Nienke staat op de hei op de foto."Iedere dag wandel ik met de hond op de hei en voel ik mij bevoorrecht dat ik hier woon."
Wat een prachtige omgeving is dit en die moeten we koesteren. Buiten zijn en wandelen in de natuur verzet gedachten en geeft letterlijk en figuurlijk lucht. Ik kan namelijk enorm tobben over zaken, zoals het feit dat mijn moeder in het verpleeghuis amper nog dagbesteding krijgt, over een kennis die als zzp’er de eindjes niet aan elkaar kan knopen en van de voedselbank gebruik moet maken, en over een vriendin die niet de huishoudelijke zorg krijgt die ze zo hard nodig heeft. Ook kan ik mij enorm druk maken over besluiten die genomen worden door het huidige college wat betreft de toekomst van Hilversum en haar bewoners. Een wandeling op de hei kan dan louterend zijn.
De natuur om ons heen is nu veelal beschermd natuurgebied; honden mogen niet meer overal loslopen en wij tweevoeters zijn ook steeds meer aangewezen op aangelegde wandel- en fietspaden. Ik heb lang geleden nog het genoegen gehad overal met mijn honden langs olifantenpaadjes te kunnen wandelen, ik heb zelfs nog hei geplukt.
Tegenwoordig kijk ik weleens met argusogen in mandjes en tassen van voorbijkomende fietsers en voetgangers of ze zich niet hebben vergrepen aan onze hei. Het is nu eenmaal zo dat wij onze natuur moeten beschermen tegen onszelf, en laten we daar lering uit trekken.
Een weg op of onder de hei, een geasfalteerd Gebed Zonder End en horeca in de natuur zijn niet de voorbeelden die we ons daarbij voor ogen moeten houden. Bescherming van onze natuur bereiken we ook niet als we de hei beschouwen als een park waar je kan voetballen en als een picknickplaats waar je je afval kan achterlaten.
Natuur behouden we als we haar zo veel als mogelijk met rust laten en ons als goede gasten gedragen als we haar wel betreden. En dan geeft de natuur ons datgene terug wat wij nodig hebben: haar schoonheid en haar rust.