Min of meer opgehokt lezen we veel de laatste tijd. Natuurlijk overheerst het dagelijkse nieuws over het virus. Iedereen denkt het zijne en deelt het op de sociale media. Ik zie hiervan maar een klein stukje, want ben alleen actief op Facebook, het ouwe lullen medium volgens mijn zoons. Er zijn grofweg vier soorten reacties te zien. Mensen die het eens zijn met de maatregelen en willen dat ze gehandhaafd worden; zij die argumenteren voor een complete lock down, omdat de maatregelen massaal genegeerd worden; mensen die zich in allerlei bochten wringen om toch te doen wat ze willen en een kleine groep die het allemaal maar onzin vindt, de Bolsonaro's onder ons zeg maar. De eerste twee zijn de grootste groep en leveren, afgezien van de discussie of we compleet op lock down moeten, de minste problemen op. Wat mij betreft valt de laatste groep keihard door de mand, geen anti-virale zalf aan te strijken. Dit zijn die lui die discussies aangaan met winkelpersoneel vanwege het verplichte karretje, of massaal naar het strand trekken. En bedankt hé. Zonder de corona zijn het de bumperklevers, klimaatontkenners, proleten. Hopeloos, alleen keihard aanpakken helpt. De kronkelaars zijn van een andere orde en daardoor interessant. Ze zijn creatief, zoekend naar mogelijkheden, altijd op zoek naar de mazen, het eigen voordeel, de eigen zin doordrijven. De schijters die nu met een complete rol hun billen kunnen afvegen, aandelen dumpers, mondkapjes zwendelaars en hamsteraars. Ze staan er ondertussen niet bij stil dat noodmaatregelen niet fijnmazig kunnen zijn, dat we de polder- en gedoogcultuur die we zo zijn gewend even moeten vergeten.
Het is nu gelijke monniken, gelijke kappen, allemaal dezelfde grijze pij. Collectivisme in plaats van Individualisme, een teneur die ik ook in diverse redactionele en politieke commentaren lees. Een grote uitdaging in een land vol individualisten. Ik heb ooit geleerd dat sterke eigenschappen tegelijk ook je valkuilen zijn en nu blijkt waar we in zijn doorgeschoten. Jimmy Dijk wist het goed te benoemen in een opiniestuk in de kant. Wij lopen nu in de valkuilen van neoliberalisme en globalisatie, helemaal mee eens. Ik vraag me alleen af om het nu de tijd is om je gelijk te halen. Al te makkelijk kan het verwijt gemaakt worden van het politiek willen scoren over de ruggen van de slachtoffers. De tijd van verandering is nog niet aangebroken, pas als de crisis voorbij is kunnen we evalueren en conclusies trekken. Ik las een nogal smalend commentaar van een econoom die er niet op rekende dat deze crisis tot grote veranderingen zou leiden, immers na de financiële crisis van 2008 was het ook weer business as usual. Dit is een duidelijke vingerwijzing dat het huidige sentiment niet blijvend hoeft te zijn. Gelijk hebben is niet gelijk aan gelijk krijgen, dus wat mij betreft houden we ons kruid nog even droog.
En mag ik ook mijn dank uitspreken voor al die toppers waar we nu zo zwaar op leunen? De SP zal jullie ook na deze crisis niet vergeten, dat deden we immers voor die tijd ook al niet.
