen om te kunnen zeggen: dit is de wil van het volk.

De sleutel voor de verdere verdieping en versterking van burgerparticipatie ligt zonder twijfel bij de raad. Als volksvertegenwoordiging vormt de gemeenteraad het scharnierpunt tussen de burgers en de gemeente. Een raadslid moet de inwoners vertegenwoordigen. Hij heeft contact met de bevolking om te weten wat er speelt. Zo kan hij bij het nemen van besluiten de belangen van de inwoners goed afwegen.

Een raadslid moet weten wat zijn rechten zijn zodat hij door het bestuur niet met een kluitje in het riet kan worden gestuurd. Ook moet hij niet de problemen van de wethouder oplossen, want dan word hij ambtenaar. Hij staat als raadslid open voor de geluiden van de straat, zelfs voor geluiden die hem niet bevallen. Want iedere melding kan de eerste steen zijn van wat een schandaal kan zijn.

Veel raadsleden bezwijken onder een aanhoudende papierstroom en een uitdijend vergadercircus. Een geestelijke gevangenis waarin ze zich laten opsluiten. Je kunt ze bijna geen volksvertegenwoordiger meer noemen. Ze zijn steeds meer de verlengde arm van de bureaucratie. Raadsleden moeten stoppen professional te willen zijn. En ze moeten meer op hun strepen staan.

Geen enkele volksvertegenwoordiger is verplicht om klakkeloos de politieke agenda van gemeente te volgen. Het stellen van eigen prioriteiten en het werk maken van contact met de burger zijn zaken die ieder raadslid op welke plek dan ook zelf kan doen. Dat vraagt een eigen agenda en de kracht om dwars tegen de huidige gang van zaken in het contact met de burger centraal te stellen en niet te verworden tot een vergadertijger.

Raadsleden worden veel te veel het gemeentehuis ingezogen. Ze moeten de deur uit, om de verbinding met inwoners en andere partners te leggen. Die verbindende rol van raadsleden is cruciaal in een vitale democratie.’

De Raad op Straat was in 2012 een doorslaand succes. Dit is een laagdrempelige manier om met mensen te praten over wat hen bezighoudt. Bovendien kunnen we ons als raadsleden goed profileren, want we zijn bij veel mensen nog onbekend.

Er zijn burgemeesters die graag een grotere gemeente willen en de samenwerking willen aangaan met andere gemeenten. Vooral omdat er dan bijvoorbeeld betere ambtenaren kunnen worden ingehuurd, het goed is voor hun eigen carrière en je in een grotere gemeente als burgemeester ook meer verdient. “Allemaal vanuit de gedachte dat groter beter is, maar dat is al lang niet meer altijd het geval.”

Vertrekkend burgemeester Arjen Gerritsen is een groot voorstander van Twentestad: één grote Twentse gemeente. Die plannen stuiten al jaren op veel verzet van burgers en kleine gemeenten die zelfstandig willen blijven.

De gemeente krijgt vooral in het sociale domein steeds meer taken en verantwoordelijkheden (bijvoorbeeld Participatiewet, Jeugdzorg, uitbreiding Wmo). De Partij Vrij Almelo vindt dat de beslissing over welke en hoe gemeentelijke taken worden uitgevoerd door de gemeenteraad genomen moeten worden en niet door het bestuur van bv. een gemeenschappelijke regeling. Dat betekent overigens niet dat wij tegen een vorm van samenwerking zijn.

Binnen Twente zijn er veertien gemeenten. Voor een aantal taken, die beter gezamenlijk kunnen worden uitgevoerd, hebben die gemeenten de Regio Twente opgericht. Het bestuur van de Regio Twente bestaat wel uit collegeleden van deelnemende gemeenten en die zijn dus niet direct door de bevolking gekozen.

Maar het grootste probleem dat in Twentestad gaat ontstaan is volgens ons de afstand tussen burger en overheid. Die zal schrikbarend toenemen. ‘Uit onderzoek blijkt dat politici, wanneer het rechtstreekse contact met hun burgers afneemt, veel minder zicht hebben op wat er in de gemeente gebeurt. En ook minder het gevoel hebben dat ze invloed kunnen uitoefenen op hun politieke bestuurders.’ Het blijkt dat vooral gemeenten die sterk in omvang zijn toegenomen, te maken hebben met een dalende opkomst bij gemeenteraadsverkiezingen.

De Partij Vrij Almelo vindt dat de democratische controle moet liggen waar hij hoort, namelijk bij de gemeenteraden van de Twentse gemeenten. De ontwikkeling van één gemeente Twentestad wijst de Partij Vrij Almelo daarom dan ook resoluut af.

Partij Vrij Almelo

Huisdieren zijn therapeutisch waardevol en besparen de gemeenschap kosten

Iedere dierenarts kent het probleem: diereigenaren die de rekening niet kunnen betalen. Er is veel stille armoe in het land. Daarom zijn voor de minst draagkrachtigen onder ons allerlei vaak gemeentelijke regelingen in het leven geroepen waardoor zij toch kunnen sporten, een huis kunnen huren, op een bescheiden wijze vakantie kunnen houden of mee kunnen doen aan evenementen. Voor het houden van een huisdier bestaat er echter geen financieel vangnet en dat is enigszins wonderlijk, omdat onder de mensen die niet veel hebben te besteden veel eenzamen en ouderen voorkomen voor wie het hebben van een huisdier het welzijn voor een groot deel kan bevorderen.

Uit landelijke cijfers blijkt dat tien procent van de Nederlanders zonder inkomen een huisdier heeft. De helft daarvan bezoekt nooit een dierenarts. Het is bekend dat het hebben van huisdieren kalmerend kan werken op psychiatrische patiënten en spanning en angst kunnen verminderen. Mensen met een huisdier voelen zich minder eenzaam, hebben meer structuur in hun dagindeling en leggen gemakkelijker sociale contacten. Een en ander verhoogt hun gevoel van eigenwaarde. Ergo, huisdieren zijn therapeutisch waardevol en besparen de gemeenschap kosten, omdat hun baasjes minder vaak een beroep hoeven te doen op de gezondheidszorg. Het wordt tijd om dit onder de aandacht van de (lokale) politiek te brengen.

Wet en regelgeving met betrekking tot dieren en hun welzijn is op Europees, nationaal, provinciaal en gemeentelijk niveau uiteengezet. De rol van gemeenten ligt voornamelijk in voorwaarden scheppende sfeer. Om daaraan een juiste invulling te kunnen geven is dierenwelzijn nodig. In Nederland beschikt 7,5 % van de gemeenten (waaronder Almelo) over een nota dierenwelzijn. Het aantal gemeenten met een wethouder dierenwelzijn is 17 %.

De vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG) zou een rol moeten spelen binnen gemeentelijk dierenwelzijnsbeleid. Nu doen zij dat niet of nauwelijks. Samenwerking met (maatschappelijke) instanties, andere gemeenten en deskundigen op het gebied van dierenwelzijn wordt noodzakelijk geacht. Van de burgers boven de armoedegrens is 80% van mening dat iedere gemeente een goed dierenwelzijnsbeleid moet hebben.

Burgers onder de armoedegrens geven een hoger cijfer aan. Toch heeft deze groep vaker het gevoel dat zij niet de juiste verzorging kan bieden aan hun huisdier met als voornaamste reden een gebrek aan financiële middelen. Een deel van de minima geeft aan hulp te zoeken bij het gemeenteloket bij problemen met de zorg voor hun huisdier.

Door overheidsinstanties en gemeenten wordt echter nauwelijks een verband gelegd tussen minima, huisdierbezit, en de gezondheid van de mens.

Ga er maar vanuit dat het klimaat volledig ondergeschikt is aan de miljarden, die er aan verdiend worden door een handje vol bankiers. Leugens, bedrog en bangmakerij regeren in het belang van big business (multinationals) en psychopaten achter de schermen.

En wat van de onschuldige burger die zich schuldig voelt dat hij een benzine of dieselauto voor de deur heeft staan? De corrupte- en misgeïnformeerde overheid en de geprogrammeerde media doen hun werk.

Houd ze dom en maak ze bang.

De afgelopen jaren kwamen burgers in Almelo vaak lijnrecht tegenover de politiek te staan. Er waren tientallen rechtszaken over bouwvergunningen en bestemmingsplannen, die vaak eindigden bij de Raad van State. Willen we dit? Waarom gaat de burgemeester of een collegelid niet persoonlijk in gesprek met burgers om te horen wat er speelt?

Het is heel goed om ter plaatse situaties te gaan bekijken en met de betrokkenen te praten.’ Het moet niet zo zijn dat we moedwillig mensen kapotmaken.

Maar vooral proberen we burgers concreet te helpen bij hun problemen met de gemeente. Slecht beleid kost klauwen vol geld.

Uit: TCTubantia

In het werk als bestuurder, ambtenaar of raadslid hebben wij dagelijks te maken met participatie. Niets is een zo vanzelfsprekend uitgangspunt als een goede communicatie met de omgeving en niets blijkt in de praktijk moeilijker te zijn dan dat.

Laten we beginnen met de bestuurder:

De weerbaarheid van de lokale democratie staat of valt met vaardige bestuurders die verschillende visies en uiteenlopende belangen durven te benoemen, en die tegelijkertijd in verbinding kunnen blijven met hun inwoners. Betrokken en communicatief zijn daarbij voorwaarden. Soms zijn bestuurders toch echt iets te optimistisch als het om de eigen kwaliteiten gaat. Ze beoordelen zichzelf opvallend vaker als ‘als creatief”, ‘gedreven’ en ‘toegankelijk’ dan dat ze als zodanig door hun omgeving worden beoordeeld. Bekwaamheid en betrouwbaarheid en betrokkenheid zijn immers eigenschappen van geloofwaardige bestuurders. Daarnaast moet een bestuurder daadkrachtig zijn en onafhankelijk kunnen denken en handelen. Ook moet een bestuurder er voor zorgen dat burgers hen als eerlijk en integer beschouwen en dat hij oprecht is in zijn handelen. Betrokkenheid tot slot heeft betrekking op het ervaarde empathisch vermogen van bestuurders: de mate waarin zij opkomen voor de belangen van alle inwoners om zo de schijn van belangenverstrengeling  te vermijden.

De ambtenaar:

Ook de ambtenaar zal hierbij, burgers actief moeten benaderen om verhalen op te halen en voorwaarden te creëren zodat burgers het initiatief kunnen nemen. Heb je als burger een ambtenaar tegenover je die oprecht met je meedenkt en vaardig communiseert dan voelt dat letterlijk anders. Het is een vorm van ambtelijke empathie die de kiem kan leggen voor iets moois, met respect voor elkaars rollen. Aan ambtenaren moet de ruimte geboden worden om mee te denken met de inwoners. De ambtenaar die beleid en gemeentelijke plannen uitdenkt van achter zijn bureau bestaat niet meer. Ambtenaren moeten er op uitgaan en contact zoeken met verschillende belanghebbenden. Een ambtenaar moet net iets verder kunnen kijken, niet vanuit de bril van regels en procedures, maar verder uitgezoomd als mens. Om het gesprek dat daar gevoerd wordt en het lef van de ambtenaar om iets verder te kijken dan in eerste instantie formeel vereist is zodat de ander echt geholpen wordt.

Het raadslid:

Lokale politici die zich vier jaar lang inzetten voor de plaatselijke publieke zaak blijven vaak onzichtbaar. Een goed raadslid moet in de eerste plaats een echte volksvertegenwoordiger zijn. Zij zijn het hoogste orgaan van de gemeente, zij bepalen het beleid op hoofdlijnen. Maar ze denken te weinig na over hun eigen functioneren. Je zou kunnen verwachten dat zij dicht bij de burger staan. Meer contacten met burgers kunnen bijdragen aan het oplossen van problemen. Raadsleden moeten meer in gesprek. Voor echt gesprek zijn face-to-face-gesprekken essentioneel want achter elke boze burger schuilt een verhaal. Ook zullen raadsleden meer een rol moeten spelen in het betrekken van inwoners bij de behandeling van plannen en initiatieven zodat het minder in de raadzaal plaats vindt. Dus niet langer wachten tot raadsleden in hun natuurlijke omgeving, de raadzaal kunnen roepen wat ze er van vinden, maar meedoen, meedenken en vooral ter plaatse een absurde situatie met eigen ogen aanschouwen.

Het wederzijdse vertrouwen zal groeien zodat er een basis zal ontstaan om ook complexere problemen met elkaar op te lossen.

Pim Fortuyn

De Partij Vrij Almelo heeft veel over die lokale gedragscode zitten nadenken. Probleem is dat de samenleving steeds meer, en vaak terecht, moeite begint te krijgen met politici. Zij krijgen het gevoel dat politici steeds meer vóór hen beslissen en niet met hen beslissen. En daar zit het probleem van een discussie over gedragscodes.

Je zou kunnen zeggen dat Pim Fortuyn pàs in 2002 de eerste geloofwaardige politicus was die serieus is genomen met heikele onderwerpen en waar de mensen massaal op kozen. De moord op 6 mei 2002 sloeg dan ook in als een bom en voor heel Nederland was toen al duidelijk dat er heel wat fout zat in onze samenleving !

Om deze enorme hoeveelheid onvrede te onderdrukken ging de gevestigde politiek zich dan ook prompt beraden hoe deze verbale volkswoede, ook onder veel ‘gewone’ raadsleden, zo snel mogelijk de kop in gedrukt zou kunnen worden. Bureau Integriteit Nederlandse Gemeenten, kortweg BING, voorzag in deze behoefte voor de zogenaamd ‘correcte politiek’ door in 2003, náást de reeds lang bestaande gemeentewetgeving terzake een extra gedragscode voor gemeenteraadsleden in te richten.

Met name Almelo was er als de kippen bij in 2003! Teneinde in de Gemeenteraad iedereen goed bij de college-les te houden, werd deze gedragscode reeds 5 jaar later, in 2008 herzien. Anno 2011 werd  deze gedragscode in Almelo wederom herzien en in 2014 nogmaals aangepast. In dit tempo zal deze gedragscode, vanwege het toenemende aantal politieke partijen in de raad, wellicht nog wel een aantal keren met herzieningen voorgesteld worden, zo verwacht onze fractie !

In een goede lokale democratie, zoals Almelo, telt immers onverkort het recht op de vrije meningsuiting. Dat is een groot goed. Er zitten hier intussen 14 fracties mèt, naar ik hoop, allemaal een verschillende mening. Dus als één fractie een sterk afwijkende mening heeft, dan dient deze dan ook in een sterke lokale economie als de onze, geuit èn gerespecteerd te worden door de 13 andere fracties. Bovendien is ieder gekozen raadslid binnen de 4 muren van dit gemeentehuis, zoals U weet, parlementair onschendbaar en kan derhalve dan ook niet strafrechterlijk vervolgd worden.

Iedere fractie en ieder raadslid is er zich tevens van bewust dat hij of zij een voorbeeldfunctie heeft voor zijn of haar kiezers en dient zich daar dan ook naar te gedragen ! Wil het betreffende raadslid echter serieus genomen worden en op voorhand niet gediskwalificeerd worden door haar of zijn kiezers, haar of zijn collega’s en niet te vergeten, de schrijvende pers, dan dient zijn of haar presentatie dan ook van die aard te zijn. Gebeurt dat niet dan wordt hij of zij daarop simpelweg op afgerekend bij de volgende verkiezingen .

Gedragscodes zijn een overbodige vorm van regelgeving die volgens ons ook al jaren vastgelegd is in de al jaren gangbare gemeentewet en ook spreekt over het het melden van nevenfuncties, belangenverstrengeling e.d. Bij de beëdiging zou je een nieuw raadslid ook kunnen laten tekenen voor deze ‘spelregels’. Om tijdens het ‘spel’ te beginnen over wijziging of aanpassing van de spelregels (gedragscode) komt op ons over als bestuurlijke dikdoenerij. Zo gaat dat ook niet tijdens een ‘voetbalwedstrijd’ dat je naar aanleiding van een stel gele of rode kaarten als scheidsrechter plotseling de spelregels wil gaan veranderen. Zodra iemand zich hieraan bezondigt kunnen moties van afkeuring, treurnis  e.d. hierover ter stemming worden gebracht.

Daar heb je dan ook, zelfs hier in Almelo, géén schriftelijke gedragscode voor nodig !

Harry de Olde (PVA)

Stadhuis Almelo

ALMELO – Burgemeester Arjen Gerritsen is boos over een actie van de Partij Vrij Almelo (PVA). Een raadsvolger van de lokale politieke partij heeft heimelijk een telefoongesprek met een gemeente-ambtenaar opgenomen. Die opname heeft hij beschikbaar gesteld aan iemand die de geluidsopname vervolgens heeft verspreid naar verschillende media. Burgemeester Gerritsen spreekt van een ‘onfatsoenlijke actie.’

De bandopname is gemaakt door Hans van der Burg, raadsvolger van de PVA. Hij heeft met een ambtenaar een telefoongesprek over een bodemverontreiniging aan de Ootmarsumsestraat en Markgravenweg. Van der Burg geeft in het telefoontje aan dat hij van de PVA is, hij zegt echter niet dat het gesprek wordt opgenomen.

De ambtenaar verwijst Van der Burg aanvankelijk door naar de wethouder. „Als u vragen hebt hoort dat via het college te gaan.” Van der Burg heeft de opname van het gesprek gedeeld met Richard Quick uit Aadorp. Die heeft de gespreksopname deze week breed verspreid: het college van burgemeester en wethouders, de gemeenteraad en verschillende regionale en landelijke media hebben de opname gekregen.

Burgemeester Gerritsen vindt dat dat de actie van PVA geen pas geeft. „Ik vind het erg onfatsoenlijk en ongepast dat je heimelijk gesprekken opneemt. Als je aan iemand vraagt: vindt u het goed dat ik dit gesprek opneem, dan is dat tot daar aan toe. Maar je gaat niet stiekem een gesprek opnemen, dat geeft een soort van onveilig gevoel wat helemaal niet nodig moet zijn”, aldus de burgemeester.

„Zo’n gesprek naar buiten brengen wekt de indruk van: goh, kijk eens, wij hebben een bandopname. En omdat er een bandopname is zou er iets aan de hand zijn? Ook dat geeft geen pas. Daarmee ondergraaf je het vertrouwen dat mensen terecht in de overheid behoren te hebben. Op een heel onterechte manier ga nu dat vertrouwen ter discussie stellen. Daar is geen aanleiding toe. Zeker niet als je dat doet als raadsvolger, want dat is de heer Van der Burg. Ik vind het eerlijk gezegd onder een bepaald niveau dalen.  Waarvan ik hoop dat we op die manier geen zaken met elkaar hoeven te doen”, aldus Gerritsen.

De burgemeester kondigt aan aan de kwestie aan de orde te stellen tijdens overleg met alle fractievoorzitters in de gemeenteraad. Dat overleg is volgens de burgemeester de juiste plek om met elkaar te praten op welke wijze er in Almelo wordt gediscussieerd.

De actie van zijn medewerker heeft alle steun van PVA-fractievoorzitter Harry de Olde. „Mij wordt de laatste tijd in de gemeenteraad de mond gesnoerd. Ik mag mijn vragen niet stellen. Dan krijg ik te horen: ga om de tafel zitten met een ambtenaar.” De Olde maakt zich kwaad: „Ik begin er flink van te balen. Het is net of er wat te verbergen is. Tot drie keer toe is mij in de raad geweigerd vragen te stellen.”

Vaak krijgen raadsleden volgens de PVA-voorman het advies om, als ze dingen willen weten, met een ambtenaar in gesprek te gaan.

De Olde laat weten volledig achter de actie van Van der Burg te staan.

————————————————————————————————–

Reactie Partij Vrij Almelo

Het recht dat raadsleden hebben om mondelinge vragen te stellen vloeit direct voort uit de bepalingen rond de passieve informatieplicht in de wet. Artikel 155 regelt dat een raadslid het college mondeling of schriftelijk vragen kan stellen. De burgemeester heeft in dit verband twee rollen, naast het voorzitterschap van de raad. Hij maakt deel uit van het college en is een zelfstandig bestuursorgaan. Als lid van het college gelden alle bepalingen met betrekking tot de informatievoorziening aan de raad die van toepassing zijn op het college ook voor de burgemeester. Denk bijvoorbeeld aan artikel 169.

Als zelfstandig bestuursorgaan heeft de burgemeester een aparte verantwoordings- en informatieplicht aan de gemeenteraad, zoals bijvoorbeeld vastgelegd in artikel 180. Uit een oogpunt van leesbaarheid schrijven we steeds “college” waar “college en burgemeester als zelfstandig bestuursorgaan” zijn bedoeld. Wettelijk is er geen enkele beperking aan wat een raadslid mag vragen. Het college dient in beginsel alle vragen te beantwoorden. De mogelijkheid tot en de procedure voor het stellen van mondelinge vragen wordt geregeld in het Reglement van orde van de raad en in de verordening op de raadscommissies. De aanduiding varieert: in sommige gemeenten heet het eenvoudigweg “mondelinge vragen”, in andere gemeenten heet het bijvoorbeeld “Vragenuurtje” of “rondvraag”.

Die laatste term wordt ook vaak bij raadscommissies gebruikt. In het navolgende richten we ons op het gebruik van dit instrument in raadsvergaderingen. Van de mogelijkheid om mondelinge vragen te stellen wordt ruim gebruik gemaakt: in bijna elke raadvergadering worden wel vragen gesteld. In het merendeel van de gemeenten kent het Reglement van orde nauwelijks enige beperkingen voor het stellen van vragen, behoudens wellicht de aanwijzing dat vragen ‘kort en bondig’ dienen te worden geformuleerd. In een enkele gemeente worden wel criteria geformuleerd. De criteria zijn dan actualiteit, een nauwkeurige omschrijving van het onderwerp en de vragen, en de voorwaarde dat het onderwerp niet al op de agenda staat. Een formele vereiste is in sommige gemeenten dat de vragen vooraf worden aangemeld bij de griffie. De griffier informeert de overige raadsleden, de portefeuillehouder en/of het college, zodat beantwoording kan worden voorbereid en ter plekke in de raadsvergadering kan plaatsvinden.

Daar waar dit niet gebeurt, komt het geregeld voor dat het antwoord in de desbetreffende vergadering niet wordt gegeven. Soms is dan in het Reglement van orde vastgelegd dat het antwoord binnen een specifieke termijn moet worden verstrekt, en dat dit naar eigen inzicht mondeling of schriftelijk kan gebeuren. Voorwaarden die lokaal worden gesteld aan mondelinge vragen zijn strikt genomen inperkingen aan het wettelijk recht van raadsleden om die vragen te mogen stellen. De Gemeentewet bepaalt niet dat er voor dit instrument nadere regels zouden moeten worden gesteld. In een aantal gemeenten overlegt de griffier bij twijfel met de indiener van de vragen, ook als hij daar formeel geen rol in speelt. Van dit instrument wordt in de meeste gemeenten veelvuldig gebruik gemaakt.

De meeste betrokkenen zijn het erover eens dat het instrument ook, of zelfs vooral, een politieke betekenis heeft. Het verkrijgen van informatie is niet altijd het primaire doel. Griffiers geven aan dat zij raadsleden die specifieke informatie zoeken soms adviseren om andere instrumenten (zoals het stellen van technische vragen) te gebruiken. Mondelinge vragen worden veelal gesteld om publiekelijk aandacht te vragen voor bepaalde problemen of belangen, en het betreffende raadslid of raadsfractie te profileren als behartiger van die belangen.

Vragen over asbestdaken in Almelo

Aan: fractie PVA t.n.v. heer De Olde. Behandeld door P.F. Reinerink

Geachte heer De Olde,

In uw brief van 9 maart 2019 heeft u ons vragen gesteld over de sanering van asbestdaken binnen de gemeente Almelo. Met deze brief beantwoorden wij de door u gestelde vragen.

Vraag 1.

Bent u op de hoogte dat huizenbezitters met asbest in hun dak in financiële problemen dreigen te komen omdat de staatssecretaris geen geld meer beschikbaar wil stellen voor asbestsanering?

Antwoord:

Het Rijk is bezig met de opzet van een Nationaal Fonds Asbestdaken waarin gelden beschikbaar worden gesteld door het Rijk, Provincies, Gemeenten en banken. Dit fonds zal fungeren als een vangnet voor minder draagkrachtigen (met gunstige leningsvoorwaarden), zodat de financiële situatie van mensen geen belemmering hoeft te zijn voor het saneren van een asbestdak.

Vraag 2.

Hoe vordert de sanering tot op heden? Is er al veelvuldig gebruik gemaakt van de (nog) beschikbaar gestelde hulpmiddelen en de subsidieregeling van het Rijk en/of gemeente/provincie?

