Nieuws van politieke partijen in Alkmaar inzichtelijk

7 documenten

Moeten we de zetelrover als plucheklever accepteren?

SP SP Alkmaar 21-09-2020 19:18

Met grote regelmaat wordt de lokale politiek opgeschrikt door een verschijnsel dat wordt aangeduid met de term ‘zetelroof’. De zetelrover is een politicus die ruzie krijgt met zijn eigen partij en zich niet meer thuisvoelt bij zijn oude partij. Als de zetelrover niet langer lid wil zijn van die partij, ontstaat er een probleem.

Hoe moet het met de zetel waarop de zetelrover zit? Het gevaar dreigt dat hij zijn zetel zal kwijtraken en alles wat met die zetel samenhangt: een raadsvergoeding, politieke invloed en geldingsdrang. Zetelrovers willen daarom vaak kostte wat kost vasthouden aan de zetel waarop zij zitten. Zetelrovers ontpoppen zich vaak als plucheklevers. Zij vinden dat de zetel eigenlijk hun eigendom is.

Veel mensen vinden dat de zetel waarop de zetelrover zit, eigenlijk van de partij is waartoe hij behoort of behoorde. Zij vinden dat die zetel gewoon moet worden teruggegeven aan die partij als de zetelrover zijn partij de rug toekeert. De zetelrover moet opstaan en de raadzaal verlaten. Zetelrovers zijn het daar natuurlijk niet mee eens. Zij vinden dat zij van nature het meest geschikt zijn om op die zetel te zitten. Zij willen niet dat een ander hun plek inneemt. Die zetel is van hun. Liever verhuizen ze hun zetel naar een ander plekje in de raadzaal.

Omdat een zetel zonder partij niet kan, beginnen sommige zetelrovers hun eigen partij. Andere zetelrovers sluiten zich aan bij andere partijen in de raadzaal. Daar worden zij doorgaans met open armen ontvangen. Partijen maken graag wat extra ruimte voor een extra zetel, want een extra zetel betekent meer invloed of aanzien. Ook al gaat het om een geroofde zetel.

Zeldzaam is de principiële zetelrover, die dan ook eigenlijk geen echte zetelrover is. Zo’n persoon vindt het netjes en integer om zijn zetel terug te geven aan de partij waarmee hij ruzie heeft en waar hij niet meer bij wil horen. Hij verlaat het zetelparadijs, staat op en laat een lege zetel achter. Zijn partij vraagt vervolgens iemand van buiten de raadzaal om die lege zetel in te nemen.

De term ‘zetelroof’ suggereert diefstal. Je neemt iets wat rechtmatig niet aan jou toebehoort. De term wordt bij voorkeur gebezigd door de partijen die een raadslid zien vertrekken. Partijen zien die zetel als hun eigendom. Soms laten partijen de raadsleden in spe verklaringen ondertekenen waarin zij beloven bij tussentijds opstappen, af te zien van hun raadzetel. Het is een drukmiddel dat partijen gebruiken, maar zonder juridische kracht geeft jurist Max de Bok aan in het boekje ‘Van Abdicatie tot Zetelroof’.

In 1988 bepaalde de Hoge Raad dat afspraken die politieke partijen maken met (kandidaat-) fractieleden over afstand doen van de zetel in geval van conflict met partij of fractie nietig zijn. Zetels worden volgens onze gemeentewet aan personen gegeven. Bij je beëdiging als raadslid word je persoonlijk benoemd en moet je beloven je werk als raadslid te doen ‘zonder last en ruggespraak’. Het karakteriseert de zelfstandige en onafhankelijke positie van een raadslid, ook ten opzichte van zijn partij. Bovendien heeft elke individuele volksvertegenwoordiger een mandaat van de kiezer heeft, merkt De Bok op.

Ik ben van mening dat je als vertegenwoordiger en lid van een politieke partij trouw moet zijn aan de politieke koers van je eigen partij. Dit betekent niet dat er binnen een partij(fractie) op landelijk, provinciaal of gemeentelijk niveau van mening kan worden verschild. Discussie binnen een partij is gezond en zelfs onmisbaar. Mocht het echter zo zijn dat een partijlid uit de partij wil stappen, dan lijkt het me fair dat die persoon zijn zetel aan een ander partijlid af zal staan.

De huidige Gemeentewet geeft ruim baan aan zetelrovers en plucheklevers, omdat volgens die Gemeentewet zetels aan personen en niet aan partijen worden gegeven. Het is duidelijk dat als we af willen van het fenomeen zetelroof de Gemeentewet veranderd zal moeten worden.

SP-kandidate doet aangifte tegen SGP-leider om anti-homoverklaring

SP SP SGP Alkmaar 13-01-2019 10:42

"De Nashville-verklaring ondertekenen door een Kamerlid zit mij enorm dwars", zegt Van der Laan, kandidaat voor de SP Provinciale Staten in Noord-Holland. 

We kunnen ons niet een meer strijdbare wijze bedenken om een kandidaat van de Provinciale Staten aan de kiezers voor te stellen!

Maar naast Leyana van der Laan vinden ook SP leden in Alkmaar ook dat er een tegenverklaring nodig is voor het zogenaamde "Nashville-verklaring":

De manier waarop “lhbti's” worden gediscrimineerd in de Nashvilleverklaring is wat ons betreft beschamend. Onze steun gaat uit naar iedereen, die getroffen wordt door deze verklaring. Wij roepen iedereen op om de "Liefdesverklaring" van het Humanistisch Verbond te tekenen als tegengeluid:

https://www.humanistischverbond.nl/nie…/de-liefdesverklaring

 

Op 2 juli was er wederom een ...

D66 D66 Alkmaar 04-07-2018 15:18

Op 2 juli was er wederom een raadvergadering. Er werden 4 moties behandeld en de jaarstukken van 2017. #gemeenteraadalkmaar

Partij voor de Dieren Alkmaar: ...

Partij voor de Dieren Partij voor de Dieren Alkmaar 30-05-2018 14:30

Partij voor de Dieren Alkmaar: Alkmaar Pride 2018 Als #emancipatiebeweging herkent de #PartijvoordeDieren zich in de strijd van #LHBTI gemeenschap. #PrideInDiversity #PrideInYourNature #PlanBvoorAlkmaar ✌️✊♥️🏳️‍🌈

Tijdens de Alkmaar Pride wordt op ...

Partij voor de Dieren Partij voor de Dieren Alkmaar 25-05-2018 16:16

Tijdens de Alkmaar Pride wordt op een positieve manier opgeroepen tot meer acceptatie en gelijkheid van LHBTI’s. Als emancipatiebeweging herkent de Partij voor de Dieren zich in de strijd van LHBTI's voor het recht te zijn wie ze zijn en te houden van wie ze willen. Uiteraard zijn wij morgen ook weer van de partij bij de grachtenparade. Pride in (your) nature. Pride in Diversity. #TeamPlanet 🏳️‍🌈☘️🦄

Lilian, het spijt me

SP SP Alkmaar 21-01-2018 11:00

Toen ik eind vorig jaar een bericht van Emile Roemer kreeg, dat hij de Tweede Kamer begin januari zou gaan verlaten, was ik verbaasd. Nog verbaasder was ik, toen ik las dat Lilian Marijnissen het stokje zou overnemen. En mijn verbazing sloeg om in boosheid.

“Dat is vast omdat ze de dochter van Jan Marijnissen is,” was de eerste gedachte die mij te binnen schoot. Het voelde als troonopvolging, terwijl Lilian zich in mijn ogen nog helemaal niet had bewezen. Ze zat net een half jaar in de Kamer. Het voelde niet goed.

Op de Algemene Ledenvergadering, die eind vorig jaar door onze Alkmaarse afdeling werd georganiseerd, zag ik minder bekende gezichten. Ik vroeg partijgenoten waar deze bekende gezichten waren gebleven. “Ze hebben hun lidmaatschap opgezegd. Lilian hè?” 

Haar naam werd uitgesproken alsof dat alles zou verklaren.

Een partijgenoot hield aan het begin van de vergadering een toespraak. Hij zei niet langer lid te kunnen blijven en betichtte de partij van nepotisme. Wederom was Lilian de reden dat deze partijgenoot, die zich jaren had ingezet voor onze afdeling, besloot weg te gaan. En ergens kon ik het hem, alhoewel ik zelf had besloten Lilian een kans te geven, niet kwalijk nemen.

Gisteren was het 23e partijcongres van de SP. Emile werd in het zonnetje gezet en op zijn inzet voor de partij werd teruggeblikt. Ik was trots, want Emile heeft mij geleerd dat je geen vieze spelletjes hoeft te spelen als politicus. Emile heeft mij geleerd dat transparantie en betrouwbaarheid belangrijke politieke waarden zijn en dat je geen grote mond hoeft te hebben om het te maken in de politiek. Dat je, door eerlijkheid en assertiviteit, door rake confrontatie, kunt zeggen wat er op je hart zit en waar je voor staat. Met grote teleurstelling zag ik Emile het stokje - of laat ik zeggen een mijnlamp - overhandigen aan Lilian.

Aan het einde van het congres, toen Lilian het podium opstapte om af te sluiten met een toespraak, was ik nog steeds teleurgesteld. Met gemengde gevoelens luisterde ik naar haar betoog over kapitalisme, over klasse ongelijkheid, over kunnen zijn wie je wilt zijn, over solidariteit, over menswaardigheid. En toen zei ze iets waardoor ik plotseling niet meer twijfelde aan haar bekwaamheid: “Wij socialisten veroordelen iemand niet op zijn of haar afkomst, maar wij komen op voor iedereen die het nodig heeft”.

Verdomme! Heb ik Lilian niet al die tijd veroordeeld op haar afkomst, op haar naam? Heb ik verzuimd te kijken naar haar jarenlange ervaringen als vakbondsleider, als raadslid? Was Lilian op het moment van stemmen op een nieuwe fractievoorzitter, niet gewoon daadwerkelijk de beste kandidaat van dat ogenblik?

Op dat moment, tijdens haar toespraak, had ik vertrouwen. Vertrouwen in Lilian, de partij, en de toekomst van de socialisten. Lilian, het spijt me.

 
Zie ook: Roxanne Borgman