Poliflw

De provincie Groningen en de Groninger gemeenten investeren de komende jaren in elf regionale centra om de leefbaarheid te verbeteren. Deze centra, waaronder Veendam, Appingedam en Delfzijl, zijn belangrijk voor werk, wonen en voorzieningen voor 350.000 inwoners.

Het Masterplan Regiocentra Groningen belicht de knelpunten en kansen van de elf centra. Doel is om de welvaart en het welzijn te versterken door middel van gebiedsontwikkelingen, woningbouw, sociale verbeteringen en economische stimulering.

Veendam: De centrumvisie voor Veendam richt zich op een compacter, completer en cultureler centrum tegen 2035. Kolossale gebouwen maken plaats voor woningen en winkels, terwijl groene pleinen en looproutes de leefbaarheid vergroten. Investeringen in sociale en economische projecten, met focus op herbestemming, vergroening en het station als OV-hub, dragen bij aan een aantrekkelijk Veendam.

Het Masterplan is een belangrijke stap voor de toekomst van de Groninger regiocentra. De komende jaren worden de plannen verder uitgewerkt en uitgevoerd, met als doel een vitale en toekomstbestendige regio voor alle inwoners.

Belangrijke punten:

Investeringen in 11 regionale centra: Appingedam, Delfzijl, Bedum, Hoogezand-Sappemeer, Leek-Tolbert, Nieuwe Pekela, Stadskanaal-Musselkanaal, Ter Apel, Uithuizen, Veendam en Winschoten.

Doel: versterken van welvaart en welzijn.

Focus op gebiedsontwikkelingen, woningbouw, sociale verbeteringen en economische stimulering.

Veendam: compacter, completer en cultureler centrum met focus op wonen, winkelen en groen.

Masterplan: basis voor een vitale en toekomstbestendige regio.

Op 23 januari 2024 hebben we een bezoek gebracht aan Omrin in Heerenveen. Geweldig om te zien hoe ons huisvuil gesorteerd en verwerkt wordt tot nieuwe grondstoffen. Maandag 29 januari zal hierover een besluit worden genomen door de Raad.

Discussie Regionaal Programma Bedrijventerreinen

“Voor ons ligt het regionaal programma werklocaties met het verzoek deze goed te keuren en vast te stellen. De opzet in het programma lijkt toch wel erg op dat vooroordeel over Nederlanders bij het lopend buffet. Maximaal scoren, als het op het bord past moet het mee. Niet alleen wordt ingezet op de hoogste verwachting van behoefte, ook leegstand laten we gemakshalve achterwege, want daar wordt het alleen maar minder van. Zo is nu ook de keuze, we gaan voor maximaal of helemaal niet.

Bovendien: Het is een regionaal programma, waarin nog helemaal niet nadere afwegingen worden gemaakt over:

Welke bedrijven willen we graag in de Achterhoek hebben?

We willen met ons allen graag naar een circulaire economie: hoe kunnen we dat ruimtelijk stimuleren?

Bijv biobased bouwen heeft de toekomst: hoe brengen we productie, verwerking en toepassing dicht bij elkaar?

En waar willen we die dan het liefst?

HMC naar oa Laarberg, XXL naar Montferland ; maar de rest? Is regionale specialisatie en clustering gewenst (bijv. biobased bouwen)?

We zien graag dat deze vragen op regionale schaal aan de orde komen en ik hoor graag van de raadscollega’s hoe deze daar tegenaan kijken

Bij dit alles zal ook steeds meer de vraag gesteld moeten worden of economische groei op zich nog langer haalbaar en wenselijk is. Denk aan tekorten op de arbeidsmarkt, grondstoffen-schaarste, druk op het milieu en mobiliteit, netcongestie.

Niet voor niets is er een groeiende groep economen die pleit voor zero growth.

We zouden het ook erg interessant vinden om het concept Donut-economie eens op de Achterhoek los te laten. Ik verwacht interessante uitkomsten met een gezond toekomstbestendig economisch perspectief.

Zoals het RPW er nu uitziet kunnen we er niet mee akkoord gaan: te groot, te veel ha, geen richting.

Ik hoop dat t.z.t. de focus van de lokale uitwerking een stuk genuanceerder is, zodat we niet, om de eerdere buffet-vergelijking er weer bij te pakken, een industrieterrein hebben met allemaal restjes die we toch niet op blijken te kunnen. En ik hoop dat de vragen en overwegingen die we hiervoor hebben genoemd in de lokale uitwerking worden meegenomen.“

Rijdend op de N 366 vanuit Ter Apel is aan de rand van Musselkanaal het grote witte gebouw van Polytech goed zichtbaar. Polytech maakt kunststof goten en dakranden en heeft ongeveer 70 personeelsleden. Op 14 juli heeft een delegatie van fractie en bestuur een werkbezoek gebracht aan dit mooie bedrijf. Na een presentatie over het ontstaan en de productie, kregen wij een rondleiding door het bedrijf. Het was een interessante middag in een voor onze gemeente prachtig bedrijf.