Antwoord:

Uitgaande van de provinciale inventarisatie (maart 2018) is er nu voor ongeveer 23% van het totaal aanwezige asbestdakoppervlak in Almelo een melding voor verwijdering ingediend. Van de beschikbaar gestelde hulpmiddelen en het gratis storten voor particulieren met een dak kleiner dan 35m² wordt goed gebruik gemaakt.

Vraag 3.

Kunt u zeggen hoeveel asbestdaken er op dit moment nog in Almelo aanwezig zijn die voor verwijdering in aanmerking komen?

Antwoord:

Uit de inventarisatie blijken de volgende aantallen met asbestdaken in de gemeenten aanwezig : – industrieterreinen, 48 panden; – landelijk gebied, 460 panden; – stedelijk gebied, 3.068 panden. De totale oppervlakte van alle daken bedraagt 229.400 m².

Vraag 4.

Als deze informatie niet beschikbaar is, zou u dan op korte termijn een onderzoek naar deze gegevens willen instellen? En zo niet waarom niet?

Antwoord:

Zie beantwoording bij bovenstaande vraag.

Vraag 5.

Ons beeld is, dat het probleem zo groot is, dat er sneller gesaneerd moet worden dan in het huidige tempo om de doelstelling van 2024 te halen. Is dat beeld correct? Zo ja waarom? Zo nee, waarom niet.

Antwoord:

Eind 2024 moet er in Nederland zo’n 80 miljoen m² asbestdaken gesaneerd zijn waarvan er zo’n 10 miljoen m² zich in de provincie Overijssel bevindt. Een probleem dat zich hierbij voordoet is dat er op dit moment onvoldoende gekwalificeerd personeel is dat voor de sanering kan worden ingezet. Men probeert dit via twee sporen op te lossen, namelijk door: – landelijk de certificaten voor saneerders (met name buitensaneerders) te versimpelen; – regionaal actief doelgroepen te benaderen voor scholing tot asbestsaneerder.

Vraag 6.

Is het college van plan om binnen Almelo het verwijderen van asbestdaken bij de eigenaren (nog meer) onder de aandacht te brengen? Zo ja, hoe gaat u dit aanpakken? Zo nee, waarom niet?

Antwoord:

Bij ons besluit d.d. 21 november 2017 was een plan van aanpak bijgevoegd waarin is aangegeven hoe we communiceren richting eigenaren van asbestdaken. Deze aanpak geldt nog steeds. Verder is op 2 april jl. de Asbestdakenkaart Overijssel openbaar geworden. Hierop kan iedereen zien waar er zich in de provincie Overijssel asbestdaken bevinden. Ook bevat de betreffende website allerlei praktische informatie om eigenaren te faciliteren omtrent asbestsanering.

Vraag 7.

Heeft de gemeente Almelo ook een informatieplicht ten opzichte van huiseigenaren hoe men asbest kan herkennen?

Antwoord:

De gemeente heeft hierin geen actieve informatieplicht. Dit is een verantwoording van dakeigenaren zelf.

Vraag 8.

Bent u het met ons eens dat woningbezitters met een kleine beurs steeds meer in de financiële problemen komen in verband met het verduurzamen van hun woning terwijl de subsidieregeling asbestdaken ook nog weg valt?

Antwoord:

Zoals gemeld in het antwoord op uw eerste vraag, is er een Nationaal Fonds Asbestdaken in voorbereiding, juist bedoeld voor minder draagkrachtigen. De provincie Overijssel wil daar bij aansluiten. Ook gemeenten kunnen hierbij aansluiten door een bijdrage in het fonds te storten. Wij overwegen momenteel om deel te nemen aan deze fondsvorming. Door verdubbeling c.q. verdriedubbeling van de gemeentelijke bijdrage door de provincie, Rijksoverheid en banken kent het fonds een substantieel multipliereffect (naar verwachting 16x). Dat helpt inwoners met een kleine beurs om voor 2024 te investeren in de sanering van asbestdaken. Over een eventuele Almelose bijdrage aan het genoemde fonds zal te zijner tijd separate besluitvorming plaatsvinden.

Hoogachtend,

Burgemeester en wethouders van Almelo, de secretaris, de burgemeester