Tot 2021 weigerde Tata Steel zich in te spannen voor echte verduurzaming. Onder grote druk van milieuorganisaties en FNV wijzigde Tata Steel de koers. Het plan is om op termijn “groen staal” te produceren. Dat is staal gemaakt met behulp van waterstof. Dit komt erop neer dat er in 2035 een hele nieuwe fabriek staat die “waterstof-ready” is. Er is dan niet direct voldoende waterstof beschikbaar. Daarom zal die nieuwe fabriek eerst nog draaien op aardgas. Dat is wel iets beter dan kolen, maar nog steeds niet groen. Klein detail: deze plannen vragen om zo’n €6,5 miljard steun met belastinggeld. Dat is veel, bijvoorbeeld meer dan er beschikbaar is voor de verduurzaming van alle woningen in Nederland (€4 miljard).

Verantwoordelijk minister van Economische Zaken en Klimaat, Micky Adriaansens, predikt vaak: “liever groen hier, dan grijs elders”. Bij Tata Steel is het precies andersom. De ontwikkeling van groenstaalfabrieken gaat in andere landen veel sneller dan bij ons. Het lijkt erop dat we binnenkort kunnen zeggen “liever groen elders, dan grijs hier”. Zo heeft Zweden in 2020 al een groenstaalfabriek geopend en zal daar in 2030 een extra fabriek, die bijna net zo veel kan produceren als Tata Steel, bij komen. Ondertussen wacht de minister rustig af tot Tata overgaat tot uitvoering van de plannen.

Op 16 december werd de motie van Merten Broekaart met een verzoek om een bevolkingsonderzoek te starten in de Westerscheldegemeenten unaniem aangenomen in de gemeenteraad van Hulst.

Naar aanleiding van de PFAS problematiek in de Westerschelde zijn de afgelopen maanden verschillende feiten en adviezen boven water gekomen en zijn er nieuwe onderzoeken gestart.

Kunnen we de vis uit de Schelde nog eten? En hoe zit het met de vis die we al gegeten hebben?

Kunnen we nog onbezorgd recreëren in de Schelde? En hoe was dit de afgelopen zomers?

Over de hele wereld zijn problemen met PFAS in het water - op deze schaal - verschillende keren voorgekomen. De impact die dit door de jaren heen heeft gehad op de bevolking is daar in alle gevallen d.m.v. bevolkingsonderzoek gemeten. Dit moeten wij in Zeeland ook onderzoeken.

Er wordt gekeken hoe de situatie nu is en naar oplossingen en verbeteringen. Deze kennis en acties hebben we nodig. Hopelijk wordt er nu ook gekeken naar het verleden, kunnen we daarvan leren en geeft het ons een kijkje in de toekomst.

Lees onder de foto het verhaal van Piet Scheerders die het bevolkingsonderzoek niet afwachtte.

Piet Scheerders wachtte een bevolkingsonderzoek naar PFAS niet af. Hij liet zijn bloed onderzoeken. De uitslag: de Hulstenaar heeft veel meer van die schadelijke stof in zijn bloed dan de gemiddelde Nederlander.

Het staat zwart-op-wit in de brief van het laboratorium. Elke liter bloed in het lijf van de 73-jarige Piet Scheerders bevat 7,58 microgram perfluoroctaanzuur ofwel PFOA. Het is een van de beruchte chemische verbindingen van de PFAS-groep. Al jaren verboden, maar doordat PFAS niet afbreekt, zit deze ‘forever chemical’ nog altijd in het milieu.

In een straal van 3 kilometer rond de 3M-fabriek in Zwijndrecht werd afgelopen najaar een bevolkingsonderzoek gehouden. Met zijn bloedwaarde van 7,58 had hij in Zwijndrecht in de kopgroep gezeten, stelt hij bitter vast. Rond de 3M fabriek heeft zeker 95 procent een PFOA-waarde van onder de 3,5 microgram per liter. Dat wil dus zeggen dat Scheerders meer PFOA in zijn bloed heeft dan verreweg de meeste deelnemers aan het onderzoek rond 3M.

https://www.bndestem.nl/zeeland/in-zijn-speeltuin-saeftinghe-drong-pfas-het-lijf-van-piet-scheerders-binnen~a77698fc/

Een economie waarin we minder consumeren en spullen repareren in plaats van weggooien. We vinden dat vaak belangrijk vanuit het oogpunt van het verkleinen van onze voetafdruk: we gebruiken nu meer grondstoffen dan er op deze wereld zijn, en we vervuilen de aarde met het afval van onze koopzucht. Maar er is een ander element waar ik u graag mee naartoe neem: we houden deze levensstijl in stand over de rug van kwetsbare mensen in verre buitenlanden